O πραγματικός ιός. Του Στέφανου Ξενάκη

Όλα είναι μέσα μας. Όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα. Μέσα ξεκινούν και μέσα τελειώνουν. Το έξω είναι το μέσα.

Χαζεύω σχόλια και αναρτήσεις στα social αυτή την εποχή. Νομίζω, τελικά, τον ιό τον έχουμε μέσα μας όλοι. Όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ.

Κάποιοι δεν εννοούν να καταλάβουν ότι, δεδομένης της δυσκολίας, ως Ελλάδα τα πάμε καλά αυτή την εποχή. Πήραμε έγκαιρα τα αναγκαία μέτρα, κλείσαμε τα σχολεία, έγινε το lockdown, έχουμε σοβαρούς επιστήμονες. Την πάνε την κουβέντα στις ΜΕΘ και στις κλίνες και στα λεφτά που τρώγονται στις προμήθειες. Και απ' την άλλη φυσικά. Κάθε φορά που οι «αντίπαλοι» μιλάνε για τις δικές τους επιτυχίες, ετούτοι δω το γυρίζουν στο Μάτι και στην εκατόμβη. Λες και χαίρονται που συνέβη.

Αν τους την κάνεις στα ίσια την ερώτηση αν θέλουν να έχουν δίκιο ή να είναι ευτυχισμένοι, θα σου πουν «εννοείται, ευτυχισμένοι». Κι όμως, βαθύτερα θέλουν να έχουν δίκιο.

Το θέμα δεν είναι πολιτικό. Ιδιοσυγκρασιακό είναι και μόνο. Κατά βάθος, προτιμάμε τα πράγματα να μην πηγαίνουν καλά παρά να διαψευστούμε. Προτιμάμε να έχουμε δίκιο, παρά να είμαστε ευτυχισμένοι. Το θεωρώ τραγικό. «Κλέβουμε από τον εαυτό μας» λέει ένα φιλαράκι.

Αν τους την κάνεις στα ίσια την ερώτηση αν θέλουν να έχουν δίκιο ή να είναι ευτυχισμένοι, θα σου πουν «εννοείται, ευτυχισμένοι». Κι όμως, βαθύτερα θέλουν να έχουν δίκιο. Σαν να θες να πας ανατολικά, αλλά να πηγαίνεις δυτικά. Και στην τελική, η ζωή σου δεν κρίνεται από τις προθέσεις σου αλλά από τις δράσεις σου. Δεν ξέρω κανέναν που να θέλει να τη γαμήσει τη ζωή του. Ξέρω όμως πολλούς που το κάνουν.

Προχθές μιλούσα με μια φίλη.

«Κλείσε τα δελτία ειδήσεων. Ξέρεις ότι σου κάνουν κακό».

«Δεν γίνεται. Δεν μπορώ να μην τα βλέπω» (έχει και ανήλικα στο σπίτι)

«Ρε συ, ξεκίνα εκείνο το βιβλίο, τώρα έχεις χρόνο».

«Δεν μπορώ. Δεν μου βγαίνει».

«Ξεκίνα να περπατάς».

«Σ' εμένα δεν δουλεύει το περπάτημα».

«Το δοκίμασες;»

«Όχι σου λέω. Δεν μου βγαίνει».

«Άμα δεν το δοκίμασες πώς ξέρεις;»

«Ξέρω, σου λέω» (θάνατος αυτό το «ξέρω»)

Αντί να ξεκινάμε από την αφετηρία να δούμε πού θα μας βγάλει, ξεκινάμε από τον τερματισμό. Εκεί που ντε και καλά θέλουμε οπωσδήποτε να έχουμε φτάσει. Γι' αυτό και επιλέγουμε μόνο τα δεδομένα που θα μας πάνε εκεί. Τα άλλα δεν θέλουμε καν να τα βλέπουμε. Είναι «των άλλων». Γι' αυτό και δεν τα βλέπουμε. Σαν να μην υπάρχουν. Σαν να γράφεις ένα έργο και να έχεις απ' την αρχή προαποφασίσει το τέλος.

Προτιμάμε τη βροχή, παρά να ψάξουμε για τη λιακάδα.

Καλύτερα τον διάολο που ξέρεις παρά τον διάολο που δεν ξέρεις.

Το πρόβλημα δεν είναι ο κορωνοϊός.

Το πρόβλημα είναι ο ιός στο λογισμικό σου.

Μην ανησυχείς όμως. Διορθώνεται.

Αρκεί να θέλεις.

Και να δουλέψεις.

Πρώτα, όμως, πρέπει να θέλεις.