Ένα από τα πολύ καλά ελληνικά ροκ συγκροτήματα στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80, οι Mushrooms από τη Θεσσαλονίκη, έχουν τώρα, μετά από 30+ χρόνια, ξανά τους δίσκους τους σε κίνηση.
Και όχι μόνον αυτούς, αφού μαζί με τα παλαιά άλμπουμ τους, "Taste of" (1986) και "Scarecrow Princes" (1989), κυκλοφορεί ταυτοχρόνως κι ένα 12ιντσο EP ("Sinner") με τέσσερα ανέκδοτα κομμάτια από το 1990-91, ενώ την ίδια ώρα υπάρχει και κάτι απολύτως σημερινό, που σχετίζεται με το παρελθόν τους, το πρώτο άλμπουμ "Heaven is Underground" του συγκροτήματος Seahorse του Ασκληπιού Ζαμπέτα (κιθαρίστας σε Mushrooms, Τρύπες κ.ά.).
Όλο αυτό το πακέτο κυκλοφορεί τώρα σε τρία ξεχωριστά βινύλια κι ένα CD από την Labyrinth of Thoughts Records, με νέο mastering για τις παλαιές εγγραφές και ανάλογη εικαστική επεξεργασία. Πάμε, όμως, στις λεπτομέρειες...
Δεν ξέρω αν είναι η εντύπωσή μου, προσπαθώ να πιέσω τη μνήμη μου και να θυμηθώ, αλλά νομίζω πως το "Scarecrow Princes" δεν περπάτησε όπως θα έπρεπε στην εποχή του. Σαν να παράπεσε κάπως... αυτό θυμάμαι.
Από μια παρουσίαση του γκρουπ στο περιοδικό ΜΟΥΣΙΚΗ (στο τεύχος 107 μάλλον, τον Οκτώβριο του 1986) διαβάζουμε:
«Οι Mushrooms ή απλώς Μανιτάρια φτιάχτηκαν τον Δεκέμβρη του '84 και έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση τον Ιούνιο του '85 στις Σέρρες (παρ' όλο που είναι Θεσσαλονικείς). Πριν από ένα χρόνο συμμετείχαν στην ανεξάρτητη συλλογή-κασέτα "Give Bees a Chance" [Lazy Dog]. Οι Mushrooms αποτελούνται από τους Ασκληπιό κιθάρες, Παππού κιθάρες, φωνητικά, Tripmaker μπάσο, Άτμα ντραμς και Purple Jelly φωνή. Έχουν παίξει σαν support στους Television Personalities και Dream Syndicate. Όπως οι ίδιοι μας είπαν οι αγαπημένοι τους καλλιτέχνες είναι οι Robyn Hitchcock, Julian Cope, Iggy Pop, The Velvet Underground, Syd Barrett, Dream Syndicate, Lou Reed, Jimi Hendrix, John Hammond και Fall. Τον Αύγουστο ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Taste of" για την εταιρεία Pegasus Records».
Να συμπληρώσουμε στα προηγούμενα, που γράφτηκαν εκείνη την εποχή, πως ο κιθαρίστας Ασκληπιός (Ζαμπέτας) και ο ντράμερ Άτμας (Atmas δηλ. Γιώργος Ατματζίδης) πριν από τους Mushrooms έπαιζαν στους Silent Moves, που συμμετείχαν στη συλλογή "Sounds and Noises of SKG" [CVR, 1984], όπως και στους International Comedy.
Αυτοί οι τελευταίοι ακούγονταν, επίσης, στη συλλογή τής CVR (αλλά χωρίς τον Άτμα στη line-up τους), ενώ ανθολογούνται, μαζί με τους Mushrooms, και στην κασέτα "Give Bees a Chance", που είχε μοιραστεί με το πρώτο τεύχος του fanzine Rollin' Under το 1985.
THE MUSHROOMS: Taste of
[rec. 8/1986 – Labyrinth of Thoughts Records, 2019]
Το "Taste of", πρώτο LP των Mushrooms, ηχογραφήθηκε τον Αύγουστο του 1986 στο Αγροτικό στούντιο του Νίκου Παπάζογλου, στη Θεσσαλονίκη.
Μέλη του συγκροτήματος, όπως ακριβώς αναφέρονται στο innersleeve, εκείνη την εποχή ήταν οι: Atmas ντραμς, Grandfather κιθάρες, φωνητικά, Purple Jelly φωνή, στίχοι, Tripmaker μπάσο και Asklepios κιθάρες, φωνητικά.
Το άλμπουμ περιλαμβάνει δέκα tracks, μοιρασμένα, ανά πέντε, σε κάθε πλευρά του δίσκου.
Υπάρχουν διάφορα τινά που ξεχωρίζουν σ' αυτή την εγγραφή και που δίνουν μια ταυτότητα, θα λέγαμε, στο γκρουπ.
Πρώτα-πρώτα είναι η φωνή του Purple Jelly (Γιώργος Αντωνιάδης, γνωστός και ως Pluto) και βεβαίως οι στίχοι του. Η φωνή ακούγεται περίεργα. Είναι τραβηγμένη, με μια ιδιότυπη προφορά των αγγλικών, που δημιουργεί μια ένταση. Έχει μια αυθάδεια δηλαδή, που θα ταίριαζε περισσότερο σε πιο σκληροπυρηνικά ακραιφνή πανκ συγκροτήματα. Δεν το λέμε ως μειονέκτημα αυτό, αλλά ως διαπίστωση.
Έτσι λοιπόν, ενώ το γκρουπ δεν προτείνει θρασύ punk, διαθέτει έναν μπροστάρη τραγουδιστή που σημαδεύει προς εκείνη την κατεύθυνση.
Έπειτα είναι οι στίχοι του Purple Jelly, που είναι από τους ωραιότερους αγγλόφωνους της εποχής, στην ελληνική σκηνή. Καλοδιατυπωμένοι και με μια εμφανή ποιητικότητα μιλάνε για πράγματα καθημερινά (σχέσεις, μοναξιά, έρωτας, απομόνωση, «εσωτερικά σκοτάδια» κ.λπ.), μέσα από μια συχνά φιλοσοφική, νεανική διάθεση. Ξεχωρίζουν.
Από μουσικές τώρα, άρα συνολικώς και σαν τραγούδια, οι Mushrooms τα καταφέρνουν εξίσου πολύ καλά, μέσα σ' αυτό το σύμπλεγμα των αναφορών τους, για το οποίο μίλησαν οι ίδιοι, στη ΜΟΥΣΙΚΗ, πιο πάνω.
Τραγούδια σαν το "Child of the tide" και κυρίως σαν το "Downstairs drops", που κλείνει την πρώτη πλευρά, θα στριφογυρίζουν στη μνήμη σου για καιρό. Και ναι, στα live της εποχής (Cat's Meow, Club 22 κ.λπ.), με τέτοια tracks, γινότανε χαμός...
THE MUSHROOMS - Child of the tide
Το ίδιο φυσικά θα ισχυριζόμασταν και για τα κομμάτια της δεύτερης πλευράς, σαν τα "Yellow moon", "Rain" και "Human replica", που, κινούμενα πάντα σ' αυτό το μεταίχμιο βρετανικού (Television Personalities) και αμερικανικού ήχου της εποχής (Dream Syndicate, Thin White Rope κ.λπ.), παρέχουν στους Mushrooms μια ιδιαίτερη ταυτότητα.
Το 1987 οι Mushrooms θα συμμετάσχουν στη συλλογή "Cicadas" [Pegasus] με τα κομμάτια "Colour devotion" και "Polar night", για να έλθει σιγά-σιγά το πλήρωμα του χρόνου, μετά και από τις γενικώς επιτυχημένες παρουσίες τους στο πάλκο, για το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ τους. Ο τίτλος του θα ήταν "Scarecrow Princes"...
THE MUSHROOMS: Scarecrow Princes
[rec. 6/1989 – Labyrinth of Thoughts Records, 2019]
Στο "Scarecrow Princes", που είχε βγει κι αυτό για την Pegasus Records του Πέτρου Κουτσούμπα, οι Mushrooms αποτελούνταν από τους: George D.P. Mushroom φωνή (είναι φυσικά ο Γιώργος Αντωνιάδης ή Purple Jelly ή Pluto), Asklepios κιθάρες, Tripsunny μπάσο (Κώστας Τρυψάνης ή Tripmaker), Grandfather κιθάρες, Apostolis (Αποστόλης Δαδάτσης) κιθάρες και Atmas ντραμς.
Σε σχέση με την προηγούμενη line-up υπάρχει, όπως βλέπετε, μια διαφορά, που αφορά στην προσθήκη και τρίτου κιθαρίστα (είναι ο Δαδάτσης, από Γκρόβερ και Εκτός Ελέγχου).
Με τρεις κιθάρες ο ήχος των Mushrooms αλλάζει καταλυτικά. Γίνεται πιο σκληρός, πιο βαρύς, χωρίς όμως να μετατρέπεται σε κάτι το δυσκίνητο.
Τέτοιον ήχο, με τις όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις, υιοθετούσαν τότε και άλλα ελληνικά συγκροτήματα (The Last Drive, Villa 21...), καθώς μπαίναμε στα nineties πια και η κύρια κατεύθυνση του rock άλλαζε ξανά.
Δεν ξέρω αν είναι η εντύπωσή μου, προσπαθώ να πιέσω τη μνήμη μου και να θυμηθώ, αλλά νομίζω πως το "Scarecrow Princes" δεν περπάτησε όπως θα έπρεπε στην εποχή του. Σαν να παράπεσε κάπως... αυτό θυμάμαι.
Δεν ξέρω πού μπορεί να οφειλόταν αυτό. Μήπως το γκρουπ δεν το υποστήριξε όσο θα άξιζε στις συναυλίες; Μήπως οι ίδιοι οι Mushrooms βρίσκονταν σε μια φάση αποσύνθεσης; Δεν ξέρω... Δεν είμαι σίγουρος. (Αν και απ' όσα διάβασα εκ των υστέρων κάπως έτσι ήταν τα πράγματα – υπήρχαν προβλήματα).
Αυτό που (ξαν)ακούμε τώρα, πάντως, είναι ένα πολύ καλό LP, με κομμάτια κοφτερά, σκληρά – και όχι τόσο αθώα πια (στους στίχους αναφερόμαστε), σε σχέση μ' εκείνα του 1986. Υπάρχει περισσότερο σκοτάδι εδώ, που όμως δεν παρασύρει τις μουσικές σε moody χρώματα και σχήματα.
THE MUSHROOMS - Sleeping in the lizard's mouth
Το άλμπουμ είναι ζωηρό, αμιγώς ροκεντρολάδικο όπως θα λέγαμε, και τραγούδια σαν τα "Huana", "Midnight love", "Nightride" και "Death escalator" (αυτά τα δύο τελευταία είναι από τα πιο «μαύρα» του γκρουπ) δύσκολα τα ξεχνάς, ακόμη κι αν τ' ακούσεις μόνο μια φορά.
Και αυτό. Το παλαιό LP δεν ακουγόταν τόσο καλά, όσο τούτη εδώ η επανέκδοση. Οπωσδήποτε το ανανεωμένο mastering έχει σπρώξει τον ήχο ώστε να γίνει πιο γεμάτος και πιο διαυγής – ακόμη πιο κοντά σ' εκείνο που θα ήθελε, φρονούμε, και το ίδιο το γκρουπ.
THE MUSHROOMS: Sinner
[rec. 1990-91 – Labyrinth of Thoughts Records, 2019]
Σε μια συνέντευξή του στο mic.gr, στον Γιάννη Πολύζο, ο Ασκληπιός Ζαμπέτας, κιθαρίστας των Mushrooms, είχε πει:
«Μετά απ' το δεύτερο δίσκο δουλεύουμε κι άλλα κομμάτια. Είχαμε άλλα τέσσερα κομμάτια, τα οποία... Βέβαια, η μπάντα δεν είναι σε καλή φάση, είμαστε λίγο περίεργα – όχι τόσο μεταξύ μας όσο... είναι άκρως καταστροφική, δηλαδή, ας πούμε, σ' ένα από τα λάιβ ο Πλούτο έχει κατεβάσει όλο το ΑΝ club. Είχε καθρέφτες και μετά... δεν είχε πια καθρέφτες (γέλια). Στο κάτω-κάτω ήταν μια μαλακία αυτοί οι καθρέφτες στο πάλκο.
Αλλά η μάχη συνεχίστηκε και στα παρασκήνια, έχουμε βγάλει έτσι ένα ψιλο-όνομα, ότι είμαστε ψιλο-καταστροφικοί και τέτοια. Ετοιμάζουμε δουλειά την οποία προσπαθούμε να τη δώσουμε στη Hitch-Hyke, αλλά δεν τη δέχεται, δε θέλει να την κυκλοφορήσει. Μετά το πράγμα χειροτερεύει, δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε πολύ καλά, και κάποια στιγμή λέμε "ok ας σταματήσουμε".
Με τους Mushrooms ουσιαστικά δε μαλώσαμε, δεν είπαμε "διαλυόμαστε", απλά το πράγμα, ξέρεις, ατονούσε και τελικά χάθηκε, διαλύθηκε από μόνο του. Ήταν τέτοιες οι συνθήκες που δεν μπορούσαμε να παίξουμε, δεν είχε νόημα, χαλιόμασταν όταν βρισκόμασταν, δεν μπορούσαμε να... μιλήσουμε (γέλια). Σταματήσαμε να γουστάρουμε, γιατί μαλώναμε συνέχεια στις πρόβες και, ξέρεις, ήταν θερμές οι σχέσεις, οπότε εκεί που δε γουστάραμε, δε βρισκόμασταν πια. Κι ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, άλλος κλείστηκε στο σπίτι του, άλλος κατέβηκε στην Αθήνα, άλλος τράβηξε κι-εγώ-δεν-ξέρω-πού, χαθήκαμε».
Τέσσερα κομμάτια των Mushrooms απ' αυτή την τελευταία δύσκολη φάση τους, καταγράφονται τώρα για πρώτη φορά σ' ένα βινύλιο, στο 12ιντσο (1-sided) EP "Sinner".
Η line-up του γκρουπ είναι σχεδόν ίδια, καθώς για τη στούντιο εγγραφή (και πάλι στο Αγροτικόν, τον χειμώνα του 1990-91) τη θέση του μπασίστα Tripsunny έχει ο Argy (από τους Εκτός Ελέγχου), ενώ «ίδια» παραμένει και η δύναμη, με την οποίαν οι τελευταίοι Mushrooms αποτυπώνουν, εδώ, τα τελευταία τους κομμάτια.
Το EP ανοίγει με το "Sinner", ένα τραγούδι που εξελίσσεται σε μέσο τέμπο, με πολύ ιδιαίτερη ερμηνεία από τον Pluto και με κλιμακούμενη κιθαριστική ένταση και όχι μόνο (που διατηρεί ένα κάπως «αφόρητο» στοιχείο).
Ακολουθεί η διασκευή τους στο κλασικό "As tears go by" των Jagger / Richards / Oldham, που είναι αρκετά καλή (παρά το κάπως πνιχτό τραγούδισμα), για να ολοκληρωθεί η τετράδα με τα "Eyes wide open" (τραγούδι) και "In true mental" (instro), που είναι εξαιρετικά tracks, punky, σκληρά, γρήγορα και δυναμικά (με τις κιθάρες να σκοτώνουν), γραμμένα σαν να μην υπάρχει τίποτ' άλλο μετά.
Και κάπως έτσι είχαν πέσει τότε, το 1991, οι «τίτλοι τέλους» για τους Mushrooms, με τον κιθαρίστα Ασκληπιό Ζαμπέτα να μπαίνει στις Τρύπες (από το LP «Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια» και μετά) και με τον ντράμερ Atmas να οδεύει για τους Blackmail. Grandfather και Tripsunny κάπου εγκατέλειψαν, ενώ ο Pluto, η «ψυχή» των Mushrooms, θα έφευγε πρόωρα από τη ζωή (το 2004).
Το επόμενο βήμα, αυτό για το οποίο θα γράψουμε στη συνέχεια, έχει μια κάποια σχέση με τους Mushrooms τουλάχιστον στο βαθμό, που αποτελεί την τελευταία στάση του Ασκληπιού Ζαμπέτα...
SEAHORSE: Heaven is Underground
[Labyrinth of Thoughts Records, 2019]
Καινούριο ελληνικό συγκρότημα, με μέλη, όμως, που έγραψαν χιλιόμετρα σε προγενέστερες μπάντες. Λέμε για τους Seahorse λοιπόν, τους οποίους αποτελούν οι Αλέξης Αποστολάκης (Alex Apostolakis) ντραμς, σαμπλ (από Noise Promotion Company, The Blues Wire, Λαϊκεδέλικα...), Ασκληπιός Ζαμπέτας (Asklipios Zampetas) κιθάρες (από Silent Moves, International Comedy, The Mushrooms, Τρύπες, Γκέτο...), Nomik φωνή (από Universal Trilogy, Sleepin Pillow...) και Bill Vassilo μπάσο (από Super Stereo, Johnny Carbonaras...).
Αυτοί οι άνθρωποι ηχογράφησαν εσχάτως ένα πολύ καλό CD, το πρώτο τους φυσικά, που έχει τίτλο "Heaven is Underground" και που περιέχει έντεκα αποκλειστικώς δικά τους κομμάτια (συνθέσεις και στίχοι από τους Αποστολάκη, Ζαμπέτα και Nomik).
Το άλμπουμ, από την πρώτη κιόλας ακρόαση, σε γραπώνει γερά –κοινώς περιέχει εξαιρετικά τραγούδια– τόσο με τον τρόπο που αποδίδει η μπάντα, όσο και με τη γενικότερη εγγραφή-παραγωγή του (Royal Alzheimer Hall, Τίτος Καργιωτάκης, Χρήστος Χαρμπίλας), που είναι εντυπωσιακή και στην οποίαν οφείλεται ισχυρό ποσοστό της εκλυόμενης ορμής.
Οι Seahorse είναι ένα ροκ σχήμα, οπωσδήποτε, αλλά δυσκολεύεσαι να πεις τι rock ακριβώς. Δεν έχουν σχέση, θέλω να πω, με το δυσκίνητο post-rock, ούτε με κάποιαν άλλη εμφανή eighties, seventies ή sixties παράδοση και τεχνοτροπία.
Δεν είναι pop, δεν είναι garage-punk, δεν είναι blues-rock, δεν είναι punk, δεν είναι new wave, electro-rock, δεν είναι grunge ή ακραιφνές «μέταλλο», δεν είναι κάτι αμέσως αναγνωρίσιμο.
Αυτό σημαίνει κάτι ή και πολλά. Πως τα μέλη του γκρουπ, πεπειραμένοι και με προσφορά μουσικοί (το ξαναλέμε), μπήκαν στο στούντιο για να φτιάξουν κάτι δικό τους και όχι για να προτείνουν κάτι αναμενόμενο ή τετριμμένο, σαν καλά ή λιγότερο καλά μαθητούδια.
Οι Seahorse έχουν προσωπικότητα κοντολογίς, δίχως να διέπονται από κάποιον τυπικό, λόγω και των χρόνων τους στη σκηνή, επαγγελματισμό – προτείνοντας θέλω να πω «σωστά» κομμάτια και ωραία παιγμένα (όπως συχνά συμβαίνει), αλλά κάπως παγερά ή τραβηγμένα (όπως επίσης συχνά συμβαίνει).
Εδώ υπάρχει αληθινό, πούρο rock n' roll αίσθημα, που οπωσδήποτε κρατάει από τα sixties και που, στην πράξη, επενδύεται με πιο σκληρά, ογκώδη, ηχοχρώματα (μεταγενέστερων δεκαετιών).
Πολύ καλή η φωνή τού Nomik, επίσης δεν παραπέμπει σε γνωστές μανιέρες, οδηγεί τέλεια τα κομμάτια, ενώ και οι κιθάρες είναι εντυπωσιακές, με το μπάσο-ντραμς να βομβαρδίζει δίχως σταματημό.
Αυτό το απίθανο δέσιμο, βοηθούμενο και από την τεχνική δουλειά που έχει γίνει στο στούντιο, είναι η αιτία για μερικά από τα πιο εντυπωσιακά τραγούδια, που ακούσαμε εσχάτως από ελληνικό σχήμα – με τα "Snake friends", "Sing your own song", "I need money", "Supernatural" και "Do the frog" να «θερίζουν», καθώς τα ήδη ανεβασμένα vibes πολλαπλασιάζονται από τη μέση και μετά.
Χωρίς πολλά-πολλά, το "Heaven is Underground" είναι μια ξεγυρισμένη δισκάρα, την οποίαν αποκλείεται να ξεχάσεις σύντομα.
SEAHORSE - I need money
σχόλια