Εκείνος βρισκόταν στο πάτωμα, μπροστά στην πολυθρόνα της και είχε χωρίσει τα γόνατά της με τα χέρια του. "Σε θέλω", της είπε. "Το ξέρω. 'Οταν θα σε θέλω κι εγώ, θα σε ειδοποιήσω".
Ο Ηλίας Καζάν έγραψε το Acts of Love -το πέμπτο μυθιστόρημά του- το 1979, τρία χρόνια μετά την τελευταία του ταινία. Δεν του έλειπε η γνώση για την αντρική ψυχοσύνθεση -πόσους Χάρβεϊ Γουάινσταϊν να γνώρισε στο Χόλυγουντ;- αλλά ήξερε κι από δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες, σαν την 'Εθελ, την ηρωϊδα του Acts of Love.
'Οταν την πήγε με το αμάξι του στο ξενοδοχείο, τη ρώτησε αν μπορούσε ν' ανέβει μαζί της.
Αφού βολεύτηκαν, εκείνη σε μια πολυθρόνα κι εκείνος στην άκρη του κρεβατιού, ακολούθησε μια στιγμή αβεβαιότητας. Την 'Εθελ την είχε πειράξει το κρασί! Είχαν κατεβάσει μιάμιση μπουκάλα και αυτό που πραγματικά επιθυμούσε ήταν να ξαπλώσει στο κρεβάτι της, μόνη της. Εκείνος της χαμογελούσε μ' έναν τρόπο που τον είχε δει πολλές φορές άλλοτε, λίγο πριν περάσουν οι άντρες στην επίθεση. 'Ηξερε ότι θα χρειαζόταν να επιστρατεύσει όλη τη δύναμή της για να τον κρατήσει σε απόσταση. Ο παίκτης του τέννις την είχε κάνει να συνειδητοποιήσει όλο το βράδυ πόσο γερή ήταν η λαβή του.
Σκέφτηκε ότι ίσως το πιο απλό θα ήταν να τον αφήσει να της κάνει έρωτα. 'Ισως να μη διαρκούσε πολύ, έτσι ξαναμμένος που ήταν. 'Υστερα, θα μπορούσε να κοιμηθεί με την ησυχία της.
Εκείνος κουνούσε το κεφάλι του σα να είχε πρόωρα απογοητευτεί -ή μήπως ήταν προειδοποίηση- μια τακτική που κι αυτή την αναγνώρισε η 'Εθελ: αποδυνάμωνε την αντίσταση της γυναίκας, δημιουργώντας της από πριν ένα πλέγμα ενοχής, έστω και γιατί πέρασε από το μυαλό της η σκέψη να τον απποκρούσει. 'Ε, συλλογίστηκε, τώρα θα εκδηλωθεί.
"Το πιο αποκαλυπτικό πράγμα σε σένα", είπε ο Καμπήρ, "είναι η μάσκα που φοράς".
"Αυτή είναι πραγματικά μεγάλη μπούρδα", είπε η 'Εθελ. "Πες μου τι σημαίνει".
"Γιατί ξαναγύρισες εδώ; Εμπρός, την αλήθεια".
"Για να μιλήσω μαζί σου. Με βοήθησες".
"Με κολακεύεις. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος;"
"Θα ήθελα να κουβεντιάσω με την κοπέλα που έβλεπε ο άντρας μου".
"Αυτό θα σου το κανονίσω εγώ. 'Αλλο τίποτα;"
"Εκείνο που ήθελα ειδικότερα να σε ρωτήσω είναι... Θυμάσαι που σου είπα ότι το σεξουαλικό σταμάτησε ανάμεσα στον άντρα μου και σε μένα; Αυτό με ξάφνιασε".
"Γιατί; Είναι απόλυτα φυσικό".
"Γιατί ακόμα μου αρέσει, ακόμα τον αγαπώ. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα. Από την πλευρά μου. Ενώ άλλοτε μπορούσα... τόσο εύκολα. Για ένα διάστημα, στο τέλος, υποκρινόμουνα. Καταλαβαίνεις;"
"Εκατομμύρια γυναίκες κάνουν το ίδιο".
"'Επειτα, το σταμάτησε κι αυτό. 'Ετσι έμενα εκεί, παθητικά".
"Ναι", είπε εκείνος. "Καταλαβαίνω". Τα μάτια του σπίθιζαν. "Τι θέλεις λοιπόν τώρα απο μένα;"
"Μόνο τη γνώμη σου. Υπάρχει τρόπος να διορθωθεί το πράγμα; 'Η πρέπει να παραιτηθώ;"
Εκείνος σηκώθηκε, σουφρώνοντας επαγγελματικά το μέτωπό του.
"Βιάζεσαι να φύγεις;", τον ρώτησε η 'Εθελ. "Μπορούμε να το συζητήσουμε αύριο".
"'Οχι. Αυτή είναι κατάλληλη στιγμή για μένα. Και πρώτα πρώτα, ας αφαιρέσουμε κάτι από το μύθο που προκαλεί σύγχυση γύρω από τη σεξουαλική πράξη". 'Αρχισε να πηγαινοέρχεται στο δωμάτιο. "Κανείς δεν θα παραδεχτεί αυτό που είναι φως-φανάρι", είπε. "'Οτι δηλαδή το σεξ κι ο έρωτας είναι δυό πράγματα ξεχωριστά. 'Οτι η αλλαγή είναι ευπρόσδεκτη. 'Οτι η κατάσταση είναι το ίδιο ευχάριστη και για τα δύο φύλα. 'Οτι η ανάγκη να καθησυχάσει κανείς την αγωνία του σχετικά με τη σεξουαλική του δύναμη είναι επιτακτική. 'Οτι ο έρωτας δεν είναι αποκλειστικός. 'Οτι ο άνθρωπος μπορεί ν' αγαπάει ταυτόχρονα πάνω από ένα πρόσωπα κι ότι συνήθως έτσι συμβαίνει. 'Οτι δεν είναι κακό να κοιμάται κανείς με πρόσωπα που έχουν δεσμό με κάποιον άλλο -αντίθετα το ανακάτεμα αυτό εμπλουτίζει. 'Οτι οι περισσότερες γυναίκες στην κοινωνία μας παντρεύονται για να εξασφαλίσουν ένα δελτίο διατροφής κι οι περισσότεροι άντρες για τη σεξουαλική τους άνεση. 'Οτι γυναίκες και άντρες εξακολουθούν να μένουν παντρεμένοι, ακόμα κι όταν έχει σβήσει κάθε ενδιαφέρον, γιατί τρέμουν στην ιδέα ότι θα πεθάνουν μόνοι..."
"Μη. 'Οχι αυτό".
Εκείνος βρισκόταν στο πάτωμα, μπροστά στην πολυθρόνα της και είχε χωρίσει τα γόνατά της με τα χέρια του.
"Σε θέλω", της είπε.
"Το ξέρω. 'Οταν θα σε θέλω κι εγώ, θα σε ειδοποιήσω".
Εκείνος επέμεινε. Ερεθισμένος σε σημείο που να μη χωράει αναβολή -αυτό το έβλεπε καθαρά η 'Εθελ- της ανέβαζε τη φούστα. Τα χέρια του την αγκάλιαζαν και την τραβούσαν μπροστά, έτσι που τα πόδια της είχαν ανοίξει από την πίεση του κορμιού του.
"Πράγματι είναι πετυχημένο", του είπε.
Είχε τραβήξει από το κεφάλι του το περουκάκι.
Κάθε πάλη σταμάτησε απότομα.
"'Ωστε γι' αυτό δεν αποχωρίστηκες το κασκέτο του τέννις εκείνη τη μέρα;"
Ο δόκτωρ Καμπήρ ήταν έξαλλος από θυμό. "Μην κάνεις αστεία μ' αυτό", είπε καθώς σηκωνόταν. "Χαλάει εύκολα και στοιχίζει μια περιουσία". Πήρε από το χέρι της το περουκάκι, το δίπλωσε προσεχτικά και το ασφάλισε στην τσέπη του παλτού του. Το κρανίο του λαμποκοπούσε.
"Κοίταξε, 'Αντριαν", είπε η 'Εθελ. "Πραγματικά θα ήθελα να μιλήσουμε. Μπορούμε; Αύριο. Τώρα είμαι τρομακτικά κουρασμένη. 'Ολο εκείνο το κρασί με νύσταξε. 'Ηταν μια κοπιαστική μέρα και για τους δυό μας. Κάθισε. Ηρέμησε λιγάκι".
"Κι εγώ είμαι κουρασμένος", είπε εκείνος. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και, αφού άφησε να περάσει ένα λεπτό για να εξουδετερωθεί η έξαψή του, συμβουλεύτηκε ένα μικρό σημειωματάριο και είπε: "Αύριο έχω κενό ανέμεσα στις δύο και στις τρεις".
"Πες μου", του είπε εκείνη, συνοδεύοντάς τον στην πόρτα. "'Οταν ξεγυμνώσουμε το σεξ από το μύθο που έλεγες πρωτύτερα, τότε τι απομένει;"
Της χαμογέλασε με τρόπο διαφορετικό από το προηγούμενο, με τρόπο που της άρεσε. "Κάτι πολύ όμορφο", της είπε.
Ελία Καζάν, Πράξεις αγάπης, μτφ. 'Ερη Κανδρή, Βίπερ-Πάπυρος, Αθήνα, 1980.
