'Αγριες ανεμώνες
Η Κέσια - Μενίδι, 2014
*
Φωτ. Σπύρος Στάβερης
"'Ημαστε οι πρωτοι οικιστές σ' αυτή την περιοχή όπου επί κατοχής φύτευαν πατάτες. Περιβόλια με λάχανα, σπανάκια και άλλα πολύτιμα ψυχοσωστικά φυτρώνανε εδώ με τα πρωτοβρόχια κι αργότερα με τις γεωτρήσεις που έκανε ο συνεταιρισμός, κήποι με ζαρζαβατικά. Τώρα δάσος τα γαϊδουράγκαθα ως πέρα στις καλοχώματες προσχώσεις του χειμάρρου. Στις ακριές τους το φίδι και η σαύρα ανενόχλητα λιάζονταν μέχρι την αυλόπορτά μας. Χρειάστηκε να καθαρίσουμε τη γη και να υψώσουμε ψηλό φράχτη. Γύρω μας υψώθηκαν σιγά σιγά κι άλλα σπίτια από υπαλληλικά δάνεια ή παχυλά κεφάλαια. Το προάστειο θεωρούνταν αριστοκρατικό, ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί. Ανοιχτό στο βοριά και υγρό, ο ήλιος χανόταν νωρίς πίσω από γυμνούς λόφους. Τ' αγκάθια, τα καλά φαγώσιμα χόρτα κι η μωβ ανεμώνα η περιζήτητη, καθώς και η κόκκινη, που ανθίζει το Μάρτη και μας προμηνά την ανάσταση, εξαφανίστηκαν. Ωστόσο, ο τόπος ημέρεψε με κάποια οπωροφόρα. Λεύκες όρισαν το δρόμο πριν ασφαλτοστρωθεί κι έρθουν οι τροχοί. 'Ενα σταχτοπράσινο σύννεφο μας προστάτευε από τη δημοσιά. Οι πάντα θαλλούσες ελιές που φύτεψε ο πατέρας."
Βικτώρια Θεοδώρου, Γαμήλιο δώρο
Εκδ. Γνώση, Αθήνα, 1995
