Είμαι το νούμερο 47!
Βλέπαμε τον κύκλο να στενεύει όλο και περισσότερο. Οι ένοπλοι μας κρατούσαν μέσα κι έδιωχναν με τα μαστίγια το υπόλοιπο άσχετο πλήθος. Αγωνιούσαμε για μία ύστατη ευκαιρία διαφυγής, αλλά είχαμε ήδη εγκλωβιστεί και παρατηρούσαμε με τρόμο το μπουλούκι των κατατρεγμένων να προσπαθεί να ξεκόψει από μας όσο πιο γρήγορα γινόταν. Μέσα σ' αυτό το πανδαιμόνιο αχνοφάνηκε η ανέλπιστη σωτηρία. Αναγνώρισα τον Γιάννη Καρλόπουλο. Στριμωγμένος και ανήμπορος, παρασυρόταν από το ξέφρενο κοπάδι. Του φώναξα, του ούρλιαξα: Είμαι το νούμερο 47! Είμαι το νούμερο 47! Γύρισε, κοίταξε, διστακτικά και δύσπιστα. Ούτε κατάλαβε, ούτε είδε. 'Ενας κινούμενος τοίχος πανικόβλητων ανθρώπων μας χώριζε και το ποδοβολητό τους θα έπνιγε οριστικά τις φωνές μας. Ούρλιαξα μια τελευταία φορά. Ανήσυχος, στράφηκε πάλι προς την αθέατη φωνή, κι έπειτα χάθηκε μέσα στη σκόνη.
