Μεσόγειος, η γειτονιά μας
«Η ανθρωπιστική βοήθεια δεν είναι ο αγώνας μου»
Επιστρέφοντας από μία αποστολή με την ΜΚΟ θαλάσσιας διάσωσης Seawatch.
*
'Οχι, Μπαμπά, δεν πιστεύω πως είμαι περήφανη για τον εαυτό μου.
Επιστρέφοντας από μία αποστολή με το Seawatch, ήσουν ο πρώτος που με ρώτησε "αν ήμουν περήφανη".
Περήφανη γι' αυτές τις 200 και πλέον ζωές που σώθηκαν στη Μεσόγειο, και "γλύτωσαν από την κόλαση της Λιβύης" κατά τη διάρκεια τριών δύσκολων επιχειρήσεων διάσωσης. Δύσκολες επειδή έγιναν στο πλαίσιο του COVID-19. Των κλειστών ευρωπαϊκών λιμανιών. Της εκφοβιστικής πολιτικής των λιβυκών πολιτοφυλακών. Του άθλιου καιρού για έναν μήνα Ιούνιο.
'Οχι, Μπαμπά, δεν νομίζω πως είμαι περήφανη για τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ντράπηκα τόσο πολύ. Ποτέ δεν θύμωσα τόσο πολύ.
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω πως θα μπορούσα να είμαι περήφανη.
Που επιβιβάστηκα σε ένα διασωστικό πλοίο με άλλους ακτιβιστές και ακτιβίστριες περισσότερο ή λιγότερο επαγγελματίες για να βοηθήσουμε να σωθούν ζωές στη θάλασσα, τις οποίες τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν τα μέσα και τη νομική υποχρέωση να σωσούν.
Που μοίρασα σωσίβια σε νεογέννητα παιδιά, ανακαλύπτοντας τη στιγμή εκείνη πως υπήρχαν και μεγέθη για μωρά στον εξοπλισμό θαλάσσιας διάσωσης.
Που σήκωσα στα χέρια μου ανθρώπους που δεν μπορούσαν να κρατηθούν όρθιοι, και που ήταν γεμάτοι με ακαθαρσίες μετά από μία οδύσσεια τριών ημερών στη θάλασσα.
Που χρειάστηκε με το υπόλοιπο πλήρωμα να κρατήσουμε ζωντανά αυτά τα σώματα πάνω σε ένα ασφυκτικά γεμάτο πλοίο και με μία τρικυμισμένη θάλασσα, περιμένοντας να δεχτεί η Ιταλία να ανοίξει τα λιμάνια της για να τα υποδεχτεί.
Που μοίρασα μπάρες επιβίωσης, κάλτσες και οδοντόβουρτσες σε άτομα απείρως πιο αυτόνομα από μένα.
Που φρόντισα σώματα αδίκως πληγωμένα, πεινασμένα και βασανισμένα. Στο όνομα του παραλογισμού των ευρωπαϊκών μεταναστευτικών πολιτικών.
Που σχεδόν συνήθισα τις ιστορίες βασανιστηρίων και βιασμών. Τα σημάδια στα σώματα.
Που απάντησα "ναι, ξέρω ..." σε μια ακόμη ιστορία από τη Λιβύη. Για να το συντομεύσω. Για να μην ακούσω περισσότερα. Να μην βλέπω.
Που ήμουν τόσο αδύναμη μπροστά σε ανθρώπους τόσο δυνατούς.
Που ξέχναγα για λίγο, όσο διαρκούσε μία αυτοσχέδια χαρούμενη γιορτή στην πρύμνη του Seawatch με γέλια και χορούς, τη βία και το παράλογο της κατάστασης.
Που είπα ψέματα, επαναλαμβάνοντας κι εγώ ότι "όλα θα είναι καλύτερα στην Ευρώπη", λόγια καθησυχαστικά που προφέρονταν εδώ κι εκεί, από φόβο μην διαψεύσουμε πολύ γρήγορα και πολή νωρίς αδύνατες ελπίδες.
Που απάντησα αφηρημένα "see you soon in Paris", χωρίς να έχω το θάρρος να εξηγήσω τι σκατά ήταν το Δουβλίνο, φοβούμενη μήπως άνθρωποι πέσουν στη θάλασσα, όπως συνέβη στο Ocean Viking .
Που παρουσίασα στα πρόσωπα αυτά ως πρώτο θέαμα της Ευρώπης ένστολους άντρες οπλισμένους με γκλόμπς.
Που ενσάρκωσα στα μάτια τους την απαίσια και βίαιη εικόνα του ήρωα. Του λευκού διασώστη που έρχεται να βοηθήσει αλλόχρωμους ανθρώπους.
Που έπρεπε να "προσφέρω" σε ανθρώπους ως προνόμιο ένα θεμελιώδες δικαίωμα.
Που ανέβηκα σε ένα αεροπλάνο για μία πτήση Παλέρμο-Παρίσι των 50 ευρώ κάνοντας τη σκέψη ότι για το ίδιο ταξίδι για τους φίλους και τις φίλες μου θα χρειαστούν μήνες ή και χρόνια, αρκετές εκατοντάδες ευρώ, μια καλή δόση αστυνομικής βίας και άπειρη διοικητική ταλαιπωρία.
Που διάβασα, κατά την επιστροφή μου, σε μία ιταλική εφημερίδα, πως τον Ιούνιο 20% των ανθρώπων που επιχείρησαν να διασχίσουν τη Μεσόγειο έχασαν τη ζωή τους.
Που παρατηρούσα τα βράδια την θάλασσα από την πλώρη του πλοίου και την έβρισκα όμορφη. Που αγάπησα αυτό που είναι ένας αποτρόπαιος μαζικός τάφος. Που έκανα μπάνιο. Που κολύμπησα.
Που συναντήσαμε μεσοπέλαγα, ανάμεσα σε δύο dinghies [μικρή λέμβος -σ.σ.], φέρυ και κρουαζιερόπλοια γεμάτα επιβάτες που έχουν το δικαίωμα να ταξιδεύουν. Να είναι ελεύθεροι. Να ζουν.
Που μοιράστηκα τόσο δυνατές και πρόσκαιρες στιγμές με αγνώστους, που κάποιοι από αυτούς έγιναν και φίλοι/ες.
Πρόσωπα με τα οποία θα θέλαμε να αγωνιστούμε μαζί και όρθιοι, και όχι καθισμένοι στο κατάστρωμα ενός πλοίου μοιράζοντας κάλτσες.
'Οχι, Μπαμπά, δεν πιστεύω πως είμαι περήφανη για τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ντράπηκα ποτέ τόσο πολύ. 'Οτι δεν θύμωσα ποτέ τόσο πολύ.
Η ανθρωπιστική βοήθεια δεν είναι ο αγώνας μου. Και κανενός άλλου εξάλλου. Ούτε του Seawatch. Ούτε του πληρώματός του.
'Ολα αυτά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν.
Sophie-Anne
Sea Watch - 20 Ιουλίου 2020
Μτφ. Σ.Σ.
Δείτε επίσης στο Αλμανάκ:
Το Aquarius ξαναβγαίνει στη θάλασσα
Ο Γιώργος Μουτάφης φωτογραφίζει την Καρόλα Ρακέτε για την Bild
Το "Aquarius" χωρίς σημαία ή το ναυάγιο της Ευρώπης
