Κάποτε η Grace Slick είχε σκοπό να ρίξει LSD στο ποτό του προέδρου Νίξον
Οι περιπέτειες της βασίλισσας του ψυχεδελικού ροκ που προσπάθησε να ρίξει LSD στο ποτό του Νίξον
Elizabeth Atanassova
Messy Nessy - 28.02.2025
Η Grace Slick είναι η ψυχεδελική βασίλισσα που δεν έδινε κυριολεκτικά δεκάρα για τίποτα - who didn’t give a f**k - ήταν η πρώτη που είπε τη λέξη στην αμερικανική τηλεόραση σε ένα τραγούδι με το ροκ συγκρότημά της, τους Jefferson Airplane. Ήταν μια ταλαντούχα τραγουδοποιός με διαβολική αίσθηση του χιούμορ, φίλη με την Janis Joplin στο ποτό, και ήταν και η γυναίκα που σχεδίασε να ρίξει LSD στο ποτό του προέδρου Richard Nixon σε ένα tea party στον Λευκό Οίκο. Ας κάνουμε ένα trip με την Grace Slick...
Η Slick έζησε μια τρελή ζωή και δεν θα μπορούσε να είχε γίνει αλλιώς. Γεννήθηκε σε μια μεσοαστική οικογένεια που εγκαταστάθηκε στο Πάλο Άλτο, την ήσυχη πόλη της Καλιφόρνιας, η οποία ήταν το σπίτι άλλων ειδόλων της δεκαετίας του '60, όπως η Joan Baez και οι Grateful Dead. Επίσης, είναι σημαντικό ότι απέχει μόλις 30 λεπτά με το αυτοκίνητο από το Σαν Φρανσίσκο, που ήταν το κέντρο της κοινωνίας της αντικουλτούρας. Το Σαν Φρανσίσκο φιλοξένησε σημαντικές προσωπικότητες της γενιάς των Beat, το κίνημα των οποίων άνθισε και μετατράπηκε στο κίνημα των χίπις, το οποίο η Slick άρχισε να λατρεύει.
Η εμφάνιση της Slick από μόνη της θα μπορούσε να την είχε καταστήσει είδωλο του Haight-Ashbury της δεκαετίας του '60, με το ψηλό της σώμα, τις πλούσιες καστανές της μπούκλες και τα διαπεραστικά της μάτια που η Patti Smith συνέκρινε με εκείνα της Elizabeth Taylor. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ξεκίνησε ως μοντέλο, αλλά η μουσική ήταν η πραγματική της κλίση. Ξεκίνησε σε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν The Great Society, το οποίο υπήρξε βραχύβιο, καθώς στη συνέχεια έγινε η τραγουδίστρια των Jefferson Airplane - τα παιδιά της αφίσας της δεκαετίας του 1960.
Η μπάντα αποτελούνταν από τους Marty Balin, Paul Kanter, Jorma Kaukonen, Jack Casady, Spencer Dryden και ήταν headliners στο Woodstock. Μήπως θυμάστε εκείνη την περίφημη συναυλία των Beatles στην ταράτσα; Λοιπόν, οι Jefferson Airpane το έκαναν πρώτοι. Νωρίτερα την ίδια χρονιά, ο Jean-Luc Godard τους ζήτησε να παίξουν στην ταράτσα ενός ξενοδοχείου στο Μανχάταν για το ντοκιμαντέρ του, καθώς πίστευε ότι "αντιπροσώπευαν με τον καλύτερο τρόπο την επανάσταση της νεολαίας της εποχής".
Αν το όνομα του συγκροτήματος δεν σας θυμίζει κάτι, πιθανόν να αναγνωρίζετε κάποια από τα τραγούδια τους, όπως το Somebody to Love. Τα φωνητικά της Grace Slick, σήμα κατατεθέν της, είναι άμεσα αναγνωρίσιμα - θερμά, πλούσια και δυνατά, ταιριάζουν με τη μεγάλη προσωπικότητά της. Το 1968, έγραψε ένα τραγούδι σε παραγωγή του Frank Zappa, στο οποίο η Grace τραγουδάει για την περίοδό της και το στοματικό σεξ στο Would you like a Snack?.
Η Grace σύχναζε στους ίδιους κύκλους με τη θρυλική Janis Joplin. "Ήμασταν και οι δύο γερά ποτήρια. Και οι δύο βρίζαμε και ξεκαρδιζόμασταν με διάφορα πράγματα", είπε στη δημοσιογράφο του Vanity Fair Sheila Weller, αλλά πρόσθετε ότι "υπήρχε πάντα μια "θλίψη" στην Janis για την οποία δεν αναρωτήθηκα ποτέ".
Το 1965, η Slick έγραψε το σούπερ ψυχεδελικό τραγούδι White Rabbit που συμπυκνώνει το zeitgeist μιας εποχής γεμάτης ναρκωτικά, όπου κάποια χάπια σε κάνουν μεγαλύτερο, κάποια άλλα μικρότερο και "αυτά που σου δίνει η μάνα σου, δεν σου κάνουν τίποτα απολύτως". Τραγούδησε για την "κάμπια που καπνίζει ναργιλέ" και σε συνέντευξή της μίλησε για τη φύση των παιδικών παραμυθιών. "...οι γονείς μας διαβάζουν ιστορίες όπως ο Πίτερ Παν, η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων και ο Μάγος του Οζ ... Όλες έχουν ένα κομμάτι όπου τα παιδιά παίρνουν ναρκωτικά και είναι σε θέση να πετάξουν ή να δουν μια σμαραγδένια πόλη ή να έχουν εκπληκτικές εμπειρίες με ζώα και ανθρώπους... Και οι γονείς μας ξαφνικά λένε: "Γιατί παίρνεις ναρκωτικά;". Ε, λοιπόν, hello!" Η κατανάλωση ναρκωτικών από τη γενιά των χίπις οφειλόταν εν μέρει στην κληρονομιά των μπίτνικς, οι οποίοι συχνά πειραματίζονταν με ουσίες όπως η βενζεδρίνη και άλλες ουσίες με παραισθησιογόνες ιδιότητες.
Η Slick θυμάται ότι έγραψε το White Rabbit αφού πήρε LSD και "άκουσε το άλμπουμ 'Sketches Of Spain' του Miles Davis για 24 ώρες συνεχόμενες μέχρι που κάηκε ο εγκέφαλός μου". Ως εκπρόσωπος της αντικουλτούρας της γενιάς της, υποστήριξε τη χρήση ψυχεδελικών ουσιών, καθώς πίστευε ότι άνοιγαν τα άτομα σε πολλαπλές αντιλήψεις, με αποτέλεσμα να απομακρύνουν τους ανθρώπους από τη ρεπουμπλικανική νοοτροπία.
Το White Rabbit των Jefferson Airplane μπήκε, όπως ήταν αναμενόμενο, στη μαύρη λίστα για τις σαφείς αναφορές του στα ναρκωτικά και χαρακτηρίστηκε ως "ροκ δίσκος προσανατολισμένος στα ναρκωτικά" μαζί με τραγούδια όπως το Let's Go Get Stoned του Joe Cocker και πολλά τραγούδια των Beatles όπως το Lucy in the Sky With Diamonds και το Yellow Submarine.
Φυσικά, η αντικουλτούρα της δεκαετίας του '60 ήταν ενσωματωμένη στον πολιτικό ακτιβισμό και η Grace δεν θα μπορούσε να μείνει μακριά από αυτό. Ήταν στενή φίλη με τον Abbie Hoffman, τον Αμερικάνο κοινωνικό ακτιβιστή και αναρχικό, ιδρυτή του Διεθνούς Κόμματος Νεολαίας, που οργάνωνε διαμαρτυρίες, ειδικά ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η Slick τον πήρε μαζί της όταν προσκλήθηκε στον Λευκό Οίκο από την κόρη του Richard Nixon. Η ασφάλεια του Λευκού Οίκου δεν γνώριζε ότι η Slick είχε περάσει κρυφά 600 μικρογραμμάρια LSD με σκοπό να τα ρίξει στο ποτό του προέδρου.
Αλλά πριν προλάβει να το επιχειρήσει, το προσωπικό αναγνώρισε την ταραχοποιό τραγουδίστρια που ήταν γνωστή για την αντικαθεστωτική της προσωπικότητα. Η Slick και ο Abbie συνοδεύτηκαν γρήγορα έξω από τον Λευκό Οίκο, ματαιώνοντας το μνημειώδες σχέδιό τους.
Αναλογιζόμενη ωστόσο το περιστατικό αυτό, η Slick δήλωσε αργότερα: "Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι ήταν τρελός ούτως ή άλλως. Περιφερόταν και μιλούσε στις φωτογραφίες και τέτοια. Οπότε θα σκέφτονταν, "Εντάξει, τώρα έχει ξεφύγει πραγματικά από τα όρια" και θα έπρεπε να τον πάνε στο Langley".
Το ρεπερτόριο των Jefferson Airplane έφτασε να περιλαμβάνει ύμνους για πολιτικά θέματα της εποχής. Ένα από τα τραγούδια τους, το We Can Be Together, ήταν εμπνευσμένο από το κίνημα των Μαύρων Πανθήρων και τη συμμορία του δρόμου σιτουασιονιστικής έμπνευσης που αυτοαποκαλούνταν Up Against the Wall Motherf**ker. Το συγκρότημα ερμήνευσε το τραγούδι τους στο Dick Cavett Show το 1969 με στίχους που περιλάμβαναν: "we steal, cheat, lie, forge, f**k, hide, and deal" στον πρώτο στίχο και "up against the wall motherf**ker", καθιστώντας τους επισήμως τους πρώτους που είπαν τη λέξη "f**k" στην αμερικανική τηλεόραση.
Ο έντονος ροκ εν ρολ τρόπος ζωής της Slick άρχισε τελικά να βγαίνει εκτός ελέγχου. Είχε συλληφθεί πολλές φορές για μέθη σε δημόσιο χώρο και για το ότι σημάδευε με άδειο όπλο αστυνομικό. Κάποτε που διάβαζε ποίηση στο δρόμο πίνοντας κρασί, την πλησίασε ένας αστυνομικός και τη ρώτησε τι έκανε· η απάντησή της ήταν τόσο σαρκαστική που συνελήφθη και φυλακίστηκε. Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της τελικά την έδιωξε από το ίδιο της το συγκρότημα, τους Jefferson Airplane. Αφού πήρε κάποια άδεια και πήγε σε κέντρο αποτοξίνωσης, έκανε ένα comeback τη δεκαετία του 1980 με ένα νέο συγκρότημα, που ονομαζόταν Jefferson Starship, και είχε ένα one hit wonder που ίσως θυμάστε: Nothing Can Stop Us Now. Το 2011, πούλησε τα δικαιώματα του τραγουδιού στην Chick-Fil-A για ένα διαφημιστικό σποτ, ώστε να μπορέσει να δωρίσει τα χρήματα για τον ακτιβισμό υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ.
Αργότερα εγκατέλειψε τη μουσική βιομηχανία με την πεποίθηση ότι "όλοι οι ροκάδες άνω των 50 ετών μοιάζουν ηλίθιοι και πρέπει να αποσυρθούν", "μπορείς να κάνεις τζαζ, κλασική μουσική, μπλουζ, όπερα, κάντρι μέχρι τα 150 σου, αλλά η ραπ και το ροκ εν ρολ είναι πραγματικά ένας τρόπος για τους νέους να βγάλουν το θυμό τους... Είναι ανόητο να ερμηνεύεις ένα τραγούδι που δεν έχει καμία σχέση με το παρόν ή εκφράζει συναισθήματα που δεν έχεις πια". Πιο πρόσφατα, επανεμφανίστηκε για μια συναυλία στη μνήμη των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου και για μια συγκέντρωση χρημάτων για την αντιμετώπιση μιας πετρελαιοκηλίδας, αλλά ως επί το πλείστον παραμένει κάτω από το ραντάρ.
Με όλα τα σκαμπανεβάσματά της, η Slick υποστηρίζει ότι δεν έχει μετανιώσει για πολλά πράγματα -για την ακρίβεια μόνο για δύο: "Τα πράγματα που εύχομαι να είχα κάνει και δεν τα έκανα, ήταν να πηδήξω τον Jimi Hendrix και να καβαλήσω ένα άλογο". Οι συνεντεύξεις της όλα αυτά τα χρόνια είναι γεμάτες από ανεκδιήγητες, ξεκαρδιστικές και ανεκτίμητες ατάκες, άγνωστες στη σημερινή γενιά. Μερικές συμβουλές της Grace Slick για εσάς τα σημερινά παιδιά; "Go for it. Κάντε τα πάντα. Προσπαθήστε να μην σκοτωθείτε, αλλά κάντε όσα περισσότερα μπορείτε".
Σήμερα, η Grace Slick ζει μια πιο ήρεμη ζωή στο Μαλιμπού, όπου επιδίδεται στην τέχνη. Οι πίνακές της απεικονίζουν μια νοσταλγία για τη γενιά των χίπις, με θέματα όπως ο Jimmy Hendrix, η Janis Joplin και φυσικά ο White Rabbit.
