Η Κομμούνα του Bishan. Το αγροτικό όραμα του κινέζου καλλιτέχνη Ou Ning.
Απόσπασμα από το άρθρο της Martine Bulard στη Monde Diplomatique (Νοέμβρ. 2015) :
Paysans chinois entre cueillette et Internet (Κινέζοι αγρότες μεταξύ συγκομιδής και 'Ιντερνετ)
"(...) Ο Ou Ning, καλλιτέχνης από το Πεκίνο, εγκαταστάθηκε στο χωριό Ming του Bishan (Anhui), όπου φιλοδοξεί να ιδρύσει την "Κομμούνα του Bishan", "με αναφορά στην παρισινή Κομμούνα και όχι στην μαοϊκή κομμούνα", όπως διευκρινίζει. Γραφίστας, ντιζάϊνερ, επιμελητής μεγάλων εκθέσεων σύγχρονης τέχνης, δημιουργός του περιοδικού Tian Nan, αναγνωρισμένος καλλιτέχνης στην Κίνα όπως και στο εξωτερικό, θα μπορούσε πολύ εύκολα να πηγαίνει από το ένα φεστιβάλ στο άλλο, τσεπώνοντας γουάν και δολάρια. Αλλά δεν θέλει να ζει μέσα σε μία φούσκα. "Οι κινέζοι ηγέτες εφάρμοσαν δυτικές πολιτικές λύσεις : πρώτα τον ευρωπαϊκό κομμουνισμό και πιο πρόσφατα τον φιλελευθερισμό αμερικανικής προέλευσης. Είναι καιρός για τους κινέζους διανοούμενους να ξανασκεφτούν την έννοια της ανάπτυξης." Μιας ανάπτυξης όπου ο πολιτισμός δεν θα ήταν το προνόμιο λίγων, στην πόλη.
Τον συναντάμε στο Bishan ενώ ετοιμάζεται πυρετωδώς για τον γάμο του που πρόκειται να γίνει σε δυό μέρες. Μας παραχωρεί όμως τον χρόνο του για να μας εξηγήσει την ιδέα του, να μας δείξει τη βιβλιοθήκη που στεγάζεται σε ένα θαυμάσιο προγονικό ναό και που πραγματοποίησε με τη βοήθεια του ιδιοκτήτη του πιο φημισμένου βιβλιοπωλείου του Nankin - ένα σύμβολο, έστω κι αν οι επισκέπτες είναι περισσότερο τουρίστες παρά ντόπιοι κάτοικοι. Κι έπειτα κατευθυνόμαστε προς την τελευταία του δημιουργία, τη Σχολή των οργωτών, ένα μείγμα σύγχρονου καφενείου (με WiFi), πωλητηρίου προϊόντων αγροτικής βιοτεχνίας (χωρίς κέρδος) και αίθουσας συνεδριάσεων πάνω σε αγροτικά ζητήματα όπου εκτίθενται παλιά εργαλεία, φωτογραφίες, κλπ.
Ασφαλώς, βλέπουμε πάντα στα χωράφια σκυμμένους αγρότες που σπέρνουν καλαμπόκι ή που θερίζουν με δρεπάνι αγρούς ολόκληρους φυτεμένους με ελαιοκράμβη. Οι γυναίκες εξακολουθούν να πηγαίνουν στο πλυσταριό μόλις ανατέλει ο ήλιος, μηλώντας δυνατά και κοπανίζοντας εξίσου δυνατά τη μπουγάδα. Εντούτοις, οι κάτοικοι έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για την περιπέτεια αυτή, όπως ο κος Yao Linlan, πρώην δάσκαλος, που τον συναντάμε στο δρόμο το πρωϊ, μια εφημερίδα στο χέρι και ντυμένο στα μπλε, παντελόνι και γιλέκο. Μας οδηγεί μέσα από τους διαδαλώδεις δρόμους του χωριού για να μας δείξει το παλιό "σοκάκι των λoγίων", και μπαινοβγαίνει στα σπίτια που ανακαινίζονται, περήφανος για τις φωτογραφίες που εκθέτει στην γκαλερί του Ou Ning. Συναντάμε επίσης τον κο Qian Shi'an, ξυλουργό, ποιητή, πρώην στρατιωτικό, ο οποίος σχεδίασε έναν κήπο με περίπου σαράντα δέντρα και δεκάδες είδη λουλουδιών. Συμμετέχει στη Σχολή των Οργωτών. "Στα 71 μου, έχω την εντύπωση πως ξανανιώνω", μας λέει προσφεροντάς μας στο ταπεινό του σπίτι νούντλς από γλυκοπατάτα και ρίζες από λωτό(...)
Για να περάσει σε ένα επόμενο στάδιο, ο Ou Ning αναζητεί επιχειρηματίες που να μοιράζονται τις ίδιες απόψεις μαζί του, καθώς και πόρους για να εξασφαλίσει νέες δραστηριότητες. Στην αρχή, η τοπική κυβέρνηση τον στήριξε. 'Οταν όμως αρνήθηκε την επιβολή "διοδίων" στην είσοδο του χωριού και τον πολλαπλασιασμό καταστημάτων με σουβενίρ άσχετα με την αγροτική εργασία, το πράγμα άλλαξε.
Δεν είναι σίγουρο πως όλοι οι κάτοικοι του Bishan, οι οποίοι θέλουν πρωτίστως να ζούν καλύτερα και να κερδίζουν χρήματα, είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Κάποιοι απ' αυτούς που συναντήσαμε δεν διστάζουν να αναφέρουν το παράδειγμα του Hongcun, ενός χωριού σε απόσταση 10 χμ., το οποίο άδειασε από τους κατοίκους του για να ανακαινιστεί και να ξαναχτιστεί εν μέρει με τον παλιό τρόπο. Ζητήθηκε από ένα μέρος των κατοίκων να επιστρέψουν για να δώσουν ζωή σ' αυτό το τεχνητό "τουριστικό χωριό". Απέχουμε πολύ από το πολιτικό και πολιτιστικό εγχείρημα μιας "λαϊκής αυτοοργάνωσης βασισμένης πάνω στην αλληλεγγύη και την ανταλλαγή", που οραματίστηκε ο Ou Ning. Για την ώρα, οι διανοούμενοι που επιλέγουν να εγκατασταθούν στην ύπαιθρο, ακολουθώντας τη μεγάλη κινεζική παράδοση των μανδαρίνων -ή την πιο αυταρχική του μαοϊκού δόγματος- είναι σχετικά λίγοι. Ωστόσο, η συζήτηση διευρύνεται, φτάνοντας μέχρι τους συμβούλους της εξουσίας.
