Μαργκερίτ Γιουρσενάρ
Στον οπωρώνα με τα κυπαρίσσια
Στον οπωρώνα με τα κυπαρίσσια φρούτα είναι τ' αστέρια
Που λικνίζονται αργά στο βάθος της καλοκαιρινής νύχτας.
Η ζωή, μοναδική και γυμνή μέσα από τα εκατό πέπλα της,
Για να ανακτήσει την ομορφιά σας την απλώσει παντού.
Η αγάπη σας, η αγάπη μου, η καρδιά μας και το μεδούλι μας,
Θα είναι αλλιώς μετά από αυτό που υπήρξαν·
Κι όπως μια αράχνη επεκτείνει ολοένα τους ιστούς της,
Το τερατώδες σύμπαν υφαίνει την αιωνιότητα.
Το κύμα δίχως αύριο μας αφήνει και μας παίρνει.
Κοιμόμαστε κάτω από μια τεράστια πόρτα.
Χανόμαστε στο όλον για να ξαναβρούμε τα πάντα.
Αλλά τα χείλη της καρδιάς παραμένουν διψασμένα.
Κι η αγάπη κι η ελπίδα προσπαθούν να ονειρευτούν
'Οτι με τον ήλιο των νεκρών άλλες ζωές θα ωριμάσουν.
