Η σιγαλιά στα χωριά της Ρωσίας
Ένας Ρώσος συγγραφέας και οι εξαιρετικές φωτογραφίες του με ένα iphone
ΛΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ακολουθώ στο instagram. Aπό τύχη μάλλον. Κάτι Άγγλους κηπουρούς στην επαρχία του Ηνωμένου Βασιλείου. Ένα Γάλλο σχεδιαστή που έχει κόλλημα με την Άιγυπτο και το Μαρακές. Ένα Ρώσο συγγραφέα και φωτορεπόρτερ, που συνδυάζει ωμότητα και τρυφερότητα― σα να λέει, σού δείχνω την πραγματικότητα έτσι ακριβώς όπως είναι, αλλά το βλέμα μου είναι γεμάτο αγάπη. Πολλοί φωτορεπόρτερ και κινηματογραφιστές (από το new cinema των Άγγλων, ως τα τσεχοσλοβάκικα φιλμ του '60 - είδα προσφατα το αριστουργηματικό «Έρωτες μιας ξανθιάς») ανήκουν σε αυτή τη σχολή, ποτάμι που δεν στέρεψε, τα νερά του κυλάνε σε πολλούς νέους δημιουργούς. Αλλά ο Ρώσος μου, ονόματι Dmitry Markov (Дмитрий Марков) έχει ένα πλεονέκτημα για μένα: καταγράφει σκηνές από την ρωσική επαρχία, που έχει κάτι μυθικό, αν και σκοτωμένο― μια σιγαλιά ξεθυμασμένη.
Προχθες, πήγε σε δυό χωριά, ονόματι «Πρόοδος» και «Μέλλον» και τα φωτογράφισε. Κανείς δεν κρατάει κινητό, εδώ, λέει. Στο «Μέλλον» ζουν σήμερα μόνο 30 κάτοικοι. Παλιά, όταν λειτουργούσε εκεί ένα αποστακτήριο, οι κάτοικοι έφταναν τους χίλιους. Ο Dmitry τραβάει όλες τις φωτογραφίες του με ένα iphone.
Στην είσοδο του «Πρόοδος», είδε μια βιοτεχνία που κατασκευάζει σπίτια και μπάνια από ακέραιους κορμούς δέντρων. Κι έπειτα το κενό. Το κέντρο του οικισμού είναι μια μικρή πλατεία με ένα διοικητήριο, το «Σπίτι του Πολιτισμού» κι ένα κέντρο ύδρευσης. Ο Ντμίτρι έφτασε στη διάρκεια ενός τρομερού καύσωνα - οι γυναίκες μάζευαν νερό από τη δημόσια βρύση για να ποτίσουν τους θάμνους και τα δέντρα στις αυλές τους. Το βράδι πήγε στο σπίτι του πολιτισμού για τη συναυλία του Σαββάτου και ήταν ουσιαστικά ο μόνος θεατής. Λόγω της ζέστης, του δικαιολογήθηκαν.
Μ΄αρέσουν αυτού του είδους τα ταξίδια πολύ, αν κι έτσι όπως έγινε ο κόσμος, δεν με βλέπω να τα κάνω. Θαυμάζω όμως τις φωτογραφίες του Ντμίτρι. Και συχνά κάνω όνειρα. Σε τρένα και λεωφορεία και γλώσσες που δεν καταλαβαίνω. Ταξίδια μεγάλης πολυτέλειας- που δεν έχουν ούτε σκοπό ούτε πρόβλεψη. Μια περιπλάνηση, άσκοπη, και μάλλον εσωτερική, σα να ήταν όλος ο χρόνος του κόσμου δικός μας.
