Κάθε, μα κάθε Χριστούγεννα
Δεν υπάρχουν Χριστούγεννα που να μη θυμηθώ το χριστουγεννιάτικο τραπέζι του James Joyce στους Δουβλινέζους. Και ειδικά, αυτό το τραγούδι
The Lass of Aughrim
If you'll be the lass of Aughrim
As I am taking you mean to be
Tell me the first token
That passed between you and me
O don't you remember
That night on yon lean hill
When we both met together
Which I am sorry now to tell
The rain falls on my heavy locks
And the dew wets my skin;
My babe lies cold within my arms;
But none will let me in
______
Η σκηνή που η Γκρέτα θυμάται τον Μichael Furey που την είχε ερωτευτεί και πέθανε στην παλιά Ιρλανδία, όταν ήταν παιδιά.
Όταν η Γκρέτα αποφάσισε να φύγει από το χωριό τους και αυτός συνειδητοποίησε ότι δεν θα την βλέπει πια, στάθηκε όλη νύχτα στη βροχή κάτω από το σπίτι της― αρρώστησε και πέθανε...
"He used to sing that song. He was very delicate..."...
Όσες φορές κι αν δώ αυτή την ταινία, όσες φορές κι αν διαβάσω αυτό το βιβλίο, θα βρώ μια νέα χροιά στη μουσική της, στις λέξεις του.
Επίσης θα δω εκφρασμένο αυτό που μένει από τα γιορτινά τραπέζια, αυτό που μένει από τόσες ζωές.
Ένα τραγούδι από τον πάνω όροφο.
Χιόνι πάνω στο χιόνι.
Και του χρόνου.
