Κι ένας σωρός αιτίες ένας σωρός με λάθη
δε μας αφήνουν να χαρούμε την αγάπη...
Σε κασέτες πιτσιρίκος όπως όλα τα καλά ανώμαλα παιδάκια είχα ένα δισκάκι με τα Απέραντα Χωράφια. Και κάπου εκεί κι ένα τραγούδι για την αγάπη, πριν διανοηθώ τι είναι αγάπη. Το τραγουδούσα όπως το παιδί-θαύμα Χοσελίτο στη Βιολετέρα. Παπαγαλία.
Αργότερα είδα ότι κι οι μεγάλοι, παπαγαλία την κάνουν την αγάπη. Τα είπε και ο Λα Ροσφουκό: "Οι περισσότεροι δεν θα ερωτευόντουσαν αν δεν άκουγαν να γίνεται λόγος περί έρωτος".
Τέλος πάντων.
Το τραγούδι αυτό το αγαπάω ακόμα. Όχι μόνο για το ωραίο του σύνθι (κέντρα δίπλα στη θάλασσα και τρέμουλο στο μπλουζ, φιλάκι πεταχτό στη φλογισμένη παρειά- παιδιά ανίδεα για την κυκλοδίωκτη ζαλάδα που μας έκανε να παραπατάμε ως την τουαλέτα- εμετοί και δάκρυα της αγάπης) αλλά και για το γνήσιο στοχασμό πάνω στο χρόνο, που φτάνει στα Τέσσερα Κουαρτέτα, πηδώντας από το φεγγίτη της κουζίνας:
Στιγμές αν σ' αγαπώ μη μου θυμώνεις
μόνο στιγμές είναι δικές μου γιατί ο χρόνος
μεσ' τα ρολόγια τρέχει σαν γοργό ελάφι
τη μια είσαι φίλος του, την άλλη στέκεις μόνος
Το Σαιξπηχήρειο τούτο φοξ, πέραν του γεγονότος ότι μου θυμίζει την Νίκα τη μυξιάρα και ένα κάποιο πρώτο χτυποκάρδι, έχει την αβάσταχτη γλύκα ενός κοσμου που έσβησε και καλώς έσβησε διότι είχε γελοίους τρόπους, υποκριτικούς― απλώς, γαμώτο, με συμπεριελάμβανε.
Όμως κι αυτό το σκέφτηκε ο υπέροχος ποιητής Κώστας:
Στιγμές λοιπόν σαν θα 'ρθουν να τις ζήσεις
μη τις χαλάσεις γι' αγωνίες για το μέλλον...
