Προσωπογραφία μιας κυρίας
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Τώρα π’ ανθούν οι πασχαλιές
έχει ένα βάζο πασχαλιές μες στο δωμάτιό της·
στριφογυρνάει μια πασχαλιά στα δάχτυλα, μιλώντας:
« Αχ, φίλε μου, δεν ξέρεις, μα δεν ξέρεις
τι ’ναι ή ζωή, που την κρατάς στα χέρια σου,
και αφήνεις να σου φεύγει, να σου φεύγει.
Κι η νιότη είναι σκληρή, δεν έχει η νιότη τύψεις·
χαμογελά για περιπτώσεις που δεν μπορεί να δει.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Αλλά τα δειλινά του Απρίλη αυτά, που μοιάζουν κάπως
με τη ζωή μου τη θαμμένη, το ανοιξιάτικο Παρίσι,
νιώθω γαλήνη απέραντη, βρίσκω τον κόσμο θαυμαστό,
γεμάτο νιότη και ομορφιά, και τώρα ακόμη».
Ξανάρχεται η φωνή σαν φάλτσο επίμονο
βιολιού σπασμένου σ’ ένα απόγεμα του Αύγούστου:
«Πιστεύω πάντα πως καταλαβαίνεις
τα αισθήματά μου, πάντα πως με νιώθεις.
Πιστεύω πως το χέρι απλώνεις πάνω απ’ τον γκρεμνό.
Είσαι άτρωτος· δεν έχεις μιαν αχίλλεια φτέρνα.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
"'Ομως, ω φίλε, τι μπορεί από με κανείς να πάρει;
Άραγε τι μπορώ να δώσω ακόμη εγώ;
Την κατανόηση μόνο, τη φιλία,
κάποιας πού βρίσκεται στο τέλος πια του ταξιδιού».
________
Τ. S. Eliot, Προσωπογραφία μιας κυρίας. Μετάφραση: Στυλιανός Αλεξίου στην ανθολογία «Το Εντευκτήριον», εκδ. Στιγμή
