Ζώντας μεγάλες στιγμές - ως ανθρωπάκια
Ένα εντιτόριαλ, πριν 10 χρόνια. Κατά 90% με βιβλικές επιρροές.
Πριν 8 ακριβώς χρόνια, μόλις φούντωνε η μεγάλη κρίση, έγραφα αυτό.
Έχω κακό προαίσθημα για την κρίση, γνωρίζοντας τη φύση και τον χαρακτήρα των Ελλήνων. Είναι ο πιο εγωιστής και εξυπνάκιας λαός της Ευρώπης - από τις πόλεις κράτη καταλήξαμε στους ανθρώπους νησιά. Καθένας για πάρτη του και ο θεός εναντίον όλων. Ζητάμε την εμπιστοσύνη των αγορών, όταν ο ένας δεν εμπιστεύεται τον άλλον. Από τη «Διχόνοια» του Σολωμού έως σήμερα οι Έλληνες υποψιάζονται και διαβάλλουν τον γείτονά τους, κοιτάζοντας μόνο την ευμάρεια του σογιού του - αυτής της ήπιας μαφίας που γέννησε την αναξιοκρατία και τον νεποτισμό, δημιουργώντας καθ' ομοίωσιν τη θλιβερή καρικατούρα του Έλληνα πολιτικού.
Τα ρίχνουμε όλα στους διεφθαρμένους πολιτικούς, λες και είναι αχειροποίητες παρθένοι: αυτούς τους πολιτικούς οι Έλληνες τους δημιούργησαν, οι Έλληνες τους ψηφίζουν και οι Έλληνες τους καλούν ακόμα στα παράθυρα της τηλεόρασης, κοιτώντας τους σοβαροφανώς όση ώρα παίζουν τη βλακώδη κασέτα τους.
Με αυτό το εξαιρετικά ελικοειδές DNA (που είναι ικανό μόνο για θυμικά πράγματα -Άγιες Λαύρες, ολυμπιακούς αγώνες και έτερους ηρωισμούς!- αλλά αδυνατεί να λειτουργήσει ομαλά σε καιρό ειρήνης) θεωρώ εξαιρετικά απίθανο οι Έλληνες να καταλάβουν την ιστορική στιγμή και να φερθούν ανάλογα. Τόσο οι πολιτικοί όσο και ο λαός.
Ήδη οι υπουργοί λεονταρίζουν στα μέσα («δεν θα επιτρέψουμε να κοπεί ο 14ος! Δεν θα επιτρέψουμε να θιγούν οι αδύνατοι» κ.λπ.) - καρπαζωμένοι Κουταλιανοί, που στο τέλος θα τα δεχτούν όλα με τόκους καθυστέρησης. Και τα υπόλοιπα κόμματα ήδη κοιτάνε πώς θα κερδίσουν μια δυο μονάδες, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά, με ένα αλλοπρόσαλλο ΠΑΜΕ στο λιμάνι και τον Τσίπρα να ζητάει δημοψήφισμα για να κάνει ντα τις αγορές!
Η ίδια χαριτωμένη αίσθηση ανυπακοής σαβουροσέρνεται στο πλήθος, που ξύπνησε βιαίως από τον λήθαργο του lifestyle. Κανένας δεν είναι διατεθειμένος να υποστεί τη λιτότητα που απαιτείται. Διότι το θεωρεί ένδειξη προσωπικής (όχι κοινωνικής) αποτυχίας, αφού ποτέ δεν ένιωσε και δεν φέρθηκε ως μέλος μιας κοινωνίας αλλά ως καουμπόι του μεσονυκτίου - άτακτος κι ημιπαράνομος! Δεν έχει τη συλλογική συνείδηση να καταλάβει ότι, εδώ που φτάσαμε, μαζί σωζόμαστε ή μαζί χανόμαστε: πάλι θα προσπαθήσει να λουφάρει, να στρίψει διά του αρραβώνος, να πλουτίσει μέσα στον χαμό. Αφού πάντα οι άλλοι φταίνε, αυτός έχει οικογένεια, έχει παιδιά - αμάρτησε για το παιδί του! Πολιτικοί και ψηφοφόροι - φτιαγμένοι από το ίδιο ύφασμα.
Ήδη οι πρώτες αντιδράσεις των ελληνικών media επιβεβαιώνουν τον φόβο μου. Το ναυάγιο αναλύουν εκείνοι που το δημιούργησαν. Ένα κύκλωμα κλειστό, προσώπων και οργανισμών, που ζουν και χαίρονται από την αδιαφάνεια, την αδικία και κυρίως την αναμπουμπούλα. Ελάχιστες οι ψύχραιμες φωνές, ελαχιστότερες οι ακηλίδωτες.
Και πού να βρεις τους τελευταίους μοϊκανούς; Στα μικρά έθνη συμβαίνει να σε παίρνουν τα σκάγια του φόνου, ακόμα κι αν είσαι αμέτοχος. Και δεν μπορείς να είσαι εντελώς αμέτοχος. Αν λίγο αίμα δεν λερώσει και τα δικά σου χέρια, δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξεις. Το σύστημα εξαφανίζει όσους δεν συνεργάζονται ή όσους δεν σιωπούν επιλεκτικά. Διασώζουν την τιμή του έθνους κάτι μονόφθαλμοι, κάτι ολίγον έγκυοι, οι οποίοι τουλάχιστον κρατάνε τα προσχήματα - σαν τον πορτοφολά που αφήνει λίγα ψιλά στο θύμα του για το ταξί του γυρισμού. Σε αυτούς ανήκω - δεν έχω ψευδαισθήσεις.
Να ευχηθώ να αλλάξουμε νοοτροπία; Ωραία λοιπόν, το εύχομαι! Εύχομαι επίσης να φυτρώσει το Χρυσόμαλλο Δέρας στον κήπο μου. Και να γίνει ποταμάκι η Φωκυλίδου.
Φοβάμαι ότι η επιθετική μοναξιά που νιώθει κάθε Έλληνας θα γίνει στον καιρό που θα 'ρθει η αιτία που τα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν και θα αποτύχουν, οι άσχετοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί θα απαξιώνουν το έθνος εξακολουθητικά και νέες μορφές απάτης, εγκλήματος και κοινωνικής εχθρότητας θα αναφυούν.
Θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές - ως ανθρωπάκια.
