Ένα ποίημα του Γιώργου Μαρκόπουλου που μου διάβασε η Μυρτώ πέρσι την άνοιξη
Μια μπάντα πήγαινε σε επαρχιακό παραλιακό δρόμο.
Έπαιζε εμβατήρια. Ένα παιδάκι δεκατέσσερω χρονώ,
με φαρδύ καπέλο και παλιά ρούχα της μουσικής
που έπαιζε τρομπόνι, δεν είδε την στροφή του δρόμου.
Έτσι η μπάντα έστριψε,
και το παιδάκι βάδισε μόνο του ευθεία.
Με το τρομπόνι και το μεγάλο του καπέλο.
Οι πυροτεχνουργοί, Τραμ, 1979
RECOMMENDED VIEWING
Στο βίντεο η τελευταία σκηνή από τις "Νύχτες της Καμπίρια" του Φελίνι. Την θεωρώ το κινηματογραφικό του αδελφάκι, πιθανώς η σύνδεση αυτή να είναι κάπως αυθαίρετη αλλά από την στιγμή που μου πρωτοδιάβασε το ποίημα η Μυρτώ στο Παρίσι στην Λέσχη των Ταμπουρέ έχω κολλημένη στο μυαλό μου την εικόνα της Masina με το γκρίζο της δάκρυ να περπατά ανάμεσα στους μουσικούς του δρόμου.
Η μουσική είναι του Nino Rotta, "Ma La Vita Continua" (Μα η ζωή συνεχίζεται).
