θα πεθάνουμε όλοι
Η ΔΙΠΟΛΙΚΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΙΝΣΤΑΓΚΡΑΜ, ΕΔΩ.
Α-Β-Γ, φτου και βγαίνω!_μια μικρή εισαγωγή, για να μπείτε στο νόημα, αν και νόημα δεν υπάρχει
Πόσο διπολική είναι η καθημερινότητά μας... Σαν να περιμένει το σύμπαν να σκοντάψει ο άνθρωπος για να τρελαθεί εντελώς. Ένα σκουπιδάκι στον δρόμο και μπορεί η συνείδησή του να γλιστρήσει σε κάποιο άλλο σύμπαν. Μια συνομιλία, ένα παροδικό άγχος και μπορεί η λογική του να πετάξει από το παράθυρο.
Έφυγα όμως από το θέμα μου. Ήθελα να σας γράψω εδώ κάτι γενικό, όχι να μιλήσω για το πόσο εύκολο είναι τελικά κάποιος δίπλα μας να χτυπήσει τοίχο, είμαστε αναίσθητοι στο θέαμα αυτό. Εγώ ήθελα να σας πω για το χάος της ζωής μας, το πόσο διαφορετικά πράγματα χωράει μια εβδομάδα μας, ή ακόμη και μια ημέρα μας. Το ένα βράδυ βρίσκομαι στο Μπάγκειον για ένα live και το άλλο πρωί στο Λαϊκό – το μεγάλο σχολείο της ανθρώπινης κατάστασης, σύμφωνα με τη Φ.
Ίσως εκείνη να σας έγραφε καλύτερα για όλα αυτά, για όσα πέρασαν φευγαλέα και από το δικό μου μυαλό, με τη μικρή μανία που την κυνηγά γύρω από τη θνητότητα. Πριν από λίγο καιρό της μιλούσα για κάτι που φτιάχνω μαζί με φίλους, γύρω από το θέμα της ομορφιάς, και μου λέει, «ναι, αλλά, Ιωνάκο, το ότι θα πεθάνουμε όλοι το έχετε υπόψη σας; Αυτό να λέτε στους αναγνώστες σας!». Κι από εκείνη τη συζήτηση (που έπαιζα τότε και τώρα ξανά στο κεφάλι μου) βρίσκομαι στην πλατεία Αγίου Θωμά, όπου η Ιωάννα μού δίνει τα Colors της, για να αφιερωθώ στη μελέτη ενός πράγματος λιγάκι ονειροπαρμένου, και σίγουρα εκτός τόπου και χρόνου. Έπειτα μάλλον κάποιο πάρτι που έχω ξεχάσει... Και μετά θα δούμε, φτιάχνω άλλωστε το fiction της εβδομάδας on the go. Ό,τι μου έρχεται.
Τη μια μέρα στο Μπάγκειον_symboyles kai skepseis
ΜΕΣΑ ΓΙΑ 15 ΛΕΠΤΑ. Έχουμε υπολογίσει με τη Μ. ότι αυτή είναι η ιδανική διάρκεια παραμονής σε οποιοδήποτε πάρτι, γεγονός ή event, αν είσαι κάπως αγοραφοβικός και βαριέσαι γρήγορα. Κάπως γουορχολικό τρικ: μπαίνεις περίπου τελευταίος και φεύγεις πρώτος. Έτσι ούτε προλαβαίνεις να βαρεθείς, ούτε υποφέρεις από κάποιο fomo. Σιγά σιγά, αφήνουμε πίσω μας την παιδική ανασφάλεια που θέλει να φτάνεις πρώτος και να φεύγεις τελευταίος απ' τα μέρη που σε καλούν, σε περίπτωση που κάτι χάσεις, ή κάπως μείνεις πίσω κοινωνικά. Ας μη μας αγαπάνε όλοι!
Κάθε φορά που βρίσκομαι όμως σε αυτόν τον χώρο η ενέργεια είναι εκεί και με κάνει να βλέπω ξανά και ξανά τη σημασία τού να δίνεται ελεύθερος χώρος σε ανθρώπους. Μιλάω για τετραγωνικά μέτρα, για έναν όροφο, ένα χρέπι, μια οικοδομή, μέσα στην οποία μπορούν να αυτοοργανωθούν και να δημιουργήσουν. Η ελευθερία έχει τίμημα, διαβάζει ο Γιάννης στον Εντουάρ Λουί και το γράφει στη στήλη του στα «Νέα», εννοώντας πως κοστίζει, πως χρειάζεται ένα χέρι να απλώνεται προς τα έξω, προς τα κάτω. Το σκέφτομαι κάθε φορά που βρίσκομαι με κάποια αφορμή στο Μπάγκειον (αν και, από όσο ξέρω, ο χώρος νοικιάζεται και δεν χαρίζεται!). Το ίδιο αίσθημα και στις εκθέσεις που επιμελείται η Νάντια στο κτίριο Νόμπελ στο Χαλάνδρι.
Πόσο όμορφα θα ήταν τα πράγματα, πόσο πιο ανθρώπινη και πολιτισμένη μπορεί να έμοιαζε η ζωή μας αν υπήρχαν κι άλλοι τέτοιοι χώροι. Μέρη. Διοργανώσεις. Χωρίς είσοδο. Χωρίς χρήματα. Μέρη στα οποία θα συναντιόμαστε, και εκείνα θα διαμορφώνονταν κάθε φορά ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνατότητές μας, χύμα. Χωρίς να κερδίζει κάποιος κάτι, πέρα από το να ζει, να νιώθει εκείνη τη στιγμή την τρελή ενέργεια μιας πόλης που την έχει πάρει ο ύπνος. Να το κάνει για την καύλα του, όχι για να κόψει εισιτήρια η αποθήκη του, όχι για να σπρώξει τα χάπια του. Σαν βαλβίδα σε χύτρες ταχύτητας, όλα τα χύμα αυτά μέρη μάς κάνουν να νιώθουμε ελεύθεροι. Ζωντανοί. Να νιώθουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν εμάς, με εμάς. Εκείνη τη μέρα (πάει καιρός, ψέματα γράφω ότι είναι αυτήν τη βδομάδα) έπαιζαν οι SWIM και οι Callas, κι άλλοι που δεν συγκρατώ ή δεν γνωρίζω και το μεθυσμένο κλίμα –ίσως να υπερβάλλω– μου θύμισε τη σκηνή στο «Wings of Desire» όπου τραγουδά ο Nick Cave το «From Her to Eternity».
Τι σκέφτεσαι;
«Once again night falls inside my head. Fear. Fear of death. Why not die? Sometimes beauty is the only thing that matters. To look in the mirror is to watch yourself think. So what are you thinking? I think I still have the right to be afraid, but not to talk about it. You haven't gone blind yet. Your heart is still beating. And now you're crying. You'd like to cry like a very sad little girl. Do you know why you're crying? For whom? Not for me. I don't know anymore. I'd like to know. I know nothing».
Το επόμενο πρωί στο Λαϊκό_gia exetaseis, ;ola ok telika, min anisixeis katholoy, tha pethanoyme ;oloi.
Ένας παππούς προχωρά, γύρω στα 90. Ένα ψεύτικο χρυσό αμερικανικό ρολόι στο ένα χέρι, με το άλλο κρατά την τσάντα της εξίσου ηλικιωμένης συζύγου του. Εκείνη ακολουθεί πιο πίσω, κρατά μαγκούρα. Εκείνος ανοίγει δρόμο. Εκείνος κανονίζει τα πάντα. Περνάνε από μπροστά μου διάφοροι νέοι και ηλικιωμένοι γιατροί· όλοι τους με crocs. Πού και πού κανένας ωραίος ανάμεσά τους. Αλλά κι αυτοί, πόσο σκληροί μου φαίνονται. Γελάνε, μιλάνε, χαζεύουν. Κινούνται στον χώρο σαν να μη θυμούνται τι είναι. Σαν να έχει ξεβάψει στα μάτια τους αυτό που σημαίνει για εμάς. Η λέξη νοσοκομείο κι όλες του οι συνυποδηλώσεις ένα ξεφτισμένο αυτοκόλλητο πάνω σε ένα μηχανάκι.
Μια κυρία επιστρέφει πέντε ευρώ στο πορτοφόλι της, στη δεύτερη θήκη. Είναι ρέστα από ταξί, το πορτοφόλι της άδειο. Δυο ηλικιωμένοι συναντιούνται στα καροτσάκια τους. Ο ένας με μαγκούρα. Η άλλη μια κυρία με ξυρισμένο κεφάλι κι ένα βλέμμα κάπως χαμένο. Με κοιτά σαν φάντασμα. Σαν να βλέπω εγώ φάντασμα, και εκείνη να το ξέρει. Κάθομαι σε ένα παγκάκι περιμένοντας και παρατηρώ τους ανθρώπους. Βλέπω όσους περνάνε από μπροστά μου να θέλουν να βγουν από το σώμα τους, σαν να μην ταυτίζονται με αυτό το κουφάρι που αναγκάζονται να περιφέρουν εδώ. Που το σπρώχνουν σε καροτσάκια και του τρυπάνε τις φλέβες. Οι περισσότεροι φτάνοντας στην είσοδο διπλώνουν τις ζακέτες. Κρύβουν τα χέρια. Προσπαθούν να περπατήσουν καλύτερα από όσο μπορούν. Δίνουν μια μικρή δική τους παράσταση.
Σκέφτομαι και κάτι ακόμη. Δεν τα βλέπεις όλα αυτά στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Ο κόσμος είναι λιγότερος, οι χώροι αναμονής, τα δωμάτια, πολύ πιο ανθρώπινα. Όχι πως εκεί δεν βλέπουν τους ασθενείς ως κινούμενες δεσμίδες χρημάτων, όχι ότι κι εκεί ο κόσμος δεν αρρωσταίνει, δεν χειροτερεύει και δεν πεθαίνει. Αλλά πολλοί από τους αρρώστους στα ιδιωτικά είναι πιο θυμωμένοι. Σαν να μη το πιστεύουν πως βρίσκονται εκεί. Στέκουν γραπωμένοι πάνω στα πράγματά τους – θέλω να πω στη ζωή, αλλά μοιάζει περισσότερο στη Louis Vuitton ασπίδα πίσω από την οποία βαδίζουν στον χώρο. Γιατί αυτοί είναι διαφορετικοί. Δεν γίνεται να βρίσκονται εκεί.
Μια σακούλα στο πλάι χορεύει με τα φύλλα ενός δέντρου που δεν βλέπω. Κάτι σε «American Beauty». Μέσα από το παράθυρο τώρα, στον χώρο αναμονής, παρατηρώ ξανά. Στον διάδρομο από κάπου ακούγονται νερά. Σαν ιαπωνικός κήπος. Δεν το ήθελαν, αλλά με χαλαρώνουν. Μια γιατρός δίνει τα συλλυπητήριά της σε κάποιον. Α, βρίσκομαι σε λάθος σημείο. Άλλος όροφος. Φτάνω έξω από ένα γραφείο, σβησμένα τα ονόματα. Χτυπάω διακριτικά την πόρτα: Καμία απάντηση. Με παρακολουθεί από δίπλα ένας παππούς, «χτύπα, ρε, τι περιμένεις, σιγά μην απαντήσουν». Μπαίνω. Βγαίνω. Συναντιέμαι στους διαδρόμους ξανά και ξανά με τους ίδιους ανθρώπους, κάποιοι σχεδόν συνωμότες. Όσοι περπατάμε πιο γρήγορα. Οι σβέλτοι. Εκείνοι που λέμε ήδη με το βήμα μας «κοίτα να δεις, εγώ σε λίγο την κάνω από εδώ μέσα». Πόρτες, πόρτες, πόρτες. Κτίριο 16, προαύλιο ιατρικής, «την κυρία Βάρβαρα». Τη βρίσκω. Ευδιάθετη μέσα σε κάτι υπόγεια. Της αφήνω στο χέρι μερικές φιάλες με αίμα μου και εξαφανίζομαι. Δεν προλαβαίνω να της πω ευχαριστώ. Τη χαιρετάω ήδη με την πλάτη γυρισμένη. Ανεβαίνω τρία τρία τα σκαλιά, περνάω ξανά διαδρόμους, πίσω πόρτες. Ρωτάω. Χάνομαι. Βρίσκομαι ξανά στον Κήπο της Ιατρικής. Ο ήλιος στο πρόσωπο. Γυαλιά ηλίου.
Γεια σας.
Και για το τέλος μερικές εικόνες από Παρασκευή βράδυ, Σάββατο μεσημέρι, γιατί ωραία όλα τα παραπάνω. Αλλά αυτά που ακολουθούν είναι κατά κάποιον τρόπο αυτό που μας κρατάει εδώ, να λέμε «λα-λα-λα».
Τα ξαναλέμε...
