Shiva Baby
Μια γενιά / Μια ταινία
Στην πόλη δύο κατοίκων που ζώ (Hi Κ.), το Shiva Baby είναι εδώ και κάποιον καιρό το απόλυτο talk-of-the-town. Αν το Frances Ha γυριζόταν σήμερα θα ήταν αυτή η ταινία.
Είναι το απόλυτο χάος, το coming-of-age της εποχής μας – με το κατάλληλο soundtrack, αυτό από ταινία θρίλερ. Μια ωδή στο να είσαι χαμένος, να πρέπει να λογοδοτείς συνεχώς για τα πάντα και να μην σε καταλαβαίνουν βασικά σχεδόν ποτέ.
Η ταινία λέει: Παιδιά να η (μέλλουσα) αποτυχία της ζωής σας όπως την βλέπουμε εμείς, κι όπως σας αναγκάζουμε να την δείτε εμείς, οι απολύτως και εντελώς ενήλικες. Το στόρι της ταινίας είναι πάνω κάτω το εξής: Μια νεαρή κοπέλα στα 20-κάτι, που κάνει κάτι σχετικό με σπουδές φύλου επισκέπτεται με τους γονείς της σε μια εβραϊκή κηδεία κάποιας ηλικιωμένης φίλης της γιαγιάς της, εκεί συναντά τον sugar-daddy της και την πρώην κοπέλα της.
Το έχεις παίξει κι εσύ το παιχνίδι: ασφυκτικές κοινωνικές εκδηλώσεις, πάντα οι ίδιες ερωτήσεις, λες και οι άνθρωποι αυτοί παγώνουν στον χρόνο, έρχεσαι, φεύγεις, τα φτιάχνεις, χωρίζεις, μόνο για να γυρίσεις πίσω και να τους βγάλουν ξανά από το ψυγείο, γνωστούς και συγγενείς που θα σε ρωτήσουν όλοι τα ίδια πράγματα.
«Τι αθλήματα παίζει το παιδάκι σας, τι άλλες δραστηριότητες κάνει; Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις μικρέ; Νομική ή Ιατρική; Τον βλέπω αυτόν είναι έτοιμος δικηγόρος. Τι σπουδάζεις τώρα; Ααα μάλιστα. Δεν θα πάρεις το γραφείο της μαμάς; Και τώρα τι κάνεις είπαμε εσύ στην Αθήνα; Ο γιος του τάδε κάνει αυτό και πάει τρομερά, η κόρη της τάδε άνοιξε δική της εταιρία. Πήρε υποτροφία, θα πάει στο MIT, στο Harvard, στο Yale, στο φεγγάρι. Εσύ;»
«ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ τέλος πάντων; Μην αγριεύεις, συζήτηση κάνουμε».
«Τι σημαίνει δεν ξέρεις ακόμα; Εγώ στην ηλικία σου δούλευα σε τρεις μεριές, είχα 1500 όνειρα, έκανα έξι δουλειές, αγόρασα σπίτι, περπάταγα 40 χιλιόμετρα την ημέρα για να φτάσω στο πανεπιστήμιο»
Το κέφι ανάβει, είσοδος κρουστών:
«Αν κάνεις τατουάζ δεν θα βρεις ποτέ εργασία, δεν τα σηκώνουν αυτά στις σοβαρές εταιρίες. Εκεί τα κοιτάνε αυτά, θα στον κόψουν αυτόν τον αέρα εκεί... ».
«Ο φεμινισμός δεν είναι δουλειά, είναι μαλακίες αυτά... Ο χίτλερ δεν τελείωσε την δουλειά»
Φρικάρεις, βγάζεις αίμα από τα μάτια, κοπανάς το πόδι σου σε γωνίες τραπεζιών, κλειδώνεσαι στο μπάνιο:
Αθήνα, μου λείπεις...
H ταινία αυτή είναι το απόλυτο love-letter στις παράλληλες ζωές μας, αυτές που όταν μπερδεύονται μεταξύ τους τα αποτελέσματα είναι τρομακτικά, κι αυτές που ποτέ μάλλον δεν θα μπορέσουμε να κρατήσουμε χώρια. Θα ήθελα να ήμουν το παιδάκι που τα κοιτά όλα αυτά και τους βγάζει την γλώσσα, τους κοιτά επιστρέφοντας σπίτι του από το παράθυρο του αυτοκινήτου και κάνει τον κλόουν.
Αλλά κι εγώ όπως και η Ντανιέλ που πρωταγωνιστεί την ταινία αγχωνόμαστε, ψαρώνουμε, τρώμε τα νύχια μας, γινόμαστε άβολοι, απολογούμαστε, ντρεπόμαστε. Τα αφήνουμε να περάσουν όλα αυτά από πάνω μας σαν πρέσα τυπογραφείου.
Επόμενη ταινία της φανταστικής πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας Emma Seligman, ελπίζω να είναι όταν οι συνεχώς ανεπαρκείς χαλκομανίες σηκώνονται και παίρνουν την εκδίκηση τους σε όλον αυτόν τον τόσο έξυπνο και πετυχημένο κόσμο.
Κι ίσως έπειτα κάνουμε κι εμείς το ίδιο.
Το trailer της ταινίας
