1)Lisa Schwarzbaum. Η κύρια κριτικός του «Entertainment Weekly» βρίσκεται στην Αθήνα, καλεσμένη του φεστιβάλ και μέλος της επιτροπής για τις μουσικές ταινίες. Τα κείμενά της είναι πάντα διεισδυτικά, ο χειρισμός της γλώσσας υποδειγματικός, σχεδόν δοκιμιακός (όταν το επιτρέπει η ταινία και παρά το εμπορικό έντυπο στο οποίο γράφει) και το ενδιαφέρον της για το παγκόσμιο σινεμά συγκινητικό. Αν τη δείτε σε προβολές, μιλήστε της - είναι ψηλή, λιγνή, κοκκινομάλλα, χαμογελαστή και αξιαγάπητη.
2) Ταξίδι στον Νότο. Η πρόσφατη ταινία δρόμου του Σεμπαστιάν Λιφσίτζ είναι μια καλή ευκαιρία να ανακαλύψετε το σινεμά του, μέσα από το αφιέρωμα που οργάνωσαν οι Νύχτες Πρεμιέρας Conn-X. Πραγματεύεται την ενηλικίωση, την περιπλάνηση, το ξύπνημα και το μπέρδεμα του ερωτισμού, την ομοφυλοφιλία. Παραπέμπει στην Κλερ Ντενί και συνεχίζει την παράδοση του σινεμά του δημιουργού αλά γαλλικά, με έμφαση στα όμορφα παιδιά λίγο πριν τη μεταμόρφωση και στον ανοιχτό πόλεμο μεταξύ του μυαλού και της καρδιάς.
3) Να ζει κανείς ή να μη ζει. Ένα από τα πολλά αριστουργήματα του Ερνστ Λιούμπιτς. Τα άλλα είναι το Κλούνι Μπράουν, από τα τελευταία του, το αριστούργημα Μπελάδες στον παράδεισο, οι Ερωτικές Καντρίλιες και το Μια ώρα κοντά σου. Το περίφημο άγγιγμα του Γερμανού δημιουργού βρίσκεται στη λεπτομέρεια, το innuendo, τη μαεστρική κατανόηση της απόχρωσης και του τρόπου που η αποτύπωσή της δένει με την πλοκή και προχωράει το δράμα (και την κωμωδία και τον έρωτα, βεβαίως). Επηρέασε τους πάντες, από τον Γουάιλντερ και τον Στάρτζες μέχρι τον Γούντι Άλεν, οτιδήποτε είναι σοφιστικέ, αστικό και λεπτό.
4) Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άνδρα. Μιας και αναφέραμε τον Γούντι Άλεν, ο Νεοϋορκέζος επιστρέφει στη φόρμα του και στο Λονδίνο, αλλά αποβάλλει τη γραφική βρετανικότητα σε μια ιστορία που είναι εξίσου δραματική και κωμική. Βασικά, μιλάει για τον τρόπο που βρίσκει το αίσθημα να αναπνεύσει μέσα από τη φυλακή της Μοίρας. Δεν είναι η καλύτερή του - αλλά, τελικά, ποια είναι; Οι ηθοποιοί του παίζουν άνετα και ομαδικά και ο τίτλος είναι από τους ευφυέστερους της χρονιάς.
5) Μέσα στο δάσος. Η επιστροφή του Άγγελου Φραντζή, μετά το Όνειρο του Σκύλου, αποτελεί ένα πρωτότυπο πείραμα, καθώς η ταινία του γυρίστηκε εξολοκλήρου με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή, που του επέτρεψε εγγύτητα στα τρία νέα πρόσωπα και μια αισθητική προσέγγιση ικανή να μεταφράσει το παγανιστικό ταξίδι των αρχετυπικών ηρώων σε ένα ονειρικό, όσο και άγριο οδοιπορικό. Η Αθήνα και η φύση της αποτελούν το (πιο ρομαντικό και romanesque) ντεκόρ της νέας ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου Τα οπωροφόρα της Αθήνας, με τον Νίκο Κουρή και τον Λευτέρη Βογιατζή.
6) Peter Ibbetson. Μια σπουδαία ταινία από το 1935 και ταυτόχρονα μια από τις ανώμαλα ευχάριστες εξαιρέσεις του συστήματος των στούντιο (παραγωγή της Paramount) της προπολεμικής εποχής. Μιλάει για έναν έρωτα που δεν γνωρίζει τοίχους και όρια και δραπετεύει στο άχρονο όνειρο. Την αναγνώρισαν οι σουρεαλιστές και μεγάλοι Ευρωπαίοι σκηνοθέτες και διατηρεί ακόμη και σήμερα τη φλόγα και την ανάρια ποιότητά της. Πρωταγωνιστεί ο Γκάρι Κούπερ.
7) Σαβουρογάμηδες. Ο Χάρμονι Κορίν είναι παθολογικά ερωτευμένος με την απανταχού weirdness και στο Trash Humpers φιλμάρει μια ομάδα ψυχοπαθών ηλικιωμένων που παίρνουν σβάρνα τους δρόμους κάνοντας σεξ με δέντρα και κάδους σκουπιδιών. Ο πάλαι ποτέ τρομερός πιτσιρικάς ψάχνει την ποίηση στο χάος και την ομορφιά στην καταστροφή. Σε αυτή την ντανταϊστική ταινία ο Κορίν προφανώς θέλει να μας προειδοποιήσει πως αν το μέλλον μας εξισώνεται με την υπερκατανάλωση, ο σουρεαλισμός του διηθείται σε έναν δυσάρεστο ρεαλισμό.
8) Οι Rolling Stones στην εξορία. Το χρονικό της δημιουργίας του εμβληματικού άλμπουμ των Stones «Exile οn main street», τότε που για λόγους φοροδιαφυγής και άκρατης κατανάλωσης ναρκωτικών κλείστηκαν σε έναν πύργο στη νότια Γαλλία, κόντεψαν να σκοτωθούν μεταξύ τους, όσο κι αν τα χρόνια πέρασαν και ή δεν θυμούνται καλά ή δεν θέλουν να θυμηθούν παλιές τρέλες, ώσπου ο συστηματικός Τζάγκερ πήρε τις μαγνητοταινίες και πήγε στο Λος Άντζελες για να ολοκληρώσει την παραγωγή. Μια ματιά στην αυθεντική ξωκείλα των ρόκερς, όταν οι Stones ήταν η πιο μεγάλη μπάντα του είδους, χωρίς αμφισβήτηση.
9) Τέσσερις Λέοντες. Τέσσερις Άγγλοι πολεμιστές της Τζιχάντ οργανώνουν μια θανατηφόρα τρομοκρατική επίθεση. Να μια σούπερ ιδέα για σάτιρα και επιτέλους ένα θέμα ταμπού, που ακόμη απασχολεί σοβαρά τους Αμερικανούς κινηματογραφιστές και προσφέρεται για κωμωδία. Στο επίσημο διαγωνιστικό του φεστιβάλ.
10) Buried. Ένα μονοπλάνο μέσα σε ένα φέρετρο. Φανταστείτε τη Θέρμαν στο Kill Bill επί 94 λεπτά. Ο Ράιαν Ρέινολντς ξυπνάει σε έναν τάφο, δεν ξέρει πού είναι, πώς βρέθηκε εκεί, ποιος τον έβαλε εκεί και τα μόνα του όπλα είναι ένα κινητό και ένας αναπτήρας. Σκηνοθέτησε ο Ροντρίγο Κορτές - η ταινία αποτελεί μέρος του ευφάνταστου αφιερώματος στην Τρύπα, που ξεκίνησε από την ομώνυμη ταινία του Μπεκέρ, περνάει από τα κινούμενα σχέδια του Ανανιάδη και φτάνει έξω από τις αίθουσες, στην έκθεση φωτογραφίας του Βρεττού.
11) Freakonomics. Κάτω από τον επινοημένο τίτλο της «φρικονομοικής», τέσσερις πολύ γνωστοί ντοκιμαντερίστες προσεγγίζουν ισάριθμα θέματα, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους: τους κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες που καθορίζουν τη διαφορά της επιλογής ονομάτων σε μωρά ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους, τη διαφθορά στον κόσμο του σούμο, τα αίτια πίσω από τη δραματική πτώση της εγκληματικότητας στα '90s και τα οικονομικά κίνητρα που δίνονται στους μαθητές για να βελτιώσουν τους βαθμούς τους. Τυχαίο;
12) Chatroom. Ο Χιντέο Νακάτα μετακομίζει στην Ευρώπη και ερευνά τα επικίνδυνα παιχνίδια που παίζονται στο διαδίκτυο. Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης γνωρίζει τους μηχανισμούς του τρόμου, όπως απέδειξε στα Δαχτυλίδια του, και τώρα εισχωρεί στα ψυχρά ρεύματα του μυαλού. Χειρίζεται πολύ καλά το θέμα και το τοποθετεί στο Λονδίνο του σήμερα, επικεντρώνοντας στις εικονικές συναντήσεις και τις εφηβικές νευρώσεις - άλλωστε, θεατρικό έχει διασκευάσει, και τα πρόσωπα και οι κλειστοί χώροι τού χρησιμεύουν ιδανικά σε αυτό το κλειστοφοβικό θρίλερ.
σχόλια