» Το ΦεστιβάλΒερολίνου έχει pointκαι δεν παραλείπει να μας το υπενθυμίσει.Η παγκοσμιοποίηση, η μετανάστευση, οιτύψεις, η Ιστορία, η παραζάλη και τοσυναισθηματικό κομφούζιο του σύγχρονουανθρώπου. Πάνω κάτω η αποστολή κάθεφεστιβάλ, που για μας, τους ειδικούςθεατές, είναι μια ευκαιρία να πάρουμεανάσα, μαζί με την έκπληξη που πάνταπροσδοκούμε από ταινίες που κανείς δενέχει δει και δοκιμάζονται για πρώτηφορά, χωρίς buzzκαι πολλές περιττές πληροφορίες.Απαλλαγμένο από τους σπουδαίους πελάτες,όπως είναι οι μεγάλοι σκηνοθέτες πουκλασικά προτιμούν τις Κάννες ή τηΒενετία, είναι πιο ανοιχτό στις ανεξάρτητεςπροκλήσεις και έχουν το παράλληλοπρόγραμμα, το «Πανόραμα», για να στεγάσειδυναμικές παρουσίες.
»Όλα αυτά θεωρητικά.Γιατί, πρακτικά, κάθε φεστιβάλ κρίνεταιαπό την ποιότητα, το ξάφνιασμα, τοεκτόπισμα των ταινιών που αποτελούν τησοδειά του κάθε χρόνο. Και, δυστυχώς,φέτος το Βερολίνο δεν έχει βγάλει σπίθες,τουλάχιστον τις πρώτες μέρες τωνπροβολών. Ξεκίνησε με την εύνοια τηςτύχης, αφού το άνοιγμα με το Internationaleτου Τομ Τίκβερ με τον Κλάιβ Όουεν καιτη Ναόμι Γουότς είχε τραπεζίτες στορόλο των κακών, πολύ πριν σκάσει η αλήθειαπου μιμήθηκε την τέχνη, όπως λέει καιτο παλιό σοφό ρητό. Η ταινία αυτή δεντάραξε ύδατα, δεν προκάλεσε και τηδυσφορία ωστόσο του Rageτης Σάλι Πότερ. Η δημιουργός του Ορλάντοείχε τη φαεινή ιδέα να στήσει ομιλούσεςκεφαλές σε ένα bluebox,δίκην μαθητικού ντοκιμαντέρ, για νακαυτηριάσει το χώρο της μόδας, να μιλήσειγια το αβαθές της επιδερμικής μη τέχνηςπου είναι τα fashionshowsκαι παρεμπιπτόντως να εμπλουτίσει τοόλο εγχείρημα με ένα αστυνομικό μυστήριο.Δεν βγήκε τίποτε σωστό σε μια ταινίασωστό φιάσκο, όπου το μόνο αξιομνημόνευτοστοιχείο είναι πως ο Τζουντ Λο είναιόμορφος, ακόμη και αν ποζάρει ως τραβεστίμε βαριά ρώσικη προφορά.
»Ο Σουηδός ΛούκαςΜούντισον έχει αποδείξει πως μια ιστορίαμπορεί να την αφηγηθεί, φτιάχνοντας τησωστή ατμόσφαιρα. Του κόσμου τις αλήθειεςμας λέει στο Mammoth,αλλά μετά τη μέση τις γυαλίζει ανυπόφοραμε μια σειρά από κλισέ για την αποξένωση,την απόσταση, την ψευδή αίσθηση τηςφιλανθρωπίας. Μέχρι τη μέση η ταινίατου μας είχε βάλει σε ένα παράξενοδιάστημα, όπου όλοι οι ήρωες, μιαοικογένεια και η Φιλιππινέζα βοηθόςτους, είχαν στο νου τους τη διαφυγή καιτο μισεμό για κάποιον άλλο που βρισκότανμακριά τους, αν και πολλές φορές τόσοδίπλα τους. Ως ένα βαθμό, κατάφερε νααποτυπώσει το χαμένο χρόνο με μιαμοντέρνα κατασκευή. Στα μείον, η τελείωςαμήχανη ερμηνεία του Γκαέλ ΓκαρσίαΜπερνάλ, που πίστευες πως δεν κόλλαγεπουθενά.
»Ατμόσφαιραέφτιαξε και ο ικανότατος ΜπερτράνΤαβερνιέ με το IntheElectricMist,με τον Τόμι Λι Τζόουνς και τον ΤζονΓκούντμαν. Οι βάλτοι της Λουιζιάνα καιμια σειρά από φόνοι μπερδεύονται με τοπαρελθόν και το δίλημμα: πρέπει νααφήσουμε ήσυχους τους νεκρούς και τηνΙστορία ή να το κουβαλάμε ως βαριά ηθικήπυξίδα; Η μουσική και το ντεκόρ κάνουνθαύματα, η πλοκή κολλάει.
»Στο Ricky,ο Φρανσουά Οζόν αλλάζει ταχύτητα μέσαστην ταινία και μετατρέπει μιαελλειμματική, εργατική οικογένεια σεένα μεταφυσικό παράδοξο, καθώς το αγοράκιπου γεννιέται, ο αξιολάτρευτος Ρίκι,βγάζει κανονικά φτερά. Χωρίς να αλλοιώνειτην υφολογική ενότητα, ο Οζόν κάνει τογνωστό του κόλπο και μεταφέρει τιςδιαστάσεις με ρεαλισμό. Χωρίς απογείωσηόμως.
»Δυο εξαιρετικέςερμηνείες από γυναίκες: στο Stormτου Χανς Κρίστιαν Σμιτ η Άνα ΜαρίαΜαρίνκα υποδύεται μια μουσουλμάναΒόσνια που θέλει να καταθέσει εναντίονενός Σέρβου αξιωματικού, που διέταξεβιασμούς και σφαγές, αλλά το σύστηματης ένοχης πολιτικής συναλλαγής τουευρωπαϊκού δικαστηρίου δεν τη αφήνει.Η Κέρι Φοξ τη βοηθάει, σε μια ταινία μεστρωτή αφήγηση και κανονική, διεξοδικήροή. Στο ThePrivateLivesofPippaLee,η Ρόμπιν Ράιτ Πεν παίζει μια αινιγματικήγυναίκα με άλυτες οικογενειακέςεκκρεμότητες και εξαιρετικούς τρόπους,που διανύει έναν ήρεμο νευρικό κλονισμό,μέχρι να ξυπνήσει από το σεταρισμένολήθαργό της. Η Ρεμπέκα Μίλερ διεκπεραιώνειένα ωραιότατο σενάριο, με πολλές ιδέεςκαι εξαιρετική παρατήρηση στον ανθρώπινοβουβό πόνο.
»Το TheMessengerτου Ισραηλινού Όρεν Μόβερμαν καταπιάνεταιμε ένα ντελικάτο θέμα: την αναγγελίατου θανάτου των στρατιωτών στον πόλεμοτου Ιράκ στους συγγενείς πρώτου βαθμού.Ένας τραυματίας και ένας καραβανάςεπωμίζονται την άχαρη αποστολή. Οισκηνές που οι συγγενείς το μαθαίνουνείναι ανατριχιαστικές, έχουν την ποιότηταενός αδιάκριτού ντοκιμαντέρ και τηδύναμη της ωμής τραγωδίας. Η ταινίατραβάει σε μήκος, αλλά ο Μπεν Φόστερ καιο Γούντι Χάρελσον δίνουν τα ρέστα τους.Στο LittleSoldierτης Δανής Ανέτ Όλεσεν, η Λότε επιστρέφειστη χώρα της μετά από στρατιωτικήαποστολή, τραυματισμένη σωματικά καιψυχικά. Όπως και ο στρατιώτης στο TheMessenger,προσγειώνεται σε μια απόλυτα μοναχικήνεκρή ζώνη, ξένη στο σπίτι της, αποκομμένηκαι ανθρώπινα αποχαρακτηρισμένη. Τηνπροσλαμβάνει ο πατέρας της, ως οδηγό σεπόρνες. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μου έλεγεπρόσφατα πως η Μήδεια, εκτός των άλλων,είναι μια βόλτα στο αρχαιολογικό μουσείο.Κάθε μεγάλο φεστιβάλ είναι για μας μιαβόλτα στο σύγχρονο ζωολογικό κήπο. Έτσι,σε περίπτωση που δεν είχαμε ακούσει τανέα των 8, μας υπενθυμίζεται πως η Δανία,αυτή η φιλήσυχη και πολιτισμένη χώρα,είχε ενεργότατη συμμετοχή στον πόλεμοτου Ιράκ και ακόμη θρηνεί κάποια από ταπαιδιά της.
σχόλια