» Ποιος ξέρειπραγματικά γιατί ο Θόδωρος Αγγελόπουλοςκαι η ταινία του δεν ήρθαν στο ΦεστιβάλΒενετίας; Δεν μπορούσε να παραστεί οεις εκ των πρωταγωνιστών Γουίλεμ Νταφόουσε ημερομηνίες που βόλευαν το πρόγραμμάτου, το φεστιβάλ φάνηκε ανελαστικό καιο Αγγελόπουλος υπαναχώρησε θιγμένος;Από πότε ένας ηθοποιός σε ταινία τουΑγγελόπουλου καθόριζε τόσο έντονα τοπλάνο προώθησης; Μήπως ο καλλιτεχνικόςδιευθυντής Μάρκο Μίλερ είδε την ταινίακαι του πρότεινε μια θέση εκτόςδιαγωνιστικού προγράμματος, εκτιμώνταςπως εκεί ακριβώς ανήκει, ενώ ο Θόδωροςήθελε να διαγωνιστεί κανονικά, όπωςπριν από μερικά χρόνια και στο ΦεστιβάλΒερολίνου, χωρίς μάλιστα επιτυχία; Τουάρεσε η ταινία του Μίλερ ή δεν του άρεσε;Έχει σημασία αν η ταινία θα προβαλλότανεντός ή εκτός, όπως έχουν κάνει όλοι οιμεγάλοι σκηνοθέτες, από τους Κοέν φέτοςμέχρι τον Γούντι Άλεν πάντοτε; Είναιθέμα του αν ο Έλληνας σκηνοθέτης θέλεινα αισθάνεται μάχιμος σε ένα καλλιτεχνικόσιρκουί που απονέμει βραβεία, τα οποίαδεν έχουν πάντα εμπορική ή άλλη σημασία;Και τελικά έχουν σημασία όλα αυτά;Ενδιαφέρουν κανέναν άλλον εκτός απόμια χούφτα Έλληνες που ασχολούμαστεμε τα δικά μας;
»Για να σαςπως την αλήθεια, κανείς δεν ασχολήθηκεστη Βενετία αν ήλθε, δεν ήλθε, γιατί δενήλθε ή τελικά αν θα ερχόταν η νέα ταινίατου Αγγελόπουλου. Όλοι μίλαγαν για τηνεντυπωσιακή απουσία των μεγάλων ταινιώνκαι των μεγάλων σταρ-ονομάτων που έναφεστιβάλ βεληνεκούς χρειάζεται σανοξυγόνο για να υπάρξει, σε πρώτη καιδεύτερη ταχύτητα. Η εξήγηση είναι πωςλόγω της απεργίας των σεναριογράφωνμερικές από τις ταινίες δεν πρόλαβαννα είναι έτοιμες και ανέβαλαν το ταξίδιόπως και την έξοδό τους στις αίθουσες.Η επίσημη αιτία χωλαίνει - μερικές ήτανμια χαρά τελειωμένες, αλλά τα στούντιοδεν θέλησαν να πληρώσουν το υπέρογκοκόστος που η Βενετία χρεώνει. Η Sonyέφερε το RachelGettingMarriedκαι έσκασε το εκατομμυριάκι πουαπαιτείται για μια μεγάλη παραγωγή, ωςχαράτσι φιλοξενίας και μέτριου σέρβιςστο Lido(ξενοδοχεία, φαγητό, υδροταξί καιγόνδολες, δείπνα και καλεσμένοι, κομμωτέςκαι μακιγιέρ, όλα τα σχετικά). Ησυγκεκριμένη εταιρεία έκρινε πως αξίζειτον κόπο και τα πολλά λεφτά. Αλλά αποτελείεξαίρεση. Η ακρίβεια και η κρίση στακαλλιτεχνικά παραρτήματα των στούντιοσφυρίζει σαν τον παγωμένο αέρα στηστέπα ή σαν την καριέρα του Τομ Κρουζ,αν προτιμάτε. Η επικείμενη ρήξη με τουςηθοποιούς και τα σωματεία ανακόπτειτη συγκρατημένη αισιοδοξία για το ζεστόεμπορικό καλοκαίρι στις αμερικάνικεςαίθουσες. Η μαύρη αλήθεια είναι πως ταblockbusterπάνε καλά, αλλά οι καλλιτεχνικές ταινίεςπέφτουν, πέφτουν, πέφτουν. Το βλέπουμεκαι στην Ελλάδα, υπάρχει παντού.
»Είπε λοιπόνο Μίλερ να χρησιμοποιήσει την αναποδιάγια δικό του όφελος και να θυμηθεί τιςρίζες του - άλλωστε έχει διδακτορικόστην Κίνα και ιστορικό σε artsyεπιλογές. Και μας παρουσίασε ένα lineupεπίφοβο και αμήχανο. Κιτάνο και ΤζόναθανΝτέμι και Μπαρμπέτ Σρέντερ; και Κιαροστάμικαι Ολιβέιρα; Αυτά είναι τα ωραία;Επιστροφή στην καλλιτεχνικότητα. Αλλάποιου αιώνα;
» Συνεντεύξειςφτωχές, Κλούνι, Πιτ και Θερόν δεν μίλησανσε pressjunkets.Πάρτι ελάχιστα. Κόσμος μουδιασμένος.Οι σκηνοθέτες που επιλέχθηκαν ήτανμεγάλοι ή γερασμένοι, οι ταινίες τουςκουρασμένες, οι εκπλήξεις μηδενικές,το φεστιβαλικό κλίμα μίζερο, η αγοράμια ξεχασμένη υπόθεση. Ακόμη και οιΚάννες είχαν καλύτερα ιταλικά έργα απότα ιταλικά που διάλεξε η Βενετία τοκατεξοχήν ιταλικό φεστιβάλ, στηνευτυχισμένη περίοδο που υποτίθεταιπως διανύει η εγχώρια κινηματογραφίατου. Και κυρίως το περιεχόμενο, αλλάκαι το βάρος του σε ένα φεστιβάλ μεαπαιτήσεις και ιστορία. Ελάχιστο. Να,ας πούμε, το BirdWatchersτου Μάρκο Μπέκις είναι συναρπαστικό,οργανικό και διεκδικητικό.
» Άρα, μόνο μίαταινία με «κυμάτισε», μέχρι τηστιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές.Εκτός από τους Κοέν, μόνο τον ΚρίστιανΠέτσολντ με την επίμονη αλλά και μονότονηΙεριχώ του, και αρκετά περισσότερο τονΓκιγιέρμο Αριάγα με το BurningPlainγια τον τρόπο που κοίταξε μέσα στιςδιαδρομές της γυναικείας ψυχής, συγκρατώ.Έχουμε κι άλλα που έρχονται, άρα μπορείκαι να καταπλεύσει κάποιο κόσμημα απότα ρηχά νερά. Αλλά σκέφτομαι το απλόκαι ταπεινό BenXπου βγαίνει στις αθηναϊκές αίθουσεςαυτή την εβδομάδα και πολύ θα ήθελα νατο είχα δει εδώ στη Βενετία, για να έχωκαι κάτι να θυμάμαι. Εκτός από τις φτηνέςκαι υπέροχες πίτσες με αντζούγια στοCaribe,την ποδηλατάδα κατά μήκος του νησιούLidoστο παραλιακό τείχος του Murazziμε τα κουνούπια να μας επιτίθενταιμαζικά, μέχρι τη γειτονιά του Malamocco,τα εκατομμύρια σπασμένα κοχύλια στηναλευρένια άμμο μπροστά στο Excelsior,τον τόνο ταρτάρ στο Harry'sBarμε φόντο την Judecaκαι ένα τεράστιο παλάτι-πλοίο με τοόνομα «Πασιφάη» να διασχίζειαγέρωχα τη λαγκούνα, τα παγωτά πουγλύφανε τα αμέριμνα μωράκια περιμένονταςνα δούνε από κοντά το θρύλο τους, τον ΒαλεντίνοΓκαραβάνι: εικόνες και μετακαλοκαιρινέςστιγμιαίες αναμνήσεις από το, με μεγάληδιαφορά, αγαπημένο μου φεστιβάλ, πουστράβωσε από τα χαρτιά και δεν παρέλειψενα απογοητεύσει τον πιστό δούλο του μετο καλημέρα σχεδόν.
» Διότι η Βενετίαμπορεί να είναι ένα ακριβό χόμπιεπίδειξης πραμάτειας για τις μεγάλεςεταιρείες, αλλά ταυτόχρονα και έναπροσβάσιμο και οικείο σπίτι για όσουςαγαπάνε τις καλές ταινίες, τις αχιβάδες,τα μπελίνι, και τα τιραμισού. Όλα στηθέση τους, εκτός από τις καλές ταινίες.
σχόλια