» Πήγατην Παρασκευή που μας πέρασε στο Cinema,στους ONIRAMA. Πέρασα υπέροχακαι δεν το περίμενα. Ο λόγος δεν αφοράτόσο το περιεχόμενο αλλά τον τρόπο.2.000 άνθρωποι τραγουδούσαν τα πάντα, απόΚατσιμιχαίους καπάκι με Beatles,Μπον Τζόβι και Μάικ Ροζάκη, «Συννεφούλα»σε τρελοκάντρι-ρέγκε εκτέλεση, παλιάροκάκια και ξεχασμένα ελληνικά από τα‘60sκαι βάλε. Και τραγουδούσαν τα πάνταγιατί οι ONIRAMA έπαιζαν τα πάντα.Μιλάμε για το τέλος των μπουζουκιών; Μετην ένδεια και την αναίδεια που κυκλοφορείστα μπουζούκια τα τελευταία χρόνια,πολύ πιθανόν. Σίγουρα, η συγκυρία ευνοείτις διασκευές. Οι ONIRAMA είναι ένακλασικό coverband- έτσι ξεκινάνε, όλοι, από τον Presley,τους Beatlesκαι τους Stones(nopunintended)και η επίδοσή τους δεν έχει και τόσησημασία, όσο το γλυκό πνεύμα μιας σχολικήςεκδήλωσης, σαν κι αυτές που γίνονταναπό τους τελειόφοιτους για να μαζευτούνχρήματα για την πενθήμερη (πενταήμερη)για το τέλος της χρονιάς. Μα και οιΜπουλάς - Ζουγανέλης - Παπακωνσταντίνουκαι Σία, και η Πρωτοψάλτη, και η Γαλάνημε την Αρβανιτάκη και ο Λαζόπουλος στηντηλεόραση είναι μια παρόμοια παρεΐστικη,σχεδόν μαθητικής συνενοχής μάζωξη πουξορκίζει το κυριλέ στήσιμο. Τότε, το πιοκεφάτο συγκρότημα τα έδινε όλα στη σκηνήμιας αυτοσχέδιας αρένας στον μπροστινόχώρο ενός φτηνά νοικιασμένου ημικεντρικούκινηματογράφου (εμείς είχαμε τον «τύφλανα ‘χει ο Χέντριξ» Πατάπη στηνΚαλλίπολη του Πειραιά), και ο κιθαρίσταςμε τον τραγουδιστή γίνονταν οι ήρωεςτης γειτονιάς, οι συνοικιακοί Socrates.Κι από κει και πέρα, αν κάποιος τουςανακάλυπτε, θα έβγαζαν και δισκάκι, καιθα τους μάθαινε το πανελλήνιο για μερικάχρόνια, και αν είχαν φαντασία και πήγαινανπρος Λονδίνο οδικώς, αλλά τους σταματούσαντα γεγονότα του Μάη του ‘68 στο Παρίσικαι τους άκουγε κάποιος μουσικόςπαραγωγός, και τους έλεγαν Παιδιά τηςΑφροδίτης, όπως όντως συνέβη, μπορεί νατους μάθαιναν και οι πέτρες - αλλά δενείναι κάθε μέρα του Αϊ-Γιαννιού.
»Γιατίο Τσίπρας τι είναι; Μια ιδεολογικήδιασκευή νομίζω, με ένα τρέχον καιπιασάρικο όπλο: τον χαμογελαστό λόγο.Αν ο ένας δεν θέλει να μιλήσει και οάλλος δεν μπορεί να μιλήσει, ο Τσίπραςμπορεί και θέλει και μιλάει με ορμή καιπειθώ και διασκευάζει ό,τι έχει ειπωθείκαι διατυπωθεί από τα ‘60sκαι πέρα, και έντεχνα και λαϊκά, αλλά σεποπ και ροκ ακόρντα, και σαρώνει στουςκοσμικούς και τους πιτσιρικάδες, πουείναι και οι opinionleaders.Όπως συμβαίνει και με τους ONIRAMA. Σεπεριόδους ύφεσης, η επανάληψη είναιπλήρως αποδεκτή και ανακουφίζει διάτης ψυχαγωγίας.
» Καιστο ελληνικό σινεμά, είδαν κι απόειδανκαι το έριξαν και εκεί στις διασκευές.Κατ' αρχήν τις άμεσες, τα θεατρικά, πουτα έχει δει ο κόσμος και τα εμπιστεύεταικαι δεν έχει αντίρρηση να τα δει, με τηνπροϋπόθεση να είναι ενεργητικάκινηματογραφημένα και ανεβαστικά στηδιάθεση. Και έμμεσα, ξαναδουλεύονταςστο μοντέλο των παλιών κωμωδιών. Αφούπουλάνε αενάως, γιατί να μην ξαναγίνουνμε ελαφρώς διαφορετική υπόθεση, νέουςηθοποιούς, και τον ίδιο χαμογελαστό καιαισιόδοξο τρόπο; Σαν να ήταν χτες. Σαννα μην έχει αλλάξει τίποτε. Διασκευή οΚαραμανλής; Διασκευή κι ο Ζήκος; Διασκευήκαι οι ΟΝIRAMA.
» Τομόνο πρόβλημα είναι πως ο διάλογοςανάμεσα στην ισχύουσα ποπ κουλτούρακαι τη νέα πρόταση είναι μηδενικός. Δενέχει χαρακτήρα αυτός ο διάλογος και οΤζάκσον Μπράουν, ο τραγουδοποιός πουέφυγε από τη ζωή πριν από ένα μήνα, είχεπει πως ο χαρακτήρας είμαστε εμείς, ότανδεν βρίσκεται κανείς τριγύρω για να μαςπαρατηρήσει. Κάποτε ο Γουίλ Σμιθ μουείχε δηλώσει πως η ραπ είναι η μοναδικήμουσική στη rock'n'rollπερίοδο που ενώνει έναν πατέρα με τοπαιδί του, χωρίς να χρειαστεί να σκιστούνεστις βρισιές και να κάνουν οι μικροίτην όποια «επανάστασή» τους γιανα επιβιώσουν. Με το γιο του φοράνε ταίδια φαρδιά ρούχα, τα ίδια αθλητικάπαπούτσια και ακούνε περίπου τα ίδιασυγκροτήματα, χωρίς να χρειάζονται οιδιασκευές των προ εικοσαετίας κομματιώνγια να συμπέσουν. Σε αυτή την περίπτωση,ένα είδος κράτησε και γιατί δεν βγήκεάλλο πιο δυνατό για να το αφανίσει, αλλάκαι γιατί προέρχεται από τον απόηχομιας φυλετικής μουσικής παράδοσης (τοευρύτερο R&B)που παράγει πρωτογενώς και ενώνει. Σεόλες τις υπόλοιπες, η συνισταμένη είναιη μόνο η διασκέδαση. Ο εγχώριος ελαφρύςπολιτισμός δεν έχει προσφέρει απολύτωςτίποτε καινούριο τα τελευταία χρόνια.Συνομιλεί με τον μπαμπά του και τη μαμάτου, όπως ο Βλαδίμηρος με τον Εστραγκόν.«Letus not then speak ill of our generation, it is not any unhappier thanits predecessors. Let us not speak well of it either. Let us notspeak of it at all».
» Όχι,η Μελίνα Μερκούρη δεν έδωσε τη χαριστικήβολή στον καλλιτέχνη Ζιλ Ντασέν. Ομεγάλος σκηνοθέτης που δεν μπόρεσε νασυνεχίσει και να εξελίξει το τεράστιοταλέντο του στο αιχμηρό αστυνομικόδράμα υπήρξε ένα από τα πραγματικάθύματα του Μακαρθισμού. Ο Ντασέν πέθανεστα 97 του κι εγώ κρατάω πολύτιμο κειμήλιοτο Η Νύχτα και ηΠόλη, τη ΓυμνήΠόλη και το Δήμιοτων Κολασμένων.Και τα 35 λεπτά της ληστείας στο Ριφιφί.Καταπληκτικά πράγματα, ακαριαία, όλακυκλοφορούν από την Criterionπου τήρησε ευλαβικά και δοξαστικά τηνασημένια σπίθα του noirκαι της απόγνωσης (αυτός ο Χάρι Φέιμπιαν...).Τα φτερά του κόπηκαν στην αυγή των ‘50s.Η Ευρώπη τον υιοθέτησε και εκείνος, ότανείδε να τον προσφωνούν ως Γάλλο, αισθάνθηκεάσχημα και είπε πως προτιμούσε νακυματίσει η αμερικάνικη σημαία. Οι ρίζεςτου ήταν εκεί. Φαίνεται από τις καλύτερεςταινίες του.
» Εβδομάδα ντοκιμαντέρ από την ΠανελλήνιαΈνωση Κριτικών στο Τριανόν. Κάθε μέρακαι μια θεματική ενότητα. Την Πέμπτηκαι μια αβάν πρεμιέρ, το φιλμ Μαραντόνα.Την Κυριακή, τρεις Έλληνες σκηνοθέτεςμε βραβεία θα είναι παρόντες για νασυζητήσουν με το κοινό.
σχόλια