» Ξεκινά μεπρωτόγνωρο δυναμισμό το ΦεστιβάλΓαλλόφωνου Κινηματογράφου στην Αθήνα,που φέτος κλείνει τα 10 του χρόνια. Απότις 2 μέχρι τις 12 Απριλίου θα γίνονταιπροβολές στο Αττικόν, στον Απόλλωνακαι στην αίθουσα του Γαλλικού Ινστιτούτου.Ήδη, η χτεσινή αβάν πρεμιέρ ήτανεντυπωσιακή, με παρουσία επισήμων στα40α γενέθλιατου Ζ, μια μοναδική συνύπαρξη Γαλλίας- Ελλάδας με σημαντικά καλλιτεχνικάκαι πολιτικά οφέλη και για τις δύοχώρες. Απόψε γίνεται η επίσημη έναρξημε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχίαόλων των εποχών στη Γαλλία, το BienvenuschezlesCh'Tis(Είναι Τρελοί αυτοί οι Βόρειοι), που θαπρολογίσει η πρωταγωνίστρια Ζοέ Φελίξ.
»Θα έχουμε τηνευκαιρία να δούμε εξήντα ταινίες απότη Γαλλία, την Τυνησία, τη Ρουμανία, τοΛίβανο, την Αίγυπτο, το Λουξεμβούργο,τη Ελβετία και το Βέλγιο. Επίσης, θαπροβληθούν ταινίες του κλασικού γαλλικούσινεμά, όπως το Γκουέρνικα του ΑλένΡενέ, το Λιμάνι των Αγγέλων του ΖακΝτεμί, η Πεντάμορφη και το Τέρας τουΚοκτό, το Χρήμα του Μπρεσόν, ο Νόμος 627του Ταβερνιέ. Θα έρθουν πολλοί καλεσμένοι,όπως η Βικτόρια Αμπρίλ και η ΖοσιάνΜπαλασκό, στην οποία θα γίνει αφιέρωμαμε επίκεντρο το αξέχαστο Για Όλα Φταίειτο Γκαζόν, ο Εντουάρ Μπερ, η άρτιβραβευθείσα με Σεζάρ Ντεμπορά Φρανσουά,ο Αντουάν ντε Κον, ο σκηνοθέτης του LadyJaneΡομπέρ Γκεντιγκιάν, οι δημιουργοίΝτιαστέμ και Ρεμί Μπεζανσόν (Lepremierjourdurestedetavie)αλλά και δημοσιογράφοι και κριτικοίκινηματογράφου, που θα καλύψουν τιςεκδηλώσεις για λογαριασμό των εντύπωνκαι των ραδιοφωνικών τους σταθμών, θασυντονίσουν συζητήσεις και θα μιλήσουνμε το κοινό και τους Έλληνες συναδέλφουςτους - επικεφαλής ο Πιέρ Ασουλίν τηςεφημερίδας «LeMonde».
»Μεγάληκινητοποίηση, πολλές πρωτιές, υψηλοίκαλεσμένοι σε μια μεγάλη εκδήλωση πουθα συνεχιστεί στη Θεσσαλονίκη καιπροβλέπεται ανάλογη με την είδηση πωςη Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη αγοράγαλλόφωνων ταινιών. Το φετινό πρόγραμμαευθυγραμμίζεται με τη επιλογή τωνβραβείων Σεζάρ που απονεμήθηκανπρόσφατα. Θα δούμε λοιπόν την ερμηνείατου Βενσάν Κασέλ ως Μεσρίν, που τιμήθηκεστην κατηγορία του πρώτου ανδρικούρόλου, και φυσικά το μικρό φαινόμενοτης Σεραφίν, που σάρωσε στις μεγάλεςκατηγορίες, με αιχμή του δόρατος τηνκαταπληκτική Βελγίδα ηθοποιό ΓιολάντΜορό στον ομώνυμο ρόλο που της χάρισετο δεύτερο Σεζάρ την τελευταία πενταετία.Σην ταινία θα αναφερθούμε στο επόμενοτεύχος, στις κριτικές των νέων φιλμ.Αυτό που έχει ξεχωριστό ενδιαφέρονείναι η ανακάλυψη μιας ξεχασμένηςμικρής ηρωίδας της γαλλικής τέχνης,μιας ζωγράφου αλαφροΐσκιωτης καιθεούσας, που έδωσε ζωή στη νεκρή φύσηκαι μαζί με άλλους συνοδοιπόρους εκείνηςτης περιόδου πέταξε πάνω σε ένα ρεύμαχωρίς να έχει ιδέα, νομίζοντας πως οΘεός καθοδηγεί το χέρι της.
»Ο σκηνοθέτηςMartinProvost,που δεν θα είναι παρών στο φεστιβάλ,κάνει μερικές εύστοχες παρατηρήσειςγια τη σημασία της βιογραφικής ταινίαςκαι την ηρωίδα: «Ο κίνδυνος για ένασενάριο που βασίζεται σε αληθινό πρόσωποείναι να μείνει στην ανεκδοτολογία καιστην αναπαράσταση και έτσι να προσπεράσειτην πλευρά που συνιστά το μυστήριό του:την ανθρωπιά, τις αντιθέσεις, τηνεσωτερική ζωή αυτού του προσώπου.Πρόκειται για μια εξαιρετικά λεπτήάσκηση. Ένα σενάριο δεν είναι αυτόνομοέργο. Ωστόσο οφείλει να είναι ευχάριστοανάγνωσμα για να έχει την ελπίδα στησυνέχεια να ενδιαφέρει τους παραγωγούςκαι να βρει χρηματοδότες. Είναι σανένας πυλώνας, ένα εργαλείο δουλειάς.Πολύ γρήγορα αντιλήφθηκα πως η Σεραφίνήταν σύμμαχός μου, πως μου έδινε τηνάδεια να εισχωρήσω στο σύμπαν της, ένασύμπαν τραχύ, ταραγμένο, στο χείλος τουαόρατου. Μου φαινόταν πως ταξίδευα μαζίτης».
»«Κι εγώζωγράφιζα πολύ μια περίοδο, χωρίς ναέχω λάβει κανονικά μαθήματα, και θυμάμαιπως μια μέρα, μετά από ώρες συγκέντρωσηςκαι σκληρής δουλειάς, φοβήθηκα, ναι,ένιωσα ένα φόβο παράλογο και μια έντονημοναξιά. Δεν άγγιξα πινέλο ξανά. Είναιβλακώδες που το λέω, αλλά αυτό που μεέσπρωξε προς τη Σεραφίν είναι η ψυχικήσυγγένεια κι επίσης ένας θαυμασμός,μια μορφή περιέργειας που ανέκαθεναισθανόμουν προς την τάξη της αγνήςδημιουργίας, της καλλιτεχνικής χαράς.Κάποιοι αποκαλούν αυτήν την τέχνη"αφελή", κάποιοι άλλοι "πρωτόγονη",αλλά δεν μπαίνει θέμα κατηγοριοποίησης.Σήμερα, όπως και στο παρελθόν, άνθρωποιπου δεν είναι μορφωμένοι, που δεν ανήκουνσε ευνοημένα κυκλώματα ή σε περιβάλλονκοντά στην κουλτούρα, έχουν τη δυνατότηταδημιουργίας ανήκουστης, ασταμάτητηςκαι ενίοτε ενοχλητικής. Οι συγκεκριμένοικαλλιτέχνες ψαρεύουν σε μεγάλα βάθη,πέρα από τις εξελίξεις και τιςκαλλιτεχνικές ζυμώσεις, χωρίς δασκάλουςή μαθητές, και δεν απολαμβάνουν τηναναγνώριση που τους αξίζει. Η Σεραφίνείναι οραματίστρια χωρίς το βάρος τουόρου. Άφησε τον εαυτό της να κουβαλήσεικάτι πιο δυνατό από αυτή, κάτι που δενέλεγχε, με κίνδυνο να καταστραφεί.Πράγμα που με συγκινεί βαθύτατα».
»«Η Σεραφίναήταν μια απλή καθαρίστρια, και κάτιχειρότερο, μια γυναίκα για όλα ταθελήματα, που ζωγραφίζει κρυφά εξαιρετικάπράγματα και γίνεται αντικείμενοχλεύης. Εκπροσωπεί ό,τι πιο χαμηλό στηνκοινωνική κλίμακα εκείνης της περιόδου.Αλλά δεν τη νοιάζει. Τίποτε δεν τησταματά. Ήξερε πώς να διαφυλάξει, πάνωαπ' όλα, την αυτονομία της, την οργάνωσητης μικρής της ζωής στο μυστικό τηςκάμαράς της, με αντίτιμο να δέχεται νακάνει τις πιο άχαρες εργασίες. Το πλήρωσεπολύ ακριβά, όταν, στις αρχές τηςδεκαετίας του '30, έκαψε όλα της τα έργα.Η τρέλα ήταν το καταφύγιό της. Κατά τηδιάρκεια των λιγοστών χρόνων της άνθισήςτης αλλά και της σχετικής άνεσης πουχάρηκε, η Σεραφίν ήταν σίγουρη για τημελλοντική της δόξα! Για μένα, ηπροβληματική της ήταν απόλυτα ποιητική:έμεινε στο θαυμαστό κόσμο της παιδικήςτης ηλικίας. Με πενιχρά μέσα έδωσε νόημαστη ζωή της, εμφύσησε μια μεγαλόπνοηδυναμική, παρά τις δυσκολίες, τηνκοινωνική πίεση και τον καθημερινόεξευτελισμό. Και άφησε ένα αποτύπωμα,πράγμα εξαιρετικό».
σχόλια