» Μπορείνα μη μου άρεσε ιδιαίτερα ο φλύαρος καιαποσπασματικός Μπέντζαμιν Μπάτον, αλλάχάρηκα που βρέθηκε στην πεντάδα τωνΌσκαρ στις μεγάλες κατηγορίες καιδιεκδικεί τον επίσημο τίτλο του φιλμτης χρονιάς από τη βιομηχανία που τογέννησε μετά από πολυετή τοκετό αλλάκαι από το θριαμβευτικό SlumdogMillionaire,η φόρα του οποίου δύσκολα ανακόπτεται.Διότι ο Φίντσερ δεν έπιασε τα ύψη τηςτελετουργίας του κακού, όπως στο Zodiacή στο Seven,αλλά χυδαία απλοϊκός δεν μπορεί ναγίνει ποτέ. Έκανε μια ταινία για τοθάνατο (13 υποψηφιότητες για το θάνατο!),κομψά πένθιμη, ελαφρώς κυνική καιαπέφυγε όλη την εμπλοκή με τα κλισέ τωνιστορικών γεγονότων που θα μπορούσαννα παρελαύνουν ωραία κι ανενόχλητα,μιας και η Απίστευτη Ιστορία τουγεροντονέου καλύπτει τα πάντα, από τομεγάλο πόλεμο μέχρι σήμερα. Όσο κι αντο ψάξουμε (και θα πρέπει να του στείψουμετην ψυχή για κάτι τέτοιο), δεν υπάρχειαναφορά στο σήμερα που να κάνει επιτακτικήτη βράβευσή του. Ούτε πολιτικό είναι,ούτε αλληγορικό, ούτε μια σαφής νοσταλγικήδιαφυγή από την πιεστική μιζέρια. Έναονειρικό ρομάντσο περισσότερο, για τηνερωτική λαχτάρα, μέσα από το οποίο τοΧόλιγουντ βλέπει καθαρά πως τα πρεστιζάτααστέρια του και η πανάκριβη τεχνολογίακάνουν καλά τη δουλειά τους.
»Και ανπρέπει να βρούμε συνισταμένη στηνπεντάδα των καλύτερων ταινιών, προς τομελόδραμα θα την αναζητήσουμε. Ο Μπάτονείναι μελό για το χρόνο (ναι, αλλά θυμάστεπώς ο Γουόνγκ Καρ Βάι έχει δουλέψει τοχρόνο και το χώρο;), το Μιλκ είναι μελόπέρα από τον ακτιβισμό του, το SlumdogMillionaireείναι ένα πανέξυπνο, λαχανιασμένο μελόμε πολλά επίπεδα συναισθήματος (κιαυτό, όπως ο Μπάτον, παραμύθι πουπροειδοποιεί και ψυχαγωγεί ανάποδα),τα Σφραγισμένα Χείλη είναι έναερωτικο-ιστορικό μελό, και τελικά, τοΦροστ/Νίξον που σκηνοθετήθηκε από τολιγότερο αιχμηρό όλων, τον Ρον Χάουαρντ,είναι μια φροντισμένη μεν, ξερή δε,διατομή της καριέρας δυο διασήμων -τοπαρελθόν του ρυπαρού Προέδρου με τομέλλον του τότε ανυπόληπτου δημοσιογράφου-με φόντο το κοντινό της τηλεόρασης,κάτι σαν το φετινό Καληνύχτα και ΚαλήΤύχη. Έξω έμεινε το GranTorino,η ταφόπλακα που έριξε ο Ίστγουντ στονεπιθεωρητή Κάλαχαν, όπως είχε ρίξει τοχωματάκι του στο γουέστερν και τονΛεόνε με τους Ασυγχώρητους. Η Γουίνσλεττελικά θα περιοριστεί σε μια υποψηφιότηταγια τα Σφραγισμένα Χείλη. Είναι ηεπικρατέστερη. Αν μάλιστα θέλετεπεραιτέρω πιστοποίηση πως φέτος είναιη χρονιά της, αναζητείστε στο Youtubeτην εξωφρενικά αυτοσαρκαστική συμμετοχήτης στο τηλεοπτικό Extrasτου Ρίκι Ζερβέ, όπου υποδύεται τον εαυτότης ως καλόγρια και, βρίζοντας όπωςμόνο εκείνη ξέρει να το κάνει, εξηγείστους εμβρόντητους κομπάρσους ότι τησυμβούλευσαν πως αν δεν γυρίσει ταινίαμε θέμα το Ολοκαύτωμα (Λίστα του Σίντλερ,Πιανίστας, τα Όσκαρ ξεχειλίζουν απότον κώλο τους, όπως λέει στο επεισόδιο),δεν πρόκειται να σταυρώσει Όσκαρ, γι'αυτό και πήρε την απόφαση να το κάνειεπιτέλους.
»Αρνητικότατηέκπληξη η απουσία της ανεξίκακης ΣάλιΧόκινς από το Τυχερή κι Ευτυχισμένητου Μάικ Λι, ο οποίος απέσπασε μόνομνεία για το σενάριό του. Στα 72 χρόνιαπου οι κριτικοί της Νέας Υόρκης μοιράζουντα ετήσια βραβεία τους, λιγότερο από10 φορές έχουν επιλέξει γυναίκα ηθοποιόπου δεν μπήκε στην πεντάδα των Όσκαρ.Τη θέση της πήρε προφανώς η ΑντζελίναΤζολί για τη Ανταλλαγή - η Τζολί έχειπείσει τους περισσότερους πως είναικαλή ηθοποιός. Στους άνδρες το λογικόφαβορί και η καλύτερη ερμηνεία είναιαυτή του Πεν, αν και το συναισθηματικόαουτσάιντερ είναι ο Ρουρκ, για ένανακόμη λόγο: μια ολόκληρη γενιά, αυτοίπου τώρα ψηφίζουν (ε ρε πως μεγαλώσαμε),τον είχε είδωλο και χάρηκε που διέψευσετην απογοήτευσή της με την επάνοδό του.Τα comebackstoriesδεν είναι αυτόφωτα φαινόμενα, επικυρώνονταιόταν ακουμπάνε στην πεποίθηση πωςκάποιοι αγαπημένοι μας άνθρωποι πρέπεινα ζήσουν για ένα διάστημα στη μακρινήμας μνήμη μισοπεθαμένοι μέχρι να, καιεφόσον, τα καταφέρουν να γυρίσουνμισοζωντανοί.
»Πάντως,στα βραβεία του Σωματείου των Ηθοποιών,ο Πεν, η Στριπ για την Αμφιβολία, ο Λέτζερκαι η Πενέλοπε Κρουθ κέρδισαν. Και μετο καστ του SlumdogMillionaireνα κερδίζει το ομαδικό βραβείο και ηΈνωση των Παραγωγών να δίνει το ετήσιότης έπαθλο στην ίδια ταινία, ο Μπάτονδεν φαίνεται να έχει και πολλέςπιθανότητες.
»Οιάγνωστοι υποψήφιοι για Όσκαρ πρώτουρόλου είναι ο Ρίτσαρντ Τζένκινς και ηΜελίσα Λίο. Ο Τζένκινς είναι από εκείνουςπου τον βλέπεις και λες, ναι μωρέ, τονξέρω, αλλά δεν θα θυμηθώ ποτέ πώς τολένε. Είναι από τους μόνιμους των Κοένκαι δουλεύει σταθερά και καλά εδώ καιδεκαετίες. Στον Επισκέπτη (TheVisitor)παίζει έναν καταθλιπτικό χήρο χωρίςνεύρο και ενδιαφέρον, που ζωηρεύει απόμια ευλογημένη σύμπτωση. Συναντά στοδιαμέρισμα ένα ζευγάρι παράνομωνμεταναστών. Νοιάζεται γι' αυτούς,μαθαίνει τύμπανα, αποκτάει ρυθμό καισυνείδηση. Σταματάει να σκέφτεταιμηχανικά και ξυπνάει το βλέμμα του.Μέσα από την πολύ συγκινητική τουερμηνεία περνάει ένας μεγάλος πληθυσμόςπου δεν έχει χαρτιά και καταδικάζεταιστον τρόμο της απέλασης, σε ένα μόνιμοκαθεστώς εκκρεμούς εξορίας. Με τουςμετανάστες και την παράνομη μετακίνησήτους από τον Καναδά στην Αμερικήασχολείται το Παγωμένο Ποτάμι. Η σκληρή,αφτιασίδωτη ερμηνεία της Λίο κρατάειτο συναισθηματικό δέσιμο της ηρωίδαςμε την Ινδιάνα που της κανονίζει τοανθρώπινο φορτίο έναντι αμοιβής.Πρόκειται για δυο δείγματα προσεγμένουανεξάρτητου σινεμά που δικαιώνονταιμέσα από τους δυο καρατερίστες ηθοποιούςκαι τις χαμηλόφωνες επιδόσεις τους.
»Στουςδεύτερους ρόλους ο Λέτζερ φαίνεταιακλόνητος, και με την απουσία τηςΓουίνσλετ, που θεώρησαν πως ο ρόλος τηςήταν πρωταγωνιστικός, η Κρουθ γίνεταιτο φαβορί. Θα έλεγα πως είναι ανίκητηγιατί συνδυάζει δράμα και μανία μεκωμωδία και λάμψη, αν και βλέποντας τηνιδιοφυή δεκάλεπτη ερμηνεία της ΒαϊόλαΝτέιβις στην Αμφιβολία έμεινα εκστατικόςκαι ελπίζω πως θα έρθει η επιφοίτησηστα μέλη να βραβεύσουν κάτι αυθεντικάυπέροχο, την έκπληξη. Δεν είναι μόνοεπίτευγμα για την κατηγορία αυτή, (γιατο πόσο έντονα μπορεί να ταρακουνήσειτην πλοκή μια ηθοποιός μέσα σε τόσομικρή διάρκεια) αλλά και για τη χρονιάολόκληρη, μαζί με τον Σον Πεν. Και ανψηφίσουν επίτευγμα, όπως λένε τα χαρτιά,οφείλουν να ψηφίσουν την Ντέιβις.
σχόλια