» Τι σπρώξιμο.Τι βρισίδια. Τι αγένεια από τουςσεκιουριτάδες. Ω, τι κόσμος που μαζεύτηκεαπό τα χωριά και τις παραλίες για ναρίξει μια κλεφτή ματιά στις γιγαντοοθόνεςπου πρόβαλλαν τη βροντερή άφιξη ενόςγνήσιου ήρωα από το νοσταλγικό παρελθόν.Η εικόνα του Ιντιάνα Τζόουνς από τοΒασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίουπολλαπλασιάστηκε στην πρωτεύουσα τουσινεμά για τις 13 μέρες του Μαΐου, σαντα ψωμιά που ευλογούσε ο Χριστός σε ένααπό τα πιο γνωστά του θαύματα. Και ομύθος διαδόθηκε τηλεοπτικά καιειδησεογραφικά σε όλον τον κόσμο, γιανα επισφραγίσει θαυματουργά την προφανήυπεροχή ενός είδους που οι Κάννες δενσνόμπαραν ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ χαζότο φεστιβάλ, άλλωστε. Απεναντίας, δενσταμάτησε ποτέ να το επιζητεί (το μεγάλο,ακριβό, σταρίστικο, αμερικάνικο) καινα ποντάρει στη δύναμή του, σαν το μάνναπου τρέφει τους χρήζοντες βοηθείας.
» Η ταινία τουΛούκας και του Σπίλμπεργκ σαρώνει, έστωκαι προσωρινά, σαν μηχανή του ανέμουπου δημιουργεί τεχνητή θύελλα, τα χίλιακακά του κόσμου τούτου που παρελαύνουνάλλοτε ιδιοφυώς και ενίοτε ακροθιγώςαπό την επιλογή του φεστιβάλ. Το ξεκίνημαήταν δυσοίωνο. Το Περί Τυφλότητας τουΜεϊρέγιες ήταν μια χαμένη ευκαιρία,μια μοραλιστική κατάθεση στη διχοτόμησητου ενστίκτου από την καλλιέργεια. Τικάνουμε όταν τυφλωθούμε; Συνηθίζουμεκαι πορευόμαστε. Το θέμα είναι γιατίχάσαμε το φως μας και για ποιο λόγο έναςευφάνταστος σκηνοθέτης δεν αναρωτήθηκετι προκύπτει από την ιδέα, πέρα από ταπροφανή.
»Αντίθετα, οΚινέζος Ζία Ζάνκγε ανεβάζει κι άλλοτις μετοχές του με το αξεδιάλυτο κράμαντοκιμαντέρ και φιξιόν που είναι το 24City,το πολλαπλό βιογραφικό εργαζομένων σεένα εργοστάσιο αεροναυπηγικής στηνΚίνα. Το οίκημα είναι ο αναμφισβήτητοςπρωταγωνιστής, ένα εξωγήινο πλοίο πουβυθίζεται στο τέλμα της ανανέωσης καιπαρασύρει τις ζωές των επιβατών του.Ένα επίτευγμα σε τραγανή ψηφιακή εικόνααπό έναν πανέξυπνο ιστορικό του σινεμά,που μπερδεύει το παρελθόν με το βίωμασε ένα φαντασιακό, πλαστικό μείγμαπροσωπικών καταθέσεων και σκηνοθετικώνσχολίων, και που δεν έχει όμοιό τουαυτήν τη στιγμή.
» Πολλοίφαντάζονται πως ο Σον Πεν, λόγω τηςειδικής του σχέσης με τον Κλιντ Ίστγουντ,θα ευνοήσει ως πρόεδρος της κριτικήςεπιτροπής, το φιλμ Changeling(Ανταλλαγή Παιδιού). Δεν θα στοιχημάτιζαπάντως πως ο Χρυσός Φοίνικας θα καταλήξειστα χέρια του μεγάλου Κλιντ. Η ταινίααυτή είναι μια από τις πιο αδύναμέςτου, διακόπτοντας ένα από τα πιοεντυπωσιακά σερί στην ιστορία τουσινεμά. Ταινία εποχής, αφηγηματικάστρωτή, μουσικά μονοθεματική, ερμηνευτικάυπερβολική λόγω της ανημπόριας τηςΑντζελίνα Τζολί να δει σε βάθος ένανχαρακτήρα πέρα από την τυπική αντίδρασητης όμορφης μάνας που χάνει το παιδίτης. Κατά βάση, η Ανταλλαγή είναι άδειακαι ενίοτε αφελώς μονοδιάστατη, έχονταςως μοναδικό συν την απουσία τυπικήςλύσης στο φινάλε. Μια μεγάλη προσωπικήαπογοήτευση - περίμενα δυόμισι ώρεςγια να νιώσω την ανατρεπτική υπογραφήτου Ίστγουντ και είδα μόνο ακόμη μιακατάθεση για τη διαφθορά της αστυνομίαςτου Λος Άντζελες ανακατεμένη σε έναγραμμικό προσωπικό δράμα.
»Ο ρεαλισμόςείναι ωστόσο και πάλι η επωδός τουφεστιβάλ (ας θυμηθούμε τον περυσινόθρίαμβο του Ρουμάνου Μουνγκίου). ΤοHunger,στο τμήμα «UnCertainRegard»,εξιστορεί την πορεία του Μπόμπι Σαντςκαι των συναγωνιστών του στον IRA,από τη φυλάκιση και τη σθεναρή αντίστασήτους στη θατσερικής έμπνευσης αναγωγήτους από πολιτικούς κρατούμενους σεκοινούς εγκληματίες χωρίς πολιτικάδικαιώματα, στην απεργία πείνας πουτους στέρησε οικειοθελώς τη ζωή. Μιαζοφερή απεικόνιση των φυλακών με έναμεσαίο διαλογικό κομμάτι ανάμεσα στονΣαντς και έναν καθολικό ιερέα, πουξετυλίγει τα επιχειρήματα, στημένο σαν20λεπτο θεατρικό. Εξαίσια δομή από τονσκηνοθέτη Στιβ ΜακΚουίν (ναι, καλάδιαβάζετε, καμία σχέση), με ερμηνείεςανατριχιαστικά λιτές.
» Ο ΤούρκοςΝουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν (αυτή είναι ηορθή προφορά όπως με πληροφορεί ο φίλοςΡόμπι Εκσιέλ) με τους Τρεις Πιθήκουςκάνει αυτό που γνωρίζει καλά. Οικογενειακόαδιέξοδο σε sottovoce,παρελθόν σαν βαρίδι, ανέχεια καιυποχωρήσεις, στιβαρές ερμηνείες, γνώσητης κλιματολογικής επίδρασης στο δράμα,επιμέλεια στην εικόνα. Και ένα ανατολίτικοκλαψιάρικο ringtoneστο κινητό της μάνας, η μοναδική μουσικήπου ακούγεται, πολύ εύστοχο και ειρωνικόσχόλιο στην πλοκή. Η καλύτερή του ταινία,νομίζω, πάντα απασχολημένη με το ύφοςτης ομολογουμένως.
» Μετά τηντύφλωση, την απαγωγή παιδιών, τη φυλακήκαι την αντίσταση, φτώχεια στο LinhadePasseτου Βάλτερ Σάλες, μια καλή αλλά περιττάμελό προσθήκη στη φιλμογραφία του.Πόλεμος και σφαγή στο Βαλς με τον Μπασίρ,το έξοχο, ψυχαναλυτικό, αυτοβιογραφικόanimationτου Ισραηλινού Άρι Φόλμαν. Άλλη μιακατάθεση των αδελφών Νταρντέν πάνωστις επιπλοκές της μετανάστευσης στηνκεντρική Ευρώπη δοσμένη μέσα από τιςπτυχές ενός προσωπικού δράματος μιαςνεαρής Αλβανίδας, στη Σιωπή της Λόρνα.Καρκίνος και θάνατος στη ΧριστουγεννιάτικηΙστορία του Αρνό Ντεπλεσέν, την πιοολοκληρωμένη ταινία του, ένα οικογενειακόπορτρέτο με ασυνήθιστους χαρακτήρεςκαι αποκαλυπτική την Κιάρα Μαστρογιάνι,που βάζει τα γυαλιά στη μάνα της ΚατρίνΝτενέβ. Πορνεία στο Serbisτου Φιλιπινέζου Μπριλάντε Μεντόζα,γυρισμένο σε ένα παρακμασμένοτσοντοσινεμά, μια παραλλαγή πάνω στηνευρεία εντύπωση για ένα λαό που προσφέρειυπηρεσίες, αλλά κατατροπώνεται από τηνεγγενή συμπεριφορά του. Ωραία ιδέα πουπάει στράφι.
»Το Φεστιβάλτων Καννών έχει σκοπό να αναστατώσεικαι να προβληματίσει τους θεατές του,να σοκάρει και να πρωτοτυπήσει όσομπορεί. Καμιά φορά, να φιλοξενήσεισυναντήσεις κινηματογραφικής έμπνευσηςαλλά με λαϊκό έρεισμα, όπως τη βιογραφίατου Μαραντόνα από τον Κουστουρίτσα, μεάξονα την ομοιότητα του ποδοσφαιρικούειδώλου με πολλούς χαρακτήρες από τιςταινίες του Σέρβου. Απολαυστικόντοκιμαντέρ, όπου ενώ ξέρεις τι θα γίνεικαι περίπου ποιος είναι και τι έχεικάνει ο Μαραντόνα στην πλούσια απόαναποδιές και θριάμβους ζωή του, ηκάμερα αποκαλύπτει τη συνεχή performanceενός γεννημένου νικητή.
»Και μέσα στοχαμό και τον οδυρμό, ο μύθος ξεκουράζεικαι το θείο σινεμασκόπ λειαίνει ταβάσανα της κάμερας στο χέρι. Ο Ιντιάναακουμπάει σε μια μνήμη διαφυγής. ΤοKungFuPandaπροσφέρει τεχνική και θέαμα και μάχεςκαι γέλιο. Και ο Γούντι Άλεν με το VickyCristinaBarcelona,προσθέτει στο αχανές χαϊκού τηςεργογραφίας του μια ανάλαφρη Βαρκελώνημέσα από το βλέμμα δυο Αμερικανίδωνπου διαφέρουν δραματικά, για να καταλήξειστο συμπέρασμα πως ο έρωτας γίνεταιρομαντικός μόνο όταν μένει ανεκπλήρωτος.Δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα, αλλά ταλέει τόσο ωραία. Και η Πενέλοπε Κρουθ,σκέτη απόλαυση, βρίζει καταπληκτικάστη γλώσσα της, παίζει πάνω από τοκόκκινο, είναι σέξι και τρελή, και τελικάμεταμορφώνεται σε υποκριτική μαινάδαστα χέρια μεγάλων σκηνοθετών. Η καλύτερήτου ταινία από τη χρονιά του Matchpointκαι σίγουρο crowdpleaser.
σχόλια