Στον θεό δεν πιστεύω καθόλου. Είδε ποτέ κανείς τον Θεό; Πείτε μου.
Η Ταϋγέτη, που καμμιά δεν θα της μοιάσει ξανά, απαριθμεί όσα τής έμαθε η ζωή
Λάτρευα την Ταϋγέτη. Ήταν αληθινά κουλ. Χιούμορ, εξυπνάδα, καλωσύνη, χαλαρότητα. Και κάτι που ίσως δεν ξέρετε: έλεγε το ραδιοφωνικό σποτ του περιοδικού «01», με τη στριγκιά, ωραία της φωνή: «Περιοδικό 01! Η εκδίκηση του Καλού!». Δυστυχώς δεν υπάρχει κάπου...
Στο (symbol) την είχαμε φιλοξενήσει στην στήλη «Όσα μού έμαθε η ζωή». Είχε μιλήσει στον φίλο Πέτρο Μπιρμπίλη. Την είχε φωτογραφίσει ο Στάβερης.
Τι ωραίος άνθρωπος!
ΣΥΧΝΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ γίνονται σκληροί χωρίς τη θέλησή τους. Θυμάμαι, στην εξορία, κάτι κακόμοιρα δεκαεννιάχρονα φανταράκια που τα υποχρέωναν να με χτυπάνε. Δεν μπορούσαν να το κάνουν, έβαζαν τα κλάματα και με παρακαλούσαν να προσποιούμαι ότι φωνάζω από πόνο, γιατί διαφορετικά θα τις έτρωγαν εκείνα.
¶
Δεν πρέπει να παίρνει κανείς τίποτα στα σοβαρά.
¶
Πάντα μου έδιναν ρόλους κακιάς ή άσχημης. Δεν με πείραζε. Μου έφταναν τα γέλια που έκανε ο κόσμος από κάτω, το χειροκρότημα. Αυτό ήταν η ζωή μου.
¶
Κακιά εγώ δεν ήμουνα, αλλά στις κακές έριχνα δίκιο, τις καταλάβαινα. Έγιναν στρίγκλες επειδή ορισμένοι δεν τους φέρθηκαν καλά.
¶
Η κακία ξεκινάει από την ανέχεια. Αν φέρεσαι καλά, ακόμα κι αγρίμι να είναι ο άλλος, αργά ή γρήγορα θα τον φέρεις στα δικά σου νερά.
¶
Η ομορφιά δεν είναι αρκετή. Άμα δεν έχεις καλό χαρακτήρα, οι άλλοι θά απομακρυνθούν.
¶
Τα χιούμορ και η τσαχπινιά είναι για τους άντρες εξίσου σημαντικά με τήν εμφάνιση. Ίσως γι' αυτό δεν μου έλειψαν ποτέ τα φλερτ.
¶
Οι γονείς είναι η μεγαλύτερη αγάπη. Η πρώτη και η τελευταία.
¶
Η ιδεολογία είναι πάνω από την οικογένεια. Οι γονείς μου δεν ήταν αριστεροί, εγώ όμως έβλεπα γύρω μου την αδικία και ένιωθα ότι κάτι έπρεπε να κάνω, έτσι μπήκα από μικρή στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
¶
Ο άνθρωπος πρέπει να υπερασπίζεται τα πιστεύω του μέχρι το τέλος. Τέσσερα χρόνια κάθισα στην εξορία επειδή αρνιόμουνα να υπογράψω ότι δεν είμαι κομμουνίστρια.
¶
Άμα πιστεύεις σε κάτι με όλο σου το είναι, αντέχεις και τον πόνο και όλα. Το ξύλο που έτρωγα στη Μακρόνησο με πεισμάτωνε ακόμα πιο πολύ.
¶
Άλλο η ιδεολογία και άλλο η πολιτική.
¶
Οι θεατρίνοι είμαστε ευαίσθητοι, γι’ αυτό βασανιζόμαστε σε όλη μας τη ζωή.
¶
Ο κόσμος δεν ξεχνάει αυτούς που τον έχουν κάνει να γελάσει. Ακόμα και σήμερα, με σταματάνε στο δρόμο και μου λένε ότι μ’ αγαπούν.
¶
Η μόρφωση είναι το παν. Ξυπνάει τον άνθρωπο, τον μαθαίνει να φέρεται, τον κάνει να καταλαβαίνει για ποιο λόγο βρίσκεται στη γη.
¶
Οι πραγματικά σημαντικοί άνθρωποι δεν δίνουν σημασία στα πλούτη και στη δόξα. Το χρήμα δεν έχει κάνει ποτέ κανέναν ευτυχισμένο. Το μόνο που μπορεί νά σε κάνει ευτυχισμένο είναι η αγάπη.
¶
Το πάθος δεν ενδείκνυται για να στήσει κανείς πάνω του σπίτι και οικογένεια.
¶
Οι περισσότεροι άνθρωποι ξεφτιλίζονται για το στεφάνι. Αμάν ντε, παντρεύτηκες. Τι έγινε πια! Σπουδαίο πράγμα!
¶
Ο ρομαντισμός χρειάζεται μέτρο. Το ίδιο και ρεαλισμός.
¶
Τι να την κάνεις την οικογένεια, αν ο άντρας σου δεν σε υπολογίζει και σε απατά;
¶
Το να πηγαίνεις στην εκκλησία είναι χάσιμο χρόνου. Δεν παίρνεις ένα βιβλίο να διαβάσεις καλύτερα;
¶
Στον θεό δεν πιστεύω καθόλου. Είδε ποτέ κανείς τον Θεό; Πείτε μου.
¶
Να προσέχουμε τους ανθρώπους, ν’ ακούμε τις στενοχώριες τους, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους ελαφρώσουμε. Αυτό είναι το καλό.
¶ ‘
Οι προσευχές είναι άχρηστες. Κι εγώ που προσευχόμουνα να γίνει η αδερφή μου καλά, τι κατάφερα; Τελικά την έχασα.
¶
BAΣΙΛΕΙΑΔΟΥ, ΜΗΛΙΑΔΗΣ, ΤΑΫΓΕΤΗ ― ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ
