H γειτονιά μου είναι μία από τις τελευταίες αληθινές γειτονιές του κέντρου. Όμως, είναι μια γειτονιά περίπου χωρίς όνομα. Από τις χειρότερες ερωτήσεις που μπορείς να μου κάνεις είναι το πού μένω. Στις παρυφές της Βασιλίσσης Σοφίας, εκεί όπου αρχίζουν ή τελειώνουν τα Ιλίσια, πλάι στο Χίλτον, πίσω (ή μπροστά) από τη Μιχαλακοπούλου, δίπλα στο Αιγινήτειο και πολλές άλλες φλύαρες αναφορές. Τελικά, το πιο σύντομο και σαφές στίγμα είναι «στο θέατρο της Ντενίση, αποπάνω!».
- Κάθε πρωί, ο δρόμος μου με προσγειώνει στο βαθύτερο νόημα της ευτυχίας. Ζώντας περικυκλωμένη από περιώνυμα νοσοκομεία, στην πρώτη «καλημέρα» συναντώ φέρετρα, ανθρώπους ανήμπορους και μπανταρισμένους, νοσοκομειακά, φιάλες οξυγόνου, συγγενείς που ξεκλέβουν έναν καφέ στο «πόδι» από τα κρεβάτια του πόνου. Κοιτώ τον ήλιο, συνειδητοποιώ τα δύο χέρια, τα δύο πόδια μου, εξαφανίζω από το μυαλό μου τα περιττά προβλήματα και συνδέομαι, κάθε μέρα από την αρχή, με την ευγνωμοσύνη τού να υπάρχεις, υγιής.
- Εδώ η Αθήνα ζει ακόμα με τους παλιούς, αστικούς ρυθμούς της. Ακυρώνουμε τον καταναλωτισμό ψωνίζοντας σε μικρά μαγαζάκια, πάντα τα ίδια πράγματα. Ξέρουμε με το μικρό του όνομα τον καταστηματάρχη κι ακόμα κι ο Βασιλόπουλος είναι από κείνους τους μικρούς και διαθέτει μόνο τα απαραίτητα - και όχι πάντα. Η Παπαδιαμαντοπούλου είναι ένας μικρός, ταπεινός αγοραστικός μικρόκοσμος: Στο Τζάμπα Ολέ με το συγκλονιστικό όνομα βρίσκεις όλα όσα χρειάζεται το σπίτι. Δίπλα του, στον Ινδό ράφτη, το παλιό παντελόνι ξαναγίνεται «της βιτρίνας». Όσο ράβει εκείνος το στρίφωμα, στο ακριβώς πλάι μανάβικο έχουν έρθει τα όσπρια της νέας σεζόν. Στο τέλος, όλοι θα καταλήξουμε στο περίπτερο μπροστά στο θέατρο για ανταλλαγή κουτσομπολιών παρέα με έναν θεϊκό φρέντο από το Hopper καφέ του Δημήτρη, που φτιάχνει και σπιτικές πίτες.
- Το σουβλατζίδικο «Βασικό Ένστικτο» στην Παπαδιαμαντοπούλου 15 είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Καταρχάς, έχει απίστευτο μοσχαρίσιο κεμπάπ και αλάδωτες πίτες. Τα βράδια του καλοκαιριού παίρνουμε σε ταπεράκι τα φασολάκια από το μεσημέρι και στρωνόμαστε στα τραπέζια του μέχρι αργά τη νύχτα. Ο ιδιοκτήτης, ποιητής και διανοούμενος Κώστας Καρτελιάς έχει τον μαγνήτη που μαζεύει εδώ τους τελευταίους εκκεντρικούς της γειτονιάς, καρδιοχειρουργούς που βγαίνουν «τύφλα» από τα χειρουργεία για το επόμενο ουίσκι, παλιές επώνυμες με παράξενες ιστορίες, ηθοποιούς και συγγραφείς. Τώρα έκανε μπαράκι το απέναντι παλιό επιπλάδικο, οπότε παίρνεις τα σουβλάκια και με τις παντόφλες συνεχίζεις με τεκίλες στο πεζοδρόμιο.
- Κάθε Παρασκευή, το ραντεβού δίνεται στη λαϊκή μπροστά στο Συγγρού. Για λαχανικά λέμε ότι πάμε, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάνουμε ένα πολύ ενδιαφέρον είδος κάστινγκ: εδώ γύρω ζουν όλες οι δόξες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου. Και είναι συγκινητικό να βλέπεις τους τέως γίγαντες να σέρνουν το καρότσι τους στα βάθη της τρίτης ηλικίας.
- Οι παλιές πολυκατοικίες μας έχουν ακόμα θυρωρό και καταφύγια στα υπόγεια. Οι παλιές αστές εδώ κυκλοφορούν στην «τρίχα», με το μαλλί λάχανο από το κομμωτήριο και τις πέρλες σε πλήρη διάταξη.
=====
Διαβάστε το blog Ψωμοτύρι της Ελένης Ψυχούλη στο LiFO.gr.
σχόλια