Ο τρίτος προσωπικός δίσκος του Λόγου Απειλή έρχεται σε ένα ιδιαίτερο timingγια την πορεία του ανεξάρτητου Έλληνα ράπερ. Αφενός ο διπλός του δίσκος «Άλλα λόγια να μισιόμαστε» πριν από σχεδόν τρία χρόνια δημιούργησε συνθήκες momentum για τον καλλιτέχνη και αφετέρου έχω την αμυδρά υποψία ότι κάπου τον «έκαψε». Αυτό το κάψιμο εκτείνεται σε ένα ευρύ φάσμα, από την υπερβολική προβολή μέχρι την υπερέκθεση σε ακροατήρια που αντιμετωπίζουν το ελληνόφωνο χιπ χοπ με μια σκωπτική ματιά τύπου:
«Καλέ, αυτοί οι πιτσιρικάδες που κάνουν yaw yaw δεν είναι αυτοί, χρυσή μου;»«Όχι βρε, είναι αυτοί με τα καπέλα που κάνουν σαν μαύροι στο νέο βιντεοκλίπ της Κοκκίνου».
Ο Λόγος Απειλή είναι ράπερ για «ζωντανό». Για υπόγα τύπου ΑΝ, με ιδρώτα και πιτσιρικάδες στα πρώτα έξω τους να χτυπιούνται σαν να μην υπάρχει αύριο. Τεχνικά έχουν χιλιογραφτεί γι’ αυτόν και δεν χρειάζεται να τα ξαναπούμε. Είναι πιστόλι, με τρία πνευμόνια και flow. Στιχουργικά, όμως, θα έπρεπε να ακούγεται πιο μεστός, λιγότερο αυτοαναφορικός και όχι τόσο επαναστάτης χωρίς αιτία. Από το «Origami» δεν λείπουν ο πολιτικός και κοινωνικός σχολιασμός, η προσωπική γραφή και οι κλασικές μπατλάδικες ρίμες (νομίζω το κατεξοχήν πεδίο του). Υπάρχει αφήγηση, συνεκτική σχέση ροής, ύφος και, φυσικά, beats ξυράφια στο παραδοσιακό μοτίβο του καθάριου χιπ χοπ ήχου των ’90s, όπου τα samples και οι μπότες είχαν αναχθεί σε επιστήμη. Αυτό που δεν υπάρχει, όμως, είναι πειστική ερμηνεία, έξυπνα μοτίβα και κάτι αξιοπρόσεχτο, πέραν των τετριμμένων.
Είναι, όμως, αυτά μία από τα ίδια;
Ξεκάθαρα ναι, και θα χρέωνα στον δίσκο και αποτυχία, αν λάμβανα υπόψη μου τη μόνιμη οργή (δεκαπεντάχρονου) που δείχνει να διακατέχει τον Λόγο Απειλή στα κομμάτια του από την αρχή της εμφάνισής του και υπάρχει διάχυτη και στο «Origami». Ξέρω, όμως, ότι είναι πηγαία και μια και ο αυθορμητισμός λείπει γενικά από τη μουσική στις μέρες μας, του το συγχωρώ.
Εν κατακλείδι, ένας αξιοπρόσεκτοςκαι καλοδουλεμένος δίσκος, που όμως δεν συμπίπτει με την καλλιτεχνική ωρίμανση ή ανέλιξη του Λόγου Απειλή, κυρίως στον τομέα των ιδεών. Και επειδή στην αρχή μίλησα και για timing, σε σχέση με τη φετινή εγχώρια χιπ χοπ δισκοπαραγωγή, το «Origami» έρχεται τρίτο και καταϊδρωμένο σε σχέση με κυκλοφορίες όπως αυτές του Εισβολέα ή των Βήτα Πεις.
σχόλια