Ενας συγγραφέας μόλις 15 ετών

Ενας συγγραφέας μόλις 15 ετών Facebook Twitter
4

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

 

Ενας συγγραφέας μόλις 15 ετών Facebook Twitter
Φωτογραφία: Μαρίλη Ζάρκου

Ο Γιάννης Βασιλόπουλος γεννήθηκε το 1998. Ζει στην οικογένειά του στη Λούτσα. Άρχισε να γράφει το 2011. Για να κάνει αυτή την πρώτη του συνέντευξη, ήρθε από την Λούτσα στον Υμηττό, στα γραφεία της Μικρής Άρκτου, πρώτη φορά μόνος του, με το λεωφορείο και το μετρό. Το βιβλίο του «Αδιανόητα Διαφορετικοί», με σχέδια του Μανώλη Αναστασάκου, είναι 26 μικρές ιστορίες. Οι σκέψεις και οι ελπίδες ενός έφηβου μπροστά σε έναν τρομαγμένο κόσμο.

Με ποια αφορμή άρχισες να γράφεις;

Ήθελα να επικοινωνήσω. Ήταν ο τρόπος να καταλάβω μερικά πράγματα για τον κόσμο και εμένα. Έτσι άρχισα να συγκροτώ τις σκέψεις μου σε ένα μπλογκ. Είχα ενθουσιαστεί πολύ, είχα κλείσει το facebook εκείνη την ημέρα, επειδή έγραφα ένα κείμενο για το fb και ήθελα να πάρω απόσταση.

  

Είναι το πρώτο κείμενο του βιβλίου σου;

Ναι. To έγραψα, άνοιξα το fb την επόμενη μέρα και το δημοσίευσα στο μπλογκ μου. Αρχισα να το λέω στους φίλους μου, γιατί ήθελα να διαδοθεί. Ήθελα να ξέρεις τι σκέπτομαι οι άνθρωποι που γνωρίζω. Αυτή την ανάγκη είχα να επικοινωνήσω. Και την έχω ακόμη.

Στο facebook πότε μπήκες;

Ήμουνα Πέμπτη δημοτικού. Είχαν μπει και όλοι οι συμμαθητές μου. Είχα τρομάξει πάρα πολύ είναι η αλήθεια. Τίποτα δεν είναι στέρεο εκεί μέσα. Όπως και απέξω. Εχασες φίλους με το facebook; Ναι. Εχασα πολλούς φίλους τότε. Γίνονται πιο εύκολα παρεξηγήσεις. Ο κόσμος δε μπορεί να καταλάβει πότε κάνεις πλάκα, πότε έχεις νευριάσει, τι ακριβώς θέλεις να πεις. Αν πεις, αυτό με πείραξε στο fb, η εξέλιξη αυτής της κουβέντας θα είναι διαφορετική από το να το πεις live.

Παίρνεις απόσταση από αυτά που γράφεις;

Πήρα απόσταση από το fb, όπως πήρα απόσταση από κάποιον φίλο μου, κάποια φίλη μου, από το σχολείο. Πρέπει να παίρνουμε απόσταση για να βλέπουμε τα πράγματα πιο σωστά νομίζω και πιο αντικειμενικά. Και έτσι έβγαλα κάποια συμπεράσματα. Είναι τα κείμενα.

Με τους φίλους σου συζητάτε πολιτικά; Εχετε μιλήσει για το 2008;

Δε συζητάμε χρονολογικά και με ακρίβεια. Περισσότερο μιλάμε για το τι νοιώθουμε. Ολο αυτό το πράγμα που συμβαίνει, την κρίση την αντιλαμβανόμαστε με ελλείψεις καθηγητών στο σχολείο, με ένταση και φωνές στο σπίτι, με απογοητευμένα πρόσωπα στους δρόμους. Ετσι το καταλαβαίνουμε.

Πιστεύετε ότι εσείς θα ζήσετε μια άλλη πραγματικότητα;

Κάθε μέρα είναι μια άλλη πραγματικότητα. Φοβόμαστε. Και πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, όπως κάθε γενιά έτσι κι αλλιώς, αλλά τώρα είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Παλιότερα μπορούσαν να βολευτούν οι άνθρωποι, από γνωριμίες της οικογένειας, διάφορα τέτοια. Τώρα είναι ο καθένας μόνος του.

Αυτό είναι καλό ή κακό;

Είναι σωστό. Ετσι έπρεπε να είναι. Αλλά δεν έπρεπε να φτάσουμε εδώ για να γίνει. Πες μου αυτό που σιχαίνεσαι στους μεγαλύτερους. Φοβούνται να σκέφτονται, φοβούνται να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, δηλαδή να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Βολεύονται σε μια θέση και ζουν την υπόλοιπη ζωή τους έτσι. Το φοβάσαι αυτό; Φοβάμαι μη βολευτώ κι εγώ έτσι. Ακόμα και σήμερα ζητάνε οι άνθρωποι μια δουλειά που απλώς θα πληρώνονται.

Εκτός από αυτά τα κείμενα γράφεις και στίχους, μίλησέ μου γι αυτό.

Τον Δεκέμβριο του 2012 έγραψα το πρώτο μου ποίημα. Με ομοιοκαταληξία. Ηταν πολλά που δεν μπορούσα να εκφράσω μέσα από τον πεζό λόγο. Οι πρώτες προσπάθειες ήταν ατυχείς. Όπως πάντα πήρα τα πρώτα ποιήματα και τα έδωσα στα παιδιά στο σχολείο και μου είπαν «Γιάννη τι έχεις πάθει». Τους φάνηκε ότι δεν τους αφορούν. Ηταν πολύ κωδικοποιημένα και αφορούσαν εμένα. Απέτυχα δηλαδή να επικοινωνήσω, ενώ αυτός ήταν ο στόχος μου.

Και πώς συνέχισες;

Συνέχισα να γράφω. Είχα αρχίσει να γράφω πιο ανοιχτά, όχι μόνο για μένα, αλλά να αφορά και κάποιον άλλο. Τον Ιούνιο του 13 είχα μαζέψει μερικά τραγούδια και τα έστειλα στην Μικρή Άρκτο.

Πώς έμαθες για τη Μικρή Άρκτο;

Μου το είπε μια φίλη μου. Φοβόμουνα να τα στείλω, αλλά με παρακίνησε και τα έστειλα την τελευταία μέρα της διορίας. Εκείνο το βράδυ, κάθισα έγραψα και άλλα και τα έστειλα. Έγραφα μαθηματικά την επόμενη και δεν πήγα να γράψω. Έγραψα αργότερα. Έτσι ξεκίνησε.

Και στην έκδοση των κειμένων πώς έφτασες;

Μαζί με τους στίχους έπρεπε να έχω και ένα βιογραφικό. Εγώ δεν είχα κανένα σπουδαίο βιογραφικό να γράψω και έβαλα το μπλογκ. Έτσι τα διάβασαν.

Εσύ πού απευθύνεσαι; Στα παιδιά. Τους φίλους μου, τους συνομήλικούς μου.


Οι συμμαθητές σου πώς σε αντιμετωπίζουν;

Κανονικά. Πηγαίνω στο καλλιτεχνικό Λύκειο Γέρακα και εκεί όλα τα παιδιά κάνουν μουσική, ζωγραφίζουν , έχουν τέτοια ενδιαφέροντα.

Στον ελεύθερό σου χρόνο τι κάνεις;

Είναι δύσκολο να έρχομαι στην Αθήνα γιατί μένω μακριά. Πρέπει να το ζητήσω από κάποιον να με κατεβάσει. Ακούω μουσική, βλέπω ταινίες ή συναντιέμαι με παιδιά εκεί, στη Λούτσα.

Διαβάζεις βιβλία;

Προσπαθώ. Δεν είναι εύκολο πάντα με τις υποχρεώσεις του σχολείου.

 

Τι διαβάζεις τώρα;

Το Φύλακα στη Σίκαλη. Έχω ταυτιστεί πολύ με αυτό το βιβλίο.

 

Τι μουσική ακούς;

Ακούω και ελληνική και ξένη μουσική. Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με το στίχο και διακρίθηκα στην ακρόαση και είμαι ανάμεσα σε τόσους νέους δημιουργούς ακούω περισσότερο ελληνική. Έχω επικεντρωθεί στους νέους καλλιτέχνες και πιστεύω ότι είναι πολύ καλοί, πολύ ταλαντούχοι.

 

Έχει μέλλον το τραγούδι; το ελληνικό;

Για μένα αντιπροσωπεύει τη ζωή, οπότε έχει και μέλλον και προοπτική.

 

Πιο πολύ θέλεις να γράφεις στίχους ή πεζά;

Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να πούμε με πεζό λόγο, άλλα με στίχους. Αυτά τα κείμενα δε θα μπορούσα να τα κάνω στίχο. Θα έβγαινε άσχημο. Μια σκέψη μου διαφορετικά θα έρθει στο μυαλό μου για τραγούδι και διαφορετικά για κείμενο.

 

Γράφεις συνέχεια;

Γράφω αυτά που νοιώθω και αυτά που βλέπω. Ναι εκφράζομαι με αυτό τον τρόπο και επικοινωνώ.

 

Για τη γενιά σου, τους συνομίληκούς σου τι επιθυμείς;

Να βρούμε τη δύναμη να χαράξουμε ένα δικό μας δρόμο. Να ξεφύγουμε από αυτά που συμβαίνουν και να πάμε τη ζωή μας εκεί που την θέλουμε εμείς. Να μη συμβιβαστούμε με τίποτα και να μην κυβερνηθούμε από κανέναν. Να παλέψουμε.

 

Η γενιά σου τι σχέση έχει με την κατανάλωση; Σας ενδιαφέρει πολύ;

Μέχρι ένα σημείο όλα τα βρίσκαμε από τους γονείς μας και δε χρειάστηκε οι περισσότεροι να προσπαθήσουμε μέχρι τώρα για τα υλικά. Οπότε τώρα που δεν έχουμε τη δυνατότητα ούτε εμείς ούτε οι γονείς μας να τα πάρουμε τα περισσότερα, αυτό που μας λείπει είναι περισσότερο το συναίσθημα. Φοβόμαστε να κάνουμε νέες γνωριμίες, να εμπιστευθούμε και αυτό είναι το πρόβλημα της γενιάς μου νομίζω. Το ρίσκο. Να ρισκάρει να γνωρίσει κάποιον άλλο ή τον εαυτό του. Φοβόμαστε μέχρι και να πιστέψουμε σε κάτι.

 

Με τους γονείς σου μιλάς για αυτά που γράφεις;

Τα πρώτα κείμενα που έγραψα τα πήγα στους γονείς μου και τα συζητήσαμε. Συζητάμε αυτά που γράφω, είναι οι σκέψεις μου. Και μου λένε τις δικές τους. Αυτή είναι η σχέση μου με τους γονείς μου. Είμαστε εντάξει μεταξύ μας. Δε βλέπουν το τραγούδι του Γιάννη ή το κείμενο του Γιάννη. Είναι ο Γιάννης και οι σκέψεις του. Αυτό βλέπουν.

 

Το καλοκαίρι θα δούλευες για να έχεις δικό σου χαρτζιλίκι;

Δε βλέπω το λόγο να μη το κάνω. Έχω φίλους που δούλεψαν το καλοκαίρι και άλλους που σχεδιάζουν να δουλέψουν για να μπορέσουν να κάνουν ένα ταξίδι, ή να αγοράσουν κάτι. Δε το θεωρώ κάτι αδιανόητο.

 

 

 

Βιβλίο
4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βιογραφίες: Aπό τον Γκαρσία Μάρκες στην Άγκελα Μέρκελ

Βιβλίο / Πώς οι βιογραφίες, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος στη χώρα μας, κατάφεραν να κερδίσουν έδαφος

Η απόλυτη επικράτηση των βιογραφιών στη φετινή εκδοτική σοδειά φαίνεται από την πληθώρα των τίτλων και το εύρος των αφηγήσεων που κινούνται μεταξύ του autofiction και των βιωματικών «ιστορημάτων».
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Άλαν Χόλινγκερστ: «Η γραμμή της ομορφιάς»

Το πίσω ράφι / Η γραμμή της ομορφιάς: Η κορυφαία «γκέι λογοτεχνία» του Άλαν Χόλινγκχερστ

Ο Χόλινγκχερστ τοποθέτησε το βραβευμένο με Booker μυθιστόρημά του στα θατσερικά '80s και κατάφερε μια ολοζώντανη και μαεστρική ανασύσταση μιας αδίστακτης δεκαετίας.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

3 σχόλια
"Φοβόμαστε να κάνουμε νέες γνωριμίες, να εμπιστευθούμε και αυτό είναι το πρόβλημα της γενιάς μου νομίζω. Το ρίσκο. Να ρισκάρει να γνωρίσει κάποιον άλλο ή τον εαυτό του. Φοβόμαστε μέχρι και να πιστέψουμε σε κάτι."Πολύ ωραία το εξηγεί! Μόνο που θα λεγα ότι δεν είναι πρόβλημα της γενιάς του, αλλά της εποχής. Χαρακτηρίζει και όλες τις προηγούμενες γενιές τη σήμερον ημέρα. Απλά η νέα γενιά έχει τη γκαντεμιά να το ζει αυτό στην εφηβεία.