ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννης Βασιλόπουλος γεννήθηκε το 1998. Ζει στην οικογένειά του στη Λούτσα. Άρχισε να γράφει το 2011. Για να κάνει αυτή την πρώτη του συνέντευξη, ήρθε από την Λούτσα στον Υμηττό, στα γραφεία της Μικρής Άρκτου, πρώτη φορά μόνος του, με το λεωφορείο και το μετρό. Το βιβλίο του «Αδιανόητα Διαφορετικοί», με σχέδια του Μανώλη Αναστασάκου, είναι 26 μικρές ιστορίες. Οι σκέψεις και οι ελπίδες ενός έφηβου μπροστά σε έναν τρομαγμένο κόσμο.
Με ποια αφορμή άρχισες να γράφεις;
Ήθελα να επικοινωνήσω. Ήταν ο τρόπος να καταλάβω μερικά πράγματα για τον κόσμο και εμένα. Έτσι άρχισα να συγκροτώ τις σκέψεις μου σε ένα μπλογκ. Είχα ενθουσιαστεί πολύ, είχα κλείσει το facebook εκείνη την ημέρα, επειδή έγραφα ένα κείμενο για το fb και ήθελα να πάρω απόσταση.
Είναι το πρώτο κείμενο του βιβλίου σου;
Ναι. To έγραψα, άνοιξα το fb την επόμενη μέρα και το δημοσίευσα στο μπλογκ μου. Αρχισα να το λέω στους φίλους μου, γιατί ήθελα να διαδοθεί. Ήθελα να ξέρεις τι σκέπτομαι οι άνθρωποι που γνωρίζω. Αυτή την ανάγκη είχα να επικοινωνήσω. Και την έχω ακόμη.
Στο facebook πότε μπήκες;
Ήμουνα Πέμπτη δημοτικού. Είχαν μπει και όλοι οι συμμαθητές μου. Είχα τρομάξει πάρα πολύ είναι η αλήθεια. Τίποτα δεν είναι στέρεο εκεί μέσα. Όπως και απέξω. Εχασες φίλους με το facebook; Ναι. Εχασα πολλούς φίλους τότε. Γίνονται πιο εύκολα παρεξηγήσεις. Ο κόσμος δε μπορεί να καταλάβει πότε κάνεις πλάκα, πότε έχεις νευριάσει, τι ακριβώς θέλεις να πεις. Αν πεις, αυτό με πείραξε στο fb, η εξέλιξη αυτής της κουβέντας θα είναι διαφορετική από το να το πεις live.
Παίρνεις απόσταση από αυτά που γράφεις;
Πήρα απόσταση από το fb, όπως πήρα απόσταση από κάποιον φίλο μου, κάποια φίλη μου, από το σχολείο. Πρέπει να παίρνουμε απόσταση για να βλέπουμε τα πράγματα πιο σωστά νομίζω και πιο αντικειμενικά. Και έτσι έβγαλα κάποια συμπεράσματα. Είναι τα κείμενα.
Με τους φίλους σου συζητάτε πολιτικά; Εχετε μιλήσει για το 2008;
Δε συζητάμε χρονολογικά και με ακρίβεια. Περισσότερο μιλάμε για το τι νοιώθουμε. Ολο αυτό το πράγμα που συμβαίνει, την κρίση την αντιλαμβανόμαστε με ελλείψεις καθηγητών στο σχολείο, με ένταση και φωνές στο σπίτι, με απογοητευμένα πρόσωπα στους δρόμους. Ετσι το καταλαβαίνουμε.
Πιστεύετε ότι εσείς θα ζήσετε μια άλλη πραγματικότητα;
Κάθε μέρα είναι μια άλλη πραγματικότητα. Φοβόμαστε. Και πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, όπως κάθε γενιά έτσι κι αλλιώς, αλλά τώρα είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Παλιότερα μπορούσαν να βολευτούν οι άνθρωποι, από γνωριμίες της οικογένειας, διάφορα τέτοια. Τώρα είναι ο καθένας μόνος του.
Αυτό είναι καλό ή κακό;
Είναι σωστό. Ετσι έπρεπε να είναι. Αλλά δεν έπρεπε να φτάσουμε εδώ για να γίνει. Πες μου αυτό που σιχαίνεσαι στους μεγαλύτερους. Φοβούνται να σκέφτονται, φοβούνται να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, δηλαδή να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Βολεύονται σε μια θέση και ζουν την υπόλοιπη ζωή τους έτσι. Το φοβάσαι αυτό; Φοβάμαι μη βολευτώ κι εγώ έτσι. Ακόμα και σήμερα ζητάνε οι άνθρωποι μια δουλειά που απλώς θα πληρώνονται.
Εκτός από αυτά τα κείμενα γράφεις και στίχους, μίλησέ μου γι αυτό.
Τον Δεκέμβριο του 2012 έγραψα το πρώτο μου ποίημα. Με ομοιοκαταληξία. Ηταν πολλά που δεν μπορούσα να εκφράσω μέσα από τον πεζό λόγο. Οι πρώτες προσπάθειες ήταν ατυχείς. Όπως πάντα πήρα τα πρώτα ποιήματα και τα έδωσα στα παιδιά στο σχολείο και μου είπαν «Γιάννη τι έχεις πάθει». Τους φάνηκε ότι δεν τους αφορούν. Ηταν πολύ κωδικοποιημένα και αφορούσαν εμένα. Απέτυχα δηλαδή να επικοινωνήσω, ενώ αυτός ήταν ο στόχος μου.
Και πώς συνέχισες;
Συνέχισα να γράφω. Είχα αρχίσει να γράφω πιο ανοιχτά, όχι μόνο για μένα, αλλά να αφορά και κάποιον άλλο. Τον Ιούνιο του 13 είχα μαζέψει μερικά τραγούδια και τα έστειλα στην Μικρή Άρκτο.
Πώς έμαθες για τη Μικρή Άρκτο;
Μου το είπε μια φίλη μου. Φοβόμουνα να τα στείλω, αλλά με παρακίνησε και τα έστειλα την τελευταία μέρα της διορίας. Εκείνο το βράδυ, κάθισα έγραψα και άλλα και τα έστειλα. Έγραφα μαθηματικά την επόμενη και δεν πήγα να γράψω. Έγραψα αργότερα. Έτσι ξεκίνησε.
Και στην έκδοση των κειμένων πώς έφτασες;
Μαζί με τους στίχους έπρεπε να έχω και ένα βιογραφικό. Εγώ δεν είχα κανένα σπουδαίο βιογραφικό να γράψω και έβαλα το μπλογκ. Έτσι τα διάβασαν.
Εσύ πού απευθύνεσαι; Στα παιδιά. Τους φίλους μου, τους συνομήλικούς μου.
Οι συμμαθητές σου πώς σε αντιμετωπίζουν;
Κανονικά. Πηγαίνω στο καλλιτεχνικό Λύκειο Γέρακα και εκεί όλα τα παιδιά κάνουν μουσική, ζωγραφίζουν , έχουν τέτοια ενδιαφέροντα.
Στον ελεύθερό σου χρόνο τι κάνεις;
Είναι δύσκολο να έρχομαι στην Αθήνα γιατί μένω μακριά. Πρέπει να το ζητήσω από κάποιον να με κατεβάσει. Ακούω μουσική, βλέπω ταινίες ή συναντιέμαι με παιδιά εκεί, στη Λούτσα.
Διαβάζεις βιβλία;
Προσπαθώ. Δεν είναι εύκολο πάντα με τις υποχρεώσεις του σχολείου.
Τι διαβάζεις τώρα;
Το Φύλακα στη Σίκαλη. Έχω ταυτιστεί πολύ με αυτό το βιβλίο.
Τι μουσική ακούς;
Ακούω και ελληνική και ξένη μουσική. Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με το στίχο και διακρίθηκα στην ακρόαση και είμαι ανάμεσα σε τόσους νέους δημιουργούς ακούω περισσότερο ελληνική. Έχω επικεντρωθεί στους νέους καλλιτέχνες και πιστεύω ότι είναι πολύ καλοί, πολύ ταλαντούχοι.
Έχει μέλλον το τραγούδι; το ελληνικό;
Για μένα αντιπροσωπεύει τη ζωή, οπότε έχει και μέλλον και προοπτική.
Πιο πολύ θέλεις να γράφεις στίχους ή πεζά;
Υπάρχουν πολλά που μπορούμε να πούμε με πεζό λόγο, άλλα με στίχους. Αυτά τα κείμενα δε θα μπορούσα να τα κάνω στίχο. Θα έβγαινε άσχημο. Μια σκέψη μου διαφορετικά θα έρθει στο μυαλό μου για τραγούδι και διαφορετικά για κείμενο.
Γράφεις συνέχεια;
Γράφω αυτά που νοιώθω και αυτά που βλέπω. Ναι εκφράζομαι με αυτό τον τρόπο και επικοινωνώ.
Για τη γενιά σου, τους συνομίληκούς σου τι επιθυμείς;
Να βρούμε τη δύναμη να χαράξουμε ένα δικό μας δρόμο. Να ξεφύγουμε από αυτά που συμβαίνουν και να πάμε τη ζωή μας εκεί που την θέλουμε εμείς. Να μη συμβιβαστούμε με τίποτα και να μην κυβερνηθούμε από κανέναν. Να παλέψουμε.
Η γενιά σου τι σχέση έχει με την κατανάλωση; Σας ενδιαφέρει πολύ;
Μέχρι ένα σημείο όλα τα βρίσκαμε από τους γονείς μας και δε χρειάστηκε οι περισσότεροι να προσπαθήσουμε μέχρι τώρα για τα υλικά. Οπότε τώρα που δεν έχουμε τη δυνατότητα ούτε εμείς ούτε οι γονείς μας να τα πάρουμε τα περισσότερα, αυτό που μας λείπει είναι περισσότερο το συναίσθημα. Φοβόμαστε να κάνουμε νέες γνωριμίες, να εμπιστευθούμε και αυτό είναι το πρόβλημα της γενιάς μου νομίζω. Το ρίσκο. Να ρισκάρει να γνωρίσει κάποιον άλλο ή τον εαυτό του. Φοβόμαστε μέχρι και να πιστέψουμε σε κάτι.
Με τους γονείς σου μιλάς για αυτά που γράφεις;
Τα πρώτα κείμενα που έγραψα τα πήγα στους γονείς μου και τα συζητήσαμε. Συζητάμε αυτά που γράφω, είναι οι σκέψεις μου. Και μου λένε τις δικές τους. Αυτή είναι η σχέση μου με τους γονείς μου. Είμαστε εντάξει μεταξύ μας. Δε βλέπουν το τραγούδι του Γιάννη ή το κείμενο του Γιάννη. Είναι ο Γιάννης και οι σκέψεις του. Αυτό βλέπουν.
Το καλοκαίρι θα δούλευες για να έχεις δικό σου χαρτζιλίκι;
Δε βλέπω το λόγο να μη το κάνω. Έχω φίλους που δούλεψαν το καλοκαίρι και άλλους που σχεδιάζουν να δουλέψουν για να μπορέσουν να κάνουν ένα ταξίδι, ή να αγοράσουν κάτι. Δε το θεωρώ κάτι αδιανόητο.
σχόλια