Οκτώ μόνο φωτογραφίες του Rimbaud ήταν γνωστές εώς σήμερα. Αυτή είναι, όπως όλα δείχνουν, η ένατη. Τραβηγμένη στο Aden, στη βεράντα του Hotel de l'Univers, ανακαλύφθηκε το 2010 σε ένα παζάρι απο δύο Γάλλους βιβλιοπώλες, τους Jacques Desse και Alban Caussé, ανάμεσα σε τριάντα άλλες παλιές φωτογραφίες από το Aden. Μία εξονυχιστική και πολύ χρονοβόρα έρευνα που έγινε κάτω από την εποπτεία του Jean-Jacques Lefrère, αυθεντία ως προς το έργο και τη ζωή του Ρεμπώ, απέδειξε ότι ο άνδρας που κάθεται δεξιά και που μοιάζει με εξωγήινος σε σχέση με τους υπολοίπους είναι πράγματι ο ποιητής.
Η ταυτοποίηση της ένατης φωτογραφίας του Arthur Rimbaud, που τυχαίνει να είναι και η πιο καθαρή απ' όλες τις ενήλικες φωτογραφίες του.
Η Vitalie Rimbaud, μητέρα του ποιητή. Η "Mother" ή "Το σκιερό στόμα" όπως την αποκαλούσε.
Arthur και Frederic, τα δύο αδέρφια στην πρώτη τους κοινωνία.
Institution Roussot. Ο δεκάχρονος Ρεμπώ είναι ο τρίτος από άριστερά στην μπροστινή σειρά.
Οι δύο αδερφές του Rimbaud. Αριστερά η Jeanne Rosalie Vitalie (πέθανε σε ηλικία 17 ετών) και δεξιά η Frédérique Marie Isabelle (ή Isabelle). Η Isabelle κατηγορήθηκε ότι λογόκρινε τις επιστολές και τα ποιήματα του αδερφού της στο όνομα μιας καθολικής ηθικής. Νέες μελέτες υπογραμμίζουν αντίθετα την αφοσιωσή της στον αδερφό της και στο έργο του.
Η προτομή του Rimbaud στο πάρκο του Σταθμού της πόλης Charleville όπου γεννήθηκε.
Charleville. Ο παλιός μύλος στεγάζει σήμερα το Μουσείο Arthur Rimbaud.
Attigny (μία μικρή κωμόπολη κοντά στη γενέτειρα του Rimbaud). Η οδός Arthur Rimbaud. Καρτ ποστάλ Delcampe.
Charleville. Μουσείο Arthur Rimbaud. Καρτ ποστάλ Delcampe.
Ο ποιητής Paul Verlaine όπως τον ζωγράφισε ο Courbet, (Zürich, Galerie Chichio Haller) και ο Arthur Rimbaud σε λιθογραφία του Picasso.
O Verlaine πίνει αψέντι στο Café François 1er in (1892). Φωτ. Paul Marsan Dornac.
Αριστ. : Ο Verlaine και ο Rimbaud σε δρόμο του Λονδίνου το 1872, σκίτσο του Félix Régamey. 1872. Δεξ. : "Τα ταξίδια μορφώνουν τη νεολαία", σκίτσο του Paul Verlaine (1897). Bibliothèque nationale de France.
Ο Arthur Rimbaud, σε σκίτσα του Verlaine.
"Επίλογος αλά γαλλικά" (μιας θυελλώδους σχέσης), πίνακας του Jef Rosman που δείχνει τον Rimbaud τραυματισμένο (στον καρπό) μετά από τον τσακωμό του με τον Verlaine. Τον Ιούλιο του 1873, ο Verlaine εγκατέλειψε ξαφνικά τον Rimbaud στο Λονδίνο για να επιστρέψει στη γυναίκα του. Μία νέα συνάντηση θα πραγματοποιηθεί ωστόσο λίγο αργότερα στις Βρυξέλλες όπου αυτή τη φορά ο Rimbaud θα θελήσει να εγκαταλείψει τον Verlaine. Μεθυσμένος και εκτός εαυτού, ο Verlaine θα πυροβολήσει δυό φορές τον Rimbaud.
Aden, 1880. Ο Rimbaud είναι ο άνδρας που στέκεται όρθιος αριστερά με το όπλο (εκείνη την εποχή ήταν έμπορος όπλων).
Aden. Στον κήπο ενός καφενείου.
Hotel de l'Univers, Aden.
Aden. Στο βάθος, το ξενοδοχείο όπου έμενε ο Arthur Rimbaud. Καρτ ποστάλ Delcampe.
L' Hotel de l'Univers, στη σημερινή του μορφή.
Harar, 1883. Στον κήπο με τις μπανανιές.
Aden. Στη βεράντα της οικίας Bardey.
Ωδή στον Rimbaud από την Patti Smith.
Lizzy Mercier Descloux (Arthur Rimbaud), Patti Smith (Isabelle Rimbaud). Η new wave (μετά τους υπερρεαλιστές) υποκλίνεται στον ποιητή. Η Lizzy και η Patti ήταν φίλες -συγκατοικούσαν μάλιστα στη Νέα Υόρκη.
Polaroids της Patti Smith. Μουσείο Arthur Rimbaud (Charleville-Mezieres).
H Patti Smith στον τάφο του Arthur Rimbaud.
Ο σιδηροδρομηκός σταθμός απ' όπου ξεκίνησε ο Rimbaud, βαριά άρρωστος, για το τελευταίο του ταξίδι προς τη Μασσαλία και το θάνατο. Ήλπιζε ότι θα γινόταν καλά κι ότι θα μπορούσε πάλι σύντομα, από το λιμάνι της Μασσαλίας, να πάρει το πλοίο για το Aden. Φωτ. Renaud Camus.
Η προτομή και ο τάφος του Arthur Rimbaud στην πόλη Charleville.
O Arthur Rimbaud ήταν μόλις 20 χρονών όταν σταμάτησε να γράφει.
"Μερικές φορές, ρωτάει τους γιατρούς αν βλέπουν κι αυτοί τα ίδια απίθανα πράγματα, και τους μιλάει και τους διηγείται τις εντυπώσεις του πολύ γλυκά και με όρους που δεν θα μπορούσα να αποδώσω. Οι γιατροί τον κοιτούν στα μάτια, σ' αυτά τα όμορφα μάτια που ποτέ δεν ήταν τόσο όμορφα και τόσο έξυπνα, και λένε μεταξύ τους : "Παράξενο". Υπάρχει στην περίπτωση του Arthur κάτι που δεν καταλαβαίνουν. Εξ' άλλου, οι γιατροί δεν έρχονται πια σχεδόν καθόλου γιατί κλαίει συχνά όταν τους μιλάει κι αυτό τους ταράζει. Μας αναγνωρίζει όλους. Εμένα, με φωνάζει καμιά φορά Djami, αλλά ξέρω ότι το κάνει επειδή το θέλει, επειδή αυτό είναι μέρος του ονείρου του. Τα ανακατεύει όλα... με τέχνη. Βρισκόμαστε στο Harar, φεύγουμε πάντα για το Aden, και πρέπει να ψάξουμε για καμήλες, να οργανώσουμε το καραβάνι. Περπατάει με μεγάλη ευκολία με το πρόσθετο πόδι του. Κάνουμε μερικές βόλτες πάνω σε ωραία μουλάρια, πλούσια στολισμένα, κι έπειτα πρέπει να εργαστούμε, να διεκπεραιώσουμε την αλληλογραφία. Γρήγορα, γρήγορα, μας περιμένουν, πρέπει να κλείσουμε τις βαλίτσες και να φύγουμε. Γιατί τον αφήσαμε να κοιμηθεί ; Γιατί δεν τον βοήθησα να ντυθεί ; Τι θα πουν αν δεν φτάσουμε τη μέρα που πρέπει ; Δεν θα πιστεύουν πια στο λόγο του, δεν θα τον εμπιστεύονται πια ! Βάζει τα κλάματα εξ' αιτίας της αδεξιότητας και της αμέλειάς μου : γιατί είμαι πάντα στο πλευρό του έχοντας αναλάβει όλες τις προετοιμασίες". (Οι τελευταίες "ενοράσεις" του Rimbaud πριν πεθάνει, όπως τις κατέγραψε η αδερφή του Isabelle. Βλ. Isabelle Rimbaud, témoin capital στο μπλογκ Philippe Sollers).
Οι επτάχρονοι ποιητές (Rimbaud), Léo Ferré.
σχόλια