ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

Με ποιο βιβλίο έκλαψες τελευταία;

Facebook Twitter
21

Με ποιο βιβλίο έκλαψες τελευταία;

Δε νομίζω να έχω κλάψει στ’ αλήθεια με βιβλίο. Έχω καταστενοχωρηθεί, έχω κατατρομάξει, έχω θυμώσει - αλλά δε νομίζω να έχω κλάψει.

Ξέρω όμως ότι πολλοί κλαίνε, και σχεδόν τους ζηλεύω. Μπορεί να μην τα καταφέρνω, αλλά υπάρχουν βιβλία που το ενθαρρύνουν πολύ. Ακολουθεί μια προσωπική πεντάδα, βγαλμένη μέσα από την λίστα του goodreads. Προσθέστε (ή αφαιρέστε) ελεύθερα:

1. Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ

Εντάξει, το διάβασα όταν ήμουν μικρή, γύρω στην ηλικία της ίσως, αλλά η απόγνωση και η απέραντη στενοχώρια που δεν έχει happy end – την ανακαλύπτουν λίγους μήνες πριν τελειώσει ο πόλεμος! Αυτό το σοκ το θυμάμαι ακόμα.

2. ΟμικρόςΠρίγκηπας, Antoine de Saint-Exupéry 

Εντάξει, κι αυτό το διάβασα όταν ήμουν μικρή, αλλά μάλλον τότε δεν κατάλαβα και πολλά. Αυτό που μου έμεινε είναι μια μελαγχολία που φαντάζομαι ότι κάποιον μπορεί να τον κάνει να πλαντάξει.

3. Οι άθλιοι, Βίκτορας Ουγκό

Οι άθλιοι είναι πράγματι σε τέτοια κατάσταση αθλιότητας, με τόσες λεπτομέρειες και σε τόσα επίπεδα, που αν δεν αισθανθείς τη μιζέρια τους διαβάζοντάς το, μάλλον δεν έχεις ψυχή.

4. Η εξιλέωση, Ian McEwan

Δεν πιστεύω να είδατε μόνο την ταινία; Η τεράστια απάτη της ηρωίδας κατασπαράσσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή των άλλων που η απόγνωση μπορεί να σε φέρει κοντά στα δάκρια. Διαβάστε το οπωσδήποτε.

5. Τα σταφύλια της οργής, Τζον Στάινμπεκ

“Κι η Αμερική, μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος”. Τώρα, ακόμα πιο επίκαιρο. Για να ρίξετε μαύρο δάκρυ.

Βιβλίο
21

ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Γκάρι Ιντιάνα δεν μένει πια εδώ 

Απώλειες / Γκάρι Ιντιάνα (1950-2024): Ένας queer ήρωας του νεοϋορκέζικου underground

Συγγραφέας, ηθοποιός, πολυτάλαντος καλλιτέχνης, κριτικός τέχνης, ονομαστός και συχνά καυστικός ακόμα και με προσωπικούς του φίλους, o Γκάρι Ιντιάνα πέθανε τον περασμένο μήνα από καρκίνο σε ηλικία 74 ετών.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τζούλια Τσιακίρη

Οι Αθηναίοι / Τζούλια Τσιακίρη: «Οι ταβερνιάρηδες είναι ευεργέτες του γένους»

Με διαλείμματα στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, έχει περάσει όλη της τη ζωή στο κέντρο της Αθήνας - το ξέρει σαν την παλάμη της. Έχει συνομιλήσει και συνεργαστεί με την αθηναϊκη ιντελεγκέντσια, είναι άλλωστε κομμάτι της. Εδώ και 60 χρόνια, με τη χειροποίητη, λεπτολόγα δουλειά της στον χώρο του βιβλίου και με τις εκδόσεις «Το Ροδακιό» ήξερε ότι δεν πάει για τα πολλά. Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα απ’ όσα της επιφύλαξε η μοίρα «εις τον ρουν της τρικυμιώδους ζωής της».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«H woke ατζέντα του Μεσοπολέμου», μια έκδοση-ντοκουμέντο

Βιβλίο / Woke ατζέντα είχαμε ήδη από τον Μεσοπόλεμο

Μέσα από τις «12 queer ιστορίες που απασχόλησαν τις αθηναϊκές εφημερίδες πριν από έναν αιώνα», όπως αναφέρει ο υπότιτλος του εν λόγω βιβλίου που έχει τη μορφή ημερολογιακής ατζέντας, αποκαλύπτεται ένας ολόκληρος κόσμος βαμμένος στα χρώματα ενός πρώιμου ουράνιου τόξου.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αθηναϊκές πολυκατοικίες: Η πιο ζωντανή ιστορία της πρωτεύουσας

Βιβλίο / Αθηναϊκές πολυκατοικίες: Η πιο ζωντανή ιστορία της πρωτεύουσας

Μια νέα ερευνητική έκδοση του Ιδρύματος Ωνάση, ευχάριστη και ζωντανή, αφηγείται την ιστορία της πολυκατοικίας αλλά και της πόλης μας με τις μεγάλες και τις μικρότερες αλλαγές της, μέσα από 37 ιστορίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χυδαιότητα, ένα ελάττωμα της νεωτερικότητας

Βιβλίο / Χυδαιότητα, ένα ελάττωμα της εποχής μας

Το δοκίμιο «Νεωτερικότητα και χυδαιότητα» του Γάλλου συγγραφέα Μπερτράν Μπιφόν εξετάζει το φαινόμενο της εξάπλωσης της χυδαιότητας στην εποχή της νεωτερικότητας και διερευνά τη φύση, τα αίτια και το αντίδοτό της.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
«Μαθαίνεις να υπάρχεις μέσα στο γράψιμο και αυτό είναι επικίνδυνο»

Βιβλίο / «Μαθαίνεις να υπάρχεις μέσα στο γράψιμο και αυτό είναι επικίνδυνο»

Μια κουβέντα με τη Δανάη Σιώζιου, μία από τις πιο σημαντικές ποιήτριες της νέας γενιάς, που την έχουν καθορίσει ιστορίες δυσκολιών και φτώχειας και της οποίας το έργο έχει μεταφραστεί σε πάνω από 20 γλώσσες.
M. HULOT
«Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»  

Βιβλίο / «Τα περισσότερα περιστατικά αστυνομικής βίας εκδηλώνονται σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών»  

Μια επίκαιρη συζήτηση με την εγκληματολόγο Αναστασία Τσουκαλά για ένα πρόβλημα που θεωρεί «πρωτίστως αξιακό», με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου της βιβλίου της το οποίο αφιερώνει «στα θύματα, που μάταια αναζήτησαν δικαιοσύνη».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Η διαμάχη ανάμεσα στην Τζόαν Ντίντιον και την Ιβ Μπάμπιτζ συνεχίζεται και μετά θάνατον σε μια «διπλή» βιογραφία

Βιβλίο / Τζόαν Ντίντιον vs. Iβ Μπάμπιτζ: Μια διαμάχη που συνεχίζεται και μετά θάνατον

Η Ντίντιον και η Μπάμπιτζ πέθαναν με διαφορά έξι ημερών τον Δεκέμβριο του 2021: «Θέλω να πιστεύω ότι η Τζόαν Ντίντιον έζησε μια επιπλέον εβδομάδα από κακία», είχε γράψει τότε μια δημοσιογράφος σε ένα tweet που έγινε viral.
THE LIFO TEAM

σχόλια

20 σχόλια
εγω ειμαι πιο ρομαντικη.. συμφωνω με οσους ανεφεραν "Ενα δεντρο μεγαλωνει στο Μπρουκλιν" και τους ευχαριστω που μου το θυμισαν. Το διαβασα κι εγω ως παιδι. Το πρωτο ομως βιβλιο που μ εκανε να κλαψω ηταν "η Μαυρη Καλλονη" τοσο πολυ χαλια ημουν, που η μητερα μου το επεστρεψε στη Βιβλιοθηκη προτου το τελειωσω!Ο Ερωτας στα χρονια της χολερας, Τα πουλια πεθαινουν τραγουδωντας, και "εμεις οι ζωντανοι" το τελευταιο της Αυν Ραντ για τον βαρυ χειμωνα της κομμουνιστικης Σοβ.Ενωσης και μια αγαπη που παλευει να φυτρωσει μες στις αντιξοοτητες. Τα συστηνω ολα
Θα συμφωνήσω με τη Μαύρη Καλλονή - γενικά μόνο με παιδικά βιβλία θυμάμαι να έχω κλάψει άφθονα, ασχέτως σε ποια ηλικία τα διάβασα. Παιδάκι δεν το συζητώ, είχα μουσκέψει όλη την ελληνική μυθολογία, την Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά κλπ."Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα" κατορθώνει πάντα, μέσα στις ελάχιστες σελίδες του, να με κάνει χώμα, με αμείωτη ένταση - ολόκληρη γαϊδούρα.Το μόνο μη παιδικό ανάγνωσμα που έχει ανάλογη επίδραση είναι το επίσης μικροσκοπικό διήγημα "Τα χταποδάκια", του Μ. Καραγάτση.http://5lyk-petroup.att.sch.gr/upload/karagatsis.pdf
Ανθρωποφύλακες - Περικλής Κοροβέσης. Η περιγραφή των βασανιστηρίων που υπέστη ο ίδιος αλλά και άλλοι στην ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας με διέλυσαν. Η γραφή του είναι τόσο λιτή. Οι περιγραφές του τόσο "ψύχραιμες", χωρίς ίχνος υπερβολής, σα να σου λέει τι έφαγε σήμερα για πρωινό. Αλλά δεν σε λυπάται. Σου τα λέει όπως έγιναν. Τα μάτια μου είχαν πρηστεί τόσο από το κλάμα που θυμάμαι όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, τρόμαξα.
Με το "Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν". Είναι ένα βιβλίο που μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Προς το τέλος δεν μπορούσα να το διαβάσω χωρίς να κλαίω. Έχει πάνω από χρόνο που το τελείωσα και ακόμη σκέφτομαι καμιά φορά όλη αυτήν την ιστορία.
Προσφατα και για πολλοστη φορα που τα διαβασα, ανατριχιασα παλι με το τριτο στεφανι και τον μεγαλο περιπατο του πετρου (που ηταν και το πρωτο βιβλιο που διαβασα μικρος). Και επειδη η καλοκαιρινη μου δουλεια ειναι σε παγκο με βιβλια τα εχω προτεινει σε ολους
Μικρή θυμάμαι είχα ρίξει πολύ κλάμα με το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ και το χωρίς οικογένεια.Ακόμα και τώρα ειδικά το πρώτο είναι σφίξιμο στο στομάχι.Τελευταία θα έλεγα πως με είχε συγκινήσει πάρα πολύ τα 100 χρόνια μοναξιάς.Δεν ξέρω...μου είχαν αφήσει μια είχαν αφήσει μεγάλη πικρία...
Kkaled Hosseini "And the Mountains Echoed". H σημασια της οικογενειας με την ευρεια εννοια, η αδελφικη αγαπη, οι ριζες , η εθνικη ταυτοτητα μεσω μιας ιστοριας σε πολλα επιπεδα ξεκινωντας απο το πριν τους ταλιμπαν Aφγανισταν. Α...και με λιγο ελληνικο ...touch
Θα συμφωνήσω κι εγώ με το Χρυσάφι της Ζωής. Με συγκίνησε πολύ στο τέλος.Ωστόσο πρόσφατα διάβασα το The Silver Linings Playbook το οποίο έχει αρκετές διαφορές με την ταινία και είναι σαφώς λιγότερο feelgood. Στο τέλος έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει ακατάπαυστα.