ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟ / ΦΩΤ.: ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΝΤΖΑΣ
«Ταξίδι σημαίνει ο κάθε δρόμος να σε πηγαίνει στην άκρη του εαυτού σου. Μέσα από το ταξίδι μπορεί ο καθένας να μάθει ποιος είναι. “Η καλύτερα ποιον ρόλο αντιπροσωπεύει στην ζωή του. Ποιος είναι ο ρόλος που του ταιριάζει. Μπορεί να είναι πολλοί. Διαλέγεις και παίρνεις. Ονειρεύομαι να ταξιδέψω παντού», είχε γράψει πριν λίγα χρόνια η Μαλβίνα Κάραλη. Κάπως έτσι λειτουργεί και η ομάδα της τηλεοπτικής εκπομπής «World Party», που προβάλλεται στον «Alpha». «Ζεις μονάχα μια φορά», θα τους ακούσεις να λένε συχνά και προσπαθούν να μεταδώσουν ότι το νόημα δεν βρίσκεται στο προορισμό αλλά στην διαδρομή. Από εκεί αντλείς εμπειρίες, γνωρίζεις νέους ανθρώπους και αποκομίζεις μια διαφορετική νοοτροπία που θα σε οδηγήσει στο να δεις την άλλη πλευρά της ζωής. Όμως εκτός του Σάκη Τανιμανίδη και του Γιώργου Μαυρίδη που είναι μπροστά από τις κάμερες, υπάρχουν και οι έτεροι της παρέας, ο Γιώργος Λέντζας που μαζί με τον Θοδωρή Πλακίδη, είναι οι άνθρωποι που βιντεοσκοπούν όλο αυτό το υπέροχο αποτέλεσμα που παρουσιάζεται στις οθόνες μας. Αναζητήσαμε τον Γιώργο Λέντζα και σε μία στάση από τα γυρίσματα της εκπομπής μας μίλησε για το πόσο εύκολο είναι να ταξιδεύεις σήμερα, τι δυσκολίες συναντάς και αν η ζωή, τελικά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα συνεχές ταξίδι.
—Πού οφείλεται η επιτυχία του «World Party»; Είναι μια ιδέα που έγινε εκπομπή ή μια εκπομπή που έγινε ιδέα;
Μία ιδέα που έγινε εκπομπή, θα έλεγα. Στην τηλεόραση, λόγω φύσης του μέσου, τίποτα δεν μπορεί να γίνει ιδέα έτσι απλά. Η επιτυχία, αν και είναι πάντα σχετική, βασίζεται στον ρεαλισμό, στην αλήθεια την οποία επικοινωνείς. Ο κόσμος πλέον προτιμάει να βλέπει αληθινά πρόσωπα σε αληθινές ιστορίες, να ταυτίζεται και να νιώθει κομμάτι τους. Η ανανέωση της τηλεόρασης μπορεί να γίνει μόνο με ανθρώπους που δεν έχουν σχέση εξάρτησης με αυτήν.
Όταν βγαίνεις από τον μικρόκοσμό σου συνειδητοποιείς πόσα περισσότερα σε ενώνουν παρά σε χωρίζουν με τους ανθρώπους. Ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο είχε γράψει ότι «ο φασισμός γιατρεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με τα ταξίδια». Στην Ελλάδα έχουμε έλλειψη και από τα δύο.
—Στην εποχή που ζούμε, πόσο εύκολο είναι να ταξιδεύεις μαζί με άλλους τρεις σε όλο τον κόσμο;
Εννοείς οικονομικά; Θα τρόμαζες αν καταλάβαινες πόσο εύκολο είναι. Μπορεί να ακούγεται προκλητικό τέτοιες ημέρες, αλλά δεν είναι έτσι. Σήμερα υπάρχουν χιλιάδες προγράμματα, ειδικά για νέους ανθρώπους, που μπορούν να σε στείλουν στην άλλη πλευρά του κόσμου, για δουλειά, για εθελοντισμό κλπ. Επίσης, μέσω της βίζας working holiday μπορείς να βρεις δουλειά για 1-2 χρόνια σε πολύ πιο ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες από την Ελλάδα, προκειμένου να μαζέψεις το ταξιδιωτικό σου budget. Λίγο ψάξιμο χρειάζεται, και να θυσιάσεις το ξεβόλεμά σου. «Οι άνθρωποι χτίζουμε τη ζωή μας έτσι ώστε να μην μπορούμε να ξεκολλήσουμε από αυτήν». Σε ένα κείμενο του ο Άκης Τεμπερίδης το έθεσε αψεγάδιαστα. «Δημιουργούμε υποχρεώσεις καθημερινά, που γκρεμίζουν τα όνειρα μας και συνθέτουν το άλλοθι για να μην τα κυνηγάμε. Πάντα θα υπάρχει μια ανειλημμένη υποχρέωση για να μην ασχολούμαστε με τα μεγάλα πράγματα της ζωής: Το ταξίδι, τον έρωτα ή την τέχνη. Τελικά όλοι κάνουμε αυτό που μας αξίζει, κι ας μην το παραδεχόμαστε. Αυτό που μπορούμε είναι αυτό που θέλουμε στη ζωή».
—Είσαι ο άνθρωπος που κινηματογραφεί όλο αυτό που παρακολουθούμε μαζί με τον Θοδωρή Πλακίδη. Τι εμπόδια έχετε συναντήσει και πώς τα ξεπεράσατε;
Με τον Θοδωρή έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία, αλληλοσυμπληρωνόμαστε άψογα στο filming κομμάτι της εκπομπής. Είναι πολύ οργανωτικός στη δουλειά του και επίσης ευθύνεται για τα καταπληκτικά πλάνα με το drone, το οποίο χειρίζεται εξ ολοκλήρου. Θεωρώ ότι χωρίς αυτόν η εκπομπή δεν θα ήταν ίδια. Η μεγαλύτερη δυσκολία έχει να κάνει με την προσέγγιση που έχεις όταν κρατάς μια κάμερα. Σε βαραίνει μια ευθύνη απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό και στο κοινό που θα σε παρακολουθήσει, να δείξεις την αλήθεια όπως είναι έχοντας όσο μικρότερο παρεμβατισμό γίνεται σε αυτήν. Πολλές φορές έχω νιώσει μπερδεμένος όταν τραβάω, δεν μπορώ να καταλάβω αν αυτό που μπαίνει μέσα στην κάμερα μου αποτυπώνεται όπως το ζω εκείνη τη στιγμή. Και ξέρεις, αρκετές φορές οι αμφιβολίες βγαίνουν αληθινές, γιατί όπως και να ’χει, το Ταξίδι σαν έννοια είναι μεγαλύτερο από τον καθένα μας. Τα περισσότερα πράγματα δεν τα παίρνεις εσύ, σου τα δίνει Εκείνο. Τυχεροί όσοι το έχουν καταλάβει.
—Περιέγραψέ μας το ταξιδιωτικό background της εκπομπής; Γιατί σίγουρα υπάρχουν πολλά που κόβονται στο μοντάζ.
Πολλές φορές λέμε για πλάκα όταν κλείνουν οι κάμερες, «Ας αρχίσει το ταξίδι τώρα!». Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδώσεις μια περιήγηση εβδομάδων ή μηνών σε 45 λεπτά, σε αυτοτελή επεισόδια. Το προσπαθούμε, πάντως.
—Ποιο θεωρείς εσύ το καλύτερο ταξίδι και ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που έζησες;
Το καλύτερο ταξίδι είναι πάντα το επόμενο, αυτό που δεν έχεις κάνει ακόμη. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν σίγουρα στο Νεπάλ, όπου ο Γιώργος χτυπήθηκε από το altitude sickness. Ακόμα έχω κενά στο μυαλό μου, τα οποία δεν μπορώ να συμπληρώσω. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα.
—Αν σου έλεγα να μου περιγράψεις σε λίγες γραμμές τον Γιώργο και τον Σάκη, τι θα μου απαντούσες;
Ο Γιώργος έχει μια δική του θεώρηση των πραγμάτων, που είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς, μπορείς να την καταλάβεις. Είναι πολύ ντόμπρος, κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα σήμερα. Έχει δουλέψει πολύ στη ζωή του για να φτάσει εκεί που βρίσκεται, είναι αυτοδημιούργητος και το μεγαλύτερο του προτέρημα είναι ότι παραμένει αιώνιος εικοσάρης. Επίσης είναι εγωιστής σε βαθμό συγκρίσιμο με αυτόν του Σάκη! Σαν ιδιοσυγκρασίες είμαστε αρκετά κοντά πιστεύω, αν και αυτό άλλες φορές με εξιτάρει, ενώ άλλες με τρομάζει!
Ο Σάκης από την άλλη είναι πιο επικοινωνιακός, και γενικά είναι από τους πιο θετικούς ανθρώπους που έχω συναναστραφεί ποτέ. Είναι επίσης πολύ εργατικός, αλλά με έναν δικό του τρόπο, όσα πράγματα και να έχει να κάνει, ποτέ δεν σου δίνει την εντύπωση ότι στρεσάρεται. Δουλεύει περισσότερο απ’ όλους μας σε αυτό το project και του αξίζουν συγχαρητήρια. Δεν του το ’χω πει ποτέ από κοντά, ίσως επειδή είναι τόσο εγωιστής, που πάντα είμαι πολύ μπριζωμένος για να του πω οτιδήποτε καλό αναφορικά με τον ίδιο! (γέλια)
—Μετά από τόσα ταξίδια, η όρεξη για αυτά έχει αυξηθεί ή έχει μειωθεί;
Εύστοχη ερώτηση. Η αλήθεια είναι ότι όταν ένα βίωμα γίνεται ρουτίνα, όσο δυνατό και να είναι, χρειάζεσαι χρόνο μακριά του για να επαναπροσδιορίσεις τη θέση σου σε αυτό. Η όρεξη για το ταξίδι δεν πρόκειται να μειωθεί ποτέ, απλά κάποιες φορές χάνει τη γοητεία του επειδή μας προσφέρεται αβίαστα. Είναι στη φύση του ανθρώπου να μην εκτιμάει ποτέ όσα έχει. Επίσης όσο ιδεατό και αν φαίνεται, δεν πάμε για διακοπές εκεί. Έχουμε απαιτητικό πρόγραμμα, πολύωρα γυρίσματα και ζόρικα ξυπνήματα μετά από κουραστικές μέρες επί ημερών. Πάντως, αν μου έχει λείψει κάτι, ταξιδιωτικά είναι να ταΐσω τον τσιγγάνο μέσα μου, να φύγω για καιρό, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς συγκεκριμένες στάσεις, χωρίς να ξέρω ή να θέλω να ξέρω τι έρχεται μετά.
Η όρεξη για το ταξίδι δεν πρόκειται να μειωθεί ποτέ, απλά κάποιες φορές χάνει τη γοητεία του επειδή μας προσφέρεται αβίαστα. Είναι στη φύση του ανθρώπου να μην εκτιμάει ποτέ όσα έχει.
—Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει το «World Party», ότι ένα ταξίδι είναι η ζωή μας;
Το μήνυμα νομίζω είναι πολυεπίπεδο. Για μένα το πιο βασικό γεγονός είναι ότι σε έναν παραδοσιακά μη ταξιδιωτικό λαό προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι πιο εύκολο, πιο ασφαλές και πιο ουσιαστικό απ’ όσο νομίζει να ταξιδέψει, να περιηγηθεί. Αν ταξιδεύαμε ως λαός, πολλές από τις παθογένειες που βιώνουμε τώρα θα είχαμε τις γνώσεις να τις ξεπεράσουμε.
—Όταν έχεις συναντήσει τόσους ανθρώπους σε διαφορετική μέρη του κόσμου, τι έχεις εισπράξει ως άνθρωπος και σε τι σε έχει βοηθήσει;
Μαθαίνεις να σέβεσαι τη διαφορετικότητα. Όταν βγαίνεις από τον μικρόκοσμό σου συνειδητοποιείς πόσα περισσότερα σε ενώνουν παρά σε χωρίζουν με τους ανθρώπους. Ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο είχε γράψει ότι «ο φασισμός γιατρεύεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με τα ταξίδια». Στην Ελλάδα έχουμε έλλειψη και από τα δύο.
—Σημασία στην ζωή έχει ποιους συναντάς;
Εννοείται, αλλά σε αυτή την εξίσωση έχει ίσως μεγαλύτερη σημασία το πότε τους συναντάς. Αυτό το γαμημένο το timing, έχει πάρει πολύ κόσμο στον λαιμό του.
—Ποιες είναι οι συνήθεις αντιδράσεις όταν λέτε ότι είστε από την Ελλάδα;
Τίποτα συγκλονιστικό, γιατί και εμείς δεν είμαστε καθόλου γραφικοί σε αυτό το θέμα. Οι περισσότεροι δείχνουν ενδιαφέρον για την χώρα και για την κατάσταση που επικρατεί, κυρίως οικονομικά και κοινωνικά.
—Τι θεωρείς επαναστατικό σήμερα και τι σύνθημα θα έγραφες σε ένα τοίχο;
Να μην σιωπάς όταν βλέπεις αδικία. Το θεωρώ ζωτικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε ένα σύνθημα που δεν θα μονοπωλούσε την Χρυσή Αυγή, δυστυχώς. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχουν περίπου 400 χιλιάδες Έλληνες που είτε είναι δεδηλωμένα φασίστες, είτε είναι τόσο λοβοτομημένοι ώστε να μην μπορούν να ξεχωρίσουν την αγάπη για την πατρίδα τους από τον φασισμό. Τους αξίζει να επιστρέψουν μόνιμα στον Μεσαίωνα που οραματίζονται, αφήνοντάς μας στην ησυχία μας.
—Πώς σχολιάζει η οικογένειά σου τα ταξίδια που κάνετε;
Δεν μεγάλωσα σε ιδιαίτερα ταξιδιωτικό περιβάλλον, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχα τάσεις φυγής προτού καν μάθω ότι λέγονται έτσι. Το είχα σκάσει αρκετές φορές από το σπίτι, ειδικά όταν ήμουν πολύ μικρός. Μεγαλώνοντας, όταν πλέον κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω, και όταν πρωτάρχισα να οργανώνω τα πρώτα μου μακρινά ταξίδια με την παρέα μου, οι δικοί μου συνειδητοποίησαν πως το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν, κυρίως για να μην τρελαθούν οι ίδιοι, ήταν να μου έχουν εμπιστοσύνη. Τώρα, μετά από τόσα ταξίδια, είναι αρκετά άνετοι. Εκτός απ’ τον πατέρα μου, που τρώει τις φρίκες του με τα αεροπλάνα!(γέλια)
—Πες μου μια εικόνα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ και μια πολύ δυνατή εμπειρία.
Κάθε εικόνα και ιστορία που ζεις στο ταξίδι έχει να σου προσφέρει κάτι διαφορετικό, οπότε είναι δύσκολο να αδικήσω κάποια. Από τις πιο δυνατές πάντως, ήταν το ταξίδι στο Λάος και το Βιετνάμ, όπου βιώσαμε όλο τον παραλογισμό του πολέμου. Ήταν το πιο εμφατικό παράδειγμα ότι σε έναν πόλεμο δεν υπάρχει νικητής και χαμένος. Υπάρχει απλά χαμένος και πιο χαμένος.
Η αλήθεια είναι ότι είχα τάσεις φυγής προτού καν μάθω ότι λέγονται έτσι. Το είχα σκάσει αρκετές φορές από το σπίτι, ειδικά όταν ήμουν πολύ μικρός. Μεγαλώνοντας, όταν πλέον κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω, και όταν πρωτάρχισα να οργανώνω τα πρώτα μου μακρινά ταξίδια με την παρέα μου, οι δικοί μου συνειδητοποίησαν πως το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν, κυρίως για να μην τρελαθούν οι ίδιοι, ήταν να μου έχουν εμπιστοσύνη
—Τι είναι η ευτυχία για σένα;
Συρραφή ξεχωριστών στιγμών χωρίς να έχουν, απαραίτητα, αλληλουχία.
—Οι συνεχείς μετακινήσεις έχουν κόστος στην προσωπική ζωή;
Μία συναισθηματική εξάρτηση είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεσαι όταν λείπεις τόσο συχνά, απ’ την άλλη όμως είναι κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις. Τόσα χρόνια που είμαστε στη γύρα, όλοι μας χάσαμε τον έρωτα, αλλά κατά βάση μας έχασε αυτός. Δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση από έναν άνθρωπο να σε περιμένει όσο λείπεις. Η ουσία της απόλυτης ελευθερίας πάντως, όπως βιώνεται στο ταξίδι, είναι κατάκτηση και καμία κατάκτηση δεν έρχεται «αναίμακτα».
—Κάτι που σου προκαλεί φόβο;
Αν διαχωρίσω τον φόβο από τις φοβίες, μένουν λίγα πράγματα. Κατά βάση μοναξιά (όχι μοναχικότητα).
—Πώς αξιοποιείς τον ελεύθερό σου χρόνο και ποιο είναι το πιο ακραίο πράγμα που έχεις κάνει;
Διαβάζω, ανεβαίνω στο βουνό με τους φίλους μου για ποδήλατο και ταΐζω την ανάγκη μου για φτηνό αλκοόλ σε εξόδους με την παρέα μου. Το πιο ακραία πράγμα σαν εμπειρία ήταν πριν δύο χρόνια, όταν έκανα ένα coast to coast roadtrip για 2 μήνες, χρησιμοποιώντας από autostop μέχρι λεωφορείο, από το Σικάγο μέχρι το Λος Άντζελες και από εκεί μέχρι τη Νέα Υόρκη. Ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει κάποια εμπειρία που να την έχει επισκιάσει, αν και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα το έκανα ξανά μόνος μου.
—Τι όνειρα κάνεις;
Βλέπω κύκλους(γέλια). Αποφεύγω τα όνειρα, γιατί είμαι τόσο κακός στον προγραμματισμό, που ποτέ δεν μου βγαίνουν.
σχόλια