Μία από τις πιο αγαπημένες, σχετικά πρόσφατες ρεπορταζιακές φωτογραφίες μου είναι από τη συνάντηση Βαρουφάκη-Dijsselbloem στο υπουργείο Οικονομικών, εδώ στην Αθήνα. Αν και αυτή που «έπαιξε» πάρα πολύ ήταν μία άλλη δική μου, τη στιγμή της ψυχρής χειραψίας των δύο, εμένα μου αρέσει περισσότερο η συγκεκριμένη γιατί έχει πολλά από τα στοιχεία που ψάχνω να βάλω στα καρέ μου. Έχει μια ξεκάθαρη δεύτερη ανάγνωση, με τον Ολλανδό υπουργό να ακουμπά μια άδεια καρέκλα, ενώ η σκιά του είναι πάνω στην ελληνική σημαία, και τον Έλληνα ομόλογό του να φαίνεται μέσω της σκιάς του και όχι της ξεκάθαρης εικόνας (παρουσίας) του, σκεπτικός ανάμεσα στα αστέρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η ατμόσφαιρα αλλά και η δυνατότητα πολλαπλών αναγνώσεων δεν θα ήταν δυνατή αν απουσίαζαν οι σκιές και αυτό είναι που με κάνει να θεωρώ τη συγκεκριμένη φωτογραφία από τις αγαπημένες μου. Οι σκιές δεν είναι από κάποια σταθερή φωτιστική πηγή, ορατή στο μάτι, αλλά είναι από το δικό μου φλας, που είναι τοποθετημένο ασύρματα σε γωνία τέτοια, που, αν ήμουν τυχερός (ή, τέλος πάντων, όχι άτυχος), μου έδινε τις λήψεις που επιθυμούσα. Η προετοιμασία από πριν, σχεδόν σαν το στήσιμο μιας παγίδας, καθώς και το πόσο κοντά βρίσκεται το τελικό αποτέλεσμα σε αυτό που έχω εκ των προτέρων φανταστεί κάνει μια φωτογραφία πετυχημένη ή όχι για εμένα. Σε αυτές τις περιπτώσεις αποφασίζω να κινηθώ φωτιστικά με τρόπο που συνήθως συναντά κανείς σε σετ πορτρέτα και όχι σε ρεπορτάζ, δίνοντας έτσι μια αίσθηση σκηνοθετημένου αποτελέσματος, από ένα γεγονός όμως που είναι μη προμελετημένο και δεν δύναται να σκηνοθετηθεί από τους εμπλεκόμενους, πόσο μάλλον από έναν τρίτο που το καταγράφει. Αυτή η αντίφαση, αν και δεν είναι γνωστή στον αναγνώστη-παρατηρητή, γίνεται αντιληπτή διά της παρατηρήσεως, με διαδικασίες συχνά του ασυνείδητου.
Έπειτα από έναν χρόνο σχεδόν απ' όταν τράβηξα αυτήν τη φωτογραφία και έχοντας βιώσει, όπως όλοι, όσα συνέβησαν σε αυτό το διάστημα, βλέπω πια στη φωτογραφία αυτή και κάτι που τότε δεν μπορούσα να διακρίνω, δηλαδή μια προφητική απεικόνιση, τόσο σε σχέση με τα πρόσωπα όσο και σε σχέση με την αλληλεπίδρασή τους στα σύμβολα που υπάρχουν στο κάδρο. Είναι, δε, σημειωτέο πώς η ίδια φωτογραφία, που τότε μάλλον προκαλούσε μια κάποια αίσθηση αφελούς υπερηφάνειας, σήμερα προκαλεί μια κάποια μελαγχολική πικρία.
CV
Γεννημένος: τη δεκαετία του εβδομήντα στην Πάτρα.
Σπουδές: Πολλές και άχρηστες οι περισσότερες.
Επιρροές: John Loengard, Richard Avedon, Robert Doisneau, Dave Hill, Federico Fellini, Orson Welles, Karl Barks, Alfred Hitchcock, ο Karl Marx και οι αδελφοί Marx, τo DaDa, οι Φλαμανδοί ζωγράφοι, με πρώτον τον Johannes Vermeer, και πάρα, πάρα πολλά ακόμα.
Καλύτερη στιγμή: Όταν βλέπω κάτι που ξέρω ότι θα χάσει σε ομορφιά, αν το φωτογραφίσω, και αποφασίζω να μην το κάνω.
Χειρότερη στιγμή: Πολλές, αλλά καμία που να αξίζει τον κόπο να αναφερθεί.
Top tip: Οι επαγγελματίες φωτογράφοι μιλάνε κυρίως για χρήματα και βραβεία, οι ερασιτέχνες φωτογράφοι κυρίως για τον εξοπλισμό. Οι πραγματικοί φωτογράφοι μιλάνε κυρίως για το φως.
σχόλια