Η καύλα των άλλων: Αντικειμενοποίησέ με

Η καύλα των άλλων: Αντικειμενοποίησέ με Facebook Twitter
18

 

Λέει «θέλω να σε γλείψω πατόκορφα, θέλω να σε φάω ολόκληρη, να φτάσω στα κόκαλά σου, να κλειστούμε σ' ένα δωμάτιο για μέρες». Κι αυτό είναι φοβερό από μόνο του. Όλο αυτό το τσουνάμι επιθυμίας». Χώνει το χέρι του μέσα από το τζιν, εξάρει το δέρμα. Ανεβαίνει τη ραχοκοκαλιά προς τα πάνω, αλλιώς θα ήμουν αμυντική και το ξέρει. «Και μόνο αυτό είναι αρκετό, είναι καταβύθιση στην ηδονή, θέλω να βυθιστώ κι άλλο μέσα σου», λέει και σκέφτομαι ότι εννοεί να βυθίσει το πουλί του.


«Και δεν εννοώ να βυθίσω το πουλί μου», διευκρινίζει. «Δηλαδή, δεν θα το βυθίσεις;» λέω. Θα προτιμούσα να συμμετέχει κι αυτό. Παραδοσιακά. Με τον κλασικό τρόπο. Καλό είναι το κίνκι, κατανοώ, είμαστε όλοι κατεστραμμένοι από τον χριστιανισμό και τις μαμάδες μας. Τι να σου κάνει και η ψυχοθεραπεία, η λίμπιντο είναι λίμπιντο, δεν αλλάζει: δεν γίνεσαι foot fetishist, γεννιέσαι. Μια φορά ουρολάγνος, για πάντα ουρολάγνος.

«Και δεν εννοώ να βυθίσω το πουλί μου», διευκρινίζει. «Δηλαδή, δεν θα το βυθίσεις;» λέω. Θα προτιμούσα να συμμετέχει κι αυτό. Παραδοσιακά. Με τον κλασικό τρόπο. Καλό είναι το κίνκι, κατανοώ, είμαστε όλοι κατεστραμμένοι από τον χριστιανισμό και τις μαμάδες μας.


Με κοιτάει σοκαρισμένος. Δεν με θυμάται έτσι. Αναπτύσσει λεπτομερώς τι σκοπεύει να κάνει. Και ότι αναφερόταν σε μια επιθυμία πιο ολιστική. «Θέλω να σε κατέχω», λέει. Αρχίζω να ελπίζω σε γάμο. Ή, έστω, σε μια παραδοσιακή αντρική βαρβαρότητα. Ναι: είναι σίγουρα ικανός για λίγη κλασική, ζωώδη βία, όπως μας την εμφύσησαν η θρησκεία και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ. Ένα πάτημα εδώ, ένα τραβηγματάκι μαλλιού εκεί, μια προσομοίωση βιασμού παραπέρα - κι όταν λέω προσομοίωση, εννοώ προσομοίωση.


Προς το παρόν, βυθίζει τη γλώσσα στα δόντια. Και να 'μαστε: δύο αντιεξουσιαστές, δύο εντελώς φεμινιστές, δύο του χώρου να φασωνόμαστε εξουσιαστικά μέσα στ' αμάξι. Με καρδιές που χτυπάνε σαν ταμπούρλα. Πίσω στην τρίτη λυκείου: το δέρμα κολλάει στη δερμάτινη επένδυση και δεν το ξανακάνω σ' οτομπιάνκι. Εκτός αν αντικειμενοποιηθώ από κάποιον ιδιοκτήτη οτομπιάνκι.


Λέει, «είσαι με το 'να μάτι έξω απ' το αμάξι, σαν αφηρημένο επαρχιακό φανζίν, με τα μισά γράμματα έξω από τη σελίδα. Πες μου, γαμώ τον Γκι Ντεμπόρ μου μέσα. Τι σκέφτεσαι;». Σκέφτομαι ότι έχω αντικειμενοποιηθεί, ότι εδώ συντρέχουν συνθήκες αντικειμενοποίησης, ότι με βλέπει σαν κρέας και σαν εκείνο το πλάσμα του οποίου την ουσία θες να φορέσεις σαν πουλόβερ, του οποίου το δέρμα θες να σκαλίσεις και να φας, σαν να πρόκειται για την ίδια σου τη μύτη – ε, ναι, κάποιοι άνθρωποι το κάνουν αυτό, το 'χω δει. Σκέφτομαι ότι είναι ίσως ο λόγος για τον οποίο ζούμε, ο λόγος για τον οποίο τραγουδάμε, γράφουμε, κάνουμε δίαιτα, εκτοξεύουμε εξυπνάδες: αυτή η στιγμή που ο άλλος επιθυμεί ξεκάθαρα και κολασμένα το σώμα μας. Που η καύλα καλπάζει.


Η καύλα η μεταδοτική. Η καύλα των άσχημων. Η καύλα των ποθητών. Η καύλα των συμμαθητών για τη μαζορέτα. Η καύλα των γέρων. Η ακυρωμένη καύλα του εραστή που σε βλέπει σαν νεράιδα και αδυνατεί να σε πάρει. Η καύλα που δεν απαντά στη δική σου: η καύλα η αναπάντητη. Η καύλα του διπλανού στο μπαρ. Του αγοριού που σου τραβούσε το σουτιέν στο σχολείο. Καύλα μπλεγμένη με έρωτα. Σκέτη καύλα. Η καύλα δεν είναι απόδειξη έρωτα. Η καύλα είναι απόδειξη καύλας.


Ο Γουόρχολ λέει ότι υπάρχουν αυτοί που περνάν τη ζωή τους αποφεύγοντας την επιθυμία των άλλων κι εκείνοι που τους κυνηγάνε. Οι πρώτοι περνάνε χρόνια ξεσκονίζοντας από πάνω τους τα σάλια των άλλων, τα βλέμματα συμπυκνωμένης λαγνείας, τις ριπές πόθου που τους εκτοξεύονται στο σούπερ μάρκετ σαν Άζαξ από εκείνους που τους βλέπουν ως κομμάτι ζουμερού κρέατος. Με τον καιρό αναπτύσσουν αντισώματα ή και άνεση στην ξένη λαγνεία. Κάποτε, πιο υποψιασμένοι, βασανισμένοι ή πιο αγάμητοι, την εκτιμάνε ανεξαιρέτως. Αυτή την αντικειμενοποίηση. Αντικειμενοποίησέ με. I wanna be your dog. Your thing. Your something.

Πολλοί έχουμε νιώσει αντικείμενα – δυστυχώς, όχι όλοι. Κάποιοι δεν έχουν αγκαλιαστεί ποτέ, από κανέναν – πλην της μάνας τους: δεν ένιωσαν αντικείμενα του πόθου του άλλου. Όπως λέει ο Χριστιανόπουλος: «Εσείς που... έχετε κάποιον να σας σφίγγει τρυφερά το χέρι... είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;». Που κάνουν οne night stand για λίγη στοργή: ακόμα κι εκεί παίρνεις χάδι, πόθο. Ακόμα κι εκεί, όταν αποχωρίζεσαι, χάνεις τα μάτια που σ' έχουν –για λίγο– ποθήσει, τα χέρια που σ' έχουν χαϊδέψει. Λέει ο Καροτενούτο: «Tο σώμα γίνεται αφανές, εκμηδενίζεται όταν ο άλλος μας πληροφορεί ότι το σώμα μας δεν τον συγκινεί πια». Όσοι το έχουμε ζήσει: Τι πόνος!

Θυμάμαι τη θεία να λέει στα πενήντα πέντε της ότι έρχεται μια στιγμή που οι άντρες δεν σε βλέπουν, δεν υπάρχεις, δεν σε ποθούν, κι αυτή είναι μια τραγική στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας. Ενός ανθρώπου, θα έλεγα εγώ, που κοιτάω τους μπαρμπάδες με αδιαφορία, που εκπλήσσομαι από τη λαγνεία τους. Όμως κι αυτοί καυλώνουν. Μερικοί έχουν κάποια που τους ποθεί ακόμα. Ευτυχώς. Η θεία εννοούσε: μια μέρα θα αποαντικειμενοποιηθείς, θα ψάχνεις να σ' αντικειμενοποιήσουν.


«Ωραία είναι», θέλω να πω στον φίλο που είναι ψιλοσέξι-αλλά-δε-θα-τον-ερωτευτώ-κιόλας. Δεν μιλάω, όμως: έτσι κάνει το αντικείμενο, παραμένει αινιγματικό, εάν θέλει να παραμείνει αντικείμενο. «Κι εγώ γουστάρω, φίλα με κι άλλο», λέω τελικά, δεν γαμιέται; Κι αν όχι, γιατί δεν γαμιέται;


Οι γυναίκες στα βιβλία του Χένρι Μίλερ είναι αντικείμενα είναι και υποκείμενα: αντικειμενοποιούν τους άντρες, εφόσον είναι εγωιστικά ηφαίστεια ασυγκράτητης λάβας. Ίσως γι' αυτό μου αρέσει ο Χένρι. Είναι καλό να είσαι αντικείμενο, δεν χρειάζεται να γίνεις η Βαλεντίνα του Κρέπαξ. Γιατί κιόλας να το παίζεις πριγκίπισσα τύπου «μ' αρέσει, αλλά δεν είμαι εύκολη, δεν γαμιέμαι χωρίς λόγο»; Πριγκίπισσες όλου του κόσμου, γαμηθείτε! Δεν χρειάζεται να παντρευτείτε πρώτα. Υπάρχει κι εμβόλιο για τα κονδυλώματα.


Η καύλα των άλλων. Κάτι σου δίνουν, κάτι ζητάνε, πάντως κάτι τους εμπνέεις. Ακόμα κι αν πρόκειται για έναν αυνανισμό στη μέση της νύχτας. Μπορείς να τους σνομπάρεις. Μπορείς να ενοχλείσαι. Αλλά δεν παύει να είναι δώρο: ένα αγαπησιάρικο γράμμα του οποίου είσαι ο παραλήπτης.


Κι αν αύριο πω «όχι στο να γινόμαστε σεξουαλικά αντικείμενα, όχι στο εξουσιαστικό σεξ, τέρμα, και στο εξής θα γαμιόμαστε μόνο στο πλάι, φάτσα με φάτσα, ώστε κανείς να μην είναι από πάνω ή από κάτω», αν μια μέρα το πω αυτό, να ξέρεις ότι μου 'χει πέσει η λίμπιντο στα πατώματα – ή κανείς δεν με αντικειμενοποιεί.

Βιβλίο
18

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Λευτέρης Αναγνώστου, ένας μεταφραστής

Λοξή Ματιά / Λευτέρης Αναγνώστου (1941-2024): Ένας ορατός και συγχρόνως αόρατος πνευματικός μεσολαβητής

Ο Λευτέρης Αναγνώστου, που έτυχε να πεθάνει την ίδια μέρα με τον Θανάση Βαλτινό, ήταν μεταφραστής δύσκολων και σημαντικών κειμένων από τη γερμανική και αυστριακή παράδοση.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Βιβλίο / Κυκλοφόρησε η πιο διεξοδική μελέτη της δεκαετίας 1910-1920, μια τρίτομη επανεκτίμηση της «μεγαλοϊδεατικής» πολιτικής του Βενιζέλου

Ο Ιωάννης Στεφανίδης, καθηγητής Διπλωματικής Ιστορίας στη Νομική του ΑΠΘ και επιμελητής του τρίτομου έργου του ιστορικού Νίκου Πετσάλη-Διομήδη, εξηγεί γιατί πρόκειται για ένα κορυφαίο σύγγραμμα για την εποχή που καθόρισε την πορεία του έθνους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Βιβλίο / Μανώλης Ανδριωτάκης: «Δεν φοβάμαι τις μηχανές, τους ανθρώπους φοβάμαι»

Με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο θάνατος του συγγραφέα» ο δημοσιογράφος μιλά για την τεχνητή νοημοσύνη, την εικονική πραγματικότητα και την υπαρξιακή διάσταση της τεχνολογίας.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Βιβλίο / Η συγγραφέας που έδωσε στον Στάινμπεκ το υλικό για «Τα σταφύλια της οργής» καταδικάζοντας το δικό της βιβλίο στην αφάνεια

Η Σανόρα Μπαρμπ είχε περάσει πολύ καιρό στους καταυλισμούς των προσφύγων από την Οκλαχόμα που είχαν πληγεί από την Μεγάλη Ύφεση και την ξηρασία, προκειμένου να γράψει το μυθιστόρημά της. Έκανε όμως το λάθος να δείξει την έρευνά της στον διάσημο συγγραφέα, ο οποίος την πρόλαβε.
THE LIFO TEAM
Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι σπουδαιότερες μορφές του 19ου αιώνα

Βιβλίο / Μαρξ - Βάγκνερ - Νίτσε: Oι παρεξηγημένοι του 19ου αιώνα

Το βιβλίο του Γερμανού θεωρητικού και πανεπιστημιακού Χέρφριντ Μίνκλερ αναλαμβάνει να επαναπροσδιορίσει το έργο τους, που άλλαξε τα δεδομένα του αστικού κόσμου από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Βιβλίο / Νίκος Ψιλάκης: Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.
M. HULOT
«Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Βιβλίο / «Δυστυχώς ήταν νυμφομανής»: Ανασκευάζοντας τα στερεότυπα για τις γυναίκες της αρχαίας Ρώμης

Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να καταρρίψει τους μισογυνιστικούς μύθους για τις αυτοκρατορικές γυναίκες της Ρώμης, οι οποίες απεικονίζονται μονίμως ως στρίγγλες, ραδιούργες σκύλες ή λάγνες λύκαινες.
THE LIFO TEAM
Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Βιβλίο / Γιώργος Συμπάρδης: «Ήθελα οι ήρωές μου να εξαφανίζονται, όπως οι άνθρωποι στη ζωή μας»

Σε όλα τα έργα του πρωταγωνιστούν οι γυναίκες και μια υπόγεια Αθήνα, ενώ ο ίδιος δεν κρίνει τους ήρωές του παρά το αφήνει σε εμάς: Μια κουβέντα με τον χαμηλόφωνο συγγραφέα του «Άχρηστου Δημήτρη» και της «Πλατείας Κλαυθμώνος».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που δεν βλέπεις σχεδόν κανέναν να διαβάζει ένα βιβλίο στο μετρό»   

Βιβλίο / Ρίτα Κολαΐτη: «Με θυμώνει που σχεδόν κανείς δεν διαβάζει βιβλίο στο μετρό»   

Η πολυβραβευμένη μεταφράστρια μιλά για την προσωπική της διαδρομή στον χώρο της λογοτεχνίας, για το στοίχημα της καλής μετάφρασης και εξηγεί τι σημαίνει να δουλεύεις πάνω σε κορυφαία έργα του Φλομπέρ, του Καμί, του Μαρκήσιου ντε Σαντ και της Ανί Ερνό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Βιβλίο / «Ρουφιανεύοντας τον εαυτό μου»: Τα απομνημονεύματα του Αλ Πατσίνο

Ο 84χρονος ηθοποιός κοιτάζει προς τα πίσω και βλέπει τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την καταθλιπτική μητέρα του, τον Τσέχoφ, τις σχέσεις που δεν έφτασαν ποτέ στον γάμο, τις έντονες αναταράξεις μιας πολυκύμαντης διαδρομής.
THE LIFO TEAM
Πέτρος Τατσόπουλος: «Η οργή σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται γιατί είναι απελευθερωτική»

Πέτρος Τατσόπουλος / «Δεν τα έχω με τους πιστούς αλλά με τους απατεώνες ρασοφόρους»

Μια χειμαρρώδης συνέντευξη με τον γνωστό συγγραφέα, δημοσιογράφο, παρουσιαστή και πρώην βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Το παιδί του διαβόλου - Μια αληθινή ιστορία», όπου εστιάζει στη μεγάλη δύναμη της Εκκλησίας στην Ελλάδα, στη διαπλοκή της με την πολιτεία και στις σκοταδιστικές απόψεις που κατά κανόνα πρεσβεύει καθώς και στην ιδιαίτερα επικερδή «μπίζνα» που έχει στηθεί γύρω από ιερά λείψανα, ιερά κειμήλια, «άγιους» γέροντες και «θαύματα» για κάθε χρήση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μαργκερίτ Ντιράς: Ζωή σαν μυθιστόρημα»

Το Πίσω Ράφι / To βιβλίο για τη Μαργκερίτ Ντιράς που προκάλεσε σάλο στη Γαλλία

Η προσωπικότητα που αναδύθηκε για τη συγγραφέα του «Εραστή» μέσα από το βιβλίο της δημοσιογράφου Λορ Αντλέρ είναι αμφιλεγόμενη, καθώς η πολιτική και προσωπική διαδρομή της εμφανίζουν αρκετά σκοτεινά σημεία.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

σχόλια

18 σχόλια
Tο σώμα γίνεται αφανές, εκμηδενίζεται όταν ο άλλος μας πληροφορεί ότι το σώμα μας δεν τον συγκινεί πια». Όσοι το έχουμε ζήσει: Τι πόνος! Η καύλα δεν είναι απόδειξη έρωτα. Η καύλα είναι απόδειξη καύλας.Πόσο αληθινό κείμενο,μιλάει στα βαθύτερα ένστικτα και αναλύει μια οπτική που λίγοι από εμάς είχαμε αντιληφθεί.Ευχαριστούμε για την πρωινή διαφώτιση,μ'εβαλε σε σκέψεις
"Τι να σου κάνει και η ψυχοθεραπεία, η λίμπιντο είναι λίμπιντο, δεν αλλάζει: δεν γίνεσαι foot fetishist, γεννιέσαι. Μια φορά ουρολάγνος, για πάντα ουρολάγνος.": Κι όμως υπάρχουν τόσοι εξωτερικοί παράγοντες στην εποχή μας, που η πορνογραφία είναι τόσο εύκολα προσβάσιμη, ώστε να αναρωτιέται κάνεις αν ο φετιχισμός είναι έμφυτος ή επίκτητος. Και η ψυχοθεραπεία είναι ίσως η μόνη οδός για να βρει κάποιος τις αιτίες που τον έστρεψαν προς μία παραφιλία. Kinky είναι ένας παιχνιδιάρικος χαρακτηρισμός που δίνουμε αβίαστα σε πολλές από αυτές, αλλά μήπως
και τωρα που το ξανασκεφτηκα και το ξαναδιαβασα το κειμενο, να πω οτι ειναι αρτιο, καλαγραμμενο και εκφραζει αρκετο κοσμο ...ειναι λογια και σκεψεις που τα τοποθετησες ομορφα στο χαρτι. Μπραβο.
μ'αρεσει που ειμαι ΚΑΙ αντικειμενο για καποιον. αλλα ειμαι και άλλα 'πραγματα' για καποιον αλλον. οπως κανενας δεν ειναι τα παντα για μενα, δεν ειμαι τα παντα για ενα μοναδικο ατομο... ετσι, ειμαι η μανα καποιου, η συντοφος καποιου, η συναδελφος καποιου, το αντικειμενο καποιου ή και καποιων. το σεξ ειναι οξυγονο. τελεία και κάβλα.
και είναι η πρώτη φορά που διαβάζω τη λέξη καύλα και το νόημά της είναι τόοοσο διαφορετικό..μέσα σε αυτό το κείμενο δε μου κάνει ούτε ρηχή ούτε χυδαία λέξη...
εχω αρχίσει να σφυρίζω αδιάφορα λες και δε με αφορά...κι ομώς με αφορά, είμαι κι εγώ ένα αντικείμενο που θέλει να γίνει κάτι άλλο...ωστόσο και το αντικείμενο έχει τη γοητεία του...