Καπνίζει ή όχι τελικά το ελληνικό εστιατόριο;

Καπνίζει ή όχι τελικά το ελληνικό εστιατόριο; Facebook Twitter
31

 

Όταν πρωτοψηφίστηκε ο νόμος, η απαγόρευση μας έβαλε τα δυό πόδια σ’ένα παπούτσι, εμάς τους καπνιστές. Το σαφέστατο «όχι» της κάθε διεύθυνσης εξωστράκισε στο πεζοδρόμιο την κακή μας συνήθεια, κι εκείνο τον πρώτο χειμώνα καπνίσαμε παγωμένα τσιγάρα της μισής χαράς, όρθιοι και τουρτουρίζοντες εκτός του νυμφώνος, με όλο το μαγαζί να μας κοιτά στο πήγαιν’έλα προς την έξοδο ανάμεσα στο κυρίως και το επιδόρπιο.

Αντίθετα απ’όσα λέγανε οι ομόλογοι ευρωπαίοι που βίωσαν πρώτοι το «έξω από δω» του τσιγάρου, στα κατώφλια του βιαστικού καπνίσματος δεν συνέβη κανένα συνταρακτικό στη ζωή μας: δεν κάναμε καινούριους φίλους, η περιθωριοποίηση δεν μας έφερε πιο κοντά, στην ατζέντα μας δεν προσθέσαμε το όνομα το όνομα του διπλανού ομοϊδεάτη με τον οποίο γίναμε κολλητοί ανάμεσα σε δέκα ρουφηξιές και κυρίως, δεν ξέρω κανένα ζευγάρι που ενώθηκε με τα δεσμά του πρώτου φλερτ χάρη σε ένα παράλληλο τσιγάρο της απαγόρευσης.

Μετά την πρώτη εσωτερική εξέγερση-δεν πρόκειται να ξαναβγώ ποτέ έξω για φαγητό-, ωστόσο, ο καπνιστής εαυτός μας έμαθε δυό-τρία πράγματα που δεν ξέραμε γι’αυτόν: στην τελική σε όλα προσαρμόζεσαι, το φαγητό έξω σημαίνει πολλές περισσότερες ηδονές από μια κακιά έξη, και τί ωραία που νοιώθεις όταν γλυτώνεις κάμποση νικοτίνη έστω και με το στανιό. Γίναμε παρατηρητές του εθισμού μας, η εικόνα του πάνω-κάτω για ένα τσιγάρο ανάμεσα στα πιάτα δεν ήταν και για πολλά συγχαρητήρια, η αξιοπρέπεια του μεσόγειου που νοιάζεται για το βλέμμα των άλλων μας συμόρφωσε, το ήπιαμε ακάπνιστο κι αυτό το ποτήρι, λίγο-πολύ συμμορφωθήκαμε.

Και πάνω που το πήραμε απόφαση, άρχισε ο παραλογισμός. Λες και ο έλληνας, μετά από κάθε στριμωγμένο νόμο, χρειάζεται μια μικρή ανάσα προσαρμογής για να μηχανευτεί πώς θα τον παραβιάσει, πώς θα τον καταργήσει, πώς θα τον γράψει στα παλιά του τα παπούτσια, πώς θα του ανοίξει το αγαπημένο του «παραθυράκι». «Μετά τις 12 που φεύγουν οι περισσότεροι, θα το κανονίσουμε!». «Μόλις φύγει το απέναντι τραπέζι που είναι λιγάκι περίεργο, βγάλτε τα πακέτα διακριτικά!».

Ποτήρια με βρεμένες χαρτοπετσέτες, πιατάκια του καφέ και λοιπά ανορθόδοξα σταχτοδοχεία άρχισαν να μοιράζονται «κάτω από το τραπέζι» συνωμοτικά, το γκαρσόνι ρωτά τους δίπλα αν ενοχλούνται να ανάψω ένα τσιγαράκι εγώ η θεριακλού, δεν προλαβαίνω να ακούσω το κλικ του αναπτήρα και σαν την Ολυμπιακή φλόγα ο ήχος μεταδίδεται σε όλο το μαγαζί που ξεφυσά σε απόλυτο συγχρονισμό την πρώτη ρουφηξιά της ανακούφισης, το κάπνισμα γίνεται αίνιγμα: σήμερα θα βγω, για να δούμε, θα καπνίσω για δεν θα μ’αφήσουν.

Άλλοτε πάλι, στο μαγαζί που έχεις σταμπάρει «ελευθέρας» σου προκύπτει ακάπνιστη μια βραδιά γιατί στο πλάι τραπέζι προέκυψε έγκυος, υπάλληλος του Δήμου, του Υγειονομικού ή ορκισμένος αντικαπνιστής καρδιοχειρούργος, χαμένοι στη μετάφραση οι καπνιστές πιάνουμε το πακέτο και δεν ξέρουμε αν είναι ντροπή να το βγάλουμε από τα σκοτάδια της τσάντας στο φως της κοινωνικότητας, σκανάρουμε τα τραπέζια ανιχνεύοντας την ύπαρξη σταχτοδοχείων, κρεμόμαστε από το βλέμμα των γκαρσονιών περιμένοντας αντιδράσεις, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον καπνιστή που ενοχλεί με τα ντουμάνια του τους υπόλοιπους που δεν φταίνε σε τίποτα, οι «υπαίθριοι» χώροι μεγαλώνουν αλλά δεν μας χωράνε, τα μαγαζιά βουλιάζουν κάτω από αντιαισθητικά, προχειροφτιαγμένα πλαστικά αίθρια ενώ τα εύμορφα εσωτερικά κλαίνε τη μοναξιά δυό-τριών τραπεζιών, πείτε μου τί να κάνω;

Το ένα αφεντικό σου λέει «εγώ τους γράφω, στο μαγαζί μου καπνίζουμε!». Το άλλο σου λέει «εδώ ποτέ! Ακόμη και οι καπνιστές πελάτες μου χαίρονται τον καθαρό ουρανό μου». Κι όλοι μαζί περιμένουμε τις αίθριες μέρες που τα τραπεζάκια έξω έρχονται για να ομονοήσουμε και πάλι, τα δυό στρατόπεδα. Αφετέρου, καθώς η επαγγελματική μου ιδιότητα πολύ συχνά με βάζει στην κουζίνα να πω ένα «γεια» στον σεφ, πολλές φορές έχω εντυπωσιαστεί από τα βουνά με τις γόπες-που δεν είναι καθόλου θαλασσινές-γόπες που κυκλοφορούν ελεύθερες πλάι σε αφρούς ελιάς και φέτας στις πιο γκουρμέ κουζίνες, αυτές που συνοδεύουν αυστηρώς αντικαπνιστικές σάλες.

Κι αν επικαλεστείς το νόμο να σε βάλει σε μια τάξη, να σε συνετίσει μ’ένα πρόστιμο, να σε βάλει στη θέση σου ή να σου δώσει το πράσινο φως, θα τον βρεις πολύ απασχολημένο, να απουσιάζει για άλλες πιο επείγουσες δουλιές. Εδώ το κράτος αδυνατεί να καταστρώσει ένα φορολογικό, πού να ξενυχτάει κι από πάνω κυνηγώντας τα δικά σου τσιγάρα; Ο επόμενος χειμώνας, λέει, θα είναι αυστηρός. Σαν τη δίαιτα από Δευτέρα μου ακούγεται.

Γεύση
31

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σουπιοπίλαφο

Γεύση / Σουπιοπίλαφο: Η μυστηριώδης γεύση του Αιγαίου

Από τον μινωικό πολιτισμό και τα κύπελλα του μέχρι τα σύγχρονα τσουκάλια, το μελάνι της σουπιάς συνεχίζει να αφήνει το αποτύπωμά του, ενώ το σουπιοπίλαφο αναδεικνύει τη μοναδικότητά του, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο γευστικό του αποτέλεσμα.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Από Άγιο Όρος στην Κρήτη: Πώς μαγειρεύει η Ελλάδα τον μπακαλιάρο

Γεύση / Από το Άγιο Όρος στην Κρήτη: Πώς μαγειρεύει η Ελλάδα τον μπακαλιάρο

Σε μακαρονάδα ή παστός με ρεβίθια, ή λεμονάτος με ολόκληρα κρεμμύδια: Από το ένα πέλαγος στο άλλο, το τελετουργικό μας πιάτο παίρνει διαφορετικές μορφές, αποτελώντας ένα εκλεκτό έδεσμα της ελληνικής cucina povera.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Τραβόλτα: Σ’ αυτή την ψαροταβέρνα η παράδοση και η καινοτομία που αναδεικνύουν τη φρεσκάδα της θάλασσας πάνε χέρι-χέρι

Γεύση / Πώς να φτιάξετε στο σπίτι τα κορυφαία πιάτα του Τραβόλτα

Πριν από 13 χρόνια, σε μια ψαροταβέρνα πολύ μακριά από τη θάλασσα, οι αδελφοί Λιάκοι μαζί με τον Ανέστη Λαζάι συνδυάσαν την παράδοση με την καινοτομία και δημιούργησαν γεύσεις-σταθμούς, όπως το καλαμάρι κοντοσούβλι και η τσιπούρα χουνκιάρ, κερδίζοντας φανατικούς θαυμαστές.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Λήμνος: Ταξίδι στους αμπελώνες και τις γεύσεις του νησιού

Το κρασί με απλά λόγια / Λήμνος: Ένα από τα αρχαιότερα μέρη στον κόσμο που έφτιαχνε κρασί

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET ταξιδεύει στη Λήμνο για να οινοτουρισμό και μοιράζεται με τον Παναγιώτη Ορφανίδη τις εμπειρίες της από τις γεύσεις που δοκίμασε και φυσικά ό,τι έμαθε για τα κρασιά, τις ποικιλίες, την αμπελουργία και τα οινοποιεία του νησιού.
THE LIFO TEAM
Χταπόδι με ασκολύμπρους, αβρονιές, κρίθαμα: Τα πολλά πρόσωπα ενός αρχέγονου φαγητού

Γεύση / Χταπόδι με ασκολύμπρους, αβρονιές και κρίθαμα: Τα πολλά πρόσωπα ενός αρχέγονου γεύματος

Δεν είναι απλώς ένα έδεσμα. Είναι μια τελετουργία που χάνεται στα βάθη του χρόνου, μια ιεροτελεστία που ξεκινά από την άγρια καταδίωξη στα βράχια και καταλήγει στο μεθυστικό άρωμα της θάλασσας, που αναδύεται στο πιάτο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Οι Αθηναίοι / Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο σε ένα κότερο στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τη ζωή του. Από την πρώτη του εμπειρία ως μάγειρας στον στρατό μέχρι τις κουζίνες των κορυφαίων εστιατορίων του κόσμου, κάθε σταθμός διαμόρφωσε τη φιλοσοφία του βραβευμένου σεφ. Σήμερα, μέσα από το αστεράτο Soil, αποδεικνύει πως η μαγειρική δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά τρόπος ζωής.
M. HULOT
Αξώτης: Για καλοψημένο παϊδάκι και θεϊκές πατάτες στο Πολύγωνο

Γεύση / Αξώτης: Για καλοψημένο παϊδάκι και θεϊκές πατάτες στο Πολύγωνο

Μια ταβέρνα που έχτισαν το '56 οι οικοδόμοι της περιοχής και κράτησαν ζωντανή ακόμα και στις δύσκολες στιγμές, συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί ένα comfort zone, με λίγα, κλασικά και καλά πράγματα, για τις μέρες που δεν θέλουμε να είμαστε μέρος της «φάσης».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ Έκανε την Ελληνίδα μαμά του αστέρι του TikTok κι όταν εκείνη πέθανε, συνέχισε να μαγειρεύει τις συνταγές της

Γεύση / Έκανε την Ελληνίδα μαμά του αστέρι του TikTok κι όταν εκείνη πέθανε, συνέχισε να μαγειρεύει τις συνταγές της

Ο Ελληνοαμερικανός stand-up κωμικός Γκας Κωνσταντέλλης έφτιαξε έναν «βωμό» στα social media για τη μητέρα του και τις συνταγές της, οι οποίες συγκεντρώνονται τώρα σ’ ένα βιβλίο.
THE LIFO TEAM

σχόλια

17 σχόλια
Όλοι οι μη καπνιστές την ίδια καραμέλα...το δικαίωμα τους να μην ρουφάνε τον καπνό μας. Ε λοιπόν δεν σας επιβάλουμε να ρουφάτε τον καπνό μας, μη μας επιβάλετε το αν θα καπνίσουμε στα μαγαζιά που πάμε. Μιλάτε για την νοοτροπία κ κουλτούρα των καπνιστών κ δεν βλέπετε τα δικά σας κενά στην νοοτροπία σας. Δεν σας πειράζει να αναπνέετε τον κάρκίνο των αυτοκινήτων κ των λεωφορείων αλλά ενοχλείστε από τον καπνό των τσιγάρων κ πιστεύετε ό,τι ανυπόστατη βλακεία σας προωθούν, για άλλους λόγους κ όχι υγείας. Οι καπνιστές δεν έχουμε καμία απαίτηση να καπνίζουμε στα νοσοκομεία ας πούμε όπου όντως υπάρχει λόγος να μην καπνίζει κανείς. Είναι δικαίωμα του καθενός όταν θα βγει για να διασκεδάσει να καπνίσει ή να πιει ή να φάει ό,τι θέλει ή να τραγουδήσει. Μην έχετε το θράσος να επιβάλλετε τον τρόπο ζωής σας εκεί όπου δε σας πέφτει λόγος, ήτοι σε ιδιωτικά μαγαζιά κ χώρους
Ο,τι να ναι. Το παιδακι τεσσαρων χρονων σου επιβαλλει τροπο ζωης και περιοριζει την ελευθερια σου. Εσυ με το ζορι του δινεις ηρωινη( α συγγνωμη νικοτινη, δεν ειναι ναρκωτικο...) και ζητας και τα ρεστα απο πανω. Συγκρινεις αυτοκινητα με τσιγαρα, ισα και ομοια. Αν κλειστεις σε ενα γκαραζ με το αυτοκινητο σε λειτουργια θα πεθανεις. Αυτο σου εξηγει ο νομος. Δυστυχως το θεμα δεν ειναι εφαρμογης κοινης λογικης αλλα κουλτουρας. Ελπιζω να μην το παρεις προσωπικα αλλα θα σε παρακαλουσα να αρχισεις να σκεφτεσαι λιγο και τους αλλους, κυριως τα παιδια.
πολλές φορές έχω εντυπωσιαστεί από τα βουνά με τις γόπες-που δεν είναι καθόλου θαλασσινές-γόπες που κυκλοφορούν ελεύθερες πλάι σε αφρούς ελιάς και φέτας στις πιο γκουρμέ κουζίνες, αυτές που συνοδεύουν αυστηρώς αντικαπνιστικές σάλες. Πηγή: www.lifo.grΑντί για εντύπωση θα έπρεπε μάλλον να σας προκαλεί αηδία. Ακόμα και ένας καπνιστής ξέρει ότι το κάπνισμα σε χώρους προετοιμασίας φαγητού είναι κατάφορη παράβαση βασικών κανόνων υγιεινής και ασφάλειας. Και όχι για τη στάχτη όπως νομίζουν οι περισσότεροι.Ακόμα και οι κανόνες να μην υπήρχαν νομίζω ότι όλα θα ρυθμίζονταν μια χαρά αν όλοι εφάρμοζαν την κοινή λογική. Οι καπνιστές ας σκεφτούν με πόση όρεξη τρώνε το πιάτο τους ή πίνουν το ποτό τους αν δούνε το άτομο που τους το μεταφέρει να πιάνει πρώτα με το ίδιο χέρι το στόμα του.
Η απάντηση σου και το επόμενο σχόλιο σου δυστυχώς δεν βγάζουν νόημα όσες φορές κι αν προσπάθησα να τα διαβάσω. Εντελώς φιλικά θα σε συμβούλευα να κόψεις το κάπνισμα, αν όχι γιατί ο εθισμός σου κάνει κακό στην υγεία σου και στην υγεία των άλλων, τουλάχιστον γιατί βλάπτει την ορθή κρίση σου.
Ζούμε σε μια χώρα όπου χρειάστηκε να ψηφιστεί νόμος που απαγορεύει στους γονείς να καπνίζουν μπροστά στα παιδιά τους όταν βρίσκονται μέσα στο αυτοκίνητο... Να υπενθυμίσουμε ότι το κάπνισμα απαγορεύεται σε ΟΛΟΥΣ τους στεγασμένους κοινόχρηστους χώρους (δηλαδή εστιατόρια, bar, cafe, ξενοδοχεία, καταστήματα, γραφεία κ.λπ.) αλλά -ειδικά στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος- ο νόμος δεν τηρείται για δύο και μόνο λόγους: αφενός δεν υπήρχε ελεγκτικός μηχανισμός αφετέρου οι καταστηματάρχες διαπίστωσαν την τρομακτική μείωση του τζίρου και έγραψαν τον αντικαπνιστικό νόμο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Σήμερα, είναι ζήτημα εάν υπάρχουν 3-4 εστιατόρια στην Αθήνα που συνεχίζουν να τον τηρούν ευλαβικά (Σπονδή και άλλα συμφερόντων του Απόστολου Τραστέλη) ενώ ua ακουστεί ως ανέκδοτο για τα cafe και τα bar εάν ζητήσεις έστω και ευγενικά να σταματήσει κάποιος να καπνίζει. Το ίδιο ισχύει και στα wine-bars βεβαίως βεβαίως (με εξαίρεση το Oinoscent) όπου όλα τα κρασιά σερβίρονται... καπνιστά. Μεσούσης της κρίσης πάντως, είναι αδύνατον να κατορθώσεις να πείσεις τους επιχειρηματίες του ευρύτερου επισιτιστικού κλάδου να εφαρμόσουν νομοθεσίες που ψαλιδίζουν τα ήδη μειωμένα έσοδα των καταστημάτων τους.
Ευχαριστω για τις πληροφοριες. Μπορεις σε παρακαλω να δωσεις μια λιστα( αν το επιτρεπει το lifo) με τα καταστηματα που δεν επιτρεπουν το καπνισμα. Υποφερω και εγω και η οικογενεια μου καθε φορα που ερχομαστε και θελουμε να παμε για φαγητο. Επειδη δεν θελω να διαπληκτιζομαι με θαμωνες συνηθως πληρωνω και φευγουμε χωρις να φαμε...
Όταν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, καπνίζοντας ένα προϊόν που η εταιρεία που το πουλάει το δυσφημεί, γράφοντας επάνω στο πακέτο οτι θα σου προκαλέσει καρκίνο και οτι θα σε σκοτώσει, δεν μπορείς να σεβαστείς τους άλλους. Το τσιγάρο είναι σκληρό ναρκωτικό, εφάμιλλο ή χειρότερο κι απο την ηρωϊνη στην εθιστικότητα, απλώς απο τα τσιγάρα τα παίρνει το κράτος, ενω απο τα άλλα ναρκωτικά, τα μοιράζεται με την μαφία. Φίλοι καπνιστές μη τρέφεται αυταπάτες, είστε εξαρτημένοι ναρκωμανείς που πέσατε στην παγίδα των κερδοσκοπικών εταιρειών και του κράτους, για να σας ελέγχουν και να πλουτίζουν. Το πιο ακριβό πακέτο τσιγάρων στοιχίζει 30 λεπτά, τα υπόλοιπα είναι φόροι, ούτε οι έμποροι κοκαϊνης δεν βγάζουν τόσα απο την κάθε δόση. Δεν έπιασε το κράτος η φιλευσπλαχνία για την ζωή σας, απλώς στοιχίζεται πλέον περισσότερα στην δημόσια υγεία, απο τα έσοδα. Το πρόβλημα δεν είναι οι χιλιάδες θάνατοι απο το κάπνισμα, αλλα οι δεκάδες χιλιάδες καρδιοπάθειες και άλλες παθήσεις που χρήζουν ιατρικής επεμβάσεως, συν των παθητικών καπνιστών. Με λίγα λόγια, έχετε γίνει οικονομικά ασύμφοροι για το κράτος "πρόνοια" (λέμε και καμιά μαλακία) στις ανεπτυγμένες χώρες, και είναι τα τεράστια κέρδη των εταιρικών λόμπι (και του κράτους) που διστάζουν να απαγορέψουν τελείως την πώληση καπνού. Μέχρι να βάλουν στον "κουβά" τον υπόλοιπο κόσμο, που η υγεία δεν στιχοίζει στο κράτος τίποτα, για να αντισταθμίσουν την απώλεια κερδών (ηδη υπάρχει μεγάλη διείσδυση, ειδικά στον τρίτο κόσμο)θα υπάρχουν τσιγάρα στα περίπτερα, μετά θα απαγορευτούν. Πέρα απο αυτά όμως, το θέμα είναι πόσο αξιοπρεπείς είναι κάποιος που καπνίζει μπροστά στα παιδιά του, γνωρίζοντας τις συνέπειες (το γράφει στο πακέτο) που μπορεί να έχει αυτό για την ζωή τους;
Οπου και να πας η Ελλαδα σε πληγωνει. Ελληναραδες που με το ετσι θελω βλαπτουν την υγεια των παιδιων σου και των δικων τους παιδιων προσπαθουν να βγουν και απο πανω λες και παρουσιαζουν καποιο λογικο επιχειρημα. Αυτο και η παντελης ελλειψη χωρων - διευκολυνσεων για ΑΜΕΑ με κανουν πραγματικα και ντρεπομαι οταν επισκεπτομαι την Ελλαδα.
θα μπορούσε να υπάρχει ειδική άδεια καπνίσματος την οποία θα έπρεπε να αγοράζει το κατάστημα σε ετήσια βάση. Έτσι θα μάζευαν και κανα φράγκο ...
Ο νομος ειναι καθαρα εισπρακτικος.οποτε θελουν χρηματα , βγαινουν παγανια και γραφουνε.Αν θελανε σοβαρα να κανουν κατι , θα ζητουσαν ο καθε καταστηματαρχης να χαρακατηρισει το μαγαζι του "ακαπνο" η μη.Και ολοι θα ειμασταν ευτυχισμενοι.
Μα υπήρχε ποτέ η πιθανότητα να περάσει τέτοιο μέτρο στην Ελλάδα;!! Εδω μέχρι και στην Αγγλία πολλοί γκρινιάζουν τελευταία που απαγορεύτηκ το κάπνισμα στα κλαμπ και στα μπαρ. ΌΠως παρατηρούσε κάποιος σε ένα forum, τώρα στα βρετανικά κλαμπ επικρατεί η ξινίλα του ιδρώτα και του αλκοόλ, ενώ παλιά η τσιγαρίλα τουλάχιστον τις έπνιγε αυτές τις οσμές
Αν το βλέπεις από την πλευρά ατόμων που δουλεύουν σε τέτοιο περιβάλλον, συμμερίζομαι την άποψή σου. Αλλιώς, σαν πελάτης, προτιμώ τις 2-3 ώρες την εβδομάδα που θα βρεθώ σε τέτοια μέρη να εισπνέω τη μυρωδιά του καπνού από ιδρώτες
"προτιμώ τις 2-3 ώρες την εβδομάδα που θα βρεθώ σε τέτοια μέρη να εισπνέω τη μυρωδιά του καπνού από ιδρώτες"..Στη θέση σου θα προτιμούσα τα μαγαζιά που πηγαινω να έχουν καλύτερο εξαερισμό και όχι να έχω να διαλέξω μεταξύ ασφυξίας καπνού ή λιποθυμίας από ιδρωτίλα.
Τέλος πάντων, χωρίς να θεωρώ ότι είναι και τόσο σημαντικό θέμα, πιστεύω στα εστιατόρια είναι σωστό (ίσως κ'απαραίτητο) να απαγορευτεί το κάπνισμα. Όμως, την απαγόρευση σε κλαμπ και μπαρ τη βρίσκω υπερβολή. Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων περνάει λίγες ώρες σ'αυτά τα μέρη, κ'όταν πάει, πάει με σκοπό να διασκεδάσει και να ξεδώσει. Το ποτό και το αλκοόλ, όπως κ'η μουσική, είναι μέρος του πακέτου για πολλούς ανθρώπους. ΌΠως κ'στις καφετέριες, θα ήταν too much να απαγορευτεί το κάπνισμα. Οι κακές συνέπειες για την υγεία του προσωπικού είναι δεδομένες, όμως οι εργαζόμενοι εκεί θα μπορούσαν να παίρνουν κάποιο επίδομα (μήπως αυτό ισχύει ήδη;), κ'στο κατω κατω υπάρχουν και άλλες δουλειές με αντιξοοτητες.. π.χ όσοι δουλευουν οδηγοί εισπνέουν καυσαέρια
Οι περισσότεροι καπνιστές έχουν πολλή κακή νοοτροπία. Δεν σέβονται τους φίλους τους, θα σεβαστούν τους νόμους? Θεωρούν αυτονόητο ότι, ανεξαρτήτως του πόσοι είναι οι καπνιστές σε μία παρέα - θα πρέπει να πάνε όλοι με τα νερά τους και να κάτσουν σε χώρο όπου μπορούν να ντουμανιάζουν ελεύθερα. Το υποκριτικό "εγώ σε σέβομαι, αν μου πεις να μην καπνίσω θα το κάνω" παίζει να είναι και χειρότερο. Εγώ θα σου πω καλέ/καλή μου; Δεν είναι αυτονόητο ότι όταν τρώω δεν θέλω το τσιγάρο σου στη μούρη μου; Αν με σέβεσαι δεν καπνίζεις, τέλος. Αλλά και που τους το λες... εδώ τα έχουν τα "έλα μωρέ..."
@ σουβλάκιΔεν υπάρχουν απλά ψήγματα αλήθειας, αυτό που λες γίνεται σε πολλές παρέες: πολλοί καπνιστές θεωρούν ότι αφού ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ να απολαύσουν καφέ ή φαγητό χωρίς τσιγάρο, πρέπει να κάτσεις μαζί τους κάπου που να επιτρέπεται το κάπνισμα: σε βεράντα με μουσαμάδες, έξω στο κρύο, ή σε μαγαζί που καπνίζουν ελεύθερα και αναγκαστικά καπνίζεις κι εσύ παθητικά. Αν αρνηθείς, θεωρούν οτι εσύ είσαι ο παράξενος.@ Destino στις παρέες δεν είναι πάντα κολλητοί φίλοι για να υπάρχει ελευθερία έκφρασης και κατανόηση - καμιά φορά είσαι με συνεργάτες ή συναδέλφους, ή είναι φίλοι φίλων που δεν πολυγνωρίζεις, και, ναι, υπάρχουν πολλά "ζώα" ανάμεσά τους.
Κοίτα, αν είναι φίλοι σου τότε όπως θα σεβαστούν μια δύο τρεις φορές να μην καπνίσουν μπροστά σου σε κλειστό χώρο, έτσι κι εσύ θα πρέπει να υποχωρήσεις και να κάθεσαι σε ανοιχτό χώρο για να είναι όλοι καλά.Αυτό το "δεν κάθομαι έξω, μέσα έχει πιο ωραίες καρέκλες, έξω κρυώνει ο κώλος μου και φοβάμαι μην με κουτσουλίσουν πουλιά" -καραμέλα όλων των υγιεινών που νοιάζονται για τη ζωή τους, είναι πολύ ενοχλητικό. Αν δεν δέχεστε να κάνετε αμοιβαίες υποχωρήσεις ε μην κάνετε παρέα (γενικά μιλώντας)
Είναι απλό το πράγμα.Σε χώρες όπως είναι η Ελλάδα που δύσκολα συμμορφώνονται με τέτοιου είδους κανόνες καλώς ή κακώς(γιατί η δικαιολογία της κρίσης δεν έχει να κάνει-είναι καθαρά θέμα παιδείας/κουλτούρας) η λύση είναι να υπάρχουν ξεχωριστοί χώροι αν τα μαγαζιά είναι από ένα λογικό μέγεθος και πάνω.Για τους μικρούς χώρους είναι αυτονόητο να μην καπνίζουν.Πολύς λόγος για το τίποτα χρόνια τώρα.
έτσι είναι... το κάπνισμα στα εστιατόρια θα το κόψουμε όταν σταματήσουμε να παρκάρουμε στα πεζοδρόμια, στις γωνίες, στους πεζοδρόμους κλπ
Ενδιαφέρον πως αυτός που ενοχλείται είναι ο περίεργος, αυτός που χαλάει την ορθή τάξη πραγμάτων, ενώ αυτός που προκαλεί την όχληση είναι ο καημένος που νιώθει ντροπή που δεν μπορεί να είναι ο εαυτός του.