Έχετε δει ποτέ φωτογραφία του Βλαντίμιρ Πούτιν με γυναίκα, εκτός από την Άνγκελα Μέρκελ; Είναι δύσκολο να τον φανταστεί κανείς σε τέτοιο ενσταντανέ. Ο Πούτιν φωτογραφημένος πάνω σε άλογο; Φυσικά. Ο Πούτιν δίπλα σε μια τίγρη; Εννοείται. Ο Πούτιν φωτογραφημένος δίπλα σε μια κυρία; Απλώς τρελό.
Ο Πούτιν είναι εξ ορισμού ο ηγέτης του νέου macho ανδρικού προτύπου παγκοσμίως, ενός κινήματος που αποτελεί την ευθεία γραμμή που ενώνει τον Τζορτζ Γκάλογουεϊ με τον Νάιτζελ Φάρατζ στο Ηνωμένο Βασίλειο, του ίδιου κινήματος που προμοτάρει τον Ντόναλντ Τραμπ απ' άκρη σ' άκρη των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Είναι το κίνημα μιας ανδρικής ελίτ που παίζει γκολφ, είναι προορισμένη για να θριαμβεύσει και να εξαπατήσει, είναι ικανή για το παράλογο και τις αλαζονικές συμπεριφορές, με όλα αυτά να φορούν τον μανδύα της κοινής λογικής για να μεταφέρουν το τρομακτικό μήνυμά τους.
Σε αυτό τον κόσμο οι γυναίκες δεν έχουν θέση. Είτε είναι αόρατες είτε τις περιφέρει κανείς ως αξεσουάρ. Όπως ακριβώς ο Γκάλογουεϊ και ο Τραμπ περιφέρουν τις νεότερες, καλλονές συζύγους τους σαν τρόπαια, ζωντανή απόδειξη της αρσενικής υπεροχής τους.
Αυτή η νέα, macho εμμονή πολύ συχνά ταυτίζεται και γίνεται αντιληπτή με τη σωματική δύναμη ή τη βίαιη συμπεριφορά προς άλλους ανθρώπους. Στην πιο ωμή, κυριολεκτική μορφή της εμφανίζεται μέσω της δηλωμένης ομοφοβίας του Πούτιν. Στην άρρητη και λιγότερο προφανή, αλλά με τις ίδιες υπογραμμίσεις, εκδηλώνεται μέσω ακραίων γκρουπ και εκστρατειών, όπως συνέβη με την καμπάνια που οδήγησε στο Brexit και κεφαλαιοποίησε το αίσθημα της ξενοφοβίας. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις υποσχέσεις του Τραμπ περί ανόρθωσης τείχους που θα προφυλάσσει, όπως ισχυρίζεται, τις ΗΠΑ και τους ανθρώπους της.
Ας το πούμε απλά: στις εμμονές του Τραμπ κυριαρχεί ο Jack D Ripper, ο γραφικός στρατηγός από τη θρυλική κωμωδία «SOS, Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», που παντού βλέπει διείσδυση, μόλυνση, αραίωση και αποδυνάμωση. «Μια ξένη ουσία εισβάλλει στα πολύτιμα σωματικά υγρά μας, χωρίς να το γνωρίζουμε» λέει με στόμφο στον δόκτορα Στρέιντζλαβ που υποδύεται ο Πίτερ Σέλερς σε ένα από τα πολλά, ξεκαρδιστικά και συνάμα τρομακτικά (σε σχέση με την ανθρώπινη ανοησία) στιγμιότυπα της ταινίας.
Αλήθεια, όμως, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις γυναίκες; Βασικά, με μια πρώτη ματιά, απολύτως καμία. Εδώ δεν επιτρέπονται κορίτσια, μιλάμε για ένα κλαμπ ανδρών. Και οι άνδρες κάνουν αντρικά πράγματα: καπνίζουν πούρα και εισβάλλουν στην Κριμαία. Οι άνδρες λένε ανδρικές κουβέντες, γνέφουν για να συμφωνήσουν όταν κάποιος επισημαίνει ότι δεν παίζεις με τη «ρωσική αρκούδα» – να κάτι που όλοι γνωρίζουν... Οι άνδρες με δυσκολία συγκρατούν τον θαυμασμό τους για κάποιον που διαπράττει τις βαρβαρότητες του Μπασάρ Αλ Άσαντ, συμπεραίνοντας με θλίψη ότι μπορεί να πρόκειται για σφαγέα, αλλά, τουλάχιστον, προωθεί τη σταθερότητα και την ασφάλεια, όπως ένα φιλόδοξος και ζάπλουτος βασιλιάς της εδουαρδιανής εποχής.
Σε αυτό τον κόσμο οι γυναίκες δεν έχουν θέση. Είτε είναι αόρατες είτε τις περιφέρει κανείς ως αξεσουάρ. Όπως ακριβώς ο Γκάλογουεϊ και ο Τραμπ περιφέρουν τις νεότερες, καλλονές συζύγους τους σαν τρόπαια, ζωντανή απόδειξη της αρσενικής υπεροχής τους. Σε ένα αποκαλυπτικό άρθρο του Matt Taibbi για το «Rolling Stone» καταγράφεται η αντίδραση του Τραμπ, όταν αντικρίζει στην τηλεόραση κάποιον που τον μιμείται. Λέει: «Ελπίζω αυτός ο τύπος να βγάζει πολλά λεφτά» και μετά, γυρίζοντας στη σύζυγό του, η ερώτηση είναι αναμενόμενη: «Μελάνια, θα τον παντρευόσουν αυτό τον τύπο;». Αλλά η Μελάνια, η σύζυγος του Προέδρου των ΗΠΑ και πρώην μοντέλο, δεν είναι η σύντροφός του, μια ρομαντική αδελφή ψυχή, είναι ένα βραβείο που κατακτούν άντρες σαν τον Τραμπ.
Από την άλλη, ο Πούτιν και ο Φάρατζ δεν περιφέρουν δημοσίως τα «τρόπαιά» τους, διατηρώντας στο 100% το αρρενωπό πρεστίζ τους. Η Λουντμίλα Πούτινα, η πρώην σύζυγος του Πούτιν, δεν συστήθηκε ποτέ επισήμως στην κοινή γνώμη. Η Αλίνα Καμπάγιεβα, η πρώην αθλήτρια και νυν πολιτικός, μπορεί να είναι, μπορεί και να μην είναι σύντροφος του Ρώσου ηγέτη. Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι μητέρα του παιδιού του. Και, φυσικά, είναι από παράδοξο έως απολύτως αστείο το γεγονός ότι ο Νάιτζελ Φάρατζ, που έχτισε την πολιτική του καριέρα πάνω στην αντιμεταναστευτική πολιτική, είναι παντρεμένος με μια Γερμανίδα. Όμως λίγοι άνθρωποι μπορούν να θυμηθούν το όνομα αυτής της γυναίκας ή να πουν με σιγουριά ότι την έχουν δει κάπου και ξέρουν πώς πραγματικά είναι – ας πούμε εδώ ότι το όνομά της είναι Κίρστεν Φάρατζ. Όσο για την πρώτη σύζυγο του πρώην αρχηγού του UKIP, να σημειώσουμε ότι και αυτή ήταν ξένη: ο λόγος για μια Ιρλανδή νοσοκόμα, ονόματι Γκρεϊάν Χέις. Και, βέβαια, μετανάστρια, με την ευρεία και τη στενή έννοια, είναι και η σύζυγος του Τραμπ, αλλά προφανώς αυτά δεν μετράνε.
Εστιάζοντας στο πρότυπο αυτών των macho ανδρών και στους τρόπους με τους οποίους προσεγγίζουν τα γυναικεία ζητήματα, γίνεται αντιληπτή η πρόκληση που έχουν να αντιμετωπίσουν οι γυναίκες. Ακόμη και μια ματιά στο Διαδίκτυο είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς τον τρόπο με τον οποίο αυτού του είδους το ανδρικό παράδειγμα επηρεάζει τη νέα γενιά ανδρών, που ακριβώς σ' αυτό το ακραίο, πολύ συχνά χυδαίο πρότυπο αναζητά ένα είδωλο, ένα παράδειγμα για να ταυτιστεί.
Και, φυσικά, είναι και οι περιθωριακές, πλην ενθουσιώδεις εκδηλώσεις της νεόκοπης, ωστόσο άκρως επικίνδυνης AltRight, που ενθαρρύνει τους νεαρούς άνδρες να υιοθετούν ιδέες περί απομόνωσης των γυναικών από τα δημόσια θέματα, που λατρεύει να βρίσκει δικαιολογίες για τη ροπή προς τον φασισμό του 20ού αιώνα.
Φυσικά, έχει και η αριστερά τους μασκουλινιστές της, που εμφανίζονται άνετοι, να επιχειρούν να μανιπουλάρουν τις γυναίκες και τους αγώνες τους για την «πολιτική ταυτότητας» (μεταξύ των οποίων και το φεμινιστικό κίνημα) και να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, γράφοντας κατεβατά αιτιολογώντας τον σταλινισμό και υπερασπιζόμενοι τα μούσια και τα μουστάκια ανά την Υφήλιο.
Όμως, τα άκρα και οι εκδηλώσεις τους δεν φύτρωσαν ξαφνικά. Δεν υπάρχει ούτε ένας άνδρας, έστω και ήπια κεντρώος, που να μην επιχείρησε ποτέ, ακόμα και υποσυνείδητα, να πατρονάρει μια γυναίκα –κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης, για παράδειγμα– και, ναι, φυσικά δεν είναι όλοι οι άνδρες έτσι. Αλλά το Παγκόσμιο Κίνημα των Μacho όλο και αυξάνεται, είναι εδώ, απτό, ωμό, αληθινό και επικίνδυνο, με όλα τα σύμβολα και τα τρόπαια του ανδρισμού, με όλη αυτή την κουλτούρα της «αρπαγής» (και του βιασμού) σε εξέλιξη.
Μόνο που όλο αυτό είναι βαρετό και αηδιαστικό, όσο δελεαστικό και αν είναι για μερικούς. Και πρέπει να σταματήσει.
Τα στοιχεία από το Littleatoms.com
σχόλια