Χρόνια τώρα το υποψιάζονται το δυστοπικό σενάριο όσοι επιμένουν μαζοχιστικά να παρακολουθούν τον λούμπεν σουρεαλισμό του ελληνικού πρωταθλήματος στην «Αθλητική Κυριακή», αλλά τώρα τελευταία μοιάζει προφανές: ο «ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ» Γιώργος Μίνος δεν είναι άνθρωπος. Είναι σύμπτωμα, σημαίνον, ένσαρκη εγκατάσταση, άβαταρ, ολόγραμμα.
Υπερβολές, θα πει ενδεχομένως κάποιος, βρήκατε εκεί πέρα έναν κρατικοδίαιτο τύπο περίεργης ιδιοσυγκρασίας και σχιζοειδούς εκφοράς λόγου και τον κάνατε καλτ έμβλημα και εύκολο στόχο οπαδικής τρολιάς.
Μάλλον δεν θα έχει παρακολουθήσει το όργιο ανακόλουθης σκέψης και λογικών αλμάτων (επί κοντώ) που συνοδεύουν κάθε φορά τις ανταποκρίσεις του από τα ενδότερα του Δικεφάλου –κατ' άλλους «γαύρου»– του Βορρά.
Ο Γιώργος Μίνος μοιάζει πλέον να κατοικεί παρέα με τα Ελοχίμ και άλλες υπερβατικές οντότητες στην έβδομη διάσταση της (παοκτζίδικης) Υπερψυχής, εκεί όπου βλέπεις τα πάντα να συμβαίνουν έξω από σένα και τα περιγράφεις με την αντίστοιχη μέθεξη.
Εννοείται ότι έχει αποπειραθεί να τον μιμηθεί πολλές φορές ο Μητσικώστας, αλλά το αποτέλεσμα δεν μπορεί καν να προσεγγίσει το πειραγμένο λογισμικό του πρωτοτύπου.
Μόνο ο Γιώργος Γεωργίου πριν από μερικά χρόνια, θυμάμαι (υπάρχει το σχετικό βιντεάκι στο YouTube), είχε καταφέρει, την ώρα της τηλεοπτικής εκπομπής του, σε έναν εμπνευσμένο αυτοσχεδιασμό της στιγμής, να αποδώσει εν μέρει την πρωτοποριακή σύγχυση και την εκκωφαντική απουσία κάθε λογικού συνειρμού που διακατέχει τη σκέψη και τον λόγο του: «Γυαλιά, ποτήρι, χθες ο καραγκιόζης, σήμερα το τρόλεϊ, πήγα για μπάνιο και είδα, α, τι κάνει ο κινηματογράφος;...».
Μιλάμε για cut-up λογοτεχνία, για slam ποίηση, για performance art. Ο Γιώργος Μίνος μοιάζει πλέον να κατοικεί παρέα με τα Ελοχίμ και άλλες υπερβατικές οντότητες στην έβδομη διάσταση της (παοκτζίδικης) Υπερψυχής, εκεί όπου βλέπεις τα πάντα να συμβαίνουν έξω από σένα και τα περιγράφεις με την αντίστοιχη μέθεξη.
Ο Γιώργος Γεωργίου για τον Γιώργο Μίνο
Για πολλά χρόνια αντιμετωπιζόταν από τους ιθύνοντες και τους προσκεκλημένους αθλητικών εκπομπών με μειδίαμα και συγκατάβαση, τον τελευταίο καιρό όμως όλο και κάποιος αγανακτεί και του τη λέει ευθέως ή πλαγίως, διακόπτοντας τη βασανιστικά μακρόσυρτη λιτανεία του υπέρ των γενναίων του Βορρά και ενάντια στο ανάλγητο κατεστημένο των Αθηνών.
Εκείνος δεν πτοείται. Ο προγραμματισμός του δεν του επιτρέπει να παρεκκλίνει από τη μεγάλη εικόνα. Ως γνωστόν, άλλωστε, «το παοκίζειν εστί φιλοσοφείν».
Δεν μπορεί κανείς, πάντως, να ισχυριστεί ότι εκπροσωπεί ακριβώς τη στόφα του τυπικού αθλητικού ρεπόρτερ –κατσικωμένου στη θέση του στον αιώνα τον άπαντα– που μαστίζει τα κρατικά μέσα από την εποχή της ΥΕΝΕΔ, κάνοντας το κοινό να αναρωτιέται τι είδους δόντι μπορεί να έχει το άτομο ή μήπως, τελικά, πρόκειται για ψυχικό, ρε παιδιά, και πάσχει ο άνθρωπος από κάποια ανίατη αρρώστια (για πόσα χρόνια όμως;).
Ο Γιώργος Μίνος είναι κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο αλλόκοτο. Τι ακριβώς μπορεί να είναι αυτό (πέρα από το καθηλωμένο μεγαλείο του ΠΑΟΚ) παραμένει μυστήριο και το γκουγκλάρισμα δεν βοηθάει.
Μόνο σε τρολιές πέφτεις, εκτός από τη συμμετοχή του ως γκεστ σταρ στην προ διετίας θεατρική παράσταση του ΚΘΒΕ Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ και την είδηση ότι (επίσης προ διετίας) ο πρώην αμετανόητος εργένης και μπον-βιβέρ (ό,τι σημαίνει, τέλος πάντων, ο όρος στη γενέτειρά μου τη Σαλονίκη) κουκουλώθηκε τελικά και τέθηκε εκτός πίστας.
Ακόμα και η σελίδα του στο fb είναι ερμητικά κλειστή στους μη φίλους και μόνο η φωτογραφία προφίλ φαίνεται δημόσια (διακοπές κάπου, ημίγυμνος, αυστηρός, μαυρισμένος, με το σταυρουδάκι ν' αστράφτει στο λιοπύρι) κάτω από το όνομα «Γιωργος Μινος» (χωρίς τόνους και τέτοιες φλωριές).
Και η φωτογραφία εξωφύλλου είναι ένας μονόχρωμος σκούρος καμβάς, σαν να κατοικεί ο κάτοχός της σ' ένα καθαρτήριο ή σε μια οπαδική Κόλαση, όπως αυτή αποδίδεται στο ποίημα του Γιάννη Βαρβέρη «Κόκκινη Κάρτα»: «Κι οι φίλαθλοι, σε απόλυτη αμνησία/ μπερδεύουν τις ομάδες τους/ ζητωκραυγάζουν λάθος/ και φεύγουν πάντα κι όλοι / λυπημένοι».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια