Για όσους παρακολουθούσαν τους τελευταίους μήνες το «ΜasterChef», η Σπυριδούλα Καραμπουτάκη ήταν ίσως το πιο αντιπαθητικό πρόσωπο στα ελληνικά social media. Από την αρχή του παιχνιδιού τη χαρακτήριζαν «σκληρή και αδίστακτη» (της απέδιδαν κι άλλα, πολύ χειρότερα επίθετα) και μέχρι το τέλος έχτισε την τηλεοπτική εικόνα μιας bitch που ήταν επικριτική απέναντι στους συμπαίκτες της, αυστηρή και αποφασισμένη να νικήσει. Και νίκησε! Μπορεί να μην κέρδισε το βραβείο, αλλά κατάφερε να φτάσει στον τελικό, να γίνει η πρώτη γυναίκα που έφτασε μέχρι την τελική αναμέτρηση και, προς μεγάλη έκπληξη όλων, να ανατρέψει την εικόνα της «κακιάς» που είχε δημιουργήσει.
Στην πρώτη βόλτα της στους δρόμους της Αθήνας μετά τον τελικό οι αντιδράσεις του κόσμου είναι απρόσμενες, όλοι θέλουν να βγάλουν μαζί της selfie, ένας ποδηλάτης της φώναξε από μακριά «Σπυριδούλα, σ' αγαπάω» και οι ηλικιωμένες κυρίες γύρω από τη Μητρόπολη πλησίασαν για να την παρατηρήσουν από κοντά. «Είναι αληθινή κοκκινομάλλα» λέει μία στη διπλανή της. Η ίδια δεν έχει συναίσθηση του τι έχει δημιουργήσει, πόσο γνωστή είναι σε ένα μεγάλο μέρος του κοινού και τι είδε ο κόσμος στα 86 αυτά επεισόδια που μέσα από τις οθόνες έμπαινε στο σπίτι του. Έχει φτάσει μόλις από τη Νέα Ιωνία του Βόλου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, με σχέδια να μείνει μόνιμα στην Αθήνα.
Αν έλεγα κάθε μέρα «σας αγαπώ», δεν θα μπορούσαν να με βγάλουν κακιά. Έδωσα κι εγώ τροφή για να μπορούν να το κάνουν, τσεκούρωνα. Δεν γινόταν όμως να μη σχολιάσω τις μαλακίες που έκανε ο καθένας στις ομαδικές δοκιμασίες.
«Μέχρι να κατέβω για το "ΜasterChef", δεν είχα φύγει καθόλου από τον Βόλο» λέει. «Πήγα σε μια σχολή μαγειρικής στην πόλη, ιδιωτική, και την πρώτη χρονιά με πήρε ο σεφ που ήταν καθηγητής στη σχολή στο μοναδικό πεντάστερο ξενοδοχείο του Βόλου. Έμεινα εκεί πέντε χρόνια. Μπήκα μαθήτρια και βγήκα Α' μαγείρισσα. Βγήκα για το "ΜasterChef". Πάντα είχα την καλύτερη σχέση με το φαγητό.
Η μαμά μου μαγειρεύει πολύ ωραία, αλλά είχαμε ανέκαθεν και τσιπουράδικο. Οι γονείς μου το άνοιξαν έναν χρόνο πριν γεννηθώ. Στην αρχή ήταν ένα μικρό, της γειτονιάς, και μετά ένα πιο μεγάλο, με το ίδιο όνομα, "Διόνυσος". Εκεί ξεκίνησα να μπαίνω στην κουζίνα και να τους ενοχλώ, από την ΣΤ' Δημοτικού ήμουν στα πόδια τους, να μαγειρεύω τα τσιπουροπαστά, σαγανάκια, καλαμαράκια τηγανητά, χταπόδια, πολλά ψάρια, ελληνική κουζίνα, που έχει πολλά κοινά με τα τάπας και τα πίντσος της Ισπανίας.
Το τσιπουράδικο είναι ένα μαγαζί που δεν έχει κέρδος, οι Βολιώτες μπαίνουν μέσα, γιατί με ένα τσίπουρο, που το πουλάς 3 ευρώ, σερβίρεις δύο πιάτα. Ο πελάτης μπορεί να καθίσει να πίνει και να τρώει για ώρες και ο τελικός λογαριασμός να είναι πολύ μικρός. Είναι κουλτούρα, όμως, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Κι ανοίγουν νέα συνέχεια, δεν ξέρω πόσα τσιπουράδικα έχουμε στον Βόλο. Σε κάθε στενάκι υπάρχει από ένα τουλάχιστον».
Της ζητάω να μας πει τις δικές της προτιμήσεις, ενώ ποζάρει έξω από τη Μητρόπολη. Είναι η πρώτη φορά που φωτογραφίζεται και λέει ότι νιώθει λίγο άβολα, αλλά φαίνεται ότι ξέρει πολύ καλά τι να κάνει. «Ο Κάβουρας, από τα παραδοσιακά, με σκορδαλιά και τζατζίκι τούμπανο, το Μεζέν, που έχει μεγάλη ποικιλία από τσίπουρα αλλά και μεζέδες που τους καπνίζουν μόνοι τους, το Ακρωτήρι, στη Νέα Ιωνία, αν θέλεις να δεις πολύ κόσμο και να φας ωραία ο Ζήκος, που είναι και δικοί μου άνθρωποι» λέει.
«Αν ερχόσουν στον Βόλο, θα σε πήγαινα σίγουρα για πεϊνιρλί και πατάτες ουγγαρέζα στο Πάτα Ούγκα, στο κέντρο, και για πάστα φούρνου και φραπόγαλο με αυγό στη Μινέρβα. Και σε ένα από τα μαγαζιά που έχουν οι γυναίκες του Συνεταιρισμού για γλυκά του κουταλιού. Είναι μια πανέμορφη πόλη ο Βόλος», λέει, «και τώρα, με τους κυκλικούς κόμβους και τα λουλούδια στα παρτέρια και τις κρεμαστές γλάστρες, έχει γίνει ακόμα πιο όμορφος. Αξίζει να πας στις 5 η ώρα το πρωί στα ψαράδικα, ν' ακούσεις να φωνάζουν όπως η Βουγιουκλάκη "ψάρια πουλάω". Είναι ό,τι πιο ωραίο, γιατί όλοι οι τσιπουράδες εκείνη την ώρα βγαίνουν για να προλάβουν τα φρέσκα. Ειδικά στη Νέα Ιωνία, όπου βρίσκονται τα πιο παραδοσιακά, βγαίνουν πολύ πρωί οι άνθρωποι. Έχουμε και το Πήλιο, που έχει άπειρα υλικά. Προχθές, που πήγα για ιππασία στο βουνό, βρήκα άγριες φράουλες, δύο διαφορετικές ποικιλίες, μαντζουράνες, βαλεριάνες, ρίγανη, θυμάρι, δεντρολίβανο δίπλα στο κύμα».
Λέει ότι είχε δηλώσει συμμετοχή σε όλα τα «ΜasterChef», αλλά φέτος ήταν η χρονιά της. Στο πρώτο, που τη δέχτηκαν, δεν πήγε γιατί «κώλωσε», στο περσινό, που ήθελε να πάει, δεν την πήραν, ενώ φέτος χρειάστηκε να κάνουν οι φίλοι της και δεύτερη αίτηση για να φτάσει στις οντισιόν. «Αυτό που περίμενα όταν μπήκα ήταν να μου προσφέρει πολλές γνώσεις», εξηγεί, «αλλά οι κριτές είπαν ότι "εδώ δεν είναι σχολείο, είναι ένας διαγωνισμός, εσύ πρέπει να δείξεις πράγματα". Όμως μας έδειξαν πάρα πολλά και μάθαινες ακόμα και από τον διπλανό σου. Ο Πάνος έκανε τους καλύτερους πουρέδες, έφταναν δέκα λεπτά να σου εξηγήσει πώς δουλεύει το βούτυρο για να πάρεις κάτι – γενικά μόνο κέρδος είχες».
«Είχες συναίσθηση του τι εικόνα έβγαζες προς τα έξω;» «Όταν ήμουν μέσα στο παιχνίδι, όχι, δεν είχα ιδέα, γιατί δεν είχα επαφή με τον έξω κόσμο. Και, φυσικά, δεν ήταν σκηνοθετημένο, γιατί το άκουσα κι αυτό. Το μόνο που σου έλεγε ο σκηνοθέτης ήταν πού έπρεπε να μπει η κατσαρόλα για να είναι πιο ωραίο το πλάνο». Της ζητάω να μου σχολιάσει τις αντιδράσεις του κόσμου και πώς αισθάνθηκε όταν έμαθε ότι είχε γίνει η «villain» του παιχνιδιού, η «εκνευριστική κοκκινομάλλα» που για πολλούς ήταν η «απόλυτη bitch».
«Μήπως όλο αυτό ήταν ένας ρόλος που τον έπαιξες πολύ πετυχημένα;» «Όχι, όχι, δεν ήταν τίποτα μελετημένο», λέει, «τουλάχιστον από μένα. Είναι ένας διαγωνισμός που χτίζεται πάνω σε χαρακτήρες και δεν ξέρεις τι επιλέγουν να δείξουν από αυτά που λες και κάνεις στη διάρκεια ενός 24ώρου. Όπως φαντάζεσαι, όταν ζεις σε ένα σπίτι με πολλά άλλα παιδιά, δεν είσαι μόνο ένα πράγμα, υπάρχουν και εκνευρισμοί, και ωραίες στιγμές, και φιλίες, και σίγουρα δεν ταιριάζεις το ίδιο με όλους. Δεν είχαμε ιδέα τι εικόνα βγάζαμε προς τα έξω και τι σχολίαζε ο κόσμος για μας, γιατί η μόνη επικοινωνία που είχαμε με τους δικούς μας –μία φορά τον μήνα– ήταν σε ανοιχτή ακρόαση και, πριν μιλήσουμε εμείς, η παραγωγή είχε μιλήσει ήδη μαζί τους. Δεν επιτρεπόταν να μας πουν τίποτα για το παιχνίδι. Κατάλαβα τι είχα προκαλέσει βγαίνοντας.
Κοίτα, μπήκα στο "ΜasterChef" με τη λογική να φτάσω στον τελικό, να δείξω ότι και μια γυναίκα μπορεί να γίνει masterchef, δεν είχα στο μυαλό μου να γίνω bitch, απλώς το κακό μ' εμένα είναι ότι είμαι υπερβολικά αυθόρμητη κι επίσης πολλές φορές δεν σκέφτομαι. Ξέρεις τι θα άλλαζα; Τον τρόπο που έλεγα μερικά πράγματα, γιατί είναι διαφορετικό να πω στον Πάρι (σ.σ. ο φωτογράφος) π.χ. "αυτή η φωτογραφία δεν μου άρεσε, μπορείς να μου βγάλεις άλλη μία;" και διαφορετικό "πο πο, πώς με έβγαλες έτσι, είναι μαλακία, βγάλε με άλλη μία και τελείωνε". Αυτό έκανα στο παιχνίδι. Δεν θα άλλαζα τις δηλώσεις, θα άλλαζα τον τρόπο που τις έκανα. Ξέρω ότι υπήρχε πολύς κόσμος που ήθελε να με δείρει, ειδικά στο επεισόδιο με τον τοίχο, όπου απλώς ούρλιαζα. Το είδα επειδή με έβαλε ο φίλος μου να το δω και έκρυψα το πρόσωπό μου με τα δυο χέρια μου απ' την ντροπή. Στις δοκιμασίες έβγαινε ένταση που δεν μπορούσες να ελέγξεις. Εκεί έβγαιναν όλα».
«Καλύτερα κακός ή αδιάφορος;» «Νομίζω ότι κανείς δεν θέλει να είναι κακός, αλλά είναι καλύτερο από το να είσαι αδιάφορος, ειδικά όταν ασχολείσαι με τη μαγειρική. Επίσης, τι σημαίνει κακός; Μπορείς να κρίνεις έναν άνθρωπο από μερικές στιγμές; Ήταν 15 ώρες γύρισμα την ημέρα και βλέπατε μιάμιση ώρα. Επέλεγαν ό,τι είχε ενδιαφέρον για να συνεχίσεις να βλέπεις το παιχνίδι.
Την ώρα της μαγειρικής ερχόταν η κάμερα για να κάνουμε δηλώσεις, αλλά όλα τα υπόλοιπα γράφονταν στο τέλος της μαγειρικής. Υπήρχαν δημοσιογράφοι που κράταγαν σημειώσεις και όταν μπαίναμε στα booths μάς έκαναν ερωτήσεις. Μετά έκοβαν και έραβαν στο μοντάζ. Μπορούσαν να σε βγάλουν όσο καλή ή όσο κακή ήθελαν. Αυτό είναι η τηλεόραση, αλλά έχει σημασία και τι τους δίνεις.
Αν έλεγα κάθε μέρα "σας αγαπώ", δεν θα μπορούσαν να με βγάλουν κακιά. Έδωσα κι εγώ τροφή για να μπορούν να το κάνουν, τσεκούρωνα. Δεν γινόταν όμως να μη σχολιάσω τις μαλακίες που έκανε ο καθένας στις ομαδικές δοκιμασίες. Δεν είχα τίποτα προσωπικό με κανένα από τα παιδιά, δεν είπα ποτέ ότι κάποιος είναι βλάκας ή κακός χαρακτήρας, όλα αφορούσαν τη μαγειρική. Φάνηκα υπερβολική και κακιά, αλλά κακιά δεν είμαι...».
«Ποιος πίστευες ότι θα έπαιρνε το βραβείο;» «Ο Πάνος ή ο Τάσος. Με έκραξαν επειδή είπα ότι είχα ανάγκη τα λεφτά του βραβείου για να πληρώσω τα χρέη μου, όταν όλη η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή έχει χρέη. Ήθελα να συνεχίσω τη ζωή μου, να τη φτιάξω λίγο καλύτερη. Δεν μπορούσα να πω ψέματα. Δεν το έκανα για να με λυπηθεί κανείς».
«Αισθάνεσαι νικήτρια;» «Χωρίς να θέλω να επισκιάσω τον Μανώλη, ναι, αισθάνομαι νικήτρια, γιατί ο στόχος μου ήταν να φτάσω στον τελικό. Ο χώρος της μαγειρικής είναι ανδροκρατούμενος, αλλά θα αλλάξει αυτό. Όχι επειδή το λέω εγώ αλλά γιατί όλο και περισσότερες γυναίκες πηγαίνουν σε σχολές και θέλουν πολύ να αναλάβουν αυτόν τον χώρο. Και θα έπρεπε να παίζουν στα ίσα.
Η νέα γενιά μαγείρων ξέρει πολλά πράγματα, πιο πολλά από τις προηγούμενες γενιές, γιατί υπάρχει το Ίντερνετ, μπορείς να βρεις και να ψάξεις το οτιδήποτε. Υπάρχουν βιβλία. Έχει γίνει της μόδας να γίνεσαι σεφ και υπάρχουν πολλοί γονείς που πιέζουν τα παιδιά τους να πάνε σε σχολές μαγειρικής γιατί βλέπουν ότι είναι μια δουλειά με μέλλον, αν δεν το αγαπάς αυτό, όμως, δεν μπορείς να γίνεις καλός μάγειρας.
Μπορείς να μαγειρέψεις, αλλά δεν θα βγάλεις την ψυχή σου στο πιάτο. Μου αρέσει πολύ κάποιος που θα φάει το φαγητό μου να πει "πο πο, τι μου θύμισες!" ή "ήταν πάρα πολύ νόστιμο". Το χειρότερο που μπορείς να πεις σε μάγειρα, όταν σε ρωτήσει πώς είναι το φαγητό, είναι "χόρτασα". Είναι κακό να το πεις αυτό, γιατί και με τα πατατάκια από το περίπτερο χορταίνεις.
Όταν είσαι σεφ, η πιο μεγάλη δυσκολία είναι να οργανώσεις την ομάδα σου. Αρχικά, να βρεις ανθρώπους που σου κάνουν ως χαρακτήρες, αλλά και μαγειρικά, και μετά να τους οργανώσεις. Τα ξεσπάσματα που έχουν οι μάγειρες είναι τρομακτικά, γιατί υπάρχει τρομερή πίεση και η θερμοκρασία είναι πάρα πολύ υψηλή. Λέμε ότι ο μάγειρας είναι το πιο νευρικό και το πιο σεξουαλικό επάγγελμα λόγω της θερμοκρασίας που υπάρχει μέσα στην κουζίνα.
Το φαγητό που μου φέρνει μνήμες είναι ο τραχανάς. Είναι το φαγητό που έτρωγα κάθε βράδυ στο σπίτι, ό,τι φαγητό και να είχε η μάνα μου. Της έλεγα να μου φτιάξει τραχανά, σκέτο, με λίγο τυρί. Τρώω τα πάντα, εκτός από ελιές. Μου αρέσει να κάνω ποδήλατο, να χορεύω, από τσάμικα μέχρι κιζόμπα, μου αρέσει το κολύμπι, η ξάπλα στην παραλία, τα ταξίδια, παρόλο που δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω κανένα μέχρι τώρα. Ελπίζω να τα φέρει έτσι η ζωή από δω και πέρα που να έχω τη δυνατότητα να ταξιδέψω. Δεν είχα πάει ποτέ στο εξωτερικό και το "ΜasterChef" μου έδωσε την ευκαιρία να έχω την πρώτη μου εμπειρία. Πέταξα με αεροπλάνο, όταν πήγαμε στη Γαλλία, και για πρώτη φορά χέστηκα πάνω μου.
Ήταν πολύ ωραία στη Γαλλία, αλλά στην Ισπανία ήταν άλλη φάση. Ήταν και από τους προορισμούς όπου ήθελα να πάω –αυτή και η Σουηδία– και μαγεύτηκα. Από τα ποδήλατα στους δρόμους και στη θάλασσα μέχρι το φαγητό. Μπαίνεις σε κάθε μαγαζί κι έχουν όλα τα πιάτα στημένα πάνω στους πάγκους, περνάς, παίρνεις με 2 ευρώ ένα και τρως ό,τι θέλεις. Είναι πανέξυπνοι οι άνθρωποι, δίπλα στο απλό έχουν δέκα εστιατόρια με αστέρια Michelin.
Μου αρέσουν πολύ τα γλυκά, μπορώ να τρέφομαι μόνο με γλυκά και να μην τρώω καθόλου αλμυρά. Μου αρέσει πάρα πολύ η λευκή σοκολάτα, πεθαίνω για το προφιτερόλ, μου αρέσει ό,τι έχει να κάνει με μπισκότο, τα παγωτά – μου αρέσει πολύ να φτιάχνω παγωτά. Από φαγητό, μου αρέσει οτιδήποτε αυγοκόβεις, οι λαχανοντολμάδες, τα κολοκυθάκια, μου αρέσουν πάρα πολύ και τα χτένια. Μου αρέσει, επίσης, να ασχολούμαι πολύ με ψάρια, γιατί είναι ζωντανά, τα μαγειρεύεις μόλις τα πιάσεις.
Η ιδανική συνέχεια θα ήταν μια καλή πρόταση για δουλειά. Έχω σκοπό να μετακομίσω στην Αθήνα μόνιμα, να μείνω σε ένα σπίτι με μπαλκόνι για να έχω λουλούδια. Τα λατρεύω τα λουλούδια. Θα μου άρεσε και ο χώρος της τηλεόρασης πάρα πολύ, κάποια εκπομπή για φαγητό. Πάνω απ' όλα, όμως, είμαι μαγείρισσα κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Το πιο μεγάλο μου σοκ όταν περπάτησα για πρώτη φορά στους δρόμους της Αθήνας ήταν οι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο. Με ενοχλεί το ότι υπάρχουν τόσοι άνθρωποι χωρίς στέγη...».
«Τελικά, θα παντρευτείς;» «Θα παντρευτώ, ναι, απλώς δεν ξέρω πότε. Είχαμε ορίσει τις 8 Ιουνίου, αλλά, απ' ό,τι καταλαβαίνεις, δεν προλαβαίνουμε. Από Σεπτέμβριο, Οκτώβριο, θα το κανονίσουμε...».
Φεύγοντας από τη συνάντηση, σκέφτομαι ότι η Σπυριδούλα από κοντά δεν είχε καμία σχέση με τη Σπυριδούλα των memes...
Instagram: @Spiridoyla~Karampoutaki
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
