Στο σημερινό ‘Α, μπα’: οι σκέψεις δεν είναι πράξεις

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: οι σκέψεις δεν είναι πράξεις Facebook Twitter
21

________________
1.


Εκεί στο Λ.Α. πέρα από το ταίρι σου('αντρα σου; πώς να τον πω;), κάνεις πολύ παρέα με άλλους Έλληνες; Ο Pierson τι κάνει;- Παλιά καραβάνα


Πραγματικά πολύ παλιά καραβάνα! Οι Έλληνες που ξέρουμε είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του (ενός) χεριού, αλλά δυστυχώς μένουμε πολύ μακριά. Ο Pierson γύρισε στο Σαν Φρανσίσκο, έπιασε δουλειά και ψάχνει μια καλή κοπέλα. Θα χαρεί πάρα πολύ όταν μάθει ότι τον θυμούνται ακόμα.

________________
2.


"το ότι ξοδεύτηκα στα ακριβά δομικά υλικά το ξεπερνάω.
το ότι δούλευα μέρα νύχτα όταν αυτοί έκαναν χαβαλέ και με κορόιδευαν το ξεπερνάω
Όταν τους έτυχε η στραβή και την πόρτα τους άνοιξα και τους φιλοξένησα και δεν τους το ""χτύπησα"" που μπορούσα.
Αλλά το να μου έχουν μπαστακωθεί και να μην φεύγουν με το πρόσχημα ότι δεν προβλέπεται απο κάπου και δεν έχει αναφερθεί απο κάποιον η εκ νέου μετακίνηση τους δεν το αντέχω.
Πως να τους διώξω χωρίς να φερθώ σαν γουρούνι? Please help "-μεγάλος αδερφός

Δεν καταλαβαίνω τι είσαι. Είσαι βασιλιάς που υποδέχτηκε πεθερικά από άλλη χώρα; Είσαι πρωθυπουργός που ενώθηκε με γειτονικό κράτος; Γιατί αν είσαι κατασκευαστής και φιλοξενείς πελάτες στο σπίτι σου, η κρίση στην οικοδομή είναι πολύ πιο μεγάλη απ' όσο νόμιζα.

________________
3.


Αγαπητή Ά,μπα, πρόσφατα συνειδητοποίησα πως ο κόσμος έχει σημαντικότερα προβλήματα από τα γκομενικά οπότε αποφάσισα να γίνω χρήσιμος και ωφέλιμος στην κοινωνία. Πήρα τηλέφωνο το φίλο μου τον Κιμ Γιονγκ Ουν από τη Βόρεια Κορέα να τον πείσω να ηρεμήσει και να σταματήσει να απειλεί με πολέμους αριστερά δεξιά. Μου είπε πως τελευταία η γυναίκα του κάνει αποχή από το σεξ και τον έχει πιάσει κρίση με αποτέλεσμα να θέλει να ρίξει πυρηνικά κάπου για να δείξει τον ανδρισμό του. Οπότε μου λέει μάλλον θα τα ρίξει στη Νότια Κορέα που είναι δίπλα και βολεύει. Αν τη στιγμή που δεις την ερώτησή μου η κατάσταση δεν έχει γίνει της Κορέας, τι δώρο προτείνεις να του κάνω για να χαλαρώσει; Σκέφτομαι κάτι σε σέξυ εσώρουχα. Ή μήπως λες να του πάρω κάτι πιο κίνκυ; Από την απάντησή σου εξαρτώνται ανθρώπινες ζωές!- άμπαλος

Μην ανησυχείς, πήγε και τον είδε ο Ντένις Ρόντμαν και τα πέρασαν πολύ ωραία.

______________
4.


α μπα, θα ήθελα να μιλήσουμε για διάφορα πράγματα. Αλλά ίσως μια άλλη φορά. Σε διαβάζω καθημερινά από τα καμαράκια και σκέφτομαι πως πριν κάποια χρόνια πέρασες ακριβώς τα ίδια. Αυτή είναι και η (πολλαπλή) ερώτησίς μου. Πως ήσουν στη φάση της διπλωματικής; (πόσο καιρό σου πήρε, τι θέμα είχες, ποιον καθηγητή, και οποιαδήποτε άλλη πικάντικη λεπτομέρεια). Είναι τόσο σημαντικό όλο αυτό απλά βασανίζω τον εαυτό μου; (αυτή ήταν ρητορική). Υ.Γ. τι θα μου πρότεινες να ακούω όσο κόβω μακέτα;- architorture

Με διαβάζεις από τα καμαράκια! Πόσο μεταμοντέρνο μου ακούγεται. Πήρε δύο εξάμηνα, ήμουν εγώ και η Νατάσα, το δεύτερο εξάμηνο μεταφερθήκαμε στην Αθήνα και τον τελευταίο μήνα απομονωθήκαμε σε ένα σπίτι στην εξοχή και δουλεύαμε συνέχεια με ένα διάλειμμα για Usupradora. Επιβλέποντες ήταν Βέττας /Αλεξοπούλου, και ήταν και οι δύο καταπληκτικοί, μας βοήθησαν πάρα πολύ, μας έκαναν ανθρώπους. Στα καμαράκια δεν ήμουν ποτέ για δουλειά. Δεν ήμουν ποτέ, γενικότερα. Δεν είναι καθόλου σημαντικό, απλά βασανίζεις τον εαυτό σου (απαντάω παρόλο που είναι ρητορική η ερώτηση). Για τη μακέτα συνιστώ web radio με τζαζ χωρίς λόγια και χωρίς διαφημίσεις (ας πούμε αυτό) , και φιλιά σε όλους τους συνάδελφους που παιδεύονται.

Τι μου θύμισες!

La Usurpadora
Esperando por tu amor
La Usurpadora
Me haces daño corazón

________________
5.


"Α, μπα πειράζω τα μαλλιά μου όταν διαβάζω, και φοβάμαι θα καταντήσω κουρούπα.Τι να κάνω;:(
υ.γ. δεν μπορώ να κόψω το διάβασμα."- μαδημενος λαγός

Κι εγώ το κάνω αυτό! Αλλά έχω προσέξει ότι δεν το κάνω με όλα τα βιβλία. Νομίζω ότι είναι ένδειξη ότι ψιλοβαριέμαι και εκτονώνω έτσι εσωτερική ένταση. Ποιόν να ρωτήσουμε λες;

________________
6.


Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει και άλλη Θρούμπα;! Ο φίλος μου μου έδωσε αυτό το όνομα (με βάφτισε έτσι για ευνόητους λόγους) και μου υποσχέθηκε ότι είμαι η μοναδική.. Copyright © 2009-infiniteness Throumpa™, All Rights Reserved.- Θρούμπα ®

Ποιοί είναι οι ευνόητοι λόγοι;

________________
7.


"ποία είναι η γνώμη σου για τις ξένες σειρές : once upon a time και game of thrones ;
πιστεύεις και συ ότι η Μέρκελ έκανε στα νιάτα της γυμνισμό  και ήταν τόσο προ για την εποχή της ; (α και μην ξεχάσω σαν κλασική θαυμάστρια σου i <3 α,μπα! )"- jina _heartbeat <3

Προ για την εποχή της; Εντελώς το αντίθετο. Η δική μας εποχή είναι που είναι τρομερά συντηρητική και μόλις βλέπουμε γυμνό κάνουμε χιχιχι αχαχαχα χουχου. Την εποχή που ήταν νέα η Μέρκελ στη Γερμανία ο γυμνισμός ήταν σαν το ψάρεμα – και τώρα οι Γερμανοί είναι πολύ πιο άνετοι με τέτοια θέματα.


Θα στενοχωρήσω μερικούς – αν νοιάζονται δηλαδή για το τι λέω – αλλά το Game of Thrones το βαριέμαι αφόρητα. Το έχω πλέον εγκαταλείψει.

________________
8.


"Αγαπητή Α, μπα;,
γιατί είναι τόσο αποστειρωμένα τα ωδεία; Έκανα πιάνο μικρή,αλλά στο γυμνάσιο σταμάτησα. Είμαι 19 χρονών και αποφάσισα ότι θέλω να το συνεχίσω οπότε πήγα σε ένα ωδείο και ο γραμματέας μόνο που δεν με έδιωξε με τις κλωτσιές. Καταλαβαίνω ότι αν θέλει να γίνει κάποιος μουσικός πρέπει να παίζει από μικρός, πολλές ώρες, χωρίς διαλείμματα. Όμως εγώ θέλω απλά να παίζω πιάνο, δεν με ενδιαφέρει να γίνω η καλύτερη κι ούτε μπορώ φυσικά. Απογοητεύτηκα πολύ. Στο ωδείο είχα πάει πριν καιρό, τώρα όμως αναθάρρησα και λέω να το ξαναπροσπαθήσω. Θα πάω σε άλλο, τι να πω στον γραμματέα; πώς να του δώσω να καταλάβει ότι το αγαπώ και θέλω να το συνεχίσω χωρίς να με πάρει απ' τα μούτρα; και πες μου σε παρακαλώ, γιατί είναι τόσο αποστειρωμένα τα ωδεία;

υγ: είσαι τέλεια! :) "-άλδη

Έχω ακριβώς την ίδια ιστορία! Στη Γερμανία είχα έναν δάσκαλο που ερχόταν σπίτι, ο οποίος προφανώς είχε καταλάβει ότι δεν είμαι τρομερό ταλέντο, και μου μάθαινε ό,τι του ζητούσα και ό,τι του άρεσε με κριτήριο πόσο ωραία ακούγεται, μου μάθαινε και ιστορία της μουσικής, με διόρθωνε αλλά δεν ζητούσε και τελειότητα, και περνούσα πολύ ωραία, όπως ακριβώς τα λες. Μετά γυρίσαμε στην Ελλάδα και γράφτηκα σε ωδείο – η αηδία του δασκάλου για την τεχνική μου ήταν πηχτή σαν φρουί ζελέ. Με σταμάτησε και με φόρτωσε με εκατό σελίδες σκάλες, βασανιστήριο και για αυτόν που παίζει και για αυτούς που ακούνε. Τι περίμενε, ότι θα με κάνει σολίστ; Αυτό που κατάφερε ήταν να με κάνει να το εγκαταλείψω.

Έχω παρατηρήσει αυτή την εμμονή στο «κλασικό» και στα ωδεία και στα θέατρα της Ελλάδας. Δεν είμαστε όλοι για πρωταθλητισμό ρε παιδιά, μερικοί απλώς θέλουμε να κάνουμε το κέφι μας. Μήπως να έβρισκες κι εσύ ένα ιδιαίτερο; Θα υπάρχουν χιλιάδες πιανίστες που θα ήθελαν να είναι τέτοιου είδους δάσκαλοι. Υποθέτω.

[Ευχαριστώ τόσο πολύ! <3!]

________________
9.


Αγαπητή "Α,μπα", πιστεύεις ότι οι σχέσεις από απόσταση μπορεί να έχουν αίσια κατάληξη? Γιατί έχω μία τέτοια και μας έχουν φάει και τους δύο οι ανασφάλειες...Σ' ευχαριστώ για ό,τι κι αν απαντήσεις.- Φασολάκι

Ναι, μπορούν, αν υπάρχουν σχέδια ένωσης σε κοινό τόπο.

________________
10.


"Αγαπητή Α, μπα;
Είναι πολλά που θα ήθελα να ρωτήσω, θα αρκεστώ σε ένα: πόσο είναι σωστό να δυσανασχετώ που ο κολλητός μου, όταν είναι με την σχέση του, με φτύνει κανονικά και με τον νόμο; καταλαβαίνω βέβαια ότι όταν είσαι με τον άνθρωπό σου, δύσκολα βρίσκεις καιρό για άλλους, αλλά δεν γίνεται να περνούν ένα σ/κ μαζί και να με θυμάται την Δευτέρα από την δουλειά. Να πηγαίνουν ταξίδι για μέρες και να με παίρνει ένα τηλέφωνο βιαστικά όταν ξεκλέψει πέντε λεπτά μόνος;
ποιες είναι οι λεπτές γραμμές που χωρίζουν τον έρωτα από την απλή γαϊδουριά; δεν μπορεί να συνυπάρξει ο φίλος με την γκόμενα; είναι πραγματική φιλία να κρατάς την ζωή σου σε αυτόνομα κουτάκια που το ένα δεν αγγίζει το άλλο;
είμαι δηλαδή εγώ η εξαίρεση που πάντα προσπαθώ να μην πληγώνω κανέναν;
Νυχτερινές απορίες... "-Άρης

Βρε αγάπη μου, διάβαζα και διάβαζα και σκεφτόμουν «είσαι ερωτευμένος με τον κολλητό σου». Άρη, αν δεν είσαι ερωτευμένος με τον κολλητό σου, γκρινιάζεις. Ο φίλος σου περνάει πολύ ωραία με την κοπέλα του. Να χαίρεσαι που περνάει ωραία, να εύχεσαι να κρατήσει, και να εύχεσαι να βρεις κι εσύ έναν τέτοιο έρωτα. Αν έχεις τέτοιο έρωτα και παίρνεις τηλέφωνα όταν είσαι με το ταίρι σου, είναι δικιά σου απόφαση. Μήπως το κάνεις για να σου το ανταποδώσουν; Δεν πιστεύω να το κάνεις για να σου το ανταποδώσουν;

Αλήθεια, όταν ξεκλέβει πέντε λεπτά για να σε πάρει τι τον ρωτάς; Τι έφαγε το μεσημέρι και αν θυμήθηκε να φορέσει το μπουφάν του;

________________
11.


"Αγαπητή α μπα,

διάβασα πριν κάποιο διάστημα την ερώτηση μιας κοπέλας που έπασχε από διπολική διαταραχή. Η μητέρα μου πάσχει από τη εν λόγω ασθένεια. Η ψυχίατρος της λέει πως η μορφή που την παιδεύει είναι άτυπη, δηλαδή δεν εμφανίζει όλα τα συμπτώματα της μανιοκατάθλιψης, αφού δεν μεταβαίνει από την μανία στην κατάθλιψη, αλλά πάσχει κυρίως από καταθλιπτικά επεισόδια, τα οποία για χρόνια δεν είχαν εμφανισθεί, αφού όταν ήμουν 8-9 ετών νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική, στην οποία και μπαινόβγαινε, αφού η θεραπεία στο σπίτι δεν απέβαινε αποτελεσματική. Εν τέλει τα συμπτώματα της κατεστάλησαν, μετά από κάποια εξαιρετικά ισχυρή θεραπεία, και για πάνω από δέκα χρόνια η ζωή μας ήταν ήρεμη. Πριν τρία χρόνια περίπου υποτροπίασε απότομα. Και πολύ άσχημα μάλιστα, σε σημείο που είχε ακουστικές και οπτικές παραισθήσεις. Από τότε και μέχρι το Πάσχα του 2012 βελτιωνόταν και υποτροπίαζε διαρκώς. Από τότε και μέχρι στιγμής δείχνει να πηγαίνει καλά. Περιττό να σου πω πως όταν αρρώστησε ξαναζωντάνεψαν οι χειρότερες παιδικές μου αναμνήσεις. Ήταν μεγάλο χαστούκι για όλους μας βέβαια. Η αδερφή μου και εγώ δεν γνωρίζαμε πως είναι διπολική. Πιστεύαμε πως είχε περάσει απλώς κατάθλιψη. Προσωπικά η όλη ιστορία με γονάτισε, με συνέθλιψε. Αυτά τα χρόνια που δεν ήταν σταθερή ένιωθα ακριβώς όπως όταν ήμουν μικρούλα και την έβλεπα να φεύγει για την ψυχιατρική κλινική και έκλαιγα.Πλέον έχω το μόνιμο άγχος μήπως υποτροπιάσει απότομα ξανά. Την παρατηρώ συνεχώς μήπως και δω κάτι διαφορετικό ή ανησυχητικό. Με θλίβει βαθιά το όλο θέμα. Η ψυχίατρος της μας λέει να κάνουμε τις επιλογές μας κανονικά, χωρίς να επηρεαζόμαστε. Το παλεύω πολύ μέσα μου όμως δεδομένου πως η ασθένεια δεν είναι ιάσιμη . Θέλω να φύγω, θέλω να προοδεύσω και να εξελιχθώ, αλλά τρέμω την στιγμή που θα είμαι σε κάποια άλλη χώρα και από το τηλέφωνο θα μου πουν πως υποτροπίασε ξανά και ακούει φωνές. Πώς θα απαλλαγώ από αυτό το βάρος του απρόβλεπτου και της ενοχής άραγε; Το προσπαθώ πολύ μέσα μου, αλλά νιώθω πως την προδίδω.Σκέφτομαι το μέλλον και προσπαθώ να συμβιβασθώ με εξαιρετικά πιθανές καταστάσεις όταν μεγαλώσει, αλλά παράλληλα πνίγομαι από την θλίψη."- μάαστριχτ

Αχ, είναι από τις περιπτώσεις που μου έρχεται να βάλω τα χέρια μέσα από την οθόνη για να σε αγκαλιάσω, γιατί τίποτε άλλο δε μπορώ να κάνω – αλλά έλα που ούτε να σε αγκαλιάσω μπορώ!

Ένας άρρωστος γονιός είναι ένα τραυματικό γεγονός από μόνο του. Δεν προλαβαίνεις να ζήσεις ως παιδί και πρέπει να πάρεις το ρόλο του γονιού σε ηλικία που είσαι εντελώς απροετοίμαστος. Όταν ο γονιός έχει αρρώστια που λόγω εκατοντάδων χρόνων άγνοιας προκαλούν πρωτόγονο φόβο (σατανάς! Άγγελοι! Φωνές από το υπερπέραν!) είναι ακόμα χειρότερο για τα παιδιά.


Αυτό που σας είπε η γιατρός της ακούγεται πολύ σωστό αλλά εφαρμόζεται πολύ δύσκολα. Όμως, η μαμά σου πάσχει από μια ασθένεια που δεν ξέρουμε πώς θεραπεύεται – πέρα από το να φροντίζετε τη υγεία της σύμφωνα με ό,τι παρέχει η επιστήμη αυτή τη στιγμή, τι άλλο μπορείτε να κάνετε;


Για να το δεχτείς αυτό το ασήκωτο γεγονός, για να κουμαντάρεις τις τύψεις που σε βασανίζουν, για να παραδεχτείς την αδυναμία σου, πρέπει να επικεντρωθείς και στον εαυτό σου, πρέπει να τον φροντίσεις. Το θέμα χτυπάει σε δύο τεράστια ταμπού της ελληνικής – εντάξει, όχι μόνο- κοινωνίας: στη σχέση γονιού/παιδιού και στις ψυχικές ασθένειες. Το καθένα από αυτά μπορεί να σου καταστρέψει τη ζωή, ο συνδυασμός τους δε είναι τοξικός.


Τι θέλω να πω; Ότι κι εσύ χρειάζεσαι τον δικό σου ψυχίατρο. Αντιμετωπίζεις θέματα που δεν είναι για τα δόντια του κοινού. Το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι ατάκες τύπου «βγες έξω και κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν», από τον πάσα έναν. Πρέπει να μιλάς με κάποιον που δε θα σε κρίνει για ό,τι σκέφτεσαι, όσο εξωφρενικό κι αν ακούγεται, μέσα σε ένα περιβάλλον προστατευμένο και εμπιστοσύνης, για να γίνεις για λίγο όσο εγωίστρια χρειάζεται.

________________
12.

Αγαπητό Α μπάκι, Αν είσαι ξεκάθαρα στρέιτ, αλλά καμιά φορά σκέφτεσαι "αυτή την κουκλάρα θα ήθελα να την φιλήσω" (τίποτα παραπάνω όμως, μπλιαχ), τότε τι συμβαίνει; Είναι απλά θαυμασμός του ωραίου; Και όταν λέω κουκλάρα, εννοώ ότι θα το πω για καμιά ηθοποιό κλπ.- οι ωραίοι έχουν χρέη

Αν χαρακτηριζόμαστε από τις κρυφές μας σκέψεις, είμαστε όλοι δολοφόνοι.

21

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

14 σχόλια
Εγω βγηκα εξυπνακιας και θα το βρω μπροστα μου, ασε με μενα, δεν ειμαι το θεμα μας, εσυ κοιτα να σωθεις. Το οτι η αδερφη σου δε τραβαει το ιδιο ζορι, το γνωριζεις κι αυτο. Το πως νοιωθεις γι αυτο, κι αυτο το γνωριζεις. Το οτι δεν μπορεις να το παλεψεις αυτο μονη σου, κι αυτο το γνωριζεις. Το οτι χρειαζεσαι επαγγελματικη βοηθεια, κι αυτο το γνωριζεις. Αλλα τουλαχιστον τωρα, το ξερεις οτι το γνωριζεις. Καλη τυχη, κανε το πρωτο βημα και ολα θα πανε καλα.
#6 Α μπα μου, η "θρούμπα" σαν είδος ελιάς που είναι(γνωστής και σαν θρουμπολιάς) είναι γλυκιά κ ζουμερή: [..Πρόκειται για ποικιλία μοναδική σε ότι αφορά την αυτόματη εκπίκρανση του καρπού στο δέντρο. Οι θρουμπολιές, που ήταν από μόνες τους γλυκιές, πρώτα χρησιμοποιήθηκαν στη διατροφή του ανθρώπου..]Αυτοί είναι οι ευνόητοι λόγοι.. μπορεί κ άλλες κοπέλες να είναι γλυκιές, αλλά "θρούμπα" μου είπε μόνο εγώ.. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να υπάρχει και άλλη Θρούμπα;!Πολλά φιλιά!!Copyright © 2009-infiniteness Throumpa™, All Rights Reserved.- Θρούμπα ®
#11 - με συγκίνησες, το ίδιο και η Α,μπα.Η αδελφή μου έχει ένα σοβαρό, ανίατο, νευρολογικό πρόβλημα. Πια βρίσκομαι στο εξωτερικό και χαρούμενη. Μετά από δύο χρόνια ψυχοθεραπείας έχω σε μεγάλο βαθμό ξεπεράσει τις τύψεις, τα άγχη για το μέλλον και έχω επεξεργαστεί τι συνέβη. Ήταν μία δύσκολη, αλλά πολύ χρήσιμη διαδικασία.Συνοπτικά μόνο: δεν ευθύνεσαι για την ασθένεια της μαμάς σου, και δυστυχώς δεν μπορείς να τη γιατρέψεις. Η οικογενειακή κατάσταση έχει φέρει ένα τεράστιο βάρος στους ώμους σου, και δεν είσαι ούτε κακός άνθρωπος ούτε ανίκανη αν αφήσεις ένα κομμάτι του κάτω. Το τι θα φέρει το μέλλον είναι ανοιχτό - είτε φροντίζεις τη μαμά σου καθημερινά είτε όχι, δεν μπορείς να αποτρέψεις τις δύσκολες καταστάσεις, ακριβώς όπως δεν θα μπορούσες να αποτρέψεις την εξέλιξη μίας μη ψυχικής ασθένειας με τη φροντίδα σου. Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά μην αισθάνεσαι τύψεις εάν/όταν είσαι και περνάς καλά, ενώ οι άλλοι (π.χ. εκείνη) όχι. Δεν θα βοηθήσεις κανέναν με το να σε καταπιεί το πρόβλημα. Είναι ανθρώπινο η κατάσταση αυτή να σε θυμώνει, εκτός από το να σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ αδύναμη.Μπορείς να μιλήσεις κατ'ιδίαν με την ψυχίατρο της μαμάς σου για το πώς αισθάνεσαι; Φυσικά δεν θα πρέπει να σε αναλάβει, όμως μπορεί να σου συστήσει περαιτέρω βήματα ή/και κάποιον επαγγελματία.Βρίσκεσαι σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Ξέρω πως τώρα δεν αισθάνεσαι ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, όμως θα πάνε. Όχι απαραίτητα γιατί η μαμά σου θα βελτιωθεί (ενδέχεται), αλλά γιατί μπορείς να μάθεις να ζεις, εσύ, με αυτό το πρόβλημα, χωρίς να εξαρτήσεις την ευτυχία σου από την πορεία της.
#6 Κι όμως υπάρχουν κι άλλες θρούμπες. Κι εμένα έτσι με φωνάζει η αδερφή μου ενίοτε.#11 Δεν θα βαρεθώ ποτέ να το λέω: μπράβο αμπά για τις ψύχραιμες και εμπεριστατωμένες απαντήσεις που δίνεις -πραγματικά τους βοηθάς αυτούς τους ανθρώπους.
Tο 'θρουμπα' ειναι η μονολεκτικη αποδοση της προτασης ''μηπως να ξεκινουσες εκεινη την αντιρυτιδικη αγωγη;''Υ.Γ ακουω κατι φεμι να αφριζουν,σιγα κοριτσα,χιουμορ,χιουμορ..
# 11, μάαστριχΠρώτη φορά βούρκωσα με ερώτηση στην Α,μπα!Νομίζω ότι η Αγαπητή Α,μπα τα είπε πολύ καλά: πρώτον ότι χρειάζεσαι κι εσύ στήριξη για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνεις και δεύτερον ότι πρόκειται για ένα θέμα ταμπού, αυτό της σχέσης γονιού-παιδιού. Συμφωνώ ότι οι απαντήσεις μας είναι απαντήσεις άσχετων αλλά δεν πιστεύω να σε βλάψει αυτό που θα πω. Αναρωτιέμαι πόση δύναμη χρειάζεται να παραιτηθεί κάποιος από τη ζωή του για να φροντίσει το γονιό του. Κι έπειτα, πόση δύναμη χρειάζεται για να βάλει τη δική του ζωή σε πρώτη προτεραιότητα. Πολύ δύσκολες αποφάσεις και οι δύο! Νιώθω, όμως, ότι το βάρος της πρώτης είναι πολύ μεγαλύτερο. Γιατί βλέπεις δύο ζωές να χάνονται, όχι μία. Του γονιού σου και τη δικιά σου. Αλίμονο, ακούγεται σκληρό αλλά δεν υπάρχει τίποτα σαν τη ζωή μας και μπορεί κανείς να τη θυσιάσει μόνο αν είναι απολύτως βέβαιος ότι αξίζει λιγότερο από αυτό για το οποίο τη θυσιάζει. Αλλά και η πόντια και η Σανάνθη και ο/η Μπιμπιπ δίνουν την απάντηση όσον αφορά το δίλημμα γονιός – παιδί.Εύχομαι να βρεις τη δύναμη να είσαι κοντά στη μητέρα σου χωρίς να θυσιάσεις τη δική σου ζωή, που έχεις κάθε δικαίωμα να τη ζήσεις με όλο σου το είναι. Και πραγματικά, λυπάμαι πάρα μα πάρα πολύ που βρέθηκες σε αυτή τη θέση!Καλό κουράγιο.
#11:Ως κόρη πάσχουσας από ανίατη ψυχική ασθένεια,έχω κι εγώ να πω ότι συμπάσχω μαζί σου απόλυτα και ότι συμφωνώ με τη Λένα 100%. Οι περισσότεροι από μας δεν γεννηθήκαμε καν με τη στόφα του ήρωα, άσχετα αν η ζωή η ίδια από νωρίς μας κάλεσε και μας καλεί σε ηρωικές πράξεις. Πόσα να αντέξει κανείς μόνος του, τελικά;Και πόσα μάλλον να αντέξει ένα παιδί 8-9 ετών; Δεν είμαστε υπερ-άνθρωποι,είμαστε απλώς και μόνο άνθρωποι.Αχ, όλοι εμείς, είτε είμαστε τα παιδιά είτε οι σύντροφοι ψυχικά αρρώστων ανθρώπων,χρειαζόμαστε πάνω και πρώτα από όλα μια μεγάλη αγκαλιά, γεμάτη αγάπη, ειλικρινή συμπαράσταση και ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.Τα υπόλοιπα έπονται.
@μααστριχτ [11]Η αποστασιοποίηση είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Ενοχές και τύψεις τη συνοδεύουν. Μαζί, κι αυτή η απαίσια αίσθηση της προδοσίας. Είναι ανθρώπινο. Μια αντανακλαστική κίνηση. Δύο πράγματα μπορούν αν βοηθήσουν:Το ένα είναι να νιώσεις μέσα σου πως δεν οφείλεται σε εσένα η ασθένεια της μητέρας σου, πως δεν μπορείς να την ελέγξεις και δεν μπορείς εσύ να τη θεραπεύσεις. Πιθανόν να το γνωρίζεις με το μυαλό σου, αλλά η καρδούλα σου, μάλλον, ακόμα δεν το ξέρει. Το δεύτερο, το οποίο πάει χέρι-χέρι με το πρώτο, είναι να αγαπάς τη μητέρα σου. Να την αγαπάς αποδεχόμενος/η την κατάστασή της. Η μητέρα σου είναι ζωντανή. Αγκάλιαζε τη, χαμογέλα της, να τη χαίρεσαι ακόμα και στα κάτω της. Από εκεί και πέρα, η πρακτική αντιμετώπιση της ασθένειάς της είναι σημαντική. Ξέρετε γιατί υποτροπίασε; Άλλαξε αγωγή; Σταμάτησε την αγωγή της; Υπήρξε κάποιο επεισόδιο που πυροδότησε την υποτροπή;Η ζωή συνεχίζεται. Πάντα συνεχίζεται κι ας φαίνεται το αντίθετο. Το να ζητήσεις βοήθεια από ψυχοθεραπευτή θα σε βοηθήσει πολύ. Θα ηρεμήσεις μέσα σου και θα δυναμώσεις. Θα δεις ότι μπορείς να συνεχίσεις τη δική σου ζωή χωρίς αυτό να σημαίνει πως εγκαταλείπεις τη μητέρα σου. Αντιθέτως. Θέλει χρόνο. Είναι σαν να μαθαίνεις να παίζεις ένα μουσικό όργανο. Καθημερινή εξάσκηση.
#11Δεν είμαι ψυχίατρος δυστυχώς, σε ικετεύω όμως σκούπισε τα μάτια σου και διάβασε: Η μητέρα μου πάσχει από Αλτσχάιμερ εδώ και 12 χρόνια περίπου. Δεν θέλω καν να θυμάμαι πότε άρχισε. Η επιδείνωση ήταν πάρα πολύ αργή και το κάθε στάδιο διαρκούσε αρκετά χρόνια. Η πρώτη φορά που ήρθα εντελώς αντιμέτωπη με όλους τους φόβους μου, τις τύψεις, τις ενοχές, τα πάντα, ήταν ένα βράδυ που ξεχάσαμε να κλειδώσουμε και έφυγε (ήταν η 4η φορά που γινόταν όμως πάντα ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο και τη βρίσκαμε-επίσης ζω σε επαρχιακή πόλη). Δεν την πήρα χαμπάρι γιατί μιλούσα στο τηλ με τον φίλο μου και είχα κλειστεί στο δωμάτιο για να μη μ'ενοχλεί. Ο ηλικιωμένος μπαμπάς μου είχε λαγοκοιμηθεί. Όταν το συνειδητοποίησα έφυγα όπως ήμουν. Σταμάτησα το περιπολικό που βρήκα τυχαία, ξεστόμισα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι η μαμά μου χάθηκε επειδή είναι άρρωστη, κι ενώ ως τότε προσπαθούσα να "προστατέψω" την αξιοπρέπεια της μαμάς μου με το να αποκρύπτω πάντα το τί συμβαίνει, εκείνο το βράδυ ξεσηκώθηκε ασφάλεια, ΔΙΑΣ, περιπολία και έψαχναν τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΜΑ, και τη βρήκαν εκείνοι και όχι εγώ. Ένιωθα τόσο φρικτή που ξέχασα να κλειδώσω, που ήμουν τόσο αναίσθητη που γκομένιαζα, που δεν ήμουν ικανή να την εντοπίσω εγώ. Αυτή είναι μια μικρή ιστορία-έχουν προηγηθεί και ακολουθήσει άπειρες. Είδες; δεν ανέφερα ούτε την αδερφή ούτε τον αδερφό που έψαχναν και αυτοί. Γιατί μόνο εγώ νιώθω υπεύθυνη για τους γονείς μου. Μόνο εγώ τους αγαπάω, μόνο εγώ τους νοιάζομαι, μόνο εγώ προνοώ. Μεγάλη βλακεία.Πριν 2 χρόνια γνώρισα κάποιον που είναι πολύ μακριά (υπάρχουν σχέδια ένωσης σε κοινό τόπο :) ) Εάν δεν επέμενε ο ίδιος θα ήμουν ακόμα μόνη μου. Ήταν αδιανόητο να φεύγω και να τους αφήνω Σ/Κ, τριήμερα και γιορτές. Στη σκέψη έκλαιγα, υπέφερα. Έτρεμε το φυλλοκάρδι μου όποτε έπαιρνα τηλέφωνο. Στη σκέψη. Γιατί στην πράξη ένιωσα ασύλληπτη ανακούφιση όταν συνειδητοποίησα πως μπορούν ν'ανταπεξέλθουν σε "εκπλήξεις" και χωρίς εμένα. Τη δεύτερη φορά έφυγα με λιγότερες ενοχές, την τρίτη με ακόμα λιγότερες. Τώρα πια σχεδόν δεν έχω ενοχές, γιατί όταν επιστρέφω είμαι πιο ευδιάθετη, πιο πλήρης και άρα πιο αποτελεσματική. Παλιότερα δεν βοηθούσα κανέναν με τη θλίψη μου και το αγέλαστο μούτρο μου. Στην αρχή της σχέσης μου, στη σκέψη ότι λογικά θα σοβαρέψει και υπάρχει ενδεχόμενο να μετακομίσω, τρελαινόμουν. Εκλαιγα και υπέφερα, έκανα εικόνα των γονιών μου μόνων, τον μπαμπά μου να κάνει μπάνιο μόνος του τη μαμά κι εκείνη να γλιστράει και άλλα τέτοια αυτομαστιγωτικά. Στη σκέψη. Στην πράξη, όταν λείπω την κάνει μπάνιο η αδερφή μου. Φυσικά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να εξασφαλίσουμε τη μετακόμιση του φίλου μου εδώ, αλλά αν δε γίνει θα φύγω εγώ. Σίγουρα θα κλαίω και θα νιώθω ενοχές, τουλάχιστον όμως παράλληλα θα ζω και στιγμές που ίσως δεν θα έχω την ευκαιρία να τις ζήσω στο μέλλον. Νομίζω πως όλα τα παιδιά με άρρωστους γονείς, βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα ανεξάρτητα από το είδος της ασθένειας. Κάνουμε το λάθος να νιώθουμε γονείς ενώ δεν είμαστε και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν απαιτούν κάτι τέτοιο. Κλάψε ελεύθερα αλλά βάζε ένα στοπ. Επέτρεψε όμως στον εαυτό σου να νιώσει όλα τα συναισθήματα. Όπως νιώθεις θλίψη, έτσι νιώσε και χαρά χωρίς τύψεις. Χαμογέλασε στο μέλλον σου και μην το προδικάζεις. Και κυρίως μην κάνεις το τεράστιο λάθος να το προβλέπεις. Η φύση μας δείχνει πως οι γονείς θυσιάζουν τη ζωή τους για τα παιδιά τους, όχι το αντίστροφο.Το καλύτερο γιατρικό για τις τύψεις είναι να τις προλαβαίνεις. Δηλαδή όσο είσαι με τη μαμά σου να την κανακεύεις, να τη φιλάς, να την αγαπάς με χίλιους τρόπους που μπορείς να εκδηλώσεις δια ζώσης, ώστε όταν είσαι μακριά να έχει απόθεμα. Και όταν θα επιστρέφεις θα έχεις ξανά την ευκαιρία να το κάνεις.Και μια κουβέντα που χρησιμοποιώ λιγότερο από σπάνια και μόνο όταν την πιστεύω: ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.Αν όμως έχεις τη δυνατότητα για ψυχίατρο, πήγαινε. Όπως μπορείς προφανώς να καταλάβεις από τα παραπάνω, είναι περισσότερο από χρήσιμος σε περιπτώσεις παιδιού που γίνεται γονιός.Και χίλια συγνώμη για το μακρυνάρι, δεν είχα πρόθεση να εκμεταλλευτώ οτιδήποτε, μόνο να βοηθήσω.
Σ'ευχαριστώ για το "μακρυνάρι", εμένα με βοήθησες πολύ. Ο δικός μου κύκλος της ιστορίας μόλις έκλεισε με το θάνατο του πατέρα μου, και είμαι στο στάδιο που παλεύω με τις ενοχές μου. Αλλά όλα θα πάνε καλά, όπως πολύ σοφά είπες.ΥΓ. Μακάρι στην Ελλάδα να είχαμε δομές ψυχικής υποστήριξης φροντιστών :(
Να ήξερες μόνο πόση δύναμη πήρα εγώ και μόνο που τα έγραψα και ιδιαίτερα όταν είδα το σχόλιό σου. Λυπάμαι πολύ για τον μπαμπά σου. Πιστεύω πως οι ενοχές προέρχονται από το ότι καλούμαστε να δώσουμε έναν αγώνα μ'ένα ύπουλο θεριό, χρησιμοποιώντας πρόχειρα, αυτοσχέδια όπλα, τα οποία δεν είναι πάντα αποτελεσματικά γιατί ακριβώς είμαστε άπειροι. Αλλά δε φταίμε εμείς. Ακόμα και αν ήμασταν νευρολόγοι ή ψυχίατροι δε ξέρω αν θα μπορούσαμε να διαχειριστούμε τέλεια την κατάσταση εάν επρόκειτο για τους γονείς μας.Ακόμα κι ένα τηλέφωνο σ'ένα κέντρο ημέρας ασθενών με άνοια μπορεί να βοηθήσει. Το "είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς", όταν σου το λέει ένας ειδικός, σε κάνει να νιώσεις πολύ καλύτερα απ'ότι αν σου το πει ένας φίλος σου.Το δικό μου μέιλ πάντως είναι ανοιχτό. Γράψε αν θέλεις το δικό σου μακρυνάρι όσο ακατάληπτα θέλεις, αν νιώσεις την ανάγκη. Σε κάθε περίπτωση, υπομονή και ψυχραιμία μέχρι να περάσει η σκοτεινιά. :)
NoNick, υπάρχει κέντρο εκπαιδευσης και υποστήριξης φροντιστών ασθενών με άνοια. Μπορείς να κοιτάξεις στο σάιτ του alzheimerathens.gr. Γνωρίζω ότι γίνονται κύκλοι μαθημάτων που επαναλαμβάνονται για τους καινούργιους. Αυτά για την άνοια και τις συναφείς αρρώστιες. Για τους καρκινοπαθείς και τις οικογένειές τους υπάρχει το Κέντρο Υποστήριξης Ασθενών με Καρκίνο (Ψυχοογκολογίας) στο κέντρο της Αθήνας. Πέρα από αυτά σε όλα τα κέντρα ημέρας γίνονται προσπάθειες να καλυφθούν αυτές οι ανθρώπινες ανάγκες. Απαντάω σε σένα μιας και το έθεσες αλλά ελπίζω πως θα το δουν κι άλλοι που μπορεί να το χρειάζονται.
#11 Δεν ξερω ποιος ειναι ο καταλληλος τροπος να το πω. Μετρα μονο ποσες φορες εγραψες το "θλι-". Σημερα μαθαμε τα νεα της Αντζελινα, κατω απο τον φοβο κληρονομικης αρρωστιας. Διαβαζω οτι η κληρονομικοτητα παιζει μεγαλο ρολο στη διπολικη και το κοινο οικογενειακο περιβαλλον περιπου καθολου*. Δηλαδη, αν υπηρχε υιοθετημενος αδερφος στην οικογενεια σου, θα ειχε την ιδια πιθανοτητα να παρουσιασει διπολικη οσο και ενας τυχαιος αγνωστος. Υποθετω οτι δεν εισαι υιοθετημενη...Οταν, λοιπον, η Α μπα μιλαει για το ιστορικο σου, τις σχεσεις με το γονιο, τις δυσκολιες, το βαρος αυτης της καταστασης, το κανει γιατι σε βλεπει με συμπαθεια και οχι (πιστευω) για να δειξει την αιτια. Αυτα σε βασανιζουνε στο λογο σου και γι αυτα μιλαει. Κι εγω σε βλεπω με συμπαθεια και γι αυτο θελω να σου πω οτι πρεπει να πας να ζητησεις ψυχιατρικη βοηθεια. Και η Α μπα το ιδιο λεει αλλα εφτασε εκει απο αλλο δρομο. * http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12742871