Tα 86 κλείνει σήμερα ο Ντάστιν Χόφμαν και με τόσα που έχει καταφέρει στην πολυετή καριέρα του, θα θέλαμε πολύ να γυρίσουμε πίσω στον χρόνο και να συναντήσουμε τους σκηνοθέτες και τους συναδέλφους του στον θίασο του Pasadena Playhouse που υποστήριζαν ότι αυτός και ο φίλος και συγκάτοικός του Τζιν Χάκμαν ήταν εκείνοι με τις λιγότερες πιθανότητες να κάνουν καριέρα στο μέλλον. Ο Χόφμαν πέρασε και από το Actors Studio στη συνέχεια, διδάχτηκε τη Μέθοδο και πάλεψε για χρόνια να βρει τη θέση του στη βιομηχανία του θεάματος.
Θα αλλάξουν όλα όταν ο Μάικ Νίκολς, έχοντας αυξημένη διαπραγματευτική ισχύ μετά τον θρίαμβο του «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», θα επιμείνει να πάρει τον ρόλο του εικοσάχρονου Μπέντζαμιν Μπράντοκ στον «Πρωτάρη» ένας άσημος τριαντάχρονος κοντοπίθαρος ηθοποιός – ναι, για τον Ντάστιν Χόφμαν ο λόγος. Ο Αμερικανός ηθοποιός θα γίνει σταρ εν μια νυκτί, θα σταθεί και τυχερός γιατί ακριβώς εκείνη την περίοδο αλλάζει το πρότυπο πρωταγωνιστή στο Χόλιγουντ, οπότε θα καταστεί άμεσα ένα από τα βασικά πρόσωπα του επονομαζόμενου New Hollywood.
Τρεις ήταν οι δημοφιλέστεροι άντρες απόφοιτοι του Actors Studio που κυριάρχησαν στις ταινίες του εν λόγω κινηματογραφικού ρεύματος, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο Αλ Πατσίνο και ο ίδιος. Όπως είχε δηλώσει στο παρελθόν ο Χόφμαν χαριτολογώντας, επειδή δεν είχε φάτσα κατάλληλη για γκάνγκστερ, έχασε μερικούς βασικούς ρόλους σε μεγάλες ταινίες της εποχής. Ήταν ο πρώτος από τους τρεις, όμως, που κατάλαβε ότι για να επιβιώσει στη συνέχεια έπρεπε να αναπτύξει περσόνα, να γίνει σταρ, να παίζει με τον φακό και να διεκδικεί τη συμπάθειά μας. Η νευρωσική, αλαζονική, ελαφρώς ναρκισσιστική, μα συμπαθής μέσα στην αμηχανία της φιγούρα του θα τον κάνει αγαπητό στο κοινό.
Τρεις ήταν οι δημοφιλέστεροι άντρες απόφοιτοι του Actors Studio που κυριάρχησαν στις ταινίες του εν λόγω κινηματογραφικού ρεύματος, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, ο Αλ Πατσίνο και ο ίδιος. Όπως είχε δηλώσει στο παρελθόν ο Χόφμαν χαριτολογώντας, επειδή δεν είχε φάτσα κατάλληλη για γκάνγκστερ, έχασε μερικούς βασικούς ρόλους σε μεγάλες ταινίες της εποχής.
Όχι τυχαία, ο Γούντι Άλεν έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι όλους τους ρόλους που υποδύθηκε ο ίδιος στις ταινίες του θα τους έπαιζε πολύ καλύτερα ο Ντάστιν Χόφμαν, μα οι δυο τους δεν έτυχε ποτέ να συνεργαστούν. Υπάρχουν, φυσικά, κι εκείνες οι περιπτώσεις μέσα στη φιλμογραφία του που ο Χόφμαν χάνεται στον χαρακτήρα, μα συνήθως συμβαίνει το αντίθετο – και, για να μην παρεξηγηθούμε, αυτό συνήθως ωφελεί την ταινία.
Μπορεί στο μυαλό μας σήμερα να έχουμε τους Αλ Πατσίνο και Ρόμπερτ Ντε Νίρο ως (ευγενείς) ανταγωνιστές στα '70s, μα στην πραγματικότητα ο βασικός ανταγωνισμός ήταν μεταξύ Πατσίνο και Χόφμαν, καθώς οι δυο τους βρίσκονταν συχνά να διεκδικούν τους ίδιους ρόλους, με τους παραγωγούς να χρησιμοποιούν ως δόλωμα το δήθεν ενδιαφέρον του ενός για να πείσουν τον άλλο να παίξει στην ταινία τους. Στην πορεία ο Χόφμαν πρωταγωνίστησε σε μερικές από τις βασικότερες ταινίες όχι μόνο του αμερικανικού σινεμά αλλά και του κινηματογραφικού κανόνα γενικότερα, κερδίζοντας και δύο Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, ένα το ’79 για το «Κράμερ εναντίον Κράμερ» κι άλλο ένα το ’88 για τον «Άνθρωπο της βροχής».
Στα ‘90s, θέλοντας να παραμείνει στην πρωταγωνιστική επικαιρότητα, θα κάνει την απόπειρα να συστηθεί ως ήρωας, πρώτα «κατά λάθος», στην ομώνυμη, ενδιαφέρουσα αποτυχία του Στίβεν Φρίαρς, κι έπειτα ως «κανονικός» και πρόθυμος στα «Outbreak» και «Sphere». Το στοίχημα δεν θα αποδώσει και η νέα χιλιετία θα βρει τον Χόφμαν σε δεύτερους ρόλους και μικρά περάσματα από ταινίες, όπου οι σκηνοθέτες αξιοποιούν τη μανιέρα του.
Κατά γενική ομολογία, υπήρξε δύσκολος συνεργάτης κάποιες φορές· με το ξέσπασμα του ΜeΤoo θα διαρρεύσουν στη δημοσιότητα και μερικά περιστατικά απρεπούς συμπεριφοράς, όχι τόσο σοβαρά ώστε να δικαιολογούν προσφυγή στα δικαστήρια ή ακύρωση στα (social) media αλλά αρκετά ώστε να μην προτιμάται για ένα διάστημα από τους Αμερικανούς παραγωγούς και να αναγκαστεί να βρει πρόσκαιρα καταφύγιο στην Ευρώπη. Του χρόνου θα τον δούμε (και) αυτόν στο «Μegalopolis» του Φράνσις Φορντ Κόπολα σε μια συνεργασία που καθυστέρησε αρκετές δεκαετίες – κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Με αφορμή τα γενέθλιά του, βρήκαμε την αφορμή να σας προτείνουμε μερικές ταινίες του και να γράψουμε μερικές αράδες γι’ αυτές. Προτιμήσαμε να μη σταθούμε στους πολύ μεγάλους και πιο δημοφιλείς τίτλους του, γι’ αυτό δεν θα δείτε ανάμεσά τους τα δύο Όσκαρ του, το «Μidnight Cowboy», το «All the President’s men», που επανήλθε στα ελληνικά σινεμά στο πλαίσιο των Νυχτών Πρεμιέρας, τον «Πεταλούδα», γνωστό και ως αγαπημένη ταινία του μπαμπά σας, ή το χιλιοπαιγμένο από την ιδιωτική τηλεόραση «Τootsie».
Κάποιες από τις ταινίες που επιλέξαμε ανήκαν κάποτε κι αυτές στη ίδια κατηγορία με τις προαναφερθείσες, μα ξεχάστηκαν με τα χρόνια, ενώ κάποιες δεν απέκτησαν ποτέ τη φήμη που τους αναλογούσε. Δεν έχουν όλες το ίδιο μέγεθος, είναι εμφανές ότι όσο πλησιάζουμε προς το σήμερα η ποιότητα φθίνει, μα όλες τους μαζί αποτελούν ένα ποιοτικό και αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς του ηθοποιού και συνθέτουν μια ωραιότατη οικιακή ρετροσπεκτίβα.
The Graduate (1967)
του Μάικ Νίκολς
The Graduate (1967) Movie Trailer
Αν και βασική και πασίγνωστη ταινία, σαν εκείνες που αφήσαμε εκτός, επιτρέψτε μας να κάνουμε ένα μικρό cheat στην περίπτωσή της. Δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον «Πρωτάρη», γιατί από εδώ ξεκίνησαν όλα, από τo POV πλάνο με τη μάσκα θαλάσσης, τα τραγούδια των Σάιμον και Γκαρφάνκελ και την Αν Μπάνκροφτ σε μια ταινία που αφουγκραζόταν το αδιέξοδο μιας γενιάς η οποία, σε ένα γενικευμένο κλίμα αβεβαιότητας, δεν ήταν σίγουρη τι ήθελε να γίνει όταν μεγαλώσει. Αν και εμφανώς μεγαλύτερος ηλικιακά για τον ρόλο, τόσο καλός ηθοποιός είναι ο Χόφμαν που με την κινησιολογία του, τα σαρδάμ του και τη συστολή του σε πείθει για τη νεότητά του.
Πέρα από την ιστορική της σημασία, την ανέφελη παρακολούθησή της, την αβίαστη χαριτωμενιά της, κάτι που εντυπωσιάζει σήμερα στην ταινία είναι το φινάλε της. Εκεί που όλες οι κομεντί τελειώνουν με την επαναστατική χειρονομία, την ηρωική έξοδο, την πραγμάτωση του δόγματος «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», ο Μάικ Νίκολς θα κρατήσει το πλάνο λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω και, σε ένα μίνι ρεσιτάλ υποκριτικής, η χαρά και ο ενθουσιασμός στα πρόσωπα των Χόφμαν και Ρος θα σβήσουν και θα αντικατασταθούν σταδιακά από την ανασφάλεια και την αγωνία για το μέλλον, εξασφαλίζοντας στον «Πρωτάρη» μια θέση στην κινηματογραφική αιωνιότητα.
Little Big Man (1970)
του Άρθουρ Πεν
Ο γηραιότερος άνθρωπος στον κόσμο αφηγείται την ιστορία του σε έναν ιστορικό, ξεκινώντας με τη δήλωση ότι ήξερε ποιος ήταν ο στρατηγός Κάστερ και ποιοι ήταν οι Ινδιάνοι – προσέξτε το ραγισμένο βλέμμα του Χόφμαν κάτω από τόνους μακιγιάζ, καθώς και εκείνη τη λυγμική παύση, όταν λέει την ατάκα. Ο Αμερικανός ηθοποιός αποδέχεται την πρόκληση να υποδυθεί έναν άνθρωπο σε διαφορετικά στάδια της ζωής του, από την εφηβεία μέχρι το (υπερ)προχωρημένο γήρας, και βγάζει ασπροπρόσωπο τον σκηνοθέτη του.
Στην πιο φιλόδοξη ταινία της φιλμογραφίας του ο Άρθουρ Πεν («Bonnie and Clyde», «Night Moves») αποφασίζει να αφηγηθεί την τραγωδία της αμερικανικής ιστορίας ως φάρσα. Για να σας δώσουμε περίπου μια ιδέα τι να περιμένετε από το «Μεγάλο Ανθρωπάκι», θα μπορούσαμε να το περιγράψουμε ως έναν Forrest Gump πολύ πριν από τον «Forrest Gump». Αν το δοκιμάσετε και τελικά δεν σας κάνει, την απάντηση τη δίνει το ίδιο το έργο: «Κάποιες φορές η μαγεία λειτουργεί, κάποιες άλλες όχι».
Straw Dogs (1971)
του Σαμ Πέκινπα
Straw Dogs (1971) Official Trailer
Αντικείμενο σφοδρής κριτικής αντιπαράθεσης στην εποχή τους, που μάλλον κρατά μέχρι σήμερα ανάμεσα στους (δυστυχώς) πολύ λιγότερους που ασχολούνται ακόμα με το σινεμά του Σαμ Πέκινπα, τα «Αδέσποτα Σκυλιά» σίγουρα είναι μια ταινία την οποία, αν κάποτε δεις, δεν ξεχνάς ποτέ. Από εκεί και πέρα, στα μάτια μας όλα τα «προβλήματα» του έργου λύνονται αν λογαριάσεις δύο πράγματα. Το ένα, στο οποίο συμφωνούν όλοι, είναι ότι αντικείμενο της ταινίας είναι o mach-ισμός.
Το άλλο, που είναι περισσότερο ζήτημα ερμηνείας, είναι ότι η ταινία δεν αποτελεί τίποτε άλλο από την απεικόνιση της υπέρτατης macho φαντασίωσης, ένα υποκειμενικό όνειρο του κεντρικού χαρακτήρα, όπου απελευθερώνει το κτήνος μέσα του και κατατροπώνει τους υπόλοιπους αρσενικούς ανταγωνιστές. Αν ο Πέκινπα ήθελε να κάνει μια αποθέωση του macho προτύπου, δεν θα απεικόνιζε με τόσο άσχημο τρόπο τους άνδρες και τα έργα τους ούτε τις γυναίκες ως προεκτάσεις των γενετήσιων ορμών τους – καταλαβαίνουμε βέβαια κι εκείνον που θα το αποδώσει στον μισανθρωπισμό του. Επίσης, αν αναλογιστείτε ότι ο ήρωας είναι ένας Αμερικανός που μεταναστεύει στην Αγγλία και, ουσιαστικά, κουβαλά την «Αμερική» μαζί του, το φιλμ αποκτά ΚΑΙ πολιτική διάστάση.
Ή μπορεί και να μην έχουν έτσι τα πράγματα. Δείτε το και αποφασίστε μόνοι σας.
Lenny (1974)
του Μπομπ Φόσι
Lenny (1974) Original Trailer
Στα 20 σου βλέπεις τον «Λένι τον βρωμόστομο», όπως ήταν ο ελληνικός τίτλος, και στέκεσαι στη μάχη ενός ατόμου που έχει όλο το δίκιο του κόσμου απέναντι σε ένα άδικο, πανίσχυρο σύστημα. Στα 30 σου παρατηρείς ότι σχεδόν κάθε λαοφιλής κωμικός –και ο Λένι Μπρους ήταν τέτοιος– σε κάποιο στάδιο της καριέρας του τυφλώνεται από την αποδοχή του και αποφασίζει να μιλήσει «σοβαρά» για τα μεγάλα θέματα και, επειδή ξέρει μόνο τον ευθύ τρόπο της κωμωδίας, μεταμορφώνεται σε έναν λαϊκιστή δημοδιδάσκαλο, παύει να είναι αστείος και στο τέλος χάνει και το κοινό του και το δίκιο του.
Στα 40 σου το παρακολουθείς και αντιλαμβάνεσαι ότι μεγαλύτερος εχθρός από τη ζούγκλα εκεί έξω μπορούν να αποδειχθούν οι παρορμήσεις σου, οι φορές που στάθηκες αλαζόνας ή βλάκας, και βρίσκεσαι να προσέχεις όλες εκείνες τις στιγμές που μια διαφορετική απόφαση θα είχε αποτρέψει τις όποιες δυσμενείς εξελίξεις, αν αποφάσιζες σωστότερα και μπορούσες να κάνεις αλλιώς – διαβάζοντας πίσω από τις γραμμές, είναι τόσο εμφανές από την ταινία ότι το «All that jazz» σιγοψηνόταν μέσα στο κεφάλι του Φόσι. Δεν σας κρύβω ότι φοβάμαι λίγο όταν σκέφτομαι τι νέο μπορεί να ανακαλύψω στο «Lenny» στα πενήντα μου. Ένα μόνο είμαι σίγουρος πως αποκλείεται να αλλάξει: αυτή η ερμηνευτική θύελλα που εξαπολύει ο Χόφμαν θα παραμείνει ένα από τα πιο αποστομωτικά ρεσιτάλ υποκριτικής που έχω δει ποτέ μου στο πανί.
Marathon Man (1976)
του Τζον Σλέσιντζερ
Η διάσημη ατάκα του Λόρενς Ολίβιε προς τον Ντάστιν Χόφμαν «γιατί δεν δοκιμάζεις απλώς να υποδυθείς τον ρόλο» προέκυψε στα γυρίσματα αυτής της ταινίας και αναφερόταν στη σωματική καταπόνηση του ηθοποιού ώστε να έρθει στην απαιτούμενη ψυχική και σωματική κατάσταση για τη σκηνή που θα γύριζαν. Μικρή παρένθεση εδώ: η περιβόητη Μέθοδος δεν σημαίνει ακριβώς ότι γίνεσαι ο ρόλος ούτε ότι υιοθετείς ακραίες συμπεριφορές που πρέπει να γίνονται ανεκτές από το συνεργείο και τους συμπρωταγωνιστές σου στο όνομα της ιδιοφυΐας σου, ειδικά όταν ξεπερνούν κάποια όρια. Στο πρώτο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «The last movie stars» του Ίθαν Χοκ για τους Πολ Νιούμαν και Τζόαν Γούντγουορντ, ο Βίνσεντ Ντ’Ονόφριο εξηγεί έμπρακτα και κατανοητά μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά τι εστί Μέθοδος – σας προτρέπουμε να το αναζητήσετε.
Για την ιστορία, ο Χόφμαν αμφισβήτησε την ακρίβεια και τις συνθήκες της φράσης, υπάρχουν μαρτυρίες που τον διαψεύδουν, αλλά, όπως έχουμε γράψει επανειλημμένα, δεν αφήνουμε ποτέ την αλήθεια να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία. Όλα αυτά δυστυχώς δεν βοήθησαν το θρίλερ του Τζον Σλέσιντζερ να διατηρήσει μέχρι σήμερα τη φήμη του παρελθόντος κι αυτό πρέπει να διορθωθεί άμεσα. Αν φοβάστε τον οδοντίατρο, προειδοποιούμε πως η προβολή της ταινίας μπορεί να αποτελέσει τραυματική εμπειρία.
Straight Time (1978)
του Ούλου Γκρόσμπαρντ
Straight Time (1978) Modern Trailer
Όπως γράψαμε και στην εισαγωγή, από τους τρεις βασικούς άντρες σταρ που ξεπήδησαν από το Actors Studio και αποτέλεσαν κύριες φιγούρες του New Hollywood, ο Χόφμαν ήταν ο πρώτος που ανέπτυξε περσόνα, που έπαιζε με τον φακό και διεκδικούσε τη συμπάθειά μας. Υπάρχει, όμως, και το «Straight Time», το οποίο επιχειρεί μια μεταγραφή του μελβιλικού ιδιώματος στην αμερικανική ενδοχώρα, διατηρώντας και τον (αναπόσπαστο) φαταλισμό.
Δεν έχεις ξαναδεί ποτέ τον Ντάστιν Χόφμαν όπως εδώ· μετατρέπεται σε μια δωρική φιγούρα που θα ταίριαζε άνετα στο σύμπαν του Μάικλ Μαν. Όχι τυχαία, ένας νεαρός Μαν είχε δουλέψει στο πρώτο draft του σεναρίου. Την ταινία αρχικά θα σκηνοθετούσε ο ίδιος ο Χόφμαν, τελικά πελάγωσε και απευθύνθηκε όχι σε κάποιον από τους μεγάλους της εποχής αλλά στον Βέλγο Ούλου Γκρόσμπαρντ. Ο τελευταίος ίσως να μην έπρεπε να μείνει τόσο πιστός στην αισθητική του ρεύματος, ίσως και οι μελωδίες του Ντέιβιντ Σάιρ και ο τρόπος που τις χρησιμοποίησε να μην εναρμονίζονταν με τον (δέοντα) τόνο, μα η ταινία του παραμένει ένα άγνωστο διαμάντι, ερχόμενο ατυχώς πάνω στο τέλος εποχής του τύπου του σινεμά που εκπροσωπούσε. Από μια πλευρά, το «Straight Time» θα μπορούσε να περιγράφει (και) αυτό το ευτυχές διάλειμμα από τη συνήθη χολιγουντιανή πρακτική, που κράτησε λιγότερο από όσο έπρεπε και μας χάρισε περισσότερα απ' όσα θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Dick Tracy (1990)
του Γουόρεν Μπίτι
DICK TRACY Trailer (1990)
Ο Γουόρεν Μπίτι αποχαιρετά κινηματογραφικά την περσόνα του «καρδιοκατακτητή» σε έναν πραγματικό θρίαμβο της καλλιτεχνικής διεύθυνσης – μακάρι ο ορυμαγδός κομιξάδικης δράσης των τελευταίων ετών να είχε το 1/50 της επιμέλειας και της έμπνευσης του «Dick Tracy» κατά τον σχεδιασμό της mise-en-scene . Ακόμα κι αν βρεις τη δράση αφελή ή υπερβολικά παλιομοδίτικη για τα γούστα σου ή δεν σε ενδιαφέρει τίποτα από όσα συμβαίνουν εκεί μέσα, θα σε αποζημιώσει το κάδρο, το οποίο δεν θα χορταίνεις να χαζεύεις. Ανάμεσα στους ηθοποιούς που εμφανίζονται με μπόλικο προσθετικό μακιγιάζ στο έργο βρίσκεται και ο Ντάστιν Χόφμαν στον ρόλο του Mumbles, ενός χαρακτήρα που μιλά σε μια δική του, ακατάληπτη γλώσσα.
Μνημειώδης η σκηνή ανάκρισης με το ποτήρι νερό. Τη μοναδική φορά που βρέθηκαν μαζί στην ίδια ταινία με τον Πατσίνο, ο Χόφμαν θα ήταν εκείνος που θα έκλεβε την παράσταση με μια μικρή πλην αξιομνημόνευτη εμφάνιση.
Wag the Dog (1998)
του Μπάρι Λέβινσον
Πέρα από το δεύτερο Όσκαρ του στον «Άνθρωπο της Βροχής», ο Μπάρι Λέβινσον έδωσε στον Χόφμαν και την τελευταία του οσκαρική υποψηφιότητα μέχρι σήμερα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός μπαγαπόντη χολιγουντιανού παραγωγού σε αυτή την καυστική πολιτική σάτιρα όπου στήνεται ένας ψεύτικος πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Αλβανίας για να καλυφθεί ένα σεξουαλικό σκάνδαλο του Αμερικανού Προέδρου.
Κοφτεροί διάλογοι διά χειρός Ντέιβιντ Μάμετ σε μια προφητική ταινία όχι μόνο γιατί γυρίστηκε πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο Λεβίνσκι –κι όμως– αλλά επειδή κατά κάποιον τρόπο προέβλεψε την εποχή της μετα-αλήθειας και της σύσφιξης της ανίερης σχέσης μεταξύ πολιτικής και media, με αποτέλεσμα στον σημερινό θεατή να φαντάζει ακόμα πιο σύγχρονη, σχεδόν σαν να γυρίστηκε σήμερα. Επίσης, παρά τη γενικευμένη ευφορική διάθεση, το «Wag the Dog» έχει τα κότσια να κλείνει πικρά, στην παράδοση αντίστοιχων μεγάλων ταινιών του παρελθόντος.
Last Chance Harvey (2008)
του Τζόελ Χόπκινς
Last Chance Harvey (2008) Official Trailer
Σίγουρα χρειάζεται να παραβλέψει κανείς τη διαφορά ηλικίας μεταξύ Ντάστιν Χόφμαν και Έμα Τόμσον, μα, έτσι κι αλλιώς, η «τελευταία ευκαιρία» είναι για τον Χάρβεϊ και όχι για την Κέιτ, έναν Αμερικανό μουσικοσυνθέτη που γράφει jingles για διαφημίσεις, ταξιδεύει στο Λονδίνο για τον γάμο της αποξενωμένης κόρης του και αντιλαμβάνεται ότι πήρε τη ζωή του λάθος.
Στον τελευταίο «ζουμερό» πρωταγωνιστικό ρόλο του ηθοποιού μέχρι σήμερα θα δεις ρωγμές μέσα στη γνώριμη, αυτάρεσκη περσόνα του και στη μανιέρα που τη συνοδεύει. Σε εκείνες τις παύσεις, όπου μοιάζουν να περνούν μπροστά του αστραπιαία όλα τα κρίματα του παρελθόντος, θα εντοπίσεις την οδύνη του χαμένου χρόνου και την αγωνία να ξανακερδηθεί, θα νιώσεις δηλαδή ότι παρακολουθείς μια πολύ μεγαλύτερη ταινία από εκείνη που βλέπεις. Δεν είναι ούτε κατά προσέγγιση αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, παρά τις γλυκανάλατες παρορμήσεις της, μια χαρά comfort movie για κυριακάτικο μεσημέρι είναι. Άλλωστε, τι θα γινόμασταν χωρίς αυτές;
The Meyerowitz Stories (Νew and Selected) (2017)
του Νόα Μπάουμπακ
Μετά από αρκετούς, όχι ιδιαίτερα γενναιόδωρους δεύτερους ρόλους, o Nτάστιν Χόφμαν θα βρει επιτέλους κάποιον αντάξιο του ταλέντου του στο φιλμ του Νόα Μπάουμπακ, υποδυόμενος μια φυσική εξέλιξη της (βλαπτικής για τα παιδιά του) πατρικής φιγούρας που είδαμε να παίζει ο Τζεφ Ντάνιελς στο «Squid and the Whale». Στη συμπεριφορά και στις νευρώσεις του μπαμπά Μεγιέροβιτς, όπως τις παρουσιάζει ο Χόφμαν κάτω από το κωμικό περίβλημα, μπορείς να διαγνώσεις τον τρόπο που μεγάλωσε τα παιδιά του, πολύ προτού σου συστήσει τα προβλήματά τους ο Μπάουμπακ – άδικη η απουσία του από τα Όσκαρ εκείνης της χρονιάς, χωρούσε εύκολα στην αδύναμη πεντάδα Β' Ανδρικού Ρόλου.
Κατά τα άλλα, δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη ταινία του Νόα Μπάουμπακ και επειδή δεν είμαι και ο θερμότερος υποστηρικτής του, δεν θα ήθελα να γίνω προβοκάτορας, οπότε θα αυτοπεριοριστώ, γράφοντας μόνο ότι είναι με διαφορά η πιο αστεία – ανεκτίμητη η σκηνή όπου ο Μπεν Στίλερ και ο Άνταμ Σάντλερ προσπαθούν να καταστρέψουν ένα αυτοκίνητο.
