Μια μοιραία γυναίκα εκπαιδεύει ένα νέο ως «οικονομικό δολοφόνο». Με την πρόφαση της ανάπτυξης, ο άνθρωπος αυτός πείθει υποανάπτυκτες χώρες να πάρουν δάνεια, τα οποία δεν μπορούν να ξεπληρώσουν, πλουτίζοντας έτσι αμερικανικές επιχειρήσεις. Στην ιστορία είναι μπλεγμένη η Παγκόσμια Τράπεζα και το State Department. Αυτή είναι η πλοκή της αυτοβιογραφίας Η εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου του Τζον Πέρκινς, που κυκλοφόρησε στην Αμερική το 2004 κι έγινε αμέσως μπεστ-σέλερ. Το βιβλίο τράβηξε την προσοχή του Στέλιου Κούλογλου («Σκέφτηκα ότι είναι καταπληκτική ιστορία γιατί είχε όλα αυτά τα οποία υποψιαζόμαστε και τα σκεφτόμαστε συνήθως ως κομμάτια ενός παζλ. Σκέφτηκα πως ο Πέρκινς είναι το παζλ από μόνος του»). Συναντήθηκε με τον Πέρκινς και κατέγραψε την ιστορία του, που είναι και «η ιστορία της κρυφής πλευράς της αμερικανικής αυτοκρατορίας», προσθέτoντας και δραματοποιημένες σκηνές, ενώ τον έπεισε να γυρίσει στη Δημοκρατία του Ισημερινού -γνωστή και ως «Εκουαδόρ»- και να ζητήσει συγγνώμη από το λαό της. Η ταινία, μετά από διάφορα διεθνή φεστιβάλ, βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την επόμενη εβδομάδα. Παράλληλα, από την 1η Νοεμβρίου άνοιξε τοwww.tvxs.gr, μια από τις πρώτες προσπάθειες για web tv στην Ελλάδα. Ως τώρα μετράει μισό εκατομμύριο hits και 80.000 επισκέψεις. «Και αρκετά καλά σχόλια, που είναι και το σημαντικότερο στην αρχή. Όλοι το βλέπουνε με συμπάθεια. Ελπίζω να μη μείνουμε απλώς συμπαθείς. Να μας αγαπήσουνε κιόλας».
Στη διαφήμιση τουtvxs.grπαραλληλίζετε την ομάδα σας με το γαλατικό χωριό στον Αστερίξ. Υπάρχει αυτή η αίσθηση της ομάδας που αντιστέκεται.
Καλά, ένα διαφημιστικό είναι. Πιστεύω όμως πως υπάρχει ανάγκη ουσιαστικής ενημέρωσης στην Ελλάδα σήμερα. Ας πούμε, στον «Economist» είχε προχτές ένα άρθρο για το πώς το χωροταξικό σχέδιο του Σουφλιά καταστρέφει την Ελλάδα και οι ελληνικές εφημερίδες δεν έγραψαν τίποτα. Μέχρι κι ο «Economist», που είναι ένα συντηρητικό έντυπο, το αποδίδει αυτό στο λόμπι των εργολάβων. Στα ελληνικά media δεν το βλέπεις πουθενά αυτό. Νομίζω ότι το ζητούμενο είναι να είμαστε ανεξάρτητοι και αξιόπιστοι και να έχουμε μεγάλη παραγωγή των χρηστών με δικά τους βίντεο και ντοκιμαντέρ. Ελπίζω πολύ στην αντίδραση των νέων, που έχουν περισσότερο την κουλτούρα της εικόνας.
Είναι μια πρόκληση βέβαια ένα διαδραστικό κανάλι - στο παρελθόν π.χ. μια αντίστοιχη προσπάθεια του Σκάι, πρώτα με τις φωτιές και μετά με τις ερωτήσεις στους πολιτικούς αρχηγούς, δεν είχε μεγάλη ανταπόκριση.
Δίνουμε μεγάλη σημασία στη διάδραση και στην επικοινωνία με τους χρήστες. Θέλουμε να μας στέλνουν βίντεο και πληροφορίες. Έχουμε αρκετά βιντεάκια και θα ήθελα παραπάνω, αν και δεν υπάρχει η κουλτούρα των βίντεο στην Ελλάδα. Ο απώτερος στόχος είναι να γίνει μια κοινότητα, όλο αυτό να μην είναι κάτι που θα ‘ναι εσείς κι εμείς .
Μιλήστε μου για τηνΕξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου.Την έχετε κάνει εδώ και κάποια χρόνια, έτσι δεν είναι;
Είχα φτιάξει μια πρώτη βερσιόν το 2006, η οποία στη συνέχεια άλλαξε γιατί έπεισα τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, τον Τζον Πέρκινς, να πάμε μαζί στον Ισημερινό για να ζητήσει συγγνώμη από το λαό του. Είχαν σκοτώσει τον Πρόεδρο της χώρας, τον Χάιμε Ρολντός. Έγινε λοιπόν η δημόσια συγκέντρωση που θα ζητούσε συγγνώμη, όπου έγινε κόλαση. Πλάκωσε πάρα πολύς κόσμος , εγώ έχασα επαφή με τις κάμερες... Ο κεντρικός κορμός της ταινίας είναι αυτή η απολογία .
Θεωρείτε ότι ο Τζον Πέρκινς είναι αμφιλεγόμενος; Σας ρωτάω γιατί και τα βιβλία του και ο ίδιος έχουν εισπράξει πολλές αρνητικές κριτικές.
Καταρχάς είναι ένας άνθρωπος που έχει λάβει μέρος στην προσπάθεια υποδούλωσης του κόσμου. Ο Ισημερινός ήτανε στα γόνατα μετά το θάνατο του Ρολντός, παρά το γεγονός πως ήτανε η δεύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στη Λ. Αμερική μετά τη Βενεζουέλα. Έχει τρομερό φυσικό πλούτο κι όμως το αμερικανικό δολάριο έχει γίνει πλέον το επίσημο εθνικό τους νόμισμα. Οι άνθρωποι είναι πάμπτωχοι και τη δικιά μου την άποψη στο φιλμ την εκφράζω. Ούτε τον ηρωοποιώ ούτε τον καταδικάζω.
Η αμερικανική κυβέρνηση κατηγορεί τον Πέρκινς για συνωμοσιολογία.
Αυτό έχει τρομερή πλάκα. Το βιβλίο που έβγαλε έγινε μπεστ-σέλερ. Ήταν στη λίστα των «New York Times» πολλές εβδομάδες και, παρ' όλα αυτά, δεν κάνανε ποτέ αναφορά, κριτική ή παρουσίαση του βιβλίου μέχρι που ξαφνικά βγήκε το State Department, ενάμιση χρόνο μετά, κι έκανε αυτές τις δηλώσεις. Την επόμενη εβδομάδα βγήκανε οι «New York Times» και χτυπήσανε το βιβλίο.
Μιλώντας περί «NewYork Times»,διάβασα την κριτική της ταινίας σας. Ο κριτικός σημείωνε πως ο Πέρκινς έχει«λιγότερο σατιρικό πνεύμα από τον Μichael Mooreκαι λιγότερη πνευματική εξουσία από τον Νόαμ Τσόμσκι. Αυτό που έχει είναι μια τάση προς το μελοδραμα». Πώς σας φάνηκε αυτό;
Δεν περίμενα κάτι καλύτερο από τους «New York Times». Για μένα η κριτική των «New York Times» ήταν εντάξει. Έλεγε ότι δεν του άρεσε καθόλου η μουσική ότι δεν του άρεσαν οι δραματοποιημένες σκηνές, αν και έλεγε ότι είχε πολύ καλές στιγμές. Εξάλλου, σε πολιτικό επίπεδο, δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να γράψουν κάτι άλλο, γιατί αυτό το βιβλίο κι αυτή η ταινία είναι μια ιστορία που πάει στην καρδιά του αμερικανικού κατεστημένου, και του φιλελεύθερου ακόμα. Δηλαδή, αυτά που κάνουνε δεν τα κάνουνε μόνο επί Ρεπουμπλικάνων αλλά και επί Δημοκρατικών.
Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείτε δραματοποιημένες σκηνές. Δεν φοβηθήκατε ότι αυτό θα λειτουργούσε εις βάρος της καθαρής έρευνας;
Ήθελα να κάνω κάτι που θα χρησιμοποιούσε την εικόνα για να δίνει μια γροθιά στο στομάχι. Από την αρχή που διάβασα την ιστορία μου θύμισε φιλμ νουάρ: συνωμοσίες, κυνισμός και μια μοιραία γυναίκα που τον βάζει στο παιχνίδι. Το άλλο που με οδήγησε σε όλο αυτό ήταν το γεγονός πως αυτός δεν είχε καθόλου φωτογραφικό υλικό από την ηλικία που δρούσε. Δεν είχα καθόλου οπτικό υλικό για να ντύσω τις διηγήσεις του. Δεν υπήρχε άλλο υλικό, έβγαινε λες και ήταν ένα κεφάλι που μιλούσε.
Τον τελευταίο καιρό, μία με την απόλυση από την ΕΡΤ μία με το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που δεν σας επέτρεψαν να διαγωνιστείτε λόγω ελληνικότητας, είναι λες και σας κυνηγάνε. Σας κάνουν συχνά κριτική. Ακόμα και με τα ντοκιμαντέρ σας, έλεγαν, χρησιμοποιούσατε ξένα ντοκιμαντέρ και βάζατε το όνομά σας.
Ναι, αυτή η γνωστή ιστορία... Στην αρχή δεν εμφανιζόμουν στο «Ρεπορταζ χωρίς σύνορα» κι άρχισαν να λένε ότι δεν είναι δικά μου κι αναγκάστηκα να κάνω τον καραγκιόζη και να περπατάω μαζί με τον συνεντευξιαζόμενο ή φέρναμε δυο κάμερες για να φαίνεται ότι είμαι κι εγώ στη συνέντευξη. Στη «Θεματική βραδιά» αγοράζαμε ντοκιμαντέρ βέβαια, δεν γινότανε να παράγω και 4 ώρες ντοκιμαντέρ την εβδομάδα. Τέλος πάντων, εδώ η «Αυριανή» είχε γράψει το 1985 ότι κάνω πιάτσα στη Συγγρού. Έχω ακούσει τα πάντα.
Υπάρχει και κάτι τελευταίο που μου έκανε εντύπωση. Γιατί είστε στα credits της ταινίας stelios koul;
Ε, έπρεπε να γίνουν κάποιες συνεντεύξεις στην Αμερική, και είπαμε να το κόψουμε. Ακουγόταν περίεργο και το Stelios ακόμα πιο περίεργο, γιατί δεν είναι εξοικειωμένοι οι Αμερικανοί με το όνομα. Ναι, Stelios Koul. Νομίζω ότι είναι cool.
σχόλια