Art on Board

Art on Board Facebook Twitter
0

Γι’ άλλη μια φορά η Ύδρα υπήρξε η απόλυτη πρωταγωνίστρια της βραδιάς. Υπάρχει κάτι μαγικό στο να φεύγεις απ’ τη δουλειά σου Δευτέρα μεσημέρι για να πεταχτείς καλεσμένη για μια «δουλειά» στην κοντινή Ύδρα. Η μαγική ενέργεια πολλαπλασιάζεται, δε, όταν αυτό το κάνουν μαζί σου την ίδια ώρα 300 περίπου άτομα, τα οποία ταξίδεψαν από διαφορετικά μέρη του κόσμου για να έρθουν στο ίδιο μέρος για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Το δελφίνι έμοιαζε έτοιμο να απογειωθεί απ’ το ανεβασμένο ηθικό όλων, που συνδυαζόταν για τη στιγμή. Και αυτό στη σημερινή Αθήνα δεν είναι, δυστυχώς, δεδομένο! Η αντίστιξη ανάμεσα στην πολλή ζέστη εκείνης της μέρας, στο άγχος για την καθημερινότητα και το μέλλον, στη βαρύτητα αυτής της συγκεκριμένης στιγμής για την Ελλάδα, στην έλλειψη ελπίδας λόγω των καθημερινών ειδήσεων και στο να αρμενίζεις πάνω σε ένα πανέμορφο σκαρί στη μέση του Σαρωνικού είναι απρόσμενη, περίεργη και ανακουφιστική.

Κι ύστερα, η Ύδρα, το νησί των παλιών και παντοτινών διακοπών όπου οι άνθρωποι κυκλοφορούν με πετσέτες πάνω στους ώμους, όπου το πέρασμα του χρόνου δεν έχει διαφθείρει καθόλου την κομψότητα, όπου όλα είναι σταματημένα σε μια μέρα χωρίς ημερομηνία, τόσο παρελθοντική όσο και μελλοντική (σίγουρα τη μέρα της «Αγίας Ευτυχίας»), ένας τόπος για τον οποίο τα αυτοκίνητα δεν έχουν διαβατήριο, όπως ούτε κι οι φωνακλάδες, θυμωμένοι οδηγοί τους. «Δεν υπάρχει περίπτωση λάθους σε αυτό το νησί. Ό,τι και να κάνεις, όπου και να πας, είναι σωστό», μου λέει μια Αμερικανίδα παραγωγός (η παραγωγός του Τraffic, ανάμεσα σε άλλες γνωστές ταινίες), καλεσμένη του Δάκη Ιωάννου για το γεγονός.

Η Ύδρα είναι πάντα «βασίλισσα», απλώς τώρα που τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα πια στην Αθήνα, η επίσκεψη μού φαίνεται σαν «ταινία επιστημονικής φαντασίας», σαν να έχω μπει σ’ ένα υπέροχο σενάριο, απ’ το οποίο μακάρι να μη με άφηναν να βγω. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, τίποτα δεν μπορεί να φαίνεται άσχημο ή κακό, όσο ανεπαρκές ή αδύναμο και να είναι. Το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, ακολουθώντας τις προσπάθειες άλλων στο νησί (της συλλέκτριας Πολίν Καρπίδα, η οποία ξεκίνησε τις ετήσιες εκθέσεις, και του εικαστικού Δημήτρη Αντωνίτση, ο οποίος κάνει κάθε χρόνο στο σχολείο εκθέσεις, και μάλιστα με εμπορική διάσταση), καλεί κάθε χρόνο στον χώρο του (τα παλιά σφαγεία) έναν καλλιτέχνη διεθνούς φήμης να κάνει μια καινούργια παραγωγή.

Και πολύ-πολύ κόσμο να συγκεντρωθεί για να τη δει. Μέσα σε τρία χρόνια, οι ισάριθμες εκθέσεις των Mathew Barney, Maurizio Cattelan και τώρα του Doug Aitken, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, σε μεταφέρουν ουσιαστικά σε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτό, σε συνδυασμό με την άψογη οργάνωση των εκδηλώσεων του ιδρύματος και την εξαιρετική και από καρδιάς φιλοξενία του Δάκη και της Λιέτας Ιωάννου, η οποία έχει προσωπική ακτινοβολία ακόμη και εάν οι καλεσμένοι είναι 300, είναι εγγύηση για ουσιαστική επιτυχία. Όλοι γύρω είναι εκστασιασμένοι κι ευτυχισμένοι. Η ιδέα των σφαγείων στην Ύδρα είναι τόσο καλή και ιδιαίτερη, ώστε η επιτυχία είναι ούτως η άλλως προδιαγεγραμμένη. Φέτος, ο Doug Aitken κάνει ένα καινούργιο φιλμ για το πολύ γνωστό θέμα του σύγχρονου «κοσμοπολιτισμού» και της διάσπασης που φέρνει η αδιάκοπη μετακίνηση στην ουσιαστική επικοινωνία και το συναίσθημα. Ορμώμενος από ένα απόσπασμα της Τζόαν Ντίντιον από το White Album (1979), ο Aitken καταλήγει σ’ ένα απλό concept και ακόμη πιο απλό (ίσως λιγάκι περισσότερο απ’ όσο πρέπει) κείμενο-σενάριο, κατά το οποίο η Κλοέ Σεβινί επαναλαμβάνει φράσεις όπως checking, check out, lost track of information, leaving is surviving κ.ά. μέχρι τελικής πτώσεως (όχι δικής της, αλλά του κοινού).

Τα λέει αυτά, μάλιστα, σ’ ένα κοινό που ζει με τόσο παρόμοιο τρόπο, ώστε η περιγραφή δεν είναι καν αντικείμενο ταύτισης. Το θέμα είναι τόσο βιωμένο που υπάρχει απλώς μια εύκολη όσμωση.Τι σημασία έχει, όμως; Βρισκόμαστε σ’ ένα πλοίο (τύπου «παντόφλα») στ’ ανοιχτά του πελάγους, ο ήλιος δύει, οι No Age παίζουν μουσική, η Κλοέ Σεβινί έχει πολύ τύπο και φοράει απίθανα ρούχα, σκοτεινιάζει και τ’ άστρα βγαίνουν, ο απίθανος κλακετίστας χορεύει δίνοντας τον ρυθμό, ενώ το σκάφος αρμενίζει. Αργότερα και μετά από ένα απίθανο ζογκλερικό με μαστίγια, θα φτάσουμε σ’ ένα μικρό λιμανάκι για να προχωρήσουμε σ’ έναν ερημικό και σκοτεινό δρόμο δίπλα στη θάλασσα, μέχρι να φτάσουμε στα σφαγεία. Εκεί, ένα τραπέζι για 300 άτομα μάς περιμένει στρωμένο στη μέση του δρόμου. Το τραπέζι πρέπει να είναι πάνω από ένα χιλιόμετρο. Το φεγγάρι είναι ψηλά. Πραγματικά, σε αυτό το σκηνικό «πόσο λάθος μπορείς να κάνεις;». Δεν υπάρχει περίπτωση.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Φωτογραφία / Ισπανία: Έκθεση αφιερωμένη στο έργο του Ίρβινγκ Πεν στο Ίδρυμα MOP στη Λα Κορούνια

Πορτρέτα διάσημων και σκηνές δρόμου περιλαμβάνονται στην έκθεση «Irving Penn: Centennial» που διοργανώνεται από το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης και παρουσιάζεται στην Ισπανία
LIFO NEWSROOM
Tependris vs Tependris

Εικαστικά / Tependris vs Tependris

Μια αναδρομική έκθεση με πίνακες και γλυπτά, εικονογραφήσεις και ηχογραφήσεις, έργα του Κωνσταντίνου Κακανιά από το 1996 μέχρι σήμερα, με θεματικές που εκτείνονται από τα βαθιά παιδικά τραύματα μέχρι το χιούμορ που χαρακτηρίζει τον πολυδιάστατο καλλιτέχνη.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΕΠΕΤΗΣ
Μέσα στη μεγαλειώδη έκθεση των πορτρέτων του Φράνσις Μπέικον

Εικαστικά / Μέσα στη μεγαλειώδη έκθεση των πορτρέτων του Φράνσις Μπέικον

Η National Portrait Gallery του Λονδίνου φιλοξενεί μια από τις κορυφαίες εικαστικές εκθέσεις της χρονιάς παγκοσμίως, μια ρετροσπεκτίβα στο έργο του Βρετανού καλλιτέχνη που άλλαξε την προσωπογραφία, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη ζωγραφική της φιγούρας με σπαραγμό, απελπισία και ευαισθησία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Ο Τζάκσον Πόλοκ και η επιρροή που είχαν στο έργο του ο Πικάσο και οι μεξικανικές τοιχογραφίες

Πολιτισμός / Ο Πικάσο και οι μεξικανικές τοιχογραφίες στα πρώιμα έργα του Τζάκσον Πόλοκ

Μια μοναδική έκθεση στο Παρίσι παρουσιάζει πίνακές του από τα χρόνια που τον επηρέαζαν οι σουρεαλιστές και ο Καρλ Γιουνγκ, πριν ακόμα γίνει γνωστός για τα αφηρημένα έργα του με την τεχνική «dripping», το 1947.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μια έκθεση για τον Λουκά Σαμαρά με κύβους, τραπεζοειδή και παραισθητικές πύλες

Εικαστικά / Μια έκθεση για τον Λουκά Σαμαρά με κύβους, τραπεζοειδή και παραισθητικές πύλες

Η μοναδική οπτική του Λουκά Σαμαρά παρουσιάζεται στο μουσείο Dia Beacon της Νέας Υόρκης, στην πρώτη μεταθανάτια έκθεσή του και τελευταία στην οποία συνεργάστηκε ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το πέρασμα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα από τη Δύση στην Ανατολή μέσα από μια μνημειώδη έκθεση

Εικαστικά / Το πέρασμα του Χατζηκυριάκου-Γκίκα από τη Δύση στην Ανατολή μέσα από μια μνημειώδη έκθεση

Tο Μουσείο Μπενάκη, με αφορμή την επέτειο 30 χρόνων από τον θάνατό του σπουδαίου Έλληνα καλλιτέχνη, διοργανώνει μια έκθεση αφιερωμένη στο ταξίδι του από τη Δύση στην Ανατολή το 1958. Ένα ταξίδι κυριολεκτικό και μεταφορικό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μια νέα γκαλερί τέχνης άνοιξε στην οδό Χαλκοκονδύλη στην Ομόνοια

Εικαστικά / Μια νέα γκαλερί τέχνης άνοιξε στην οδό Χαλκοκονδύλη στην Ομόνοια

Η Χριστίνα Ανδρουλιδάκη μετέφερε τη γκαλερί CAN από το Κολωνάκι στην Ομόνοια και μιλά για τη γοητεία του κέντρου και για την αρμονική συνύπαρξη με τις προκλήσεις της σύγχρονης τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Στην Tate Modern και Tate Britain, στα έργα της δωρεάς Δ. Δασκαλόπουλου

Εικαστικά / «Η τέχνη έχει νόημα μόνο όταν βρίσκεται σε συνδιαλλαγή»: Η Tate υποδέχεται τα έργα της δωρεάς Δασκαλόπουλου

Έργα των Louise Bourgeois, Βλάση Κανιάρη, Martin Kippenberger, Damien Hirst και πολλών ακόμα μεγάλων ονομάτων της σύγχρονης τέχνης περιλαμβάνονται στη δωρεά του Δημήτρη Δασκαλόπουλου και φιλοξενούνται πλέον σε νέες εκθέσεις στην Tate Modern και στην Tate Britain.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι δουλειά έχει ένα ρομπότ στην οδό Κριεζώτου;

Εικαστικά / Τι δουλειά έχει ένα ρομπότ στην οδό Κριεζώτου;

Η γκαλερί Ζουμπουλάκη εγκαινιάζει τη φθινοπωρινή της βιτρίνα με ένα ρομπότ εντυπωσιακών διαστάσεων, φιλοδοξώντας να ανοίξει μια νέα συζήτηση για το αποτύπωμα της τεχνητής νοημοσύνης σε πεδία δημιουργίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Anna Boghiguian: Μια ακάματη ταξιδεύτρια επιστρέφει με νέα έκθεση στην Ελλάδα

Εικαστικά / Το εκπληκτικό ταξίδι της Anna Boghiguian καταλήγει στην Αθήνα ― μια συνέντευξη

Με αφορμή τη νέα της έκθεση στον Πειραιά, η σπουδαία καλλιτέχνις, που παρουσιάζει παράλληλα μια εκπληκτική εγκατάσταση στην Tate Modern, μας μίλησε για τις εμπειρίες μιας ζωής και για όσα τη συνδέουν με τον Καβάφη.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ