Η Aleksandra Osa είναι μια νεαρή ζωγράφος και animator πολωνικής καταγωγής που έχει επιλέξει να ζει στην Αθήνα. Τα πρόσφατα έργα της είναι γεμάτα ελληνικό καλοκαίρι και σκηνές παραλίας, με ανθρώπους λουσμένους στον ήλιο και στα χρώματα. Η Aleksandra είναι από τους ζωγράφους που συμμετείχαν στην δημιουργία της ταινίας Loving Vincent, το animation για τη ζωή και το έργο του Βίνσεντ βαν Γκογκ.
«Μετακόμισα στην Ελλάδα το 2016 για να βοηθήσω στην ανάπτυξη του Break Thru satellite studio το οποίο ήταν ένα από τα τρία στούντιο που δούλευαν για την ταινία Loving Vincent (τα άλλα δύο ήταν στην Πολωνία)» λέει. «Όταν τελείωσε το πρότζεκτ το 2017 αποφάσισα να μείνω στην Ελλάδα. Το να μετακομίσω εδώ ήταν το όνειρό μου για πολλά χρόνια, αλλά ο χρόνος που πέρασα δουλεύοντας για το Loving Vincent μου επέτρεψε να ανακαλύψω την «καλλιτεχνική» πλευρά της Αθήνας και να πάρω την απόφαση να μείνω.
Το καλύτερο πράγμα στην Αθήνα είναι η αίσθηση της χαλαρότητας που έχεις, που είναι πολύ διαφορετική από της βόρειας Ευρώπης. Όλα δουλεύουν πιο αργά, χωρίς συνεχή πίεση και αυστηρότητα. Αυτό είναι και το χειρότερο πράγμα εδώ.
Γεννήθηκα στην Βαρσοβία, στην Πολωνία, το 1988. Πέρασα τα πρώτα μου παιδικά χρόνια στην εξοχή, έτσι οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι κυρίως εντυπώσεις από την φύση –πολύ πράσινα τοπία, δέντρα και χωράφια. Ο παππούς μου ήταν πρώην πολιτικός ο οποίος αναγκάστηκε να αποσυρθεί νωρίς λόγω των πολιτικών αλλαγών στα '90s. Έτσι μετακόμισε στην εξοχή όπου πέρναγα τα πιο πολλά καλοκαίρια μου. Το όνειρό μου ήταν να γίνω αρχαιολόγος και να ανακαλύψω έναν χαμένο πολιτισμό.
Ως παιδί, έκανα διάφορα μαθήματα σε πολλούς τομείς, κυρίως επειδή οι γονείς μου ήταν πάντα πολυάσχολοι και προσπαθούσαν να οργανώσουν το χρόνο μου. Ένας από αυτούς ήταν τα μαθήματα ζωγραφικής. Τα ξεκίνησα όταν ήμουν έξι. Το σχέδιο και η ζωγραφική ήταν ο πιο εύκολος τρόπος για μένα να εκφράσω τις σκέψεις μου. Ακόμα και όταν έπρεπε να εξηγήσω σε κάποιον πώς δουλεύει κάτι το σχέδιο ήταν πολύ πιο εύκολο από τα λόγια. Παρόλο που δεν ήμουν κακή μαθήτρια, βαριόμουν εύκολα και χάζευα και οι δάσκαλοί μου απογοητεύονταν.
Προέρχομαι από μια οικογένεια που δεν έχει σχέση με την τέχνη. Η μητέρα μου έχει μια λογιστική εταιρεία και μία από τις πελάτισσές της ήταν ιδιοκτήτρια γκαλερί. Κάποιες φορές, όταν ήμουν παιδί, με έπαιρνε στη δουλειά της και ήμουν συχνά στην γκαλερί της. Δεν καταλάβαινα τα καλλιτεχνικά κόνσεπτ και δεν είχα καμία εκπαίδευση στον τομέα της τέχνης, αλλά αυτό το μέρος φαινόταν πολύ σοβαρό και σημαντικό για μένα, σχεδόν σαν ναός.
Τα πρώτα μουσεία που είχαν επίδραση πάνω μου ήταν τα αρχαιολογικά μουσεία. Το να βλέπω πράγματα που οι άνθρωποι δημιούργησαν πριν από πολύ καιρό με έκαναν πάντα να αισθάνομαι την αγιότητα και την σπουδαιότητα που αισθανόμουν και μέσα στη γκαλερί της φίλης της μητέρας μου. Το πρώτο έργο τέχνης που θυμάμαι είναι ένα αντίγραφο από πίνακα του Μιρό που έφτιαξε η μητέρα μου όταν ήμουν μωρό. Ήταν ο μόνος πίνακας που έφτιαξε στη ζωή της και πάντα τον απεχθανόμουν.
Κάθε μαθητής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Βαρσοβία είναι υποχρεωμένος να λάβει μέρος σε μια ομαδική έκθεση κάθε έξι μήνες. Συνήθως γίνονται στον χώρο της ακαδημίας αλλά είναι σημαντικό για τους φοιτητές. Η πρώτη μου προσωπική έκθεση έγινε το 2012 στο κεντρικό κτίριο της Πολωνικής τηλεόρασης.
Το αγαπημένο μου υλικό είναι το λάδι σε καμβά. Παρόλο που το παίρνω πολύ στα σοβαρά, ετοιμάζω πάντα τους καμβάδες μόνη μου, ακολουθώντας τις δικές μου συνταγές. Νομίζω ότι η ποιότητα της τεχνικής (για τον καμβά) είναι το ίδιο σημαντική με τον πίνακα.
Ποια ανάγκη μου ικανοποιεί η τέχνη; Όσο και να θέλω δεν μπορώ να σου απαντήσω. Είναι κάτι που κάνω και δεν μπορώ να σταματήσω να το κάνω. Εάν δεν ζωγραφίσω για λίγο, με πιάνει κατάθλιψη. Προσπαθώ να κάνω όσο καλύτερα έργα είναι δυνατό, αλλά περισσότερο από το εκφραστώ προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι έξυπνο.
Το να δουλεύω για τη δημιουργία του Loving Vincent είχε τα καλά και τα κακά του, όπως όλες οι δουλειές. Σίγουρα ο τρόπος που δουλεύαμε ήταν μια πρόκληση για κάποιον ζωγράφο. Ως freelance ζωγράφος, δεν ήμουν συνηθισμένη σε συγκεκριμένες ώρες εργασίας και πίεση χρόνου. Αλλά από την άλλη μεριά, ζωγράφιζα κάθε μέρα, είχαμε μια θαυμάσια διεθνή ομάδα και το ίδιο το πρότζεκτ ήταν τόσο μοναδικό και ενδιαφέρον που είμαι πολύ περήφανη που είχα την ευκαιρία να δουλέψω γι' αυτό.
Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ είχε μια σπουδαία άισθηση των χρωμάτων και αυτό είναι που εκτιμάω πιο πολύ στα έργα του. Άλλαξε την ζωγραφική για πάντα, δημιουργώντας μία δίοδο στην μοντέρνα τέχνη. Αλλά παραδέχομαι ότι μετά από δύο χρόνια που αντέγραφα το στυλ του έχω κουραστεί λίγο απ' αυτόν.
Τα Πολωνικά στούντιο έχουν παράδοση στα κινούμενα σχέδια και είναι παγκοσμίως διάσημα για αυτά. Έχουν δημιουργήσει ταινίες που έχουν κερδίσει Όσκαρ όπως το Tango ή το «Ο Πέτρος και ο λύκος». Ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης κινουμένων σχεδίων, όμως, είναι Τσέχος, ο Jan Švankmajer. Επίσης πάντα μου άρεσαν τα ρώσικα κινούμενα σχέδια του Igor Kovaliov ή του Yuriy Norshteyn. Η πιο αγαπημένη μου ταινία κινουμένων σχεδίων είναι «Ο Φανταστικός Πλανήτης» των Rene Laloux and Roland Topor.
Ζω μόνιμα στην Αθήνα και δεν σκέφτομαι καν να μετακομίσω. Την αγαπώ αυτή την πόλη, την ενέργειά της, το χάος της, την ιστορία της. Οι Αθηναίοι είναι τρομερά φιλικοί και ανοιχτοί. Και δεν υπάρχουν μόνο Αθηναίοι πια, έρχονται πολύ ξένοι όχι μόνο ως τουρίστες, αλλά για να ζήσουν εδώ μόνιμα. Και είναι πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι.
Το καλύτερο πράγμα στην Αθήνα είναι η αίσθηση της χαλαρότητας που έχεις, που είναι πολύ διαφορετική από της βόρειας Ευρώπης. Όλα δουλεύουν πιο αργά, χωρίς συνεχή πίεση και αυστηρότητα. Αυτό είναι και το χειρότερο πράγμα εδώ.
Προσπαθώ να ταξιδεύω πολύ, να διαβάζω πολύ, να μιλάω σε ανθρώπους κάθε είδους. Πάντα προσπαθώ να καταλάβω τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα ακόμα και αν είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό μου. Νομίζω ότι οποιοσδήποτε μπορεί να με εμπνεύσει και να αλλάξει την γνώμη μου.
Στους πίνακές μου προσπαθώ να κάνω αναφορά στους Πολωνούς kapists, τους κολορίστες. Πιστεύω ότι το χρώμα είναι η απόλυτη ουσία της ζωγραφικής και ο τρόπος που δείχνουμε ό,τι θέλουμε να δείξουμε στα έργα μας. Δεν μπορώ να ονομάσω συγκεκριμένους ανθρώπους που με εμπνέουν. Βρίσκω τις επιρροές μου παντού- σε βιβλία, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, ανθρώπους που γνωρίζω.
Τις σειρές με τους πίνακες με τις «ελληνικές» σκηνές τις ζωγράφισα στην Ελλάδα το 2017 και το 2018 μετά από μακροχρόνια παρατήρηση και ανάλυση της ελληνικής κουλτούρας και των τουριστών που επισκέπτονται την Ελλάδα. Είναι μια περιπέτεια για μένα η ασχολία μου με την χαμένη ταυτότητα, την οικονομική κρίση, την λιτότητα, τον πλούτο τις αντιφάσεις και την σύγχιση της νεοελληνικής κουλτούρας. Είναι επίσης μια προσπάθεια να δείξω «τον παράδεισο» σε έναν διαφορετικό, άγνωστο μέχρι τώρα τρόπο».
Info:
Περισσότερες πληροφορίες για την Aleksandra Osa:
σχόλια