Η επανεκκίνηση του μετά τον κορωνοϊό εκθεσιακού προγράμματος της γκαλερί Rodeo γίνεται με την ατομική έκθεση «Ένας Ένας» του Απόστολου Γεωργίου, η οποία θα είναι και η πρώτη τόσο εκτενής παρουσίαση δουλειάς του εντός συνόρων μετά τη συμμετοχή του στην documenta 14, το 2017.
Ο Απόστολος Γεωργίου γεννήθηκε το 1952 και σπούδασε αρχικά αρχιτεκτονική στη Βιέννη και μετά στη Σχολή Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας. Είναι ίσως ο Έλληνας καλλιτέχνης της γενιάς του με το πλέον προβεβλημένο έργο στο εξωτερικό.
Οι συνθέσεις του αφηγούνται πάντα ιστορίες ή, τουλάχιστον, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος όταν τις κοιτάζει. Το πινέλο κινείται γρήγορα και αποφασιστικά. Με τόλμη φτάνει πάντα εκεί όπου θέλει να καταλήξει. Απουσιάζει όμως η αναπαραστατική λεπτομέρεια. Στις ανθρώπινες φιγούρες πρωτίστως τα πρόσωπα είναι τόσο σκαριφηματικά, που δείχνουν σαν να είναι απόντα. Ωστόσο, δημιουργείται η αίσθηση ότι οι εκφράσεις τους είναι ξεκάθαρες.
Οι συνθέσεις του αφηγούνται πάντα ιστορίες ή, τουλάχιστον, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος όταν τις κοιτάζει.
Το πινέλο κινείται γρήγορα και αποφασιστικά. Με τόλμη φτάνει πάντα εκεί όπου θέλει να καταλήξει. Απουσιάζει όμως η αναπαραστατική λεπτομέρεια.
Επιπλέον, στις συνθέσεις του δεν υπάρχουν στοιχεία για να προσδιορίσει κάποιος το πότε συμβαίνουν τα όσα βλέπει. Όλα δείχνουν σαν να αντικρίζουμε ένα χρονικό χάσμα, στο οποίο είναι φυλακισμένες οι δράσεις και γι' αυτόν το λόγο ίσως παραμείνουν έτσι παγωμένες στην αιωνιότητα.
Γενικότερα, ο θεατής νιώθει μεν βέβαιος ότι κάθε εικόνα τού παραθέτει με προθυμία μια εικονογραφημένη ιστορία, αλλά συντρέχει και το εξής παράξενο: δεν νιώθει εξίσου ικανός να αφηγηθεί την ιστορία που είναι σίγουρος ότι έχει αντιληφθεί.
Αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχει πάντα και κάτι που παραμένει ανοιχτό σε ερμηνείες ή διφορούμενο ή σε εκκρεμότητα – κάτι κάπως πιο «βαρύ», που συμβαίνει ταυτόχρονα με ό,τι συνέλαβε η πρώτη ματιά και το οποίο παραμένει άπιαστο.
Μοιραία, λοιπόν, ο θεατής οδηγείται σε απόπειρες να μαντέψει τι ακριβώς συμβαίνει και κάπως έτσι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτό που αρχικά εξέλαβε ως εικονογράφηση μιας πλήρους αφήγησης είναι μόνο «κάποιες λέξεις» ατάκτως ερριμμένες στον καμβά. Αν τις περιμαζέψει, μπορεί να στήσει μια εκδοχή της αφήγησης, η οποία κάπως θα αγγίζει και τον ίδιο.
Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, δημιουργός και παραλήπτης-θεατής του έργου συναντιούνται χάρη σε μια ιστορία κοινή, η ερμηνεία της οποίας όμως περιέχει την υποκειμενική θέση του καθενός για τον φόβο ή την αόριστη και διαρκή προσδοκία για ζωή, για να σταθούμε σε δύο μόνο από τους σπουδαίους ρυθμιστές της ανθρώπινης κατάστασης και της απομόνωσης στην οποία μας εξαναγκάζει, εξαιτίας της αποτυχίας μας να επικοινωνούμε επαρκώς με τον εαυτό μας και με τον άλλον.
Αυτή η μεγάλη ήττα του ανθρώπου και ταυτόχρονα γενεσιουργός αιτία της μοναξιάς που μαστίζει τη σύγχρονη ψυχή γίνεται αισθητή και στις πιο απλές και τετριμμένες σκηνές της καθημερινότητας. Σε σκηνές που συχνά δείχνουν «χαριτωμένες», αλλά περιέχουν επίσης τη μαύρη αλήθεια ότι, ως άνθρωποι, αρνούμαστε να αποδεχτούμε το πραγματικό μας μέγεθος και τις περιορισμένες δυνάμεις μας και ως εκ τούτου αρνούμαστε να αποδεχτούμε την αποτυχία μας να ορίζουμε τις περιστάσεις στις οποίες, εκούσια ή ακούσια, εμπλεκόμαστε και που ενώ νομίζουμε ότι τους επιβαλλόμαστε, στην πραγματικότητα είμαστε παγιδευμένοι σ' αυτές.
Ο Απόστολος Γεωργίου παρουσιάζει την καθημερινή κωμικοτραγική σαστιμάρα μας ως ένα πολύ σταθερό γνώρισμα της ανθρώπινης κατάστασης.
Στα έργα του, ό,τι δείχνει χιουμοριστικό, γραφικό ή χαριτωμένο, δηλαδή η κωμικοτραγική νότα με την οποία συντονίζεται ολόκληρη η σύνθεση (π.χ. δύο κατσίκες που κοιτάζουν απορημένες μια παρέα γυμνών ανδρών που τρώει κάτι το απροσδιόριστο), δεν είναι παρά η χρυσή επικάλυψη του χαπιού – το μικρό βοήθημα για να διαλυθεί η θολούρα και να δούμε πιο καθαρά την αλήθεια, επειδή η ήττα αντικρίζεται καλύτερα με τα μάτια στεγνά από δάκρυα, όπως συμβαίνει και με οτιδήποτε άλλο τραγικό.
Και το τραγικότερο όλων των τραγικών, όπως προκύπτει από τα έργα του Απόστολου Γεωργίου, είναι ο άνθρωπος εξαρχής ηττημένος και καθημαγμένος ‒ αενάως καθηλωμένος σε μια απελπισμένη απόπειρα να αποδράσει από αυτό το πεπρωμένο του.
Απόστολος Γεωργίου – «Ένας Ένας»
4 Ιουνίου 2020 - 19 Σεπτεμβρίου 2020
Rodeo Gallery - Πολυδεύκους 41, Πειραιάς, 210 4123977 www.rodeo-gallery.com
Η ατομική έκθεση του Απόστολου Γεωργίου συνεχίζει το νέο πρόγραμμα της Rodeo, στο οποίο οι εκθέσεις επεκτείνονται και στους δύο χώρους της, στον Πειραιά και στο Λονδίνο. Η συνέχιση της έκθεσης «Ένας Ένας» στο Λονδίνο θα ξεκινήσει μέσα στις επόμενες εβδομάδες, ανάλογα με τους εκεί περιορισμούς λόγω πανδημίας κορωνοϊού.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO