ΟΛΟΙ ΚΑΠΟΥ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ, αυτόν τον κάπως άσχημο, αλλά ενδιαφέροντα τύπο. Τώρα που είναι και η εποχή του τριγυρίζει σε διάφορες σελίδες του Instagram, σε αφιερώματα για το φθινόπωρο. Είναι ένας από τους 4 άντρες του Τζουζέπε Αρτσιμπόλντο, ένας για κάθε εποχή.
Κάθε μέρος του προσώπου του αποτελείται από ένα φθινοπωρινό φρούτο και καθένα από αυτά έχει τον συμβολισμό του: διάφορες ποικιλίες σταφυλιού και μία γλυκοκολοκύθα για κεφάλι, δύο καρποί καρυδιάς γύρω από αυτήν, ένα μεγάλο αχλάδι για το πρόσωπο –μάγουλα και μύτη– και ένα κάστανο για στόμα, ένα ρόδι για το πηγούνι και ένα μανιτάρι με ένα σύκο για αυτί και μετά ένα άσπρο ραπανάκι και ένα κίτρινο καρότο στον λαιμό. Και για ένδυμα ένα παλιό, ξύλινο βαρέλι. Παράνοια σκέτη!
Κι όμως, το εύρημά του «έσωσε» τον Αρτσιμπόλντο και όχι μόνο τον ξεχώρισε, αλλά τον μετέτρεψε σε αληθινή έμπνευση για πολλούς σουρεαλιστές που δεν θα γνώριζε ποτέ, αλλά μέσα από την έμπνευση του έργου του είναι σαν να τους γνώρισε έναν έναν και να τους κάθισε στο θρανίο της φανταστικής σχολής του υποχρεωτικά.
Αν και ξεκίνησε στην Τέχνη ως ακόμα ένας συμβατικός ζωγράφος που για πρότυπο του είχε τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και παρά το ότι θα μπορούσε να γίνει ακόμα ένας πορτρετίστας που θα βιοποριζόταν φτιάχνοντας σεμνές αριστοκράτισσες κάποιας αυλής, σύντομα βρήκε τον δρόμο του, στο Μιλάνο και στην υπηρεσία του Μαξιμιλιανού ΙΙ και του γιου του, Ροδόλφου στην Αυστρία.
Η μανία του να φτιάχνει πορτρέτα κυρίως από φρούτα και ψάρια τον στεφάνωσαν με τη φήμη του πλέον ασυνήθιστου, κάποτε και απροσάρμοστου καλλιτέχνη της Αναγέννησης, αλλά η μαύρη αλήθεια είναι ότι ο Αρτσιμπόλντο έκανε τη δική του προσπάθεια να χωρέσει στο κάδρο των καλλιτεχνών της Ευρώπης εκείνης της εποχής, έστω και με λίγη... φάρσα παραπάνω.
Με κάποιον τρόπο, ο Αρτσιμπόλντο αναμειγνύει τον ορθολογισμό με το παράλογο, την παρατήρηση της φύσης με τη μεταφυσική (που ενδιέφερε ιδιαιτέρως και το πρότυπό του, τον Ντα Βίντσι) και παράγει κάτι που θα συζητηθεί χρόνια μετά από τους υπερρεαλιστές. Είναι δυνατόν οι νεκρές φύσεις να αναπαρίστανται από ανθρώπους;
(Εντάξει, εκτός από τον σουρεαλισμό του οφείλουν πολλά και οι ευφάνταστες μητέρες που θέλουν να προσθέσουν λαχανικά στη διατροφή των παιδιών τους και για να τα κάνουν πιο ελκυστικά, φτιάχνουν προσωπάκια με καρότα, καλαμπόκια και λαχανάκια Βρυξελλών στα πιάτα τους!).
Με κάποιον τρόπο, ο Αρτσιμπόλντο αναμειγνύει τον ορθολογισμό με το παράλογο, την παρατήρηση της φύσης με τη μεταφυσική (που ενδιέφερε ιδιαιτέρως και το πρότυπό του, τον Ντα Βίντσι) και παράγει κάτι που θα συζητηθεί χρόνια μετά από τους υπερρεαλιστές. Είναι δυνατόν οι νεκρές φύσεις να αναπαρίστανται από ανθρώπους;
Πέρα από το τι απαντά η ιστορία της Τέχνης για την περίπτωσή του –κάποτε τον βρίσκει πονηρό και με παιγνιώδη διάθεση, κάποτε πανέξυπνο ορθολογιστή που παίζει με τα σωστά υλικά μετά από μήνες παρατήρησης– είναι ωραίο να τον συναντάς στα social media, που εννιά στις δέκα κάπως αδιαφορούν για τέτοιες λεπτομέρειες και ακόμη πιο σπάνια κοντοστέκονται για να κοιτάξουν προσεκτικά έναν καλλιτεχνικό γρίφο του 1573.
σχόλια