Ο Πειραιάς έχει ησυχία τις Κυριακές, αλλά η οδός Πολυδεύκους, την οποία πρώτη η Σύλβια Κούβαλη έβαλε στον χάρτη των εικαστικών της πόλης, έχει κίνηση: παρέες που μπαίνουν στην γκαλερί Rodeo, στη συνέχεια –στον ίδιο δρόμο– στο The Intermission της Άρτεμης Μπαλτογιάννη και 20 μέτρα μακριά, στην οδό Ασκληπιού, σε ένα πρώην νυχτερινό κέντρο, όπου η Eleftheria Tseliou Gallery παρουσιάζει το δεύτερο μέρος της ατομικής έκθεσης του Δαυίδ Σαμπεθάι με τίτλο «I Ain’t Dead, Just Trying to Hear The Sound of The Earth Spinning».
Περνώντας την πόρτα της Rodeo περπατάμε πάνω στο έργο της Liliana Moro που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η έκθεση «Σε χρόνο μηδέν» προσκαλεί το κοινό σε μια ηχητική χορογραφία που προκύπτει από το ίδιο το σώμα του επισκέπτη όταν πατά σε σπασμένα γυαλιά. Η φίλη μου η Λ., που κάνει παραγωγές και έχει βιωματική σχέση με τα υλικά, μου λέει να περπατήσω την αίθουσα αργά, να νιώσω τη μεταμόρφωση του υλικού κάτω από τα πόδια μου. Υπάρχει μια διαρκής αίσθηση κινδύνου όταν πατάς γυαλιά, κάθε σώμα με το βάρος και την κίνησή του δημιουργεί τον δικό του ήχο, παράγει τον ρυθμό και είναι αυτό που μετατρέπει την εγκατάσταση σε ηχητική, το βάδισμα χορογραφεί μια εντελώς προσωπική εντύπωση, ενώ στα πόδια μας υπάρχει ένα υλικό βγαλμένο από τα σπλάχνα της γης που έχει μετατραπεί σε «χρήσιμο», με μεγάλη επεξεργασία, τεχνητά.
Η βιωματική και αυτοβιογραφική ζωγραφική και γλυπτική κατάσταση μέσα στην οποία ο Τότσικας ζει και βασιλεύει μάς παρατίθεται μέσα από τα σκουριασμένα παράθυρα απ' τα οποία παρατηρεί, αφουγκράζεται, καταγράφει με χρώματα παραμυθένια αλλά και φυσικά, και από τον ήχο του νερού που ρέει.
Στη δεύτερη αίθουσα ακούγεται σε λούπα η «Bandiera rossa», ένα δοξαστικό εμβατήριο της κόκκινης σημαίας και του ιταλικού αγροτικού κινήματος. Ο έντονος και ενθουσιώδης ρυθμός του είναι το ηχητικό τοπίο μιας εντελώς διαφορετικής από την πρώτη εγκατάστασης της Liliana Moro, χρηστικής, με τραπέζια και καρέκλες κάτω από τέσσερις ομπρέλες για να καθίσεις και να αφουγκραστείς τη δυναμική μεταξύ του χρόνου δουλειάς και του χρόνου διαλείμματος. Μέσα από την αναφορά στις διακοπές και την αναψυχή, τον ύμνο των αγροτών και την εγκατάσταση που υπενθυμίζει μια επιστροφή στη φύση, ο επισκέπτης δημιουργεί το δικό του βίωμα ως θεατής και γίνεται μέρος της εγκατάστασης, η οποία κατοικείται από σώματα και ενέργειες εντελώς διαφορετικές.
Στην επόμενη αίθουσα η έκθεση του Θανάση Τότσικα με τίτλο «Η φύση, το σπίτι μου» φέρνει τον ήχο και τα χρώματα του κάμπου της Θεσσαλίας. Το νερό τρέχει αδιάκοπα και τα σχήματα των υλικών –τέλεια γεωμετρικά– διαθλώνται στη φαντασία και σχηματίζουν το χωράφι μέσα στο οποίο ο καλλιτέχνης ζει και εμπνέεται από τα χρώματά του, τις πρακτικές των καλλιεργειών και τα υλικά των καλλιεργητών. Η βιωματική και αυτοβιογραφική ζωγραφική και γλυπτική κατάσταση μέσα στην οποία ο Τότσικας ζει και βασιλεύει μάς παρατίθεται μέσα από τα σκουριασμένα παράθυρα απ' τα οποία παρατηρεί, αφουγκράζεται, καταγράφει με χρώματα παραμυθένια αλλά και φυσικά, και από τον ήχο του νερού που ρέει. Μοβ για τις πασχαλιές, κόκκινο για τις παπαρούνες, μαύρο για τη βροχή και τον χειμώνα, πορτοκαλί για τις καλλιέργειες.
Η φύση είναι κεντρικό υλικό και θέμα των έργων, που είναι στημένα μαζί στον χώρο. Το λιβάδι, οι παπαρούνες, οι πασχαλιές και οι καλλιέργειες, η νύχτα και η βροχή, το ηλιοβασίλεμα.
Στον γωνιακό χώρο της γκαλερί η έκθεση νέων κολάζ σε χαρτί και νέων έργων από μεικτά υλικά του David Douard με τίτλο «aura vamp’block’r», με ένα κείμενο-ξόρκι του καλλιτέχνη, δημιουργεί ένα διαφορετικό περιβάλλον. Και εδώ πρωταγωνιστεί το υλικό, που πλάθεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο, ενώ η γλώσσα παίζει σημαντικό ρόλο στη μεταμόρφωση του υλικού, με έργα υβριδικά που συμπλέκουν τον πραγματικό κόσμο και τη φαντασία.
Οι εκθέσεις των Θανάση Τότσικα, Liliana Moro, David Douard στη RODEO (Πολυδεύκους 41) είναι επισκέψιμες έως το Σάββατο 1 Ιουνίου. Από τις 16 Ιουνίου εγκαινιάζονται οι εκθέσεις των Leslie Τhornton, Veronika Hapchenko και Luigi Zuccheri.
Ο χώρος The Intermission από το 2019 προτείνει ένα νέο μοντέλο –δεν εκπροσωπεί καλλιτέχνες, αλλά στοχεύει στην καλλιέργεια δυναμικών και δημιουργικών συνεργασιών–, ενώ στηρίζει τη δημιουργία νέων παραγωγών έργων τέχνης. Έχει έναν ευέλικτο και αντισυμβατικό προγραμματισμό για να καλύπτει τις διαρκώς εναλλασσόμενες ανάγκες της καλλιτεχνικής κοινότητας στην Ελλάδα και διεθνώς και εκθέτει αναγνωρισμένους, καθιερωμένους αλλά και νέους καλλιτέχνες.
Το Τhe Intermission και η Chapter NY παρουσιάζουν την «Inertia», την πρώτη έκθεση της Κινέζας Stella Zhong στην Ελλάδα. Τον κεντρικό χώρο καταλαμβάνει η μεγάλη εγκατάσταση, σαν φαινομενικά αδρανής πλατφόρμα με ενσωματωμένα καθίσματα, που συμπυκνώνει τις αναζητήσεις της Zhong, οι οποίες σχετίζονται με τον υπαρξιακό και τον εσωτερικό χρόνο, τον τρόμο και την ελπίδα.
Πειραματίζεται με την αδράνεια, την υπέρθεση και την τοπολογία ως συστατικά για την αθανασία σε μια νέα σειρά γλυπτών, σε ένα αμάλγαμα ενός drop tower, του παιχνιδιού του λούνα παρκ που ανεβάζει τους επιβάτες στην κορυφή του πριν αφεθούν σε ελεύθερη πτώση, και μιας τελετουργικής πλατφόρμας στην οποία διεξάγονταν αρχαίες κινεζικές αλχημείες, συμπεριλαμβανομένων πειραμάτων αθανασίας, και τα δύο με τεχνολογίες που στοχεύουν στην υπέρβαση.
Κάθε γλυπτό είναι ένας ασύμμετρος αστερισμός που έλκεται από έναν κοινό προσανατολισμό ή ένα κομμάτι εύθραυστου νήματος. Ενώ παραπέμπουν σε κοσμικά σώματα, σε τεχνολογικές διεπαφές και σε λεπτομέρειες υποδομών, η γεωμετρία τους μιλάει για μια αέναη ζωή: όπως στα κινούμενα σχέδια, κανείς δεν πεθαίνει ποτέ πραγματικά. Με καταγωγή από μια χώρα στην οποία από την αρχαιότητα παρασκευάζονταν χάπια αθανασίας, η Zhong συνέλαβε μια πρώιμη ιδέα για την έκθεση αυτή από την Ικαρία και τον πληθυσμό της, που πλέον είναι γνωστός για τη μακροζωία του. Το έργο αφορά τόσο την απόκλιση και την αναγέννηση, όσο και την ορμή της αισιοδοξίας που η βαρύτητα ή το χάος δεν μπορούν να βλάψουν.
Η έκθεση της Stella Zhong στο The Intermission (Πολυδεύκους 37) θα διαρκέσει έως τις 3 Αυγούστου.
Στην Eleftheria Tseliou Gallery στο Κολωνάκι, η Ελευθερία Τσέλιου παρουσιάζει το πρώτο μέρος της ατομικής έκθεσης του Δαυίδ Σαμπεθάι που αποτελείται από μικρά ζωγραφικά έργα, ακουαρέλες και σχέδια με μελάνι σε χαρτί τα οποία δημιουργήθηκαν την περίοδο 2020-2021. Απηχώντας την απόκοσμη ακινησία που φαινόταν να επικρατεί στον έξω κόσμο εκείνη την περίοδο, τα έργα αυτά εκπέμπουν μια παράξενη σιωπή. Κάποιες φορές ανέμελη ή ληθαργική, η σιωπή υποδηλώνει μια φαντασίωση ή μια ονειροπόληση. Άλλες φορές, η σιωπή κρύβει τις προθέσεις ενός υποκειμένου ή μεταμορφώνεται σε σκηνή για τις προσωπικές τελετουργίες του. Το δεύτερο μέρος αυτής της έκθεσης με έργα μεγάλης κλίμακας φιλοξενείται στην οδό Ασκληπιού 5, στον χώρο ενός πρώην νυχτερινού κέντρου του Πειραιά.
Ο χώρος μεταμορφώθηκε σε μια μυσταγωγική έκθεση φωτισμένη υποβλητικά, με τα έργα του Σαμπεθάι που ξεχειλίζουν χρώμα και τις συμβολικές φιγούρες του να φαίνονται ότι αιωρούνται πάνω και πέρα από τους μεγάλους καμβάδες. Ενώ στεκόμαστε σε μια ενδιάμεση ζώνη ανάμεσα στις δυο σειρές έργων δεξιά και αριστερά μας, ο Δαυίδ μας κάνει μια εξαιρετική ξενάγηση στον πνευματικό, οραματικό κόσμο του. Ένας ιππότης επιστρέφει στη βασιλική αυλή με άσχημα νέα· σε έναν άλλο πίνακα τον βλέπουμε να πλένει τα πονεμένα πόδια του σε ένα ρυάκι καθώς οι φαντασιώσεις του για την επιστροφή στο σπίτι προβάλλονται στο νυχτερινό τοπίο τριγύρω. Ένα ζευγάρι απεικονίζεται σε μια σκηνή οικιακής ευτυχίας, ενώ μια ιδιόρρυθμη συμμορία από φύλακες-αγγέλους ξορκίζει εξωτερικές δυνάμεις που απειλούν αυτό το οικοσύστημα αγάπης. Ένα φίδι κοιτάει ανήσυχο την πλαισιωμένη από άγρια κλαδιά δυσοίωνη θέα στον ορίζοντα, σιωπηλός μάρτυρας σε κάτι φρικτό που θα συμβεί ανά πάσα στιγμή. Με αναφορές μεταξύ τους αλλά και στο πρώτο μέρος της έκθεσης, τα έργα αυτά βρίσκονται σε συνεχή διάλογο με την ιστορία της ζωγραφικής, ως πεδία εύθραυστων ισορροπιών και ρευστών δυναμικών όπου αντηχούν κύκνεια άσματα διαφορετικών κόσμων.
Γεμάτα αντιθέσεις, εικόνες έντασης και ηρεμίας, άλλοτε καθησυχαστικές και άλλοτε επισημαίνοντας έναν σχεδόν αόρατο κίνδυνο, αθώες ή αποτρεπτικές, τα έργα του είναι τόποι και νήματα με πολλαπλές αφηγήσεις, με σημάδια οικειότητας και αγάπης σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από βία και ανασφάλεια. Ο ίδιος ο χώρος στον Πειραιά δημιουργεί ένα κέλυφος προστασίας που αποπνέει την αίσθηση του μαγικού, γεμάτο από επιθυμία και τρυφερότητα, ήττα και απογοήτευση.
Ο ίδιος ο τίτλος της έκθεσης, «I Ain’t Dead, Just Trying to Hear The Sound of The Earth Spinning», λειτουργεί ως χιουμοριστική δήλωση και ως ένα είδος παραβολής. Μια δήλωση ότι ναι, ο καλλιτέχνης είναι ζωντανός, σε σύνδεση με τον κόσμο. Μια παραβολή που υπονοεί ότι αν μερικές φορές δεν μείνουμε εντελώς ακίνητοι, ο κόσμος περνάει απαρατήρητος. Φανταζόμαστε μια φιγούρα με το αυτί στο έδαφος, να περιμένει με ανυπομονησία ένα σημάδι ότι η Γη πράγματι εξακολουθεί να περιστρέφεται, να αναμένει αυτό το καθησυχαστικό, καταπραϋντικό βουητό που μας βεβαιώνει ότι ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει.
Το πρώτο και το δεύτερο μέρος της έκθεσης του Δαυίδ Σαμπεθάι «I Ain’t Dead, Just Trying to Hear The Sound of The Earth Spinning» στην Eleftheria Tseliou Gallery στο Κολωνάκι (Ηρακλείτου 3) και στον Πειραιά, στον χώρο ενός πρώην νυχτερινού κέντρου (Ασκληπιού 5), θα διαρκέσουν έως τις 30 Ιουνίου.
