A metal lady
Θυμάμαι σαν να ‘ναι τώρα τη μέρα που είδα για πρώτη φορά το βιντεοκλίπ του «Inside and Out» της Feist. Μου έκαναν εντύπωση απ’ την πρώτη στιγμή τα χαρακτηριστικά αυτής της παράξενης Καναδής, το έντονο βλέμμα, η βραχνάδα της φωνής που ισορροπεί ως εκεί που φτάνει η αισθαντικότητα (ποτέ παραπάνω). Η Leslie Feist διασκεύαζε Bee Gees τ όσο α βίαστα, τόσο φυσικά, με μια ποπ διακριτικό- τητα που είχαμε ν' ακούσουμε απ’ την εποχή των Swing Out Sister. Τραγουδούσε «Blow out the candle / I will burn again tomorrow» με την ορμή μιας γυναίκας που είναι ερωτευμένη και δεν φοβάται ακόμα και να ταπεινωθεί γι’ αυτό.
Το δεύτερο άλμπουμ της «Let it die» περιείχε επίσης το υπέροχο «One Evening» και το «Mushaboom», κάνοντας μεμιάς παρελθόν την αποτυχία του ντεμπούτου της. Το «Reminder» του 2007 που ακολούθησε ήταν μια τεράστια επιτυχία, πουλώντας παγκοσμίως πάνω από 1 εκατομμύριο δίσκους. Το φετινό της άλμπουμ «Metals» είναι μια επιστροφή στη φόρμα. Αποστειρωμένο, θα ‘λεγε κανείς απ’ τις χλιδάτες ενορχηστρώσεις του «Reminder», το «Metals» είναι ένα φολκ κατά βάση άλμπουμ, λιτό και προσωπικό. Έχουν χαθεί στη λήθη τα παστέλ χρώματα του «Let it die» και τα πάντα έχουν μεταμορφωθεί σε μινιμαλιστικά, ψυχρά σκιαγραφήματα.
Η Feist σε όλο το άλμπουμ ψιθυρίζει, αφηγείται ιστορίες για πουλιά κι ερημωμένα νεκροταφεία, λιβάδια και λόφους, για τη «μεγάλη αμερικανική εξοχή». Και, δυστυχώς, το «Metals» θέλει συνεχόμενες ακροάσεις για να σε βγάλει σε φωτεινό μονοπάτι, κι ας έχεις την αίσθηση πως όλα κάπου τα έχεις ξανακούσει (το «Caught a long wind» θυμίζει πολύ έντονα το «Water» απ’ το «Reminder»).
Είναι επίσης εμφανές πως το βάρος έχει δοθεί στους (διφορούμενους) στίχους παρά στις συνθέσεις. Τι είναι, τελικά, αυτό που σε κάνει να θες ν’ ακολουθήσεις τον δύσκολο δρόμο της δημιουργού κι όχι της (indie) ποπ σταρ; Η ματαιοδοξία; Ή η στροφή προς ένα μέλλον μουσικά πιο φτωχό κι απέριττο, που όμως θα διατηρήσει μαζί σου μόνο τους πραγματικούς φαν; Είναι αυτή η υπόγεια αίσθηση που κάνει το «Metals» να μην αναζητά την άμεση επαφή με τον ακροατή. Χειραψία, όχι αγκαλιά. Οι πιστοί της Leslie Feist, όμως, καταλαβαίνουν.
Το «Metals» της Feist κυκλοφορεί από την Polydor.
Ο κόσμος των Lego
Φαντάσου ένα ολόκληρο βουνό από καλώδια, vintage Casio και Korg συνθεσάιζερ, ξεχασμένα ηλεκτρονικά παιχνίδια από Atari και Amiga υπολογιστές, cult ταινίες τρόμου σε VHS, εξώφυλλα δίσκων με απαρχαιωμένα γραφικά και φωτογραφίες σαν ξεθωριασμένες φωτοτυπίες, minisamplers και Yamaha sequencers, σάουντρακ από ταινίες giallo. Μια εικόνα απ’ τo στούντιο του Legowelt θ’ αρκούσε για να βάλει στο νόημα κάθε αμύητο ακροατή.
Ο Danny Wolfers, ή αλλιώς Legowelt, ξεκίνησε τη μουσική διαδρομή του στα μέσα των ‘90s. Η αγάπη του για το Detroit techno και το acid house αλλά και το electro/techno που βγήκε απ’ την πατρίδα του, την Ολλανδία, στις αρχές της δεκαετίας (Χάγη και Ουτρέχτη, μια σκηνή underground και υποτιμημένη) αποτυπώθηκε στο «Space Force» του 1996 που κυκλοφόρησε σε κασέτα. Οι επιρροές προφανείς: Aphex Twin περιόδου «Selected Ambient Works» , jackin’ house αλλά και italo disco, ο μ-Ziq κι οι Drexciya, οι μουσικές του John Carpenter κι οι Goblin. Έκτοτε, έχει ηχογραφήσει πολλά άλμπουμ πίσω από εξωφρενικά ψευδώνυμα, όπως Nacho Patrol, Salamandos ή Smackos, με το οποίο κάνει τα περίφημα Astro Unicorn Radio Shows στον διαδικτυακό Intergalactic FM κάθε εβδομάδα. Φέτος, διέθεσε δωρεάν το νέο του άλμπουμ «The TEAC Life» μέσω του site του, ηχογραφημένο, όπωςλέει, σ’ ένα cassete deck με φτηνά συνθεσάιζερ.
Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το EP του «Poverties Paradise» που κυκλοφορεί στην ελληνική εταιρεία Echovolt. Έχοντας προϊστορία στο ίδιο label σε remix στον Ron Morelli, στο συγκεκριμένο EP επιστρέφει στην παράδοση του κλασικού Chicago house. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ν’ ανακαλύψεις ένα αγνοημένο απ’ τα mainstream media ηλεκτρονικό outsider.
Το «TEAC Life» το κατεβάζεις δωρεάν απ’ το legowelt.com. Το «Poverties Paradise» κυκλοφορεί απ’ την Echovolt Records (echovoltrecords.com). Τα Astro Unicorn Radio Shows βρίσκονται στο robotdj.net/?dj=AstroUnicornRadio.
σχόλια