Brothers in arms
Εξακολουθώ να παρατηρώ σχεδόν με θαυμασμό τους οπαδούς συγκροτημάτων με αχανή δισκογραφία και τους κατατάσσω, με τον σεβασμό που τους αντιστοιχεί, στους μουσικόφιλους που έχουν μέσα τους, περισσότερο από κάθε άλλον, τον nerd. Αυτόν, δηλαδή, που περνάει τη ζωή του, ομολογουμένως άσκοπα, παρακολουθώντας το αγαπημένο του συγκρότημα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι περισσότεροι από τους οπαδούς των Fall, οι 100 νοματαίοι που δεν χάνουν συναυλία των Legendary Pink Dots, αλλά κι αυτοί που θα βρεθούν την Τρίτη (24/5) στην εμφάνιση του βασικού πυρήνα των Sun City Girls. Δηλαδή, λίγο πριν αναχωρήσουν για το Primavera και το λαϊκό προσκύνημα στους Suicide. Οι Brothers Unconnected, λοιπόν, είναι το σχήμα του Alan Bishop και του αδερφού του, Richard, ό,τι προέκυψε δηλαδή μετά τον θάνατο του εξαιρετικού Charles Gopher που ήταν ο ντράμερ του συγκροτήματος. Η εκτενής δισκογραφία τους αναδεικνύει ένα τουλάχιστον αντισυμβατικό συγκρότημα, που μπορεί να είχε αποκρυφιστικές ανησυχίες, αλλά, τουλάχιστον μουσικά, βρήκε την ταυτότητά του, ξεσκαρτάροντας την έθνικ λαίλαπα. Ο διασημότερος δίσκος τους κι ο καλύτερος απ’ όσους έχω ακούσει, το «Torch of the mystics» (Tupelo Records, 1990, ****), μπορεί να κουβαλάει την garage παράδοση της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά το κάνει με τον τρόπο που θα το έκανε ο Frank Zappa. Χαζεύοντας παλαιότερα βίντεό τους, το ακουστικό σετ που θα παρουσιάσουν δεν είναι απλά ενδιαφέρον. Είναι, κυρίως, διαφορετικό.
Waiter #2
Τι ήταν αυτό που σχεδόν σε ανακούφιζε, ακούγοντας την επιστροφή των Three Mile Pilot π έρσι; Τ ο α πλό τ ους ρ οκ ε ν ρ ολ ή ταν γιατρειά από το πλέον παντελώς αδιάφορο indie (όπως το ορίσαμε πολλά χρόνια πριν), που τρώει τα σωθικά του ψάχνοντας στάδια για να γεμίσει τη μεγαλομανία του, αλλά και υπόγεια για να αναπαράγει τις ηχογραφήσεις της κρεβατοκάμαρας, ενώ εμείς το παρατηρούμε από μακριά να αργοπεθαίνει. Το «The inevitable past is the future forgotten» ή ταν μ ια π ολύ απλή υπενθύμιση πως δεν ζητάμε πολλά πράγματα, πέρα από 3-4 δυνατά ριφ και μια άμεση στιχουργική. Μπορεί να μη διέφερε και πολύ απ' ό,τι κάνουν εδώ και τόσα χρόνια οι Black Heart Procession, αλλά κουβάλαγε μια ‘90s μυρωδιά που γεννούσε μια ακατανίκητη νοσταλγία. Κοιτώντας ψύχραιμα τη δισκογραφία τους, διαπιστώνεις πως η μπάντα από το Σαν Ντιέγκο σε 6 δίσκους έχει καταφέρει να σκιαγραφήσει επαρκώς ένα μεγάλο κομμάτι του αμερικανικού ροκ. Τα αφεντικά, Pall Jenkins και Tobias Nathaniel, έχουν κερδίσει με κόπο τους οπαδούς τους χωρίς να καταφεύγουν σε λυρικά κλισέ ή ερμηνευτικές μανιέρες. Στο «Six» (Temporary Residence, 2009, ****), τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, μπορεί για πρώτη φορά να ανακατεύτηκαν με τα δύσμοιρα έγχορδα, αλλά το έκαναν παραδίδοντας τα πιο άγρια τραγούδια της καριέρας τους. Στην Αθήνα συντηρούν ένα κοινό που τους έχει υποδεχτεί με όλους τους πιθανούς τρόπους. Είτε ως Black Heart Procession ( λίγο μ ετά τ ην κ υκλοφορία του «Amore del tropico» α λλά κ αι πέρσι), είτε με τον Jenkins σόλο. Τώρα (21/05) έρχονται οι δύο τους γι' άλλη μια εγγυημένα αληθινή συναυλία.
Jazz Carnival
Τα ελάχιστα πράγματα που με αφορούν σε σχέση με τους Azymuth περιστρέφονται γύρω από τον Jose Beltrami, έναν συγκλονιστικό πιανίστα που μπορεί να ήξερε πολύ καλά τι πρέπει να κάνει σ’ ένα τζαζ τρίο, αλλά απέδειξε στη μεγάλη διαδρομή αυτής της βραζιλιάνικης μπάντας πως μπορούσε να προσαρμόσει αυτές τις γνώσεις στην, κατά κάποιον τρόπο, παραδοσιακή μουσική της χώρας του. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τη μουσική τους «τρελή σάμπα» και καλά κάνουν. Άσχετα απ’ το αν το jazz funk των δίσκων τους παρερμηνεύτηκε από πολλούς ντίσκο μεσσίες (με αποτέλεσμα πολλοί να έχουν αδικήσει το ίδιο το συγκρότημα), όταν πλησίασαν τη μουσική τους ταλαντούχοι παραγωγοί όπως ο Mark Pritchard και ο Tom Middleton (ως Global Communication) το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό και θεωρείται κλασικό ακόμα και σήμερα. Χωρίς να έχω αποφασίσει αν το εν- διαφέρον μου είναι ακαδημαϊκό ή θέληση για αυθεντική διασκέδαση μαζί με αυτούς τους τρεις εξαιρετικούς μουσικούς, η εμφάνισή τους (21/05) δεν αφορά μόνο όσους αγαπούν το groove, αλλά και όσους έμαθαν να χορεύουν σε λαγκάδια και θερμοκήπια πριν από 15 χρόνια.
σχόλια