Πρέπει να ήταν πριν από 10 χρόνια, μπορεί και παραπάνω, όταν ένας φίλος που έμενε στην Αμερική μου έστειλε the old school way, με το ταχυδρομείο, κάποια CDs με mixtapes «μιας τύπισσας που παίζει μουσική και σκίζει, πρέπει να την ακούσεις οπωσδήποτε, θα πάθεις». Και έπαθα. Τη στιγμή που όλοι παρακολουθούσαμε τη σκηνή της χορευτικής μουσικής να μεγεθύνεται και να προχωρά ολοταχώς στο να γίνει μια μπίζνα δισεκατομμυρίων, ξαφνικά ξεδιπλώθηκε στ' αυτιά μου όλη η βαριά κληρονομιά αυτού του χώρου, η πολιτική του διάσταση που ξέφτισε μέσα στα χρόνια.
Αυτή η γυναίκα μίξαρε house, techno, disco, electro με μια απίστευτη άνεση και χάρη, διατηρώντας μια συγκλονιστική ροή και το πιο σημαντικό βγάζοντας κάτι τρελούς μουσικούς «άσους» από το μανίκι, πατώντας γερά στα 50 χρόνια ιστορίας της ηλεκτρονικής μουσικής. Δεν έβρισκα πολλά για εκείνη στο διαδίκτυο, έμαθα το όνομά της, Marea Stamper, το πρώτο της ψευδώνυμο, Lady Forsquare και άκουσα κάποιες κυκλοφορίες. Μου φαινόταν αδιανόητο το ότι αυτός ο τόσο ταλαντούχος άνθρωπος δεν έκανε την καριέρα που του άξιζε, ήταν φρικτά άδικο. Έτσι, όπως ο φίλος μου, ξεκίνησα να αντιγράφω τα mixtapes και τα μοίραζα σε φίλους που ήξερα ότι θα καταλάβουν, έβαλα σκοπό της ζωής μου να διαμοιραστώ αυτή την πληροφορία όσο μπορώ, να την κάνω γνωστή εδώ, με έναν εξαιρετικά ρομαντικό και εγωιστικό ιδεαλισμό. Ακριβώς όπως κάναμε παλιά.
Fast forward στο 2012, σκάει σιγά-σιγά με τη νέα της κυκλοφορία και με τις ευλογίες ζωντανών θρύλων, όπως ο Derrick Carter, με το νέο της alias "The Black Madonna". Μία πολύ καλή κυκλοφορία και τα φώτα στρέφονται αργά αλλά σταθερά επάνω της. Όμως συνεχίζουν να της λένε στα μούτρα ότι δεν είναι "marketable", να την υποτιμούν, να προσπαθούν να τη χωρέσουν σε κλειστοφοβικά κουτάκια, ώστε να την κατανοήσουν. Εκείνη αντισκέκεται με τα όπλα που έχει στη διάθεσή της, ταλέντο, υπομονή, επιμονή και όνειρα. Σε κάποια φάση επιστρέφει απογοητευμένη στο σπίτι των γονιών της, κλείνεται στο παιδικό της δωμάτιο, κλαίει κι όταν στερεύουν τα δάκρυα γράφει σε ένα χαρτάκι τους στόχους της, τα πιο τρελά της όνειρα. Σε έξι μήνες τα είχε πραγματοποιήσει όλα...
H Marea δεν ξεχνά ποτέ τις καταβολές της και την πολιτική της διάσταση, το βασικό και αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς της: χρησιμοποιεί τις πλατφόρμες της και τη δημοφιλία της για να μιλήσει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα δικαιώματα της LGBTQI+ κοινότητας –που την «αγκάλιασε» από την πρώτη στιγμή–, για την κλιματική αλλαγή, δουλεύει για το προσφυγικό.
Το 2016, μετά από 20 χρόνια καριέρας και στα 39 της χρόνια, αναδεικνύεται ως η καλύτερη DJ της χρονιάς από το Mixmag. Της κάνουν αφιερώματα στο Resident Advisor, είναι κεντρική ομιλήτρια στο Red Bull Music Academy. Παίζει στο Boiler Room, στα πάρτι του DJ Mag, παντού στον κόσμο και δημιουργεί παραλήρημα στο κοινό. Έχει residencies στα καλύτερα κλαμπ. Όλοι τη θέλουν, παντού και συνεχώς. Η μία επιτυχία και η μία συγκλονιστική πρόταση διαδέχεται την άλλη για να φτάσει φέτος να «ανοίξει» τους Chemical Brothers στην Αμερική, να συνεργαστεί ακόμη και με τον Mark Ronson. Να είναι μία από τις πιο περιζήτητες παρουσίες πίσω από τα decks.
Μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα η Marea δεν ξεχνά ποτέ τις καταβολές της και την πολιτική της διάσταση, το βασικό και αναπόσπαστο μέρος της προσωπικότητάς της: χρησιμοποιεί τις πλατφόρμες της και τη δημοφιλία της για να μιλήσει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα δικαιώματα της LGBTQI+ κοινότητας –που την «αγκάλιασε» από την πρώτη στιγμή–, για την κλιματική αλλαγή, δουλεύει για το προσφυγικό. Είναι η πιο πολιτικοποιημένη καλλιτέχνις στον χώρο της χορευτικής μουσικής πίσω και μπροστά από τα decks. Στις δύσκολες μέρες που ζούμε, χρειαζόμαστε αυτήν τη γυναίκα να μετουσιώνει τον πόνο και την απογοήτευση σε αποφασιστικότητα, τα δάκρυα σε ιδρώτα. Πώς να το πω, ο κόσμος μας είναι καλύτερος με την Black Madonna να υπάρχει μέσα σ' αυτόν.
— Θυμάμαι, πριν από πολλά χρόνια, ένας φίλος που έμενε στο Σικάγο μου είχε στείλει mixtapes σου, «πρέπει οπωσδήποτε να ακούσεις αυτό το κορίτσι». Φυσικά, τρελάθηκα κι εγώ με τη σειρά μου έκανα το ίδιο με άλλους φίλους, έπρεπε να σε μάθουν όλοι! Βλέποντας την πορεία που ακολούθησες και τελικά τη μεγάλη επιτυχία που ευτυχώς ήρθε –γιατί σου άξιζε– ένιωσα δικαιωμένη. Εσύ πώς νιώθεις;
Μου προκαλεί μια σύγχυση... Είναι μια μοναδική, πρωτόγνωρη περίοδος στη ζωή μου. Όλες αυτές οι εξωπραγματικές ευκαιρίες που έχουν έρθει προς το μέρος μου τα τελευταία χρόνια είναι ένα περίεργο όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν συμβαίνει στ' αλήθεια. Τα τελευταία χρόνια ήταν σαρωτικά, σήμερα κάπως αποδέχομαι αυτήν τη ζωή κι αυτήν την κατάσταση ως κάτι νορμάλ, σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Λες και έπεσα σε μια τρύπα που με έβγαλε σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο.
— Σήμερα σε κλείνουν να παίξεις σε ένα τεράστιο φεστιβάλ, με χιλιάδες κόσμο να έρχεται να σε δει και να σε ακούσει. Εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι τις πρώτες μέρες που ξεκινούσες;
Σε μόνιμη βάση, συνεχώς! Φτάνω ακόμη και στην παιδική μου ηλικία, μεγάλωσα σε ένα σπίτι που αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες κι ακόμη και το γεγονός ότι μπορώ να ταξιδεύω σε όλα αυτά τα μέρη είναι πολύ σημαντικό, ή ακόμη και το ότι τρώω σε αυτά τα απίστευτα εστιατόρια – και αυτά τα μικρά πράγματα μου φαίνονται εξωπραγματικά. Υπάρχουν στιγμές που γυρνάω νοητά πίσω στον χρόνο και τα βιώνω όλα, τα «βλέπω» με τα μάτια του παιδιού που ήμουν τότε.
Βρίσκομαι, πια, στη θέση που μπορώ να βοηθώ την οικογένειά μου και αυτό είναι μια τεράστια ευλογία, το ότι η μαμά μου δεν ανησυχεί πια για μένα. Νομίζω πως έχω μια λογική εργατικής τάξης στο πώς βλέπω και αντιμετωπίζω τα σημερινά δεδομένα, με τα μάτια κάποιου που του είναι δύσκολο να πιστέψει πως έχει τέτοιες επαγγελματικές ευκαιρίες, το ότι είμαι στη θέση να βοηθήσω τη μαμά μου, όταν χρειάζεται.
— Πώς έχεις εξελιχθεί ως άνθρωπος και ως καλλιτέχις μέσα από αυτή τη διαδικασία; Ποιες είναι οι αξίες που κρατάς δυνατές μέσα σου, αυτές για τις οποίες δεν είσαι διατεθειμένη να δεχτείς τον οποιοδήποτε συμβιβασμό;
Ως καλλιτέχνις θα έλεγα ότι έχω, πια, περισσότερο έλεγχο, έχω γίνει πιο εύκαμπτη και πιο προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω διαφορετικές καταστάσεις, μιλώντας μόνο για το δημιουργικό κομμάτι. Σε ό,τι έχει να κάνει με τις αξίες μου μάλλον συμβαίνει το ίδιο, αφού όταν νιώθω αυτοπεποίθηση στο κομμάτι της δημιουργίας, αυτόματα νιώθω αυτοπεποίθηση και γι' αυτό που έχω γίνει και για τα πιστεύω μου.
Ξέρεις, για πολύ καιρό ένιωθα ότι θα «τιμωρηθώ» κάποια στιγμή για όλα αυτά, ότι ήμουν μία αουτσάιντερ σ' αυτό το σύστημα, ώστε να καταφέρει να με «κρατήσει» ή να με υποστηρίξει, ότι θα έπρεπε να με ανησυχεί το τι θέλουν οι άνθρωποι. Πλέον, δημιουργικά και όχι μόνο έχω γίνει λιγότερο απολογητική για το ποια είμαι, για τα πιστεύω μου, για τις αξίες μου, έχω αυτοπεποίθηση όταν μπαίνω κάπου γιατί αυτή είμαι και όλοι ξέρουν τι να περιμένουν.
— Μεγάλωσες σε ένα πολύ ιδιαίτερο σπίτι και συγκεκριμένα από δύο πολύ δυναμικές γυναίκες, τη μαμά και τη γιαγιά σου. Ένα εξαιρετικά πολιτικοποιημένο σπίτι με μεγάλες ευαισθησίες, ειδικά απέναντι σε συγκεκριμένα ζητήματα, άρα ήταν μονόδρομος για σένα να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα. Πώς ένιωθες μέσα σε όλο αυτό, ως παιδί, πώς νιώθεις σήμερα, εδώ που έχεις φτάσει;
Μεγάλωσα κυρίως με τη μαμά μου, όμως είχα τρεις ιδιαίτερες γυναίκες στη ζωή μου, αφού ο μπαμπάς μου ξαναπαντρεύτηκε και η γυναίκα του, η Μπόνι, ήταν μια αξιοθαύμαστη προσωπικότητα. Η οικογένειά μας είναι πραγματικά μητριαρχική! (γελάει). Νιώθω πάρα πάρα πολύ τυχερή και όσο μεγαλώνω τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω ότι εκείνες με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.
Αν με ρωτήσεις τώρα με ποια μοιάζω περισσότερο, θα σου πω την Μπόνι. Ήταν δυναμική, είχε τσαγανό, ήταν εξωστρεφής, μοιάζω όμως και στη βιολογική μαμά μου. Αυτήν τη στιγμή δουλεύω ένα καινούριο πρότζεκτ κι όλο αυτό με έχει βάλει σε μια διαδικασία σκέψης και ανασκόπησης, σκέφτομαι συνεχώς τις γυναίκες της οικογένειάς μου. Το να έχεις μεγαλώσει με τις αξίες και το εφόδιο του φεμινισμού ως τον τρόπο ζωής σου σ' αυτό τον κόσμο... είμαι απίστευτα τυχερή.
— Ως ενήλικη και με αυτό το παρελθόν, πόση σημασία πιστεύεις έχει ο τρόπος που αναθρέφονται τα παιδιά στο σπίτι τους;
Είμαι 100% σίγουρη πως είναι το πιο σημαντικό. Σίγουρα παίζει τον ρόλο της και η φύση, αλλά η ανατροφή... εγώ είμαι ένας ακριβής συνδυασμός των τεσσάρων γονιών μου, για να μην πω ότι μοιάζω πάρα πολύ και στους παππούδες και τις γιαγιάδες μου. Από τις αρχές που έχω, στις κινήσεις που κάνω με τα χέρια μου, στην αίσθηση του χιούμορ, σ' αυτά που θεωρώ αστεία, όλα προέρχονται από κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο στην οικογένειά μου. Έχοντας ασυνήθιστες, ιδιαίτερες καταβολές και ρίζες και έχοντας γύρω μου όλους αυτούς τους ανθρώπους που είχα, μπορώ να πω πως η ανατροφή μου ήταν το Α και το Ω.
— Ως αποτέλεσμα, λοιπόν, σε παρακολουθούμε όλοι σήμερα να παίρνεις συνεχώς θέση για ζητήματα μείζονος σημασίας. Δε φοβάσαι να προκαλέσεις τα πιστεύω των φαν σου, όταν αυτή η στάση δεν είναι η συνήθης, ειδικά από τους καλλιτέχνες του χώρου της χορευτικής μουσικής. Πώς αντιμετωπίζεις, λοιπόν, τον γνωστό αντίλογο «ασχολήσου με τη μουσική σου και άσε τα υπόλοιπα», σκέφτεσαι ποτέ μέσα σου «χέσ' το, ο κόσμος δεν θα καταλάβει ποτέ»;
Κάθε μέρα! (γελάει) Τα περισσότερα ζητήματα είναι μείζονος σημασίας και η «σωστή» πλευρά γίνεται πάντα μη δημοφιλής. Προσωπικά, ποτέ δεν ανεχόμουν την αδικία. Θυμάμαι όταν ήμουν στο σχολείο άντεχα να με πειράζουν, όμως δεν άντεχα καθόλου όταν το έκαναν σε κάποιον άλλο. Με εξόργιζε και έπαιρνα θέση ακόμα και για ανθρώπους που δε με συμπαθούσαν καν! (γελάει) Με τρέλαινε να βλέπω να συμπεριφέρονται άσχημα σε άλλους – να, αυτό είναι χαρακτηριστικό της μαμάς μου. Δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου, όταν έβλεπα τέτοιες συμπεριφορές, ακόμη και ως παιδάκι.
Μεγαλώνοντας, τα ζητήματα που με απασχολούν έχουν πληθύνει, έχουν αλλάξει, για παράδειγμα δουλεύω πολύ πάνω στο προσφυγικό ζήτημα και συγχρόνως βλέπω πως οι περισσότεροι αδιαφορούν. Στο μέλλον θα κοιτάμε πίσω σε αυτή την αδιαφορία για το προσφυγικό ή για τα ανθρώπινα δικαιώματα και θα αντιμετωπίζουμε αυτήν τη στάση ως όνειδος. Δεν γίνεται να αδιαφορούμε για τέτοια θέματα. Πολλές φορές παίρνω τη μη δημοφιλή απόφαση να μιλήσω για όλα αυτά, η αρχική αντίδραση είναι να μου ασκήσουν κριτική, όμως μετά αρχίζουν να καταλαβαίνουν. Αυτό που κάνω, λοιπόν, είναι να μη σκέφτομαι και τόσο πολύ τη γνώμη των ανθρώπων και εστιάζω σε αυτό που είναι το σωστό.
— Αυτήν τη στιγμή είσαι δημοφιλής, έχεις δημόσια πλατφόρμα έκφρασης με πολλούς ακόλουθους στα κοινωνικά δίκτυα, συγχρόνως όμως είσαι κομμάτι μιας τεράστιας βιομηχανίας (θεάματος) που θέλει να βγάλει λεφτά. Δεν φοβάσαι μήπως χάσεις μια μερίδα του κοινού;
Είμαι σίγουρη πως χάνω μέρος του κοινού μου συνεχώς. Ίσως αν ήμουν άλλος άνθρωπος θα άρεσα σε πιο πολλούς ανθρώπους, δεν γίνεται να κάθομαι και να απασχολώ το κεφάλι μου μ' αυτό, προτιμώ να σκέφτομαι τους καλλιτέχνες που έχουν/είχαν πολιτικό λόγο και που κλήθηκαν να πάρουν πολύ δύσκολες αποφάσεις μέσα στα χρόνια, π.χ. τον Harry Belafonte.
Οι καλλιτέχνες πάντα βρίσκονται στη θέση να πάρουν δύσκολες αποφάσεις. Αν είσαι λευκός καλλιτέχνης στις ΗΠΑ ή στον δυτικό κόσμο, λόγω των δεδομένων που υφίστανται, βρίσκεσαι σε μια θέση που έχεις μια τεράστια ευκαιρία να απαιτήσεις πράγματα σε σύγκριση με άλλους. Εγώ, λοιπόν, θέλω να είμαι ένας άνθρωπος που νοιάζεται και το εκτιμά αυτό.
Οι καλλιτέχνες πάντα βρίσκονται στη θέση να πάρουν δύσκολες αποφάσεις. Αν είσαι λευκός καλλιτέχνης στις ΗΠΑ ή στον δυτικό κόσμο, λόγω των δεδομένων που υφίστανται, βρίσκεσαι σε μια θέση που έχεις μια τεράστια ευκαιρία να απαιτήσεις πράγματα σε σύγκριση με άλλους. Εγώ, λοιπόν, θέλω να είμαι ένας άνθρωπος που νοιάζεται και το εκτιμά αυτό.
— Ποια ζητήματα σε απασχολούν αυτή την εποχή ή έχεις σκοπό να δουλέψεις γι' αυτά, εκτός από το προσφυγικό;
Η μεγάλη μου ευαισθησία ήταν και θα είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλες τους τις εκφάνσεις. Το να έχουν οι άνθρωποι καθαρό νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα, το να έχουν στέγη... υπάρχουν κάποια βασικά, φυσικά δικαιώματα που πρέπει να έχουν όλοι οι άνθρωποι στη Γη, που καταρρίπτουν όλα τα εμπόδια. Μπορούμε να παλέψουμε και να εκφράσουμε όλα αυτά τα δικαιώματα με πάρα πολλούς τρόπους.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το προσφυγικό, όταν είδα ειδικά τους queer πρόσφυγες και πόσες περισσότερες προκλήσεις καλούνται να αντιμετωπίσουν. Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε αντιμετωπίζουμε μια τεράστια πρόκληση στην Αμερική που έχει να κάνει με το δικαίωμα αναπαραγωγής. Πάρα πολλά μουσικά συγκροτήματα ασχολούνται με το θέμα των εκτρώσεων, κάτι για το οποίο θα δουλέψω κι εγώ. Πάντα με ενδιέφεραν, επίσης, τα περιβαλλοντικά προβλήματα και η κλιματική αλλαγή, πλέον έχω γίνει υπεύθυνη για τις δικές μου πράξεις και για τη δική μου στάση. Το ότι ταξιδεύω τόσο πολύ σημαίνει ότι κι εγώ αφήνω ένα αποτύπωμα στο περιβάλλον και θα ήθελα στα χρόνια που θα έρθουν να βοηθήσω κι εγώ, ώστε να αλλάξει όλο αυτό.
— Σε αυτό το πλαίσιο που συζητάμε, η house και η techno ήταν κοινωνικά κινήματα κατά τη γέννησή τους, με πρωταρχικό motto το «αγάπη, ειρήνη και ενότητα για όλους» και ειδικά για τους «απόκληρους» που τις δημιούργησαν. Πιστεύεις πως θα μπορούσαν να επανακτήσουν αυτό τον ρόλο σήμερα, σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει μεγάλα θέματα, όπως π.χ. η άνοδος της ακροδεξιάς και των φωνών που θυμίζουν σκοτεινές στιγμές της ιστορίας της ανθρωπότητας;
Έχουμε ήδη αρχίσει να το βλέπουμε αυτό, για παράδειγμα στις κινητοποιήσεις που έγιναν στο Βερολίνο για την ακροδεξιά, η σκηνή της techno ανταποκρίθηκε αμέσως και ήταν αναπόσπαστο μέρος των διαμαρτυριών. Ελπίζω να το δούμε άμεσα να συμβαίνει και στην Αμερική. Φυσικά και έχεις απόλυτο δίκιο όταν λες για τις ρίζες της techno ως κοινωνικού κινήματος εκείνης της περιόδου, όπως και η house γεννήθηκε την εποχή της μεγάλης κρίσης με το AIDS και κατάφερε, ειδικά, να εκφράσει τις κοινότητες που επηρεάστηκαν. Διαπαιδαγώγησαν τον κόσμο, τον ενδυνάμωσαν και του έδωσαν μια αίσθηση υποστήριξης. Και να μην ξεχνάμε τα πρώτα χρόνια της techno με την Underground Resistance και όλα τα συναφή...
Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε πού θα πάει αυτή η ιστορία. Ήδη και τα δύο αυτά είδη παίζουν πολύ δυναμικό ρόλο σε συγκεκριμένες περιοχές, όπως στην πολιτεία της Τζόρτζια: η σκηνή του κλάμπινγκ εκεί είχε τεράστια συμμετοχή στις κινητοποιήσεις ενάντια στην ακροδεξιά. Κουβάλησαν ηχοσυστήματα έξω από την τοπική Βουλή και διοργάνωσαν κάτι εξωπραγματικό. Μένει να δούμε αν όλο αυτό θα εξελιχθεί σε ένα παγκόσμιο κίνημα, είμαι πραγματικά πολύ περίεργη να δω.
— Υπάρχει και το ζήτημα της γυναικείας παρουσίας στη μουσική, που εξακολουθεί να μας απασχολεί σοβαρά ακόμη και σήμερα, παρόλες τις εξελίξεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ποια είναι η άποψή σου, ειδικά για τη δική μας σκηνή;
Η θέση μου αυτήν τη στιγμή είναι ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχω πλέον στη δημόσια συζήτηση. Το έκανα πολύ παλιά, πλέον νιώθω λες και ακόμα συζητάμε/διαφωνούμε για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής. Το ότι πρέπει να μιλήσουμε για τις κυρίαρχες δομές που επηρεάζουν καταστάσεις και στις οποίες καλούνται να λειτουργήσουν οι γυναίκες, είναι από μόνο του μια δήλωση. Άρα πιστεύω πως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να το συζητάμε, μας στερεί χρόνο και σπαταλά την ενέργειά μας μιλώντας για ένα θέμα που ξέρουμε όλοι πως υπάρχει. Το να έχουμε μια πραγματικά οργανωμένη απάντηση σε ένα πρόβλημα δομής είναι αυτό που, η αλήθεια είναι, ότι «δουλεύει».
Βλέπεις σήμερα για πρώτη φορά στον χώρο της χορευτικής μουσικής ότι οι άνθρωποι οργανώνονται από μόνοι τους, διοργανώνουν δράσεις και θίγουν έτσι το ζήτημα της ορατότητας, μιλούν για την ποσόστωση στα φεστιβάλ, τον αριθμό των γυναικών στην παραγωγή κ.λπ. Τώρα ήρθε η ώρα να περάσουμε στο επόμενο επίπεδο και να το δουλέψουμε επαγγελματικά. Βασικά πρέπει να εκπροσωπούμαστε, κι εκεί εστιάζω εγώ τις προσπάθειές μου: θέλω να δω γυναίκες που είναι καταπληκτικές ατζέντισσες, εκπρόσωποι, διευθύντριες, να συμμετέχουν σε ομάδες – δεν το ήξερα καν ότι τις χρειαζόμουν, αλλά όταν τις απέκτησα άλλαξε όλη μου η ζωή. Να μιλάμε όλοι στους ανθρώπους που κατέχουν τις θέσεις και είναι μέρος του συστήματος, να τους παροτρύνουμε να δουλεύουν με γυναίκες. Αυτή η εκπροσώπηση να γίνει πιο ευρεία, να δούμε στα διάφορα πόστα μητέρες, τρανς γυναίκες...
Κάθε γυναίκα είναι διαφορετική κι εμείς έχουμε κι ένα χαρακτηριστικό που μας ωθεί να (εξ)υπηρετούμε. Οι άνδρες δεν δένονται έτσι, δεν συνδέονται όπως εμείς, δεν έχουν όλα αυτά να τους απασχολούν και να χρειάζεται να τα αντιμετωπίσουν. Κάποια δεν τους περνούν καν από το μυαλό, για παράδειγμα όταν μια τρανς γυναίκα βρίσκεται σε περιοδεία είναι σημαντική η ιατρική της περίθαλψη. Σ' αυτά πρέπει να εστιάσουμε από εδώ και στο εξής.
— Γιατί φοβάται πολύς κόσμος τον φεμινισμό και πώς φτάσαμε ακόμα και η λέξη να έχει μια τόσο αρνητική υπόσταση/ερμηνεία στα αυτιά κάποιων;
Θα έλεγα πως ευτυχώς αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει, ίσως; Τι λες; Πιστεύω πως τα τελευταία χρόνια, ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, και με την «άφιξη» ανθρώπων σαν τον Τραμπ, ο οποίος είναι το χειρότερο ανθρώπινο πλάσμα στον πλανήτη, υπάρχουν πολλές γυναίκες που παλιότερα φοβούνταν αυτές τις ιδέες, οι οποίες έχουν αρχίσει να αλλάζουν.
Ο φεμινισμός είναι ένα σύνολο ιδεών, αλλά και ένα σύνολο εργαλείων που σε βοηθούν να αποκαταστήσεις, να επαναφέρεις τις ισορροπίες. Κάποια στιγμή λοιπόν καλείσαι να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα και ειδικά με έναν τόσο χυδαίο, προσβλητικό τρόπο, με έναν τρόπο που αποκτηνώνει όλες τις γυναίκες... Δεν ξέρω αν το είδες στις ειδήσεις, ο Ντόναλντ Τραμπ μιλούσε για τη γυναίκα του και την αποκάλεσε «αυτό» (it)!
— Δυστυχώς, το είδα.
Μα, το είδες αυτό το πράγμα; Αυτή είναι η άποψή του για τις γυναίκες! Πιστεύει ότι είμαστε «it», δεν είμαστε άνθρωποι, είμαστε αντικείμενα που μπορείς να πουλήσεις, να αγοράσεις, να χρησιμοποιήσεις και να εκμεταλλευτείς. Υπήρξαν, λοιπόν, πολλές γυναίκες που εκεί βίωσαν την πραγματικότητα της αποκτήνωσης με έναν τέτοιο τρόπο που τις κινητοποίησε και τις ριζοσπαστικοποίησε. Από εκεί που «δεν χρειαζόμαστε αυτή τη λέξη, εμείς νιώθουμε ίσες, εγώ νιώθω ότι με σέβονται» και τα λοιπά και τα λοιπά, κατανόησαν πως το πρόβλημα ήταν ήδη εκεί.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χαστούκι από το να βλέπεις στην Προεδρία της Αμερικής έναν τεράστιο μισογύνη. Κι αν θέλεις την άποψή μου, πιστεύω πως δεν ριζοσπαστικοποίησε μόνο τις γυναίκες, αλλά και τους άνδρες. Βλέπουμε τις κλινικές αμβλώσεων να κλείνουν, βλέπουμε τον Πρόεδρο να μιλάει για το πώς «βουτάει» τις γυναίκες από τα γεννητικά τους όργανα, βλέπουμε τον Μπρετ Κάβανο και μία γυναίκα – το θύμα της σεξουαλικής κακοποίησης να δικάζεται μπροστά στα μάτια όλης της χώρας...
Να σου πω κάτι; Τους χρειαζόμαστε όλους αυτούς, γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν ήξεραν, τώρα ξέρουν. Πάρα πολλοί άνδρες ξέρουν πια και καταλαβαίνουν πως έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια, τόσο απλά. Έχει να κάνει με την ανθρωπιά. Όσο γι' αυτούς που βρίσκονται στην «άλλη πλευρά», πάντα εκεί ήταν και εκεί θα μείνουν. Άκουσέ με, δεν μπορούμε να ανησυχούμε γι' αυτούς.
The Black Madonna - He Is The Voice I Hear
— Τι πιστεύεις ότι θα γίνει στην Αμερική, θα επανεκλεγεί ο Τραμπ;
Πιστεύω πως θα ήταν πολύ επικίνδυνο να τον υποτιμήσουμε. Πλέον γνωρίζουμε πως οι εκλογές μας επηρεάστηκαν από μια ξένη δύναμη και δεν έχουν γίνει τα σωστά βήματα ώστε να αντιμετωπιστεί το θέμα μέσα σ' αυτά τα χρόνια, θα ήταν ανόητο, λοιπόν, να πιστέψουμε ότι αυτό που έγινε δεν μπορεί να ξαναγίνει. Έχοντας πει αυτά, οι άνθρωποι που υποτίμησαν αυτή την κατάσταση την τελευταία φορά, τώρα έχουν αλλάξει. Θυμάμαι να μου λένε αρκετοί τότε «δεν ξέρω αν μπορώ να ψηφίσω τη Χίλαρι και μπλα μπλα μπλα», ε, αυτό δεν το ακούς τώρα. Όλοι λένε ότι μπορεί να μη συμφωνούν απόλυτα, όμως θα ψηφίσουν αυτόν-ή που θα κατέβει ενάντια στον Τραμπ.
— Απίστευτη μεταστροφή!
Ναι, είναι. Πολλοί φίλοι μου που αμφιταλαντεύονταν την προηγούμενη φορά, τώρα τους ακούς να λένε «Χριστέ μου, πρέπει να τον ξεφορτωθούμε». Εντάξει, ίσως να επαναλαμβάνω αυτά που ακούω, όμως νιώθω πως κάτι έχει αλλάξει κι έτσι έχω μια αισιοδοξία, αλλά δεν παίρνω κάτι ως δεδομένο.
— Ξέρεις κάτι; Αυτά που συμβαίνουν στην Αμερική επηρεάζουν όλο τον κόσμο. Δες τι έγινε με τα LGBTQI+ δικαιώματα.
Έχουμε τη δυνατότητα να ηγηθούμε σε κάποια θέματα ως χώρα και συγχρόνως δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως δεδομένο. Είναι πολύ σημαντικό να αντιμετωπίσουμε αυτήν τη δύναμη με την πρέπουσα σοβαρότητα.
— Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιείτε πως όταν ψηφίζετε, ψηφίζετε και για όλους εμάς, σε έναν μεγάλο βαθμό.
Εγώ το γνωρίζω, όμως δεν ξέρω να σου πω αν το γνωρίζουν και όλοι οι υπόλοιποι. (γελάει)
— Έχεις έρθει στη Θεσσαλονίκη, αλλά ποτέ στην Αθήνα και σε περιμένουμε με φοβερή ανυπομονησία.
Πέρασα πολύ όμορφα την πρώτη φορά που ήρθα στην Ελλάδα, όμως είμαι ενθουσιασμένη που έρχομαι επιτέλους στην Αθήνα! Κι εγώ ανυπομονώ και έχω τεράστια χαρά, αφού πάρα πολλοί άνθρωποι επικοινωνούσαν μαζί μου όλο αυτόν τον καιρό και μου ζητούσαν να έρθω. Το ότι κατάφερα να το πραγματοποιήσω είναι τιμή και προνόμιο για μένα. Άρα τα υπόλοιπα θα τα πούμε σύντομα από κοντά!
Info
H Black Madonna θα βρίσκεται στο Plisskën Festival την Τετάρτη 26 Ιουνίου.
σχόλια