Κυριακή απόγευμα, λίγο πριν από την ξαφνική και απρογραμμάτιστη εμφάνισή του στο πάρκο της Χαριλάου Τρικούπη μαζί με το Γιάννη Αγγελάκα, ο Νίκος Βελιώτης φτάνει στο ραντεβού μας φορτωμένος με το τσέλο του. Είναι μία από τις τελευταίες φορές που το χρησιμοποιεί, ίσως και η τελευταία φορά που παίζει με αυτό δημόσια. Το Σάββατο στις 21 του μήνα, σε ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ πειραματικής μουσικής της Ευρώπης, στο Instal της Γλασκόβης, θα παρουσιάσει το Cello Powder, ένα καλλιτεχνικό project σε δύο μέρη, που είναι αρκετά ιδιαίτερο. Η πρώτη ιδιαιτερότητα είναι το μουσικό μέρος: έχει ηχογραφήσει όλες τις πιθανές νότες του τσέλου, 100 συνολικά, για μία ώρα την καθεμία, και τις έχει συνθέσει όλες μαζί σε ένα κομμάτι που θα ακούγεται δυνατά από τα ηχεία του φεστιβάλ. Δουλειά τριών μηνών και 100 ώρες ηχογράφησης έχουν γίνει μία ώρα θορύβου -το μουσικό υπόβαθρο γι' αυτό που θα συμβαίνει ταυτόχρονα: μία performance ακόμα πιο ιδιαίτερη και μοναδική, το κομμάτιασμα του τσέλου του. Στην αρχή θα το διαλύσει με τσεκούρι, μετά με το μηχάνημα που ονομάζεται wood chipper θα μετατραπεί σε ροκανίδια και τέλος, με τη βοήθεια ενός μπλέντερ, θα γίνει σκόνη. Αυτή η σκόνη που θα προκύψει θα μοιραστεί σε 100 βαζάκια, τα οποία θα σφραγιστούν, θα αριθμηθούν και θα πωλούνται μαζί με το CD που έχει ήδη ηχογραφηθεί.
Το γεγονός έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των ξένων media και αναμένεται με ενδιαφέρον. «Το τι θα γίνει είναι κάτι που δεν μπορείς να το ξέρεις, μπορεί κάτι να πάει στραβά, δεν έχεις ευχέρεια για πρόβα, μία φορά θα γίνει και θα το ανακαλύψουμε επιτόπου» λέει ο Νίκος. «Το ήθελα πολύ όμως, εδώ και τρία τέσσερα χρόνια». «Το συνδέω απόλυτα με το ηχητικό μέρος» εξηγεί. «Μου πήρε μήνες να το ολοκληρώσω και στο site υπάρχουν καταγεγραμμένες οι εντυπώσεις μου από κάθε ώρα ηχογράφησης. Μερικά μέρη ήταν πολύ τριπαριστά. Είχε ενδιαφέρον και μόνο του το μουσικό μέρος, αλλά το σκέφτηκα σε μια πρωινή πτήση, το αποφάσισα και μετά δεν υπήρχε γυρισμός...».
«Οι μόνες αναφορές που έχω βρει για κάτι ανάλογο είναι κάποιες fluxus performances, με ανθρώπους που σπάνε πιάνα (κομμάτιασαν ένα πιάνο και το πέρασαν μέσα από έναν κύκλο με μικρή διάμετρο). Άλλη αναφορά είναι ο Πιέρο Μαντσόνι, το merde d' artista ή η αναπνοή του καλλιτέχνη. Επίσης, στο γενικότερο πλαίσιο του Jackass υπάρχουν στο Youtube βίντεο από Αμερικανάκια που καταστρέφουν πιάνα. Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση, αλλά τα πέταγαν απ' το παράθυρο χωρίς λόγο, απλά για να χαίρονται». «Τα βαζάκια θα πουληθούν στην τιμή του τσέλου, 6.000 ευρώ, διαίρεσα την τιμή του διά 100, 60 ευρώ το ένα. Δεν θέλω να βγάλω απ' αυτό. Γενικώς, επειδή αυτή η performance περιέχει και στοιχεία Fluxus (γίνεται μια καταστροφή, η οποία καταλήγει σε ένα έργο τέχνης), ενθαρρύνω όσους τα πάρουν να μην τα πουλήσουν ποτέ πάνω από αυτή την τιμή. Να μη γίνει συλλεκτικό, να παραμείνει σπάνιο. Δεν θα ήθελα να γίνει έργο τέχνης για γκαλερί. Ακόμα κι αν θελήσουν να αγοράσουν από κάποια γκαλερί, θα τους πω τη φιλοσοφία μου».
Δεν είναι εύκολο για κάποιον μουσικό να αποχωριστεί το όργανό του, με το οποίο δημιουργεί για δέκα ακριβώς χρόνια. Έχει γίνει μέρος του εαυτού του. «Το λυπάμαι το τσέλο» λέει. «Έχω εφιάλτες τελευταία, αλλά θα γίνει. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα concept στο κεφάλι μου, προέκυψε στην πορεία. Και δεν το πετάω, το μεταλλάσσω κάπως. Απ' τη μια έχει ναρκισσισμό, από την άλλη έχει την έννοια του μοιράζομαι κάτι. Επίσης, πουλάς ένα CD με πολύ διαφορετικό τρόπο, είναι κι αυτή μια παράμετρος. Το νέο μου τσέλο είναι από ανθρακονήματα. Με αυτό θα παίζω από εδώ και πέρα. Και είναι άθραυστο...».
σχόλια