Έγραφα την περασμένη βδομάδα ότι το ελληνικό μουσικόφιλο κοινό συχνά επιβραβεύει με την αγάπη του μουσικούς και συγκροτήματα που δεν γνώρισαν στη χώρα τους την αποδοχή που θεωρεί ότι τους αξίζει. Εκ των πιο δημοφιλών και αγαπημένων είναι ο Αμερικανός Chris Eckman, ο οποίος ζει μόνιμα στη Λιουμπλιάνα – παρότι εμείς τον έχουμε «πολιτογραφήσει» δικό μας άνθρωπο. Τριάντα χρόνια μετά τη δημιουργία των Walkabouts, ο Eckman δήλωσε πέρσι ότι το συγκρότημα έκλεισε τον κύκλο του οριστικά. Ο ίδιος συνεχίζει να γράφει μουσικές που ξυπνούν εντός μας την ανάγκη της περιπλάνησης κι αποτελούν εδώ και δεκαετίες το πιο γοητευτικό σάουντρακ των αληθινών και φανταστικών ταξιδιών μας. Πιστός στο σταθερό ραντεβού του με τους Έλληνες φίλους του, ο Chris Eckman θα εμφανιστεί στις 13/2 στο six d.o.g.s, με τη συνοδεία «ενός ωδικού κήτους της πόλης», του δεκαμελούς συγκροτήματος Μητέρα Φάλαινα Τυφλή.
Σε γνωρίσαμε ως μέλος συγκροτήματος αμερικανικής μουσικής και τελευταία παρακολουθούμε την ενασχόλησή σου με την αφρικανική. Αναρωτιέμαι αν έχεις αντλήσει έμπνευση και από την ευρωπαϊκή μουσική, λόγω της πολύχρονης διαμονής σου στην Κεντρική Ευρώπη.
Φυσικά και αντλώ έμπνευση από την ευρωπαϊκή μουσική.Με ενδιαφέρει πολύ η μουσική παράδοση αρκετών ευρωπαϊκών λαών, όπως τα φάδος των Πορτογάλων, η μουσική των Ρομά, τα πρώτα ρεμπέτικα. Τα τελευταία χρόνια έχω συνεργαστεί με πολλούς Ευρωπαίους μουσικούς, ανάμεσά τους αρκετοί Έλληνες, με τους οποίους μελετήσαμε κι εξερευνήσαμε ποικίλα μουσικά είδη. Έχω δουλέψει επίσης με σχήματα της ηλεκτρονικής μουσικής, όπως οι Tosca από τη Βιέννη, ο Schneider TM και ο Mark Ernestus από το Βερολίνο. Το καινούργιο μου συγκρότημα, οι Distance, Light & Sky, έχουν έδρα τους το Βέλγιο. Επίσης, έχω συνεργαστεί με πιο παραδοσιακούς, folk μουσικούς. Οι στίχοι του προσωπικού δίσκου μου «Last side of the mountain» βασίζονται σε ποιήματα του Σλοβένου ποιητή Dane Zajc. Στον δίσκο αυτό οι περισσότεροι μουσικοί είναι Σλοβένοι και προέρχονται από την τοπική λαϊκή παραδοσιακή σκηνή, και η ορχήστρα εγχόρδων ήταν από την Πράγα. Οι Walkabouts, μάλιστα, έκαναν έναν ολόκληρο δίσκο, το «Train leaves at eight», με τραγούδια Ευρωπαίων τραγουδοποιών, όπως ο Θεοδωράκης. Δεν σταματώ ποτέ να μελετώ τη μουσική που υπάρχει γύρω μου.
Μου αρέσει να τραγουδάω, αλλά όχι πάντοτε. Είναι αληθινή απόλαυση για μένα να παίζω μόνο μέσα σ' ένα μουσικό σύνολο.
Ανακοίνωσες το τέλος των Walkabouts και παρουσιάζοντας το καινούργιο σου σχήμα, τους Distance, Light & Sky, είπες ότι είναι «ένα σουρεαλιστικό ménage à trois ανθρώπων που αγαπούν την αφήγηση ιστοριών (storytellers)». Πες μας κάτι παραπάνω για το καινούργιο σου γκρουπ. Θα κρατήσεις σ' αυτό κάποια στοιχεία από τους Walkabouts;
Κάθε μπάντα έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, δεν προσπαθώ συνειδητά να διαμορφώσω ή να συγχωνεύσω εντός της στοιχεία από τα παλαιότερα πράγματα που έχω κάνει. Όταν συμβαίνει αυτό, οφείλεται στο ποιος είμαι, στη μουσική παράδοση που κουβαλάω εντός μου σε κάθε καινούργιο πρότζεκτ που ξεκινώ. Δεν με ενδιαφέρει να αποφύγω οπωσδήποτε το παρελθόν, αλλά ούτε να το επαναλάβω πιστά. Αυτό που μου αρέσει πολύ στους Distance, Light & Sky είναι ότι ο Eric και η Chantal νιώθουν πολύ άνετα μέσα στις δικές τους μουσικές καταβολές. Ξέρουν ποιοι είναι ως μουσικοί και αυτή τους η αυτοπεποίθηση τους δίνει την ελευθερία να εξερευνήσουν καινούργια πράγματα.
Έχουν μέλλον οι Dirtmusic ή έκλεισαν τον κύκλο τους; Πώς έγινε και διάλεξες ειδικά το Μάλι και όχι κάποια άλλη χώρα της Δυτικής Αφρικής; Έχεις στα σκαριά κάποιο νέο πρότζεκτ;
Περίεργο δεν είναι που με ρωτάς αν οι Dirtmusic ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους, με δεδομένο ότι πριν από έναν χρόνο κυκλοφορήσαμε το τελευταίο μας άλμπουμ; Με τον Hugo Race σχεδιάζουμε ένα καινούργιο άλμπουμ των Dirtmusic για την επόμενη χρονιά. Τα τελευταία δέκα χρόνια ταξίδεψα πολλές φορές στο Μάλι, πριν αρχίσω ακόμα να γράφω μουσική εκεί. Υπάρχουν κι άλλες αφρικανικές χώρες με εξίσου πλούσιες μουσικές παραδόσεις, αλλά το Μάλι συνεχίζει να με ενδιαφέρει ιδιαίτερα επειδή η μουσική του είναι τόσο άμεσα συνδεδεμένη με το DNA, τις ρίζες της αφροαμερικάνικης μουσικής, ειδικότερα με τα μπλουζ. Με μαγεύει το γεγονός ότι η μουσική του Μάλι μοιάζει οικεία και συγχρόνως άγνωστη.
Παρότι έχεις το ταλέντο να ανακαλύπτεις και να αναδεικνύεις γυναικείες φωνές (Chantal Acda, Andrea Shroeder, Anita Lipnicka, Aminada Wassidjι Traorι), τα φωνητικά στα σχήματά σου είναι μοιρασμένα. Υπάρχει κάποια εξήγηση γι' αυτό; Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο συνθέτη και μουσικό, και κατ' ανάγκη τραγουδιστή;
Μου αρέσει να τραγουδάω, αλλά όχι πάντοτε. Είναι αληθινή απόλαυση για μένα να παίζω μόνο μέσα σ' ένα μουσικό σύνολο. Παρότι τα τελευταία χρόνια έχω κάνει πολλές «σόλο» συναυλίες, προσπαθώ πάντοτε να έχω μαζί μου ένα-δυο άλλους μουσικούς κι αν είναι δυνατόν άλλον έναν τραγουδιστή. Μου αρέσει να συνεργάζομαι και να βιώνω άμεσα τον ήχο διαφορετικών οργάνων και φωνών. Και πράγματι, για πολύ-πολύ καιρό, θεωρούσα τον εαυτό μου πρώτα τραγουδοποιό και μόνο κατ' ανάγκη μουσικό και τραγουδιστή. Αλλά με κάποιο τρόπο αυτό έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια και τώρα όλο και περισσότερο μου ζητούν να τραγουδήσω και να παίξω σε δίσκους άλλων. Άρα φαντάζομαι ότι η όλη διαδικασία είναι ακόμα σε εξέλιξη.
Ο κίνδυνος με την ψηφιακή τεχνολογία είναι ότι πολύ συχνά βολευόμαστε με το εύκολο και τη δυνατότητα απεριόριστων επιλογών, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές του καλού ήχου – κι αυτό είναι κρίμα.
Αν δεν κάνω λάθος, προτιμάς τον αναλογικό εξοπλισμό ηχογράφησης (μήπως είσαι και πιστός του βινυλίου;) Πιστεύεις ότι η τεχνολογία ηχογράφησης και αναπαραγωγής της μουσικής μας δεν χρειάζεται να εξελιχθεί περισσότερο;
Ένας φίλος μου μηχανικός ήχου είπε κάποτε ότι η τεχνολογία της ηχογράφησης έχει πάρει την κάτω βόλτα από το 1957 και μετά. Συμφωνώ με αυτό από κάποιες απόψεις, αλλά δεν είμαι πουρίστας. Αναμφίβολα η ψηφιακή τεχνολογία μάς προσφέρει δυνατότητες, που δεν θα είχαμε αλλιώς. Τα άλμπουμ που έγραψα στην Αφρική δεν θα μπορούσαν ποτέ να έχουν γίνει 100% αναλογικά. Το κόστος θα ήταν απλώς υπερβολικά μεγάλο. Αλλά ο κίνδυνος με την ψηφιακή τεχνολογία είναι ότι πολύ συχνά βολευόμαστε με το εύκολο και τη δυνατότητα απεριόριστων επιλογών, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές του καλού ήχου – κι αυτό είναι κρίμα. Σε γενικές γραμμές, οι σύγχρονες μουσικές παραγωγές ακούγονται στα δικά μου αυτιά χειρότερες από δίσκους που γράφτηκαν πριν από 30 χρόνια.
Και ναι, αγαπώ το βινύλιο, ίσως λιγότερο λόγω του ήχου και περισσότερο λόγω της διαδικασίας της ακρόασής του. Δεν είναι φορητό. Δεν είναι βολικό, πρέπει να σηκωθείς να γυρίσεις τον δίσκο από την άλλη πλευρά, αναγκάζεσαι να σκεφτείς τι ακούς. Επίσης, η εικονογράφηση του εξωφύλλου είναι αρκετά σημαντική και δίνει μια οπτική διάσταση της μουσικής. Μου αρέσει γιατί σε αναγκάζει να αφοσιωθείς περισσότερο στη μουσική.
Τι σκοπεύεις να παρουσιάσεις στην αθηναϊκή συναυλία σου; Υπάρχει προοπτική ηχογράφησης μαζί με τους Μητέρα Φάλαινα Τυφλή;
Μαζί με τον Διαμαντή από τους Μητέρα Φάλαινα Τυφλή φτιάξαμε ένα setlist με τραγούδια μου, στα οποία περιλαμβάνονται και κομμάτια των Walkabouts και δικά μου. Και θα παίξουν επίσης μερικά δικά τους τραγούδια στη συναυλία. Δεν έχω ξανακάνει κάτι ανάλογο μέχρι τώρα. Νομίζω ότι θα είναι πολύ απολαυστικό.
Chris Eckman w/ Μητέρα Φάλαινα Τυφλή
Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου,
six d.o.g.s gig space, Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι,
210 321 0510,
21:30
€12,15
σχόλια